Od upadku starych, autorytarnych przywódców do tłumienia buntów, oto kilka kluczowych dat i wydarzeń, które składają się na to, co jest znane jako Arabska Wiosna.
Tunezyjska iskra
W dniu 17 grudnia 2010 r. młody Tunezyjczyk, który sprzedawał warzywa z taczki, podpalił się, aby zaprotestować przeciwko prześladowaniom ze strony policji.
Mohamed Bouazizi zmarł 4 stycznia 2011 r., ale nie przed tym, jak jego gest stał się głośny, wywołując protesty przeciwko kosztom życia i autorytarnemu prezydentowi kraju Zine El Abidine Ben Alemu. Protesty zainspirowały falę buntów w całym świecie arabskim, kiedy ludzie powstali, aby zaprotestować przeciwko autorytaryzmowi, korupcji i ubóstwu. 25 stycznia 2011 r. tysiące Egipcjan przemaszerowało w Kairze, Aleksandrii i innych miastach, żądając odejścia prezydenta Hosniego Mubaraka, który był u władzy od 30 lat. 11 lutego, gdy ponad milion osób wyszło na ulice, Mubarak ustąpił i przekazał kontrolę wojsku. Związany z Bractwem Muzułmańskim rząd Mohammeda Morsiego został wybrany w 2012 roku, ale w następnym roku został obalony przez wojsko pod wodzą generała, obecnie prezydenta, Abdela Fattaha el-Sisiego. On February 15, protesters took over the Pearl Square roundabout in the capital which they renamed „Tahrir Square”, and demanded a constitutional monarchy among other reforms. Ale ich obóz był szturmowany przez policję trzy dni później, zabijając trzy osoby i raniąc wiele. Tego samego dnia, w którym rozpoczęły się protesty w Bahrajnie, libijska policja użyła siły, aby rozbić protesty przeciwko rządowi w drugim mieście, Bengazi. Przywódca kraju Muammar Kaddafi zobowiązał się do polowania na „szczury”, które mu się sprzeciwiają. Powstanie przerodziło się w wojnę domową, w której przeciwko Kaddafiemu interweniowały francuskie, brytyjskie i amerykańskie siły powietrzne. 20 października 2011 r. Kaddafi został schwytany i zabity w swoim rodzinnym regionie Syrta przez rebeliantów, którzy znaleźli go ukrywającego się w kanale burzowym. Kraj jest obecnie podzielony między rywalizujące ze sobą administracje wschodnią i zachodnią. 6 marca kilkunastu nastolatków oznaczyło ścianę swojej szkoły w południowej Syrii napisem „Twoja kolej, doktorze”, odnoszącym się do prezydenta Baszara al-Assada, z wykształcenia okulisty. Torturowanie młodych ludzi wywołało początkowo głównie pokojowe protesty i wezwania do reform demokratycznych. Ale w wyniku brutalnych represji ze strony rządu rewolta przerodziła się w wojnę domową. Wojna w Syrii przyczyniła się również do powstania grupy ISIL (ISIS) i ponownego konfliktu w sąsiednim Iraku, którego kulminacją był ludobójczy atak na mniejszości na północy kraju. W dniu 23 października 2011 r. Tunezyjczycy tłumnie ruszyli do urn na pierwsze wolne wybory, w których triumfowali członkowie ruchu Ennahdha. 27 lutego 2012 roku Ali Abdullah Saleh, który rządził Jemenem przez 33 lata, przekazał władzę swojemu zastępcy Abdrabuhowi Mansurowi Hadiemu, po roku protestów. Najbiedniejszy kraj świata arabskiego, Jemen, również pogrążył się w przemocy po początkowych protestach. Rosja, która wraz z Iranem jest największym sojusznikiem al-Assada, rozpoczęła ataki lotnicze przeciwko syryjskim rebeliantom 30 września 2015 r., zmieniając przebieg wojny. Po 10 latach walk, w wyniku których zginęło 380 tys. osób, al-Asad mógł odnieść znaczące zwycięstwa. .
„Mubarak precz!”
Bahrain’s 'Tahrir’
Libia wybucha
Syria podąża za nim
Pierwsze wybory w Tunezji
Odchodzi Saleh
Moskwa ratuje al-Assada
