Warunki atmosferyczneEdit
Aczkolwiek możliwość istnienia życia w pobliżu powierzchni Wenus jest niewielka, na wysokościach około 50 km (31 mil) nad powierzchnią panuje łagodna temperatura, stąd wciąż pojawiają się opinie przemawiające za taką możliwością w atmosferze Wenus. Pomysł ten został po raz pierwszy wysunięty przez niemieckiego fizyka Heinza Habera w 1950 roku. We wrześniu 1967 roku Carl Sagan i Harold Morowitz opublikowali analizę kwestii życia na Wenus w czasopiśmie Nature.
W analizie danych z misji Venera, Pioneer Venus i Magellan odkryto, że siarczek karbonylu, siarkowodór i dwutlenek siarki były obecne razem w górnej atmosferze. Venera wykryła również duże ilości toksycznego chloru tuż pod wenusjańską pokrywą chmur. Siarczek karbonylu jest trudny do wytworzenia nieorganicznego, ale może być produkowany przez wulkanizm. Kwas siarkowy jest produkowany w górnej atmosferze przez fotochemiczne działanie Słońca na dwutlenek węgla, dwutlenek siarki i parę wodną. Ponowna analiza danych Pioneer Venus w 2020 roku znalazła część chloru i wszystkie cechy spektralne siarkowodoru są zamiast tego związane z fosfiną, co oznacza niższe niż myślano stężenie chloru i niewykrywalność siarkowodoru.
Promieniowanie słoneczne ogranicza atmosferyczną strefę zamieszkania do wysokości między 51 km (65 °C) a 62 km (-20 °C), w obrębie kwaśnych chmur. Spekuluje się, że chmury w atmosferze Wenus mogą zawierać substancje chemiczne, które mogą inicjować formy aktywności biologicznej.
Potencjalne biomarkeryEdit
Nieznane absorberyEdit
Spekulowano, że wszelkie hipotetyczne mikroorganizmy zamieszkujące atmosferę, jeśli są obecne, mogą wykorzystywać światło ultrafioletowe (UV) emitowane przez Słońce jako źródło energii, co mogłoby być wyjaśnieniem dla ciemnych linii (zwanych „nieznanym absorberem UV”) obserwowanych na zdjęciach UV Wenus. Istnienie tego „nieznanego absorbera UV” skłoniło Carla Sagana do opublikowania artykułu w 1963 roku proponującego hipotezę mikroorganizmów w górnej atmosferze jako czynnika pochłaniającego światło UV.
W sierpniu 2019 roku astronomowie zgłosili nowo odkryty długoterminowy wzór absorpcji światła UV i zmian albedo w atmosferze Wenus i jej pogody, który jest spowodowany przez „nieznane absorbery”, które mogą obejmować nieznane chemikalia lub nawet duże kolonie mikroorganizmów wysoko w atmosferze.
W styczniu 2020 roku astronomowie przedstawili dowody sugerujące, że Wenus jest obecnie (w ciągu 2,5 miliona lat od chwili obecnej) aktywna wulkanicznie, a pozostałości po takiej aktywności mogą być potencjalnym źródłem składników odżywczych dla ewentualnych mikroorganizmów w wenusjańskiej atmosferze.
FosfinaEdit
Badania opublikowane we wrześniu 2020 roku wskazały na wykrycie fosforu (PH3) w atmosferze Wenus przez teleskop ALMA, który nie był powiązany z żadną znaną abiotyczną metodą produkcji obecną lub możliwą w warunkach wenusjańskich. Cząsteczka taka jak fosfina nie powinna utrzymywać się w wenusjańskiej atmosferze, ponieważ pod wpływem promieniowania ultrafioletowego w końcu zareaguje z wodą i dwutlenkiem węgla. PH3 jest związana z beztlenowymi ekosystemami na Ziemi i może wskazywać na życie na anoksycznych planetach. Powiązane badania sugerowały, że wykryte stężenie fosfiny (20 ppb) w chmurach Wenus wskazywało na „prawdopodobną ilość życia”, a dalej, że typowe przewidywane gęstości biomasy były „kilka rzędów wielkości niższe niż średnia gęstość biomasy ziemskiej powietrznej biosfery.” Na rok 2019, żaden znany proces abiotyczny nie generuje gazu fosforowego na planetach ziemskich (w przeciwieństwie do gazowych olbrzymów) w znaczących ilościach. Fosfor może być generowany przez geologiczny proces wietrzenia lawy oliwinowej zawierającej nieorganiczne fosforki, ale proces ten wymaga ciągłej i masywnej aktywności wulkanicznej. Dlatego wykrywalne ilości fosfiny mogą wskazywać na życie.
W oświadczeniu opublikowanym 5 października 2020 r. na stronie internetowej komisji F3 Międzynarodowej Unii Astronomicznej ds. astrobiologii, autorzy papieru z września 2020 r. o fosfinie zostali oskarżeni o nieetyczne zachowanie i skrytykowani za nienaukowość i wprowadzanie opinii publicznej w błąd. Członkowie tej komisji zdystansowali się od oświadczenia IAU, twierdząc, że zostało ono opublikowane bez ich wiedzy i zgody. Oświadczenie zostało wkrótce potem usunięte z witryny IAU. Kontakt IAU z mediami Lars Lindberg Christensen stwierdził, że IAU nie zgadza się z treścią listu, i że został on opublikowany przez grupę w ramach komisji F3, a nie samo IAU.
Pomimo kontrowersji, NASA jest w początkowej fazie wysyłania przyszłej misji na Wenus. The Wenus Emisyjność, Radio Nauka, InSAR, Topografia, i Spektroskopia misja (VERITAS) nieść radar widok przez chmury, aby uzyskać nowe obrazy powierzchni, o wiele wyższa jakość niż te ostatnio sfotografowane trzydzieści jeden lat temu. Druga misja, Deep Atmosphere Venus Investigation of Noble gases, Chemistry, and Imaging Plus (DAVINCI+), faktycznie przebije się przez atmosferę, pobierając próbki powietrza podczas opadania, aby, miejmy nadzieję, wykryć fosfinę. Decyzja o tym, która misja będzie kontynuowana, ma zapaść w kwietniu 2021 r.
BepiColombo, wystrzelony w 2018 r. w celu badania Merkurego, przeleciał obok Wenus 15 października 2020 r. i wykona drugi przelot 10 sierpnia 2021 r. Johannes Benkhoff, naukowiec projektu, uważa, że MERTIS (Mercury Radiometer and Thermal Infrared Spectrometer) BepiColombo mógłby ewentualnie wykryć fosfinę, ale „nie wiemy, czy nasz instrument jest wystarczająco czuły”.
Reanaliza danych in situ zebranych przez Pioneer Venus Multiprobe w 1978 roku również ujawniła obecność fosfiny i produktów jej dysocjacji w atmosferze Wenus.
Sygnał fosfiny został również wykryty w danych zebranych za pomocą JCMT, choć znacznie słabszy niż ten stwierdzony za pomocą ALMA.
W październiku 2020 roku reanaliza archiwalnych pomiarów widma podczerwonego z 2015 roku nie ujawniła obecności fosfiny w atmosferze wenusjańskiej, stawiając górną granicę koncentracji objętościowej fosfiny na poziomie 5 części na miliard (jedna czwarta wartości zmierzonej w paśmie radiowym w 2020 roku). Jednak długość fali użyta w tych obserwacjach (10 mikronów) wykryłaby fosfinę tylko na samym szczycie chmur atmosfery Wenus.
Do końca października 2020 roku, przegląd przetwarzania danych zebranych zarówno przez ALMA użytych w oryginalnej publikacji z września 2020 roku, jak i późniejszych danych JCMT, ujawnił błędy interpolacji tła, skutkujące wieloma liniami spurious, w tym cechą spektralną fosfiny. Ponowna analiza danych z odpowiednim odjęciem tła albo nie skutkuje wykryciem fosforu, albo wykrywa go z koncentracją 1ppb, 20 razy poniżej pierwotnych oszacowań.
W dniu 16 listopada 2020 r. personel ALMA opublikował poprawioną wersję danych używanych przez naukowców z oryginalnego badania opublikowanego 14 września.Tego samego dnia autorzy tego badania opublikowali ponowną analizę jako preprint z wykorzystaniem nowych danych, która stwierdza, że uśredniona dla planety obfitość PH3 jest ~7 razy niższa niż to, co wykryli z danymi z poprzedniego przetwarzania ALMA, prawdopodobnie różni się w zależności od lokalizacji i jest do pogodzenia z detekcją JCMT ~20 razy tej obfitości, jeśli zmienia się znacząco w czasie. Odpowiadają również na kwestie podniesione w krytycznym opracowaniu Villanueva et al., które podważyło ich wnioski i stwierdzają, że jak dotąd obecność żadnego innego związku nie może wyjaśnić tych danych. Autorzy poinformowali, że trwa bardziej zaawansowane przetwarzanie danych JCMT.ALMA podobno ma zostać ponownie uruchomiona na początku 2021 roku po rocznym wyłączeniu z powodu pandemii COVID-19 i może umożliwić dalsze obserwacje, które mogą dostarczyć wglądu dla trwającego śledztwa.
Zgodnie z nowymi badaniami ogłoszonymi w styczniu 2021 roku, linia widmowa przy 266,94 GHz przypisywana fosfinie w chmurach Wenus była bardziej prawdopodobna do wytworzenia przez dwutlenek siarki w mezosferze.