ConstructionEdit
Instrumenty strunowe można podzielić na trzy grupy.
- Lutnie – instrumenty, w których struny są podtrzymywane przez szyjkę i bout („tykwę”), np. gitara, skrzypce, saz.
- Harfy – instrumenty, w których struny są zawarte w ramie.
- Zithery – instrumenty, w których struny zamontowane są na korpusie, takie jak guqin, cymbał, autoharp, czy fortepian.
Możliwy jest również podział instrumentów na grupy skupiające się na sposobie gry na danym instrumencie.
Rodzaje technik gryEdit
Pełną listę znajdziesz w Lista instrumentów strunowych.
SkubanieEdit
Plucking jest używany jako jedyna metoda gry na instrumentach takich jak banjo, gitara, harfa, lutnia, mandolina, oud, sitar, i albo przez palec lub kciuk, lub przez jakiś rodzaj plektrum. Kategoria ta obejmuje instrument klawiszowy klawesyn, który dawniej używane pióra quills (obecnie plastikowe plectra) do skubania strun.
Instrumenty normalnie grał przez smyczkowanie (patrz poniżej) mogą być również skubane, technika określana przez włoski termin pizzicato.
BowingEdit
Smyczek (włoski: Arco) to metoda stosowana w niektórych instrumentach strunowych, w tym skrzypcach, altówce, wiolonczeli i kontrabasie (z rodziny skrzypiec) oraz w rodzinie starych viol. Smyczek składa się z kija z wieloma włoskami rozciągniętymi pomiędzy jego końcami. Smyczkowanie struny instrumentu powoduje zjawisko ślizgania się pałeczki, co wprawia strunę w drgania.
Przodkami współczesnych instrumentów smyczkowych są rebab z imperiów islamskich, perski kamanche i bizantyjska lira. Inne instrumenty smyczkowe to rebec, hardingfele, nyckelharpa, kokyū, erhu, igil, sarangi i K’ni. Lira korbowa jest smyczkowana przez koło.
Rzadko, gitara może być grana smyczkiem (a nie skubana) dla unikalnych efektów.
UderzanieEdit
Trzecią powszechną metodą wytwarzania dźwięku w instrumentach strunowych jest uderzanie w strunę.
Gracze instrumentów smyczkowych z rodziny Violin są czasami instruowani, aby uderzyć w strunę bokiem smyczka, techniką zwaną col legno. To daje perkusyjny dźwięk wraz z wysokością nuty. Znanym zastosowaniem col legno w smyczkach orkiestrowych jest część „Mars” Gustava Holsta z suity The Planets.
Inne metodyEdit
Harfa eolska wykorzystuje bardzo nietypową metodę wytwarzania dźwięku: struny są pobudzane przez ruch powietrza.
Niektóre instrumenty strunowe mają dołączone klawiatury, których gracz używa zamiast bezpośredniego manipulowania strunami. Należą do nich fortepian, klawikord i klawesyn.
W przypadku tych instrumentów klawiszowych również, struny są czasami skubane lub smyczkowane ręcznie. Kompozytorzy tacy jak Henry Cowell napisali muzykę, która prosi gracza o sięgnięcie do wnętrza fortepianu i bezpośrednie skubanie strun, lub „smyczkowanie” ich za pomocą włosia smyczka owiniętego wokół strun, lub granie ich poprzez toczenie dzwonka instrumentu dętego, takiego jak puzon, po tablicy strun.
Inne klawiszowe instrumenty strunowe, wystarczająco małe, by mógł na nich grać spacerujący muzyk, obejmują szarpaną autoharpę, smyczkową nyckelharpę i lirę korbową, która jest grana przez kręcenie korbką koła z różańcem.
Instrumenty strunowe (takie jak gitara, gitara basowa, skrzypce, itp.) mogą być grane przy użyciu pola magnetycznego. E-Bow to małe ręczne urządzenie zasilane bateriami, które może być używane do wzbudzania strun gitary elektrycznej. Zapewnia trwały, śpiewny ton na strunę, która jest magnetycznie vibrated.
3rd Bridge jest metodą skubania, w której struna jest podzielona na dwie części i uderzył na stronie, która jest niewzmocniona. Technika ta stosowana jest głównie w instrumentach elektrycznych, ponieważ posiadają one przetwornik, który wzmacnia tylko lokalne drgania struny. Na instrumentach akustycznych jest to również możliwe, ale mniej wygodne. Na przykład naciśnij na siódmym progu gitary i podważ ją od strony główki, a ton będzie rezonował w przeciwległej części. Na instrumentach elektrycznych, ta technika może generować wielotonowe dźwięki przypominające zegar lub dzwonek.