Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), około dwa i pół miliona osób cierpi na depresję w Hiszpanii, co stanowi ponad 5,2% populacji.
Poniżej podajemy kilka wskazówek, jak dowiedzieć się, czy masz depresję.
Co to jest depresja
Depresję można zdefiniować na podstawie jej objawów, które są podobne do objawów smutku, ale w przeciwieństwie do smutku, nie ma wyraźnej przyczyny, która je wywołuje i, co gorsza, nie są to objawy przemijające, ale wymagające nadzoru i odpowiedniego leczenia.
- Smutek: wszystko wydaje się złe, smutne, bez znaczenia, nie widzimy dobrej strony rzeczy. Brakuje nam radości lub entuzjazmu do tego, co robimy.
- Negatywne myśli o winie, rozczarowaniu, w statku smutku, w którym ciągle myślimy o wszystkim, co może być negatywne.
- Niepokój: każda sytuacja powoduje niepokój lub strach, nawet z fizycznymi skutkami, takimi jak bóle brzucha, głowy, itp.
- Niska samoocena w pracy, fizycznie i osobiście: jeśli jest to Twój problem, dzielimy się z Tobą kilkoma wskazówkami, aby podnieść swoją samoocenę za pomocą ćwiczeń samopomocy.
- Zaniedbanie higieny osobistej, zarówno w higienie, jak i w sposobie ubierania się, pielęgnowania i dbania o nasze ciało w ogóle.
- Koncentracja jest bardzo trudna, więc popełnia się coraz więcej błędów.
- Masz rozproszenie umysłowe, które sprawia, że przeskakujesz z jednej sprawy na drugą, nie będąc w stanie rozwiązać spraw, które tego wymagają.
- Lęk przed jedzeniem lub utrata apetytu.
- Nieuzasadnione zmęczenie, ogólny brak energii.
- Permanentna bezsenność i bardzo zdezorganizowany sen i harmonogramy snu.
- Drażliwość: wszystko cię denerwuje i złości, skaczesz w kropli kapelusza i nie jesteś w spokoju z niczym.
Przyczyny depresji
Istnieje szereg czynników, zwanych czynnikami ryzyka, które są genetyczne, psychologiczne i biochemiczne, a w kombinacji tych czynników możemy znaleźć przyczyny depresji.
Pod względem genetycznym depresja występuje dwa razy częściej u kobiet niż u mężczyzn, chociaż niektórzy lekarze uważają, że czynniki stresogenne również odgrywają rolę w depresji, a kobiety przyjmują na co dzień więcej ról niż mężczyźni, więc mogą być bardziej podatne na jej występowanie. Wiek (między 35 a 45 rokiem życia) jest również czynnikiem wpływającym na depresję.
Zmiany hormonalne mogą również powodować depresję: menopauza lub okres połogu to bardzo głębokie zmiany, które mogą prowadzić do depresji. A genetyka jest podstawą, jeśli mieliśmy lub mamy w rodzinie historię depresji.
Wskaźniki depresji: test na depresję
Chociaż najlepiej jest udać się do lekarza, aby ocenić objawy depresji, czyli jak się czujemy, istnieje kilka testów na depresję, które można łatwo znaleźć w Internecie, które oceniają, od 0 do 33%, od 34% do 66% i od 66% do 100%, czy jesteśmy w depresji. Pierwszy zakres byłby negatywny, czyli mamy do czynienia z całkowitym brakiem depresji; drugi zakres wskazuje, że mamy obniżony nastrój i możemy mieć tendencję do depresji; a trzeci, że na pewno mamy depresję.
Test składa się z 18 pytań, które próbują dowiedzieć się, jaki jest nasz nastrój i czy zmienił się w ostatnim czasie. Zadaje pytania o poziom poczucia własnej wartości, o to, jak ogólnie wyglądała nasza przeszłość i na ile byliśmy zadowoleni z rzeczy, które robiliśmy, jak wyglądają nasze relacje osobiste, nasz nastrój, na ile jesteśmy zadowoleni z pracy, na ile jesteśmy emocjonalni (często płaczemy bez wyraźnego powodu) i inne pytania, które odnoszą się do tego, jak radzimy sobie z codziennym życiem i jakie jest nasze ogólne spojrzenie na życie.
Co to jest dystymia?
Dystymia, zwana również zaburzeniem dystymicznym, jest rodzajem zaburzenia afektywnego lub nastroju, które często przypomina mniej ciężką, ale bardziej przewlekłą formę depresji. Dystymia dotyka więcej kobiet niż mężczyzn i jest powszechna u kobiet poniżej 64 roku życia, dotyka również około 6% populacji, ponieważ jest to nadal forma depresji.
Ma wspólne objawy, dość podobne do depresji, ale bardziej przewlekłe i głębokie, chociaż każda osoba może doświadczać ich inaczej. Na przykład, są to uczucia stałego smutku, niepokoju lub egzystencjalnej pustki, uogólnionego przygnębienia i zmęczenia lub stałego braku energii. Aby postawić diagnozę dystymii, osoba dorosła musi mieć obniżony nastrój przez co najmniej dwa lata (u dzieci i młodzieży okres ten skraca się o rok), a także co najmniej dwa z wymienionych powyżej objawów depresji.
Diagnozowanie i leczenie dystymii
Ponieważ depresja często współistnieje z innymi chorobami medycznymi, takimi jak choroby serca, nowotwory lub cukrzyca, a także z innymi zaburzeniami psychicznymi, takimi jak nadużywanie substancji lub lęk, wczesne rozpoznanie i leczenie mają kluczowe znaczenie dla wyzdrowienia.
Leczenie, podobnie jak w przypadku depresji, będzie obejmowało leki przeciwdepresyjne w połączeniu z psychoterapią mającą na celu modyfikację zniekształconego poglądu, jaki wytwarza depresja i dystymia, przy czym należy również zauważyć, że ponieważ stany te mogą trwać do pięciu lat, leczenie prawdopodobnie będzie dość długie.
.