Abstract
Historycy twierdzą, że epoka żelaza rozpoczęła się między 1500 a 1000 r. p.n.e. (przynajmniej w niektórych częściach świata). Nie oznacza to jednak, że żelazo było nieznane człowiekowi przed tym okresem; wręcz przeciwnie. Żelazo meteoryczne (z dużą zawartością niklu) musiało być używane przez ludzi prehistorycznych już 4000 lat p.n.e. Wykonywali oni z niego narzędzia i broń poprzez formowanie i uderzanie młotkiem. Jest więc całkiem zrozumiałe, że w niektórych starożytnych językach słowo „żelazo” oznaczało „metal z nieba”. Naturalnie, zasoby żelaza meteorycznego były ograniczone. Tak więc kamień, miedź i brąz były wybieranymi materiałami przynajmniej do drugiego tysiąclecia p.n.e. Istniały jednak pewne ważne zastosowania rud żelaza w epoce brązu, a także w okresie chalkolitów. Jak już wyjaśniono w rozdziale 1, w procesie wytopu miedzi przy użyciu malachitu potrzebny jest topnik. Do tego celu wykorzystywano tlenek żelaza, który, jak wiadomo, reagował podczas wytopu z niepożądanymi cząsteczkami piasku, będącymi częścią malachitu. Ostatecznie powstawał żużel, który mógł być łatwo oddzielony od miedzi po ostygnięciu stopu.