Jednym z pierwszych koreańskich Amerykanów był Seo Jae-pil, czyli Philip Jaisohn, który przybył do Ameryki wkrótce po udziale w nieudanym zamachu stanu wraz z innymi postępowcami w celu wprowadzenia reformy politycznej w 1884 roku. W 1890 r. został obywatelem, a w 1892 r. uzyskał dyplom lekarza na dzisiejszym Uniwersytecie George’a Washingtona. Przez całe życie starał się edukować Koreańczyków w ideałach wolności i demokracji, a także naciskał na rząd USA w sprawie niepodległości Korei. Zginął w czasie wojny koreańskiej. Jego dom jest obecnie muzeum, pod opieką organizacji usług społecznych założonej w jego imię w 1975 roku.
Wybitną postacią wśród koreańskiej społeczności imigrantów jest Ahn Chang Ho, pseudonim Dosan, protestancki działacz społeczny. Przybył on do Stanów Zjednoczonych w 1902 roku w celach edukacyjnych. W 1903 r. założył Towarzystwo Przyjaźni (Friendship Society) oraz Towarzystwo Wzajemnej Pomocy (Mutual Assistance Society). Był również aktywistą politycznym podczas japońskiej okupacji Korei. Na jego cześć wybudowano pomnik w centrum Riverside w Kalifornii, a jego dom rodzinny przy 36th Place w Los Angeles został odrestaurowany przez University of Southern California. Miasto Los Angeles ogłosiło również pobliskie skrzyżowanie Jefferson Boulevard i Van Buren Place jako „Dosan Ahn Chang Ho Square” na jego cześć. Wzór taekwondo Do-san został nazwany jego imieniem.
Inną wybitną postacią wśród społeczności koreańskich imigrantów był Syngman Rhee (이승만), metodysta. Przybył on do Stanów Zjednoczonych w 1904 roku i uzyskał tytuł licencjata na George Washington University w 1907 roku, tytuł magistra na Harvard University, a w 1910 roku tytuł doktora na Princeton University. W 1910 r. powrócił do Korei i został działaczem politycznym. Później został pierwszym prezydentem Republiki Korei.
W 1903 roku, pierwsza grupa koreańskich robotników przybyła na Hawaje 13 stycznia, obecnie znany corocznie jako Korean-American Day, aby wypełnić luki stworzone przez problemy z chińskimi i japońskimi robotnikami. W latach 1904-1907 około 1000 Koreańczyków przedostało się na kontynent z Hawajów przez San Francisco. Wielu Koreańczyków rozproszyło się po całym wybrzeżu Pacyfiku, pracując na farmach lub jako robotnicy najemni w firmach górniczych i na kolei. Obrazowe panny młode stały się powszechną praktyką małżeństw z koreańskimi mężczyznami.
W latach 1905-1910 działalność polityczna w społecznościach koreańsko-amerykańskich wzrosła w opozycji do japońskiej agresji na Koreę. W całych Stanach Zjednoczonych powstawały organizacje, z których znaczna część skupiała się na Hawajach i w Kalifornii. W 1909 roku dwie z największych organizacji koreańsko-amerykańskich połączyły się, tworząc Korean National Association, największą organizację imigrantów koreańskich w Ameryce Północnej. Liderami byli An Changho, Syngman Rhee i Park Yong-man. Organizacja ta wraz z innymi odegra kluczową rolę w koreańskim ruchu niepodległościowym w latach 1910-1945.
Po aneksji Korei przez Japonię w 1910 roku, koreańska migracja do Stanów Zjednoczonych została praktycznie wstrzymana. The Immigration Act of 1924 lub czasami określane jako Oriental Exclusion Act był częścią mierzonego systemu wykluczającego koreańskich imigrantów do USA. W 1952 roku, wraz z Immigration and Nationality Act z 1952 roku, możliwości stały się bardziej otwarte dla azjatyckich Amerykanów, umożliwiając Koreańczykom wyjście z enklaw do dzielnic klasy średniej. Kiedy wojna koreańska zakończyła się w 1953 roku, do Stanów Zjednoczonych przybyła niewielka liczba studentów i profesjonalistów. Większą grupę imigrantów stanowiły kobiety zamężne z amerykańskimi żołnierzami. Wraz z przejściem ustawy o imigracji i obywatelstwie z 1965 r. Koreańczycy stali się jedną z najszybciej rozwijających się grup azjatyckich w Stanach Zjednoczonych, ustępując jedynie Filipińczykom.
Ustawa o imigracji i obywatelstwie z 1965 r. zniosła system kwotowy, który ograniczał liczbę Azjatów wpuszczanych do Stanów Zjednoczonych. Duża liczba Koreańczyków, w tym kilku z Korei Północnej, którzy przybyli przez Koreę Południową, imigrowała od tego czasu, umieszczając Koreę w pierwszej szóstce krajów pochodzenia imigrantów do Stanów Zjednoczonych od 1975 roku. Powodów imigracji jest wiele, w tym pragnienie większej wolności i nadzieja na lepsze możliwości ekonomiczne.
W latach 80-tych i 90-tych Koreańczycy stali się znani nie tylko z zakładania małych firm, takich jak pralnie chemiczne czy sklepy, ale także z pilnego sadzenia kościołów. Zapuszczali się do opuszczonych miast i zakładali firmy, w których przeważali Afroamerykanie. Czasami prowadziło to do nagłośnionych napięć z klientami, co zostało przedstawione w filmach takich jak „Do the Right Thing” Spike’a Lee i zamieszkach w Los Angeles w kwietniu 1992 r. Ich dzieci, wraz z dziećmi innych Azjatów, były również odnotowywane w nagłówkach gazet i na okładkach czasopism w latach 80-tych ze względu na ich liczbę na prestiżowych uniwersytetach i w wysoko wykwalifikowanych zawodach umysłowych. Korzystny status społeczno-ekonomiczny i wykształcenie doprowadziły do tego, że Azjatów, w tym Koreańczyków, określa się mianem „modelowej mniejszości”. Jednakże, etykieta ta jest kontrowersyjna: wiele osób twierdzi, że etykieta „modelowej mniejszości” ośmiesza inne społeczności kolorowe i lekceważy wyzwania, z jakimi borykają się Koreańscy Amerykanie oraz inne azjatyckie grupy etniczne. Na przykład, 12,8% wszystkich Koreańskich Amerykanów żyje na lub poniżej granicy ubóstwa.
Duża liczba Koreańskich Amerykanów nie posiada ubezpieczenia zdrowotnego z powodu barier w dostępie do języka. Co więcej, starsi Koreańczycy, którzy są narażeni na znaczne ryzyko rozwoju chorób psychicznych, rzadziej korzystają z usług w zakresie zdrowia psychicznego, nawet jeśli wykazują objawy. Wynika to ze stygmatyzacji i błędnych przekonań kulturowych dotyczących zdrowia psychicznego.
Los Angeles wyłoniło się jako główne centrum społeczności koreańsko-amerykańskiej. Doświadczył szybkich przemian w latach 90-tych, z ciężkimi inwestycjami koreańskich banków i korporacji oraz przybyciem dziesiątek tysięcy Koreańczyków, a także jeszcze większej liczby Latynosów. Wielu przedsiębiorców otworzyło małe firmy i zostało ciężko doświadczonych przez zamieszki w Los Angeles w 1992 roku. Ostatnio uważa się, że Koreatown w Los Angeles doświadczyło spadku siły politycznej w wyniku zmiany podziału na okręgi wyborcze i wzrostu przestępczości, co spowodowało exodus Koreańczyków z tego obszaru. Ponadto, w następstwie zamieszek w 1992 r. duża liczba Koreańczyków z Południowej Kalifornii przeniosła się do Zatoki San Francisco, otwierając firmy i kupując nieruchomości w pobliżu centrum Oakland, co przyczyniło się do dalszego rozwoju Koreatown w tym mieście do początku XXI w., chociaż ta dzielnica Oakland była również świadkiem spadku populacji koreańskiej, spowodowanego exodusem do innych części Bay Area.
Według Park (1998) przemoc wobec Koreańskich Amerykanów w 1992 roku pobudziła nową falę aktywizmu politycznego wśród Koreańskich Amerykanów, ale także podzieliła ich na dwa główne obozy. Liberałowie” dążyli do zjednoczenia się z innymi mniejszościami w Los Angeles, aby walczyć z uciskiem rasowym i robieniem z siebie kozłów ofiarnych. Konserwatyści” kładli nacisk na prawo i porządek i generalnie sprzyjali ekonomicznej i społecznej polityce Partii Republikańskiej. Konserwatyści mieli tendencję do podkreślania różnic politycznych między Koreańczykami a innymi mniejszościami, zwłaszcza czarnymi i Latynosami. Abelmann i Lie (1997) podają, że najgłębszym skutkiem zamieszek było upolitycznienie Koreańczyków w całych Stanach Zjednoczonych. Szczególnie młodsze pokolenie zdało sobie sprawę, że było zbyt mało zaangażowane w amerykańską politykę, a zamieszki przeniosły ich polityczną uwagę z Korei Południowej na warunki panujące w Stanach Zjednoczonych.
Znaczna liczba zamożnych koreańsko-amerykańskich profesjonalistów osiedliła się w Bergen County, New Jersey od początku lat 2000 (dekada) i założyła różne akademicko i społecznie wspierające organizacje, w tym Korean Parent Partnership Organization w liceum magnetycznym Bergen County Academies i The Korean-American Association of New Jersey. Holy Name Medical Center w Teaneck, New Jersey, w hrabstwie Bergen, podjęło ambitne wysiłki w celu zapewnienia kompleksowej opieki zdrowotnej dla niedofinansowanych i nieubezpieczonych pacjentów koreańskich z szerokiego obszaru, dzięki rozwijającemu się Koreańskiemu Programowi Medycznemu, przyciągając ponad 1,500 pacjentów koreańsko-amerykańskich na coroczny festiwal zdrowia. W Bergen County’s Broad Avenue Koreatown w Palisades Park wyłoniło się jako dominujący węzeł kultury koreańsko-amerykańskiej, a jego Senior Citizens Center stanowi popularne miejsce spotkań, gdzie nawet koreańskie babcie zauważyły, że podążają za trendem tanecznym światowego hitu wirusowego Gangnam Style południowokoreańskiego rapera „K-pop” Psy we wrześniu 2012 r.; podczas gdy pobliskie Fort Lee Koreatown również wyłania się jako takie. Dożynki Chusok Korean Thanksgiving stały się coroczną tradycją w Bergen County, w których uczestniczy kilkadziesiąt tysięcy osób.
Rozrastająca się społeczność koreańska w Bergen County została przytoczona przez wykonawczynię hrabstwa Kathleen Donovan w kontekście nominacji adwokata Jae Y. Kima z Hackensack, New Jersey na sędziego Central Municipal Court w styczniu 2011 roku. Następnie w styczniu 2012 r. gubernator New Jersey Chris Christie nominował adwokata Phillipa Kwona z hrabstwa Bergen na sędziego Sądu Najwyższego New Jersey, jednak nominacja ta została odrzucona przez stanową Komisję Sądowniczą Senatu, a w lipcu 2012 r. Kwon został powołany na stanowisko zastępcy głównego radcy prawnego Port Authority of New York and New Jersey. Według The Record of Bergen County, U.S. Census Bureau ustaliło, że populacja koreańsko-amerykańska w hrabstwie – dane ze spisu powszechnego z 2010 roku mówią o 56 773 osobach (wzrost do 63 247 w 2011 roku w American Community Survey) – wzrosła na tyle, by zagwarantować pomoc językową podczas wyborów, a Koreańczycy z hrabstwa Bergen zdobyli znaczący szacunek polityczny. Od maja 2014 roku, Koreańscy Amerykanie zdobyli co najmniej cztery miejsca w radzie dzielnicy w Bergen County.
Bojkot FlatbushEdit
W 1990 roku, sklepy należące do Koreańczyków były bojkotowane w sekcji Flatbush w dzielnicy Brooklyn w Nowym Jorku. Bojkot rozpoczęty przez czarnego nacjonalistę, Sonny’ego Carsona, trwał przez sześć miesięcy i stał się znany jako bojkot Flatbush.
Comfort women controversyEdit
W maju 2012 roku urzędnicy w Bergen County w dzielnicy Palisades Park, New Jersey odrzucili wnioski dwóch delegacji dyplomatycznych z Japonii, aby usunąć mały pomnik z parku publicznego, mosiężną tablicę na bloku kamiennym, poświęconym w 2010 roku pamięci kobiet do towarzystwa, tysięcy kobiet, wielu Koreańczyków, którzy zostali zmuszeni do niewolnictwa seksualnego przez japońskich żołnierzy podczas II wojny światowej. Kilka dni później południowokoreańska delegacja poparła decyzję gminy. Jednak w sąsiednim Fort Lee, na początku kwietnia 2013 roku, różne grupy koreańsko-amerykańskie nie mogły dojść do porozumienia w sprawie projektu i treści takiego pomnika. W październiku 2012 roku, podobny pomnik został ogłoszony w pobliskim Hackensack, który miał stanąć za budynkiem sądu hrabstwa Bergen, obok pomników Holokaustu, Wielkiego Głodu Irlandzkiego, Ludobójstwa Ormian i Niewolnictwa w Stanach Zjednoczonych i został odsłonięty w marcu 2013 roku. Przeprosiny i rekompensata pieniężna w wysokości około 8 000 000 USD przez Japonię do Korei Południowej w grudniu 2015 r. za te zbrodnie w dużej mierze spadły płasko w Bergen County, gdzie pierwszy amerykański pomnik oddający szacunek kobietom komfortu został wzniesiony.
Morze Wschodnie kontrowersjeEdit
According to The Record, Korean-American Association of New Jersey złożyło petycję do urzędników szkolnych Bergen County w 2013 r., aby używać podręczników, które odnoszą się do Morza Japońskiego jako Morza Wschodniego, jak również. W lutym 2014 roku, ustawodawcy Bergen County ogłosił wysiłki legislacyjne w celu włączenia nazwy Morze Wschodnie w przyszłych podręcznikach szkolnych New Jersey. W kwietniu 2014 roku ustawa o uznaniu odniesień do Morza Japońskiego również jako Morza Wschodniego w podręcznikach Virginii została podpisana w ustawie.
Memoriał tragedii promu Sewol w Stanach ZjednoczonychEdit
W maju 2014 roku Biblioteka Publiczna Palisades Park w New Jersey stworzyła pomnik poświęcony ofiarom tragicznego zatonięcia promu Sewol u wybrzeży Korei Południowej 16 kwietnia 2014 roku.
Nadużycia w salonach paznokciowychEdit
Zgodnie z dochodzeniem przeprowadzonym przez The New York Times w 2015 roku, nadużycia ze strony koreańskich właścicieli salonów paznokci w Nowym Jorku i Long Island były powszechne, przy czym 70 do 80% właścicieli salonów paznokci w Nowym Jorku to Koreańczycy, według Korean American Nail Salon Association; ze wzrostem i koncentracją w liczbie salonów w Nowym Jorku znacznie przewyższającym resztę Stanów Zjednoczonych od 2000 roku, według U.S. Census Bureau. Nadużycia rutynowo obejmowały zaniżanie i niepłacenie pracownikom za świadczone usługi, wymuszanie złych warunków pracy oraz stratyfikację skali płac i warunków pracy dla pracowników koreańskich w stosunku do pracowników niekoreańskich.
Ostatnie statystykiEdit
Ministerstwo Spraw Zagranicznych Republiki Korei szacuje liczbę Koreańczyków na 224 600 osób na rok 2013. Jednak trudno jest określić dokładność tego raportu ze względu na to, że liczby pochodzą z Konsulatu Korei w Korei, a także z kanałów różnych organizacji powiązanych z Koreą. Na przykład, dziesiątki tysięcy imigrantek, które były żonate z USFK od lat 50. i które zostały adoptowane od czasu wyzwolenia Stanów Zjednoczonych, nie zostały zidentyfikowane w statystykach konsulatu koreańskiego.
.