Brama Isztar, nazwana na cześć mezopotamskiej bogini miłości i wojny, była jedną z ośmiu bram, które zapewniały wejście do wewnętrznego miasta Babilonu podczas panowania Nabuchodonozora II (panowanie 605-562 p.n.e.). Była ona ozdobiona glazurowanymi niebieskimi cegłami, które przedstawiały naprzemiennie rzędy byków i smoków.
Droga procesyjna przechodziła przez tę bramę i była ozdobiona, częściowo, reliefami lwów. Każdej wiosny procesja, która obejmowała króla, członków jego dworu, kapłanów i posągi bogów podróżowała do świątyni „Akitu”, aby uczcić święto Nowego Roku.
„Olśniewająca procesja bogów i bogiń, ubranych w swoje najlepsze sezonowe stroje, na szczycie swoich zdobionych klejnotami rydwanów rozpoczynała się w Kasikilla, głównej bramie Esagila (świątyni poświęconej Mardukowi), i podążała na północ wzdłuż ulicy procesyjnej Marduka przez Bramę Isztar”, pisze Julye Bidmead, profesor na Uniwersytecie Chapmana, w swojej książce „The Akitu Festival: Religious Continuity and Royal Legitimation in Mesopotamia” (Gorgias Press, 2004).
Brama została wykopana w latach 1899-1917 przez niemiecki zespół archeologiczny kierowany przez Roberta Koldewey. Po I wojnie światowej część bramy, mniejsza antegata, została zrekonstruowana w Muzeum Pergamońskim w Berlinie i jest wystawiona na widok publiczny. Ponadto w muzeum znajdują się pozostałości większej bramy wewnętrznej, która wznosiła się na wysokość około 25 metrów (82 stóp) od jezdni do szczytu wież, pisze Andrew George, profesor w School of Oriental and African Studies na Uniwersytecie Londyńskim, w artykule zamieszczonym w książce „Babylon” (Oxford University Press, 2008). Przejście biegnące 48 metrów (157 stóp) połączyło dwie bramy tworząc jedną podwójną bramę, pisze badacz Joachim Marzahn w innym artykule w „Babilonie”.”
„Ze szczytu bramy obserwator mógł zobaczyć całe miasto rozciągające się pod nimi”, pisze George. Ta wewnętrzna brama była tak duża, że Muzeum Pergamońskie nie miało miejsca na jej rekonstrukcję i jej pozostałości są obecnie w magazynie.
Jedną z nazw bramy było „Isztar jest tą, która pokonuje swoich wrogów” pisze Marzahn. George dodaje, że brama była również nazywana „Isztar odpiera swoich napastników” i w końcu zyskała epitet „wejście królewskości”, ponieważ brama „była miejscem, gdzie królowie bogów i ludzi razem ponownie weszli do Babilonu w triumfie po symbolicznych rytuałach świątyni Akitu.”
Imperium Babilonu
Do czasów panowania Nabuchodonozora II miasto Babilon istniało od prawie 2000 lat i widziało swój udział w dobrych i złych czasach. Nabuchodonozor II zasiadł na tronie w czasie, gdy Babilon osiągał niezrównany dobrobyt. Pod koniec jego panowania miasto kontrolowało imperium, które rozciągało się łukiem od granicy egipskiej do Zatoki Perskiej.
Dobra passa miasta oznaczała, że Nabuchodonozor II był w stanie rozpocząć program budowlany, w ramach którego zburzył starszą Bramę Isztar i zbudował nową, z niebieskich, glazurowanych cegieł. Zbudował również nową drogę procesyjną, która przechodziła przez bramę.
W trakcie budowy bramy i renowacji drogi procesyjnej, a także pobliskiego pałacu, budowniczowie króla podnieśli ziemię prawie 20 metrów (65 stóp) powyżej jej pierwotnego poziomu.
„Krok po kroku, były nisko położony budynek bramy i ulica została podniesiona około 20 (metrów) w czasie panowania Nabuchodonozora II,” pisze Olof Pedersén z Uppsala University w artykule online w czasopiśmie „Zeitschrift für archäologie und Kunstgeschichte.”
Smoki i byki
Sama brama została ozdobiona glazurowanymi niebieskimi cegłami, które przedstawiają naprzemienne rzędy byków i smokopodobne stworzenie zwane „Mušḫušu”. Stworzenie to jest „świętą hybrydą” Marduka, cesarskiego boga Babilonu, który miał dużą świątynię w mieście, i jego syna Nabu, pisze Tallay Ornan z Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie w wydaniu czasopisma „Orbis Biblicus et Orientalis” z 2005 roku.”
„Mušḫušu był postrzegany jako groźna hybryda o leońskich rysach i głowie węża, która wyrzucała z siebie dwa wyprostowane rogi lub długi róg, wygięty do tyłu z zakręconym końcem” – pisze. „Jego długi rozwidlony język czasami zwisał z pyska lub, alternatywnie, był przedstawiany jako plujący ogniem.”
Zauważa, że byki, takie jak te widziane na Bramie Isztar, reprezentowały Adada, boga burzy w Mezopotamii.
Tworzenie niebieskich, glazurowanych cegieł
Niebieskie, glazurowane cegły były wyzwaniem do wykonania, ale były trwałe i mogły zrobić wrażenie na zwiedzającym. Tworzyły one „błyszczące i kolorowe obrazy, które były w stanie wytrzymać warunki pogodowe”, pisze Stephen Bertman, emerytowany profesor na Uniwersytecie w Windsor, w książce „Handbook to Life in Ancient Mesopotamia” (Facts on File, 2003).
„Cegła była rzeźbiona w niskim reliefie przed upieczeniem, a następnie pokrywana glazurą, w której pigmenty były mieszane z roztopioną krzemionką”, pisze.
Niebieski był rzadkim naturalnym kolorem w świecie mezopotamskim, a glazurowane cegły „musiały być naprawdę, naprawdę, uderzającym wyglądem dla gościa”, powiedział kurator Royal Ontario Museum Clemens Reichel w filmie omawiającym lwa z sali tronowej Nabuchodonozora II, który jest teraz w muzeum w Toronto.
Koniec Babilonu
W 539 r. p.n.e., Babilon padł ofiarą sił Cyrusa Wielkiego, który włączył miasto do imperium perskiego. Około dwa wieki później miasto ponownie padło łupem Aleksandra Wielkiego, który uczynił z niego stolicę swego krótkotrwałego imperium, które upadło po jego śmierci w 323 r. p.n.e. Babilon pogrążył się wtedy w okresie upadku i ostatecznie został opuszczony, popadając w ruinę.
Podczas gdy muzeum w Pergamonie posiada wiele pozostałości z Bramy Isztar i drogi procesyjnej, reliefy można znaleźć w innych muzeach na całym świecie, w tym w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku. Znaczące pozostałości znajdują się również w Iraku, a w 2010 roku Departament Stanu USA przyznał grant w wysokości 2 milionów dolarów na konserwację pozostałych części bramy, drogi procesyjnej i pobliskich ruin. Zostały one uszkodzone w następstwie wojny w Iraku w 2003 roku.
– Owen Jarus
Ostatnie wiadomości
.