Jesień i zima to świetne pory roku, aby dowiedzieć się o drzewach iglastych, które większość ludzi nazywa „sosnami”. Drzewa te mają igły i mogą być również nazywane wiecznie zielonymi. Większość z nich należy do rodziny sosnowatych (Pinaceae), ale nie wszystkie. Te rodzaje drzew mają kilka wspólnych cech, ale nie wszystkie gatunki łatwo dają się przyporządkować do tych etykiet. Gatunki te mogą być podzielone na grupy i dość łatwo opisane, ale najpierw omówmy niektóre z powszechnie używanych etykiet.
Zielony jest powszechnie używany do opisania tych drzew. Etykieta ta jest ogólnie stosowana, ponieważ większość gatunków ma zielone liście przez cały rok. Wyjątkiem jest modrzew wschodni, czyli tamaryszek (Larix laricina). W kontekście „wiecznie zielonych” warto zauważyć, że chociaż niektóre igły są zielone przez cały rok, wszystkie gatunki co roku zrzucają część igieł. W pewnym momencie pojawią się brązowe i obumierające igły. Należy się tego spodziewać.
Bór to kolejna wspólna etykieta dla tych drzew. Również w tym przypadku ma to zwykle zastosowanie, ponieważ owocem większości tych gatunków jest szyszka. Jednak dwa gatunki w rodzinie cedrowej (Cupressaceae) mają owoce, które dla większości ludzi wyglądają jak jagody. Owoc wschodniego czerwonego cedru (Juniperus virginiana) i jałowca pastwiskowego (J. communis) jest technicznie jagodą jak stożek, z mięsistymi łuskami, które zrosły się razem.
Te drzewa iglaste są w rodzinach sosnowych i cedrowych. Wszystkie rośliny są klasyfikowane przez rodzaj i gatunki w rodzinie. W Nowym Jorku i na większości północnego wschodu rodzaje z rodziny sosnowatych obejmują: sosnę (Pinus spp.), świerk (Picea spp.), jodłę (Abies spp.), cykutę (Tsuga spp.) i modrzew lub tamaryszek (Larix spp.). Podobnie, rodzaje w obrębie rodziny cedrowej obejmują: cedr (Thuja) i jałowiec (Juniperus). Każdy z tych rodzajów posiada cechy wyróżniające. Wszystkie gatunki z tych rodzajów mają zazwyczaj więcej niż jedną nazwę zwyczajową. Każda dobra książka o identyfikacji drzew zawiera listę różnorodnych nazw zwyczajowych. Podobnie, pełne szczegóły identyfikacji do poziomu gatunku są pozostawione dobrej książce, takiej jak ta, do której odsyłam poniżej.
Sosna
Ryc. 1. Sosna czerwona ma dwie igły w powrozie, trwałą osłonkę powrozu i bulwiasty pąk Dzięki uprzejmości Petera Smallidge’a.
Najbardziej charakterystyczną cechą sosen jest to, że igły występują w skupiskach po 2, 3 lub 5. Skupisko igieł sosny nazywane jest powrozem. Jedną z podgrup sosen są sosny twarde, do których zalicza się sosnę szkocką (Pinus sylvestris), sosnę pospolitą (P. banksiana), sosnę czarną (P. nigra) i sosnę czerwoną (P. resinousa) z 2 igłami w powłoce (rys. 1) oraz sosnę pospolitą (P. rigida) z 3 igłami w powłoce. Powięź sosny twardej jest u podstawy owinięta cienką jak papier warstwą, która utrzymuje się przez cały okres życia powięzi.
Ryc. 2. Sosna biała wschodnia, sosna miękka, ma liściastą osłonę powięzi, która nadaje drzewu miękki wygląd. Dzięki uprzejmości Petera Smallidge’a.
Jedyną miękką sosną w północno-wschodniej części kraju jest sosna biała wschodnia (P. strobus). Miękkie sosny mają osłonkę powięzi, ale jest ona liściasta, więc odpada podczas pierwszego sezonu wegetacyjnego powięzi (Rysunek 2). Szyszki sosny mają stosunkowo mało łusek w porównaniu z innymi rodzajami Pinaceae. Wszystkie sosny nie tolerują cienia lub tolerują go w średnim stopniu, dlatego do przetrwania wymagają zazwyczaj umiarkowanego lub dużego nasłonecznienia.
Świerk
Ryc. 3. Liście świerka czerwonego (na zdjęciu) i wszystkich świerków są połączone z gałązką na sterigmatach. Sterigmata utrzymują się po opadnięciu igieł i pojawiają się jako szpilkowate projekcje. Dzięki uprzejmości Petera Smallidge’a.
Cechą wyróżniającą wszystkie świerki jest obecność sterigmatów. Sterigmata to słupkowate struktury lub występy na pniu, do których przyczepiają się igły (Rysunek 3). Struktury te są najłatwiejsze do zaobserwowania na odcinkach gałązek położonych najbliżej głównego pnia, po opadnięciu igieł. Są one widoczne gołym okiem na długości około 1 mm (1/32″). Świerki można również rozpoznać po czterostronnych igłach, które występują pojedynczo na sterigmatach (a nie w skupiskach jak u sosen). Świerki mają większą gęstość łusek na szyszce niż sosny, a długość szyszki pomaga w rozróżnieniu gatunków. Od najmniejszej do największej szyszki rodzime świerki to: świerk czarny (Picea mariana), świerk czerwony (P. rubens) i świerk biały (P. glauca). Z innych obszarów i często spotykane na podwórkach są świerki błękitne (P. pungens) i norweskie (P. abies). Zapach świerka jest powszechnie opisywany jako ostry do fetoru. Świerki są bardziej tolerancyjne na cień niż sosny, choć dobrze rosną w słońcu.
Ryc. 4. Szyszki jodły balsamicznej są wzniesione, a po osiągnięciu dojrzałości łuski odłamują się, pozostawiając centralną szypułkę. Dzięki uprzejmości Billa Cooka, Michigan State University.
Jodła
Igły jodły są podobne do igieł świerka, ponieważ są pojedynczo przytwierdzone do gałązki, a nie skupione. Jedną z cech wyróżniających jodłę jest to, że igły są przymocowane bezpośrednio do gałązki, a kiedy opadają, pozostawiają po sobie lekko uniesioną, okrągłą podkładkę. Inną cechą rodzaju, a tym samym jedynej rodzimej i pospolitej jodły nowojorskiej, jodły balsamicznej (Abies balsamea), jest 3-calowa pionowa szyszka z liściastymi łuskami (Rysunek 4). W miarę dojrzewania szyszek są one widoczne w pozycji pionowej lub wzniesionej na gałęziach, ale gdy są już dojrzałe, łuski odpadają, pozostawiając nagą szyszkę. Igły są płaskie i zazwyczaj dwurzędowe lub przyczepione po bokach gałązki jak skrzydła na płaszczyźnie. Zapach jodły jest często cytrusowy, chociaż zapach balsamu ma mniej wyraźny składnik cytrynowy niż inne gatunki w rodzaju. Jodła balsamiczna o średnicy pnia do kilku cali posiada na pniu pęcherze żywiczne, które zawierają lepką i aromatyczną smołę. Jodła balsamiczna jest tolerancyjna na zacienienie i często rośnie w podszycie.
Hemlock
Ryc. 5. Dwurzędowe ulistnienie jemioły wschodniej zawiera karłowate igły ułożone na górnej stronie gałązki. Dzięki uprzejmości Petera Smallidge.
Jemioła wschodnia (Tsuga canadensis) jest powszechna w dużej części Nowego Jorku i występuje we wszystkich częściach stanu. Świerki przypominają jodłę balsamiczną z wyjątkiem trzech cech wyróżniających. Po pierwsze, szyszki cykuty są wielkości marmuru, wiszące, a łuski pozostają przytwierdzone. Po drugie, liście mają „sosnowy” (właściwie „hemlocky”) zapach, ale nie ma w nich nutki cytrusów. Po trzecie, igły, szczególnie u jarząbu brekinii, są dwugałęziowe, ale zawierają również miniaturowe igły, które są przyczepione sporadycznie na górnej stronie gałązki (Rysunek 5). Centralna część pędu często opada, a warstwy kory są oddzielone od siebie purpurową strefą. Wiele uwagi poświęca się cyklinie ze względu na wprowadzony do niej wełniak wilczełyko. Świerk, podobnie jak jodła balsamiczna, jest tolerancyjny wobec cienia.
Modrzew
Ryc. 6. Modrzew wschodni z liśćmi na pędach ostrogowych. Dzięki uprzejmości Josepha O’Briena.
Jak wspomniano, modrzew wschodni (Larix laricina) wyróżnia się liściastym ulistnieniem. Podobnie jak świerk czarny można go znaleźć rosnącego w nasyconych glebach torfowisk. Liście mogą sprawiać wrażenie skupionych na pędach, zwanych ostrogami (Rysunek 6). Skupisko liści jest jednak wynikiem niewydłużania się gałęzi; liście, które w przeciwnym razie byłyby ułożone pojedynczo na pędzie, są ściśnięte w skupisko na ostrodze. Szyszki są mniej więcej tej samej wielkości co szyszki cykuty, ale trzymane są w pozycji wyprostowanej. Wiele plantacji modrzewia występuje na dawnych farmach w całym Nowym Jorku, ale są to najczęściej modrzewie europejskie (L. decidua) lub japońskie (L. kaempferi), które mają znacznie większe szyszki niż rodzime gatunki.
Cedr
Ryc. 7. Liście północnego cedru białego są błyszczące i soczyste w wyglądzie. Dzięki uprzejmości Petera Smallidge.
Cedr biały północny (Thuja occidentalis), jak wszyscy członkowie rodziny cedrów, odróżnia się od rodziny sosnowatych zmodyfikowanymi igłami. Zmodyfikowane igły opisywane są jako stożkowate, co oznacza, że igła jest spłaszczona i zagięta, tworząc krawędź wzdłuż środka igły (Rysunek 7). Opis pisemny, który zapewnia wizualizację jest trudny; być może rozważmy gęste pasmo zielonych woskowych koralików, stopionych i sprasowanych na płasko. Szyszki są charakterystyczne, a dla niektórych wyglądają jak miniaturowe drewniane róże. Cedr biały występuje na torfowiskach i w suchych miejscach, jest tolerancyjny na zacienienie. Może rosnąć w gęstych drzewostanach, które stanowią zimową osłonę dla zwierzyny płowej i są intensywnie żerowane przez jelenie. Drewno jest lekkie i najbardziej odporne na gnicie spośród drzew iglastych. Cedr atlantycki (Chamaecyparis thyoides) jest ograniczony do przybrzeżnych obszarów stanu.
Ryc. 8. Liście redcedaru mogą być łuskowate, jak górny koniec lewej gałęzi, lub szydłowate. Dzięki uprzejmości Petera Smallidge.
Jałowiec
Jałowce mają dwa rodzaje struktur igieł, jedne są liniowe i szydlaste, a drugie łuskowate (Rysunek 8). Młode i żywotne pędy mają zwykle szydłowate liście. Redcedar wschodni (Juniperus virginiana) osiąga rozmiary drzewa i występuje w większości hrabstw we wschodnich Stanach Zjednoczonych. Jałowiec pastwiskowy (J. communis) występuje tylko jako krzew, zwykle na nieurodzajnych glebach, i ma tylko szydlaste liście, w okółkach po trzy. Jagodowa szyszka jałowca pastwiskowego może być dwa razy większa od tej z redcedaru wschodniego.
Identyfikacja drzew może zapewnić niezliczone godziny zabawy, a może trochę frustracji. Zacznij od dobrej książki, ćwicz na okazach, które znasz i zrób kolekcję ponumerowanych gałązek, aby sprawdzić siebie i przyjaciół, którzy przyjdą w odwiedziny.
To „Jak to zrobić” zostało przygotowane przez Petera Smallidge, NYS Extension Forestster i Dyrektora, Arnot Teaching and Research Forest, Department of Natural Resources, Cornell University Cooperative Extension, Ithaca, NY 14853. Wsparcie dla ForestConnect jest zapewnione przez Cornell University College of Agriculture and Life Sciences i USDA NIFA.
Inne zasoby
- Liczne publikacje są dostępne poprzez ForestConnect.com Sieć społecznościowa jest również dostępna dla właścicieli na CornellForestConnect.ning.com i zawiera stronę wydarzeń, blogi, pytania i odpowiedzi oraz miejsce do umieszczania zdjęć tego, co robisz w swoim lesie.
- Archiwa webinarów dotyczących identyfikacji drzew są dostępne na youtube.com/ForestConnect Search for „identification”.
- Darmowa książka online „Know Your Trees” opublikowana przez Cornell Cooperative Extension jest na cortland.cce.cornell.edu/resources/know-your-trees lub zaktualizowana wersja może być zakupiona na smallfarms.cornell.edu/dnrcce/
- Donald J. Leopold. Trees of New York State: Native and Naturalized. 2003. Syracuse University Press. 322 pages.
.