Poza pożegnaniem

William Peters pracował jako wolontariusz w hospicjum, kiedy miał dziwne spotkanie z umierającym człowiekiem, które zmieniło jego życie.

Mężczyzna miał na imię Ron i był byłym żołnierzem Marynarki Handlowej, który cierpiał na raka żołądka. Peters mówi, że spędzał do trzech godzin dziennie przy łóżku Rona, rozmawiając z nim i czytając mu historie przygodowe, ponieważ niewiele osób z rodziny lub przyjaciół odwiedzało go. Kiedy Peters pewnego dnia podczas lunchu znalazł się obok Rona, ten wątły mężczyzna był półprzytomny. Peters czytał fragmenty „Call of the Wild” Jacka Londona, gdy wątły mężczyzna walczył, by utrzymać się na nogach. Co stało się potem, Peters mówi, było niewytłumaczalne.

Peters mówi, że poczuł siłę szarpiącą jego ducha w górę, poza jego ciało. Unosił się nad łóżkiem Rona, patrząc w dół na umierającego człowieka. Następnie zerknął obok niego, aby odkryć Rona unoszącego się obok niego, patrzącego na tę samą scenę poniżej.

„Spojrzał na mnie i dał mi to szczęśliwe, zadowolone spojrzenie, jakby mówił mi: 'Zobacz to. Oto jesteśmy”, mówi Peters.

Peters mówi, że wtedy poczuł, jak jego duch ponownie wpada do jego ciała. To doświadczenie skończyło się w mgnieniu oka. Ron zmarł wkrótce potem, ale pytania Petersa dotyczące tego dnia pozostały. Nie wiedział, jak nazwać ten moment, ale w końcu dowiedział się, że nie był on wyjątkowy. Peters miał „wspólne doświadczenie śmierci”

Większość z nas słyszała o doświadczeniach bliskich śmierci. Historie ludzi, którzy umarli i powrócili do życia z opowieściami o płynięciu przez tunel do odległego światła stały się częścią kultury popularnej. Jednak istnieje inna kategoria doświadczeń bliskich śmierci, które są, pod pewnymi względami, jeszcze bardziej zagadkowe.

Opowieści o doświadczeniach wspólnej śmierci krążyły od końca XIX wieku, mówią ci, którzy badają to zjawisko. Zwrot w historiach o wspólnej śmierci polega na tym, że nie tylko ludzie znajdujący się na skraju śmierci dostają przebłysk życia pozagrobowego. Ci, którzy są blisko nich, albo fizycznie lub emocjonalnie, również doświadczają wrażeń związanych z umieraniem.

Te wspólne rachunki śmierci pochodzą z różnych źródeł: żołnierze oglądający towarzyszy umierających na polu bitwy, pielęgniarki hospicyjne, ludzie trzymający czuwanie przy łóżku swoich bliskich. Wszystkie opowiadają podobne historie z tym samym przesłaniem: Ludzie nie umierają samotnie. Niektórzy w jakiś sposób znajdują sposób, by dzielić się swoim przejściem na drugą stronę.

Raymond Moody wprowadził pojęcie doświadczenia wspólnej śmierci w swojej książce „Glimpses of Eternity” z 2009 roku. Po raz pierwszy zaczął zbierać opowieści o ludziach, którzy umarli i powrócili do życia, gdy był na studiach medycznych. Sceptycy odrzucili opowieści o życiu pozagrobowym jako halucynacje wywołane przez znieczulenie lub „anoksję”, utratę tlenu w mózgu, której niektórzy ludzie doświadczają, gdy są bliscy śmierci.

Ale Moody mówi, że nie można wyjaśnić doświadczeń wspólnej śmierci powołując się na anoksję lub znieczulenie.

„Nie mamy tej opcji w doświadczeniach wspólnej śmierci, ponieważ osoby postronne nie są chore lub ranne, a jednak doświadczają tego samego rodzaju rzeczy,” mówi Moody.

Sceptycy twierdzą jednak, że ludzie zgłaszający doświadczenia wspólnej śmierci nie są bezstronnymi obserwatorami. Ich postrzeganie jest zniekształcone przez żal. Joe Nickell, znany badacz zjawisk paranormalnych, mówi, że ludzie, którzy obserwowali śmierć innych, czasami doświadczają własnej formy traumy.

Nie zamierzają tego robić, ale niektórzy wymyślają na nowo moment swojej straty, aby uczynić go bardziej akceptowalnym.

„Jeśli masz czuwanie przy śmierci i twój ukochany umiera, czy nie byłoby wspaniale mieć wspaniałą historię do opowiedzenia, która uszczęśliwiłaby wszystkich i powiedziałaby im, że 'wujek John’ poszedł do nieba, a ja widziałem jak jego dusza odeszła i widziałem jak się uśmiechał”, mówi Nickell, który jest również pisarzem śledczym dla czasopisma Skeptical Inquirer, które oferuje naukowe oceny nadzwyczajnych roszczeń.

Nickell mówi, że doświadczenia wspólnej śmierci nie są dowodem na istnienie życia pozagrobowego, ale na psychologiczny truizm.

„Jeśli szukasz czegoś wystarczająco mocno, znajdziesz to”, mówi Nickell. „To jest dobrze znane każdemu psychologowi lub psychiatrze.”

Symptomy doświadczenia bliskiego śmierci

Termin shared-death experience może być nowy, ale przeszedł przez różne nazwy wieki temu. Towarzystwo Badań Psychicznych w Londynie udokumentowało doświadczenia wspólnej śmierci pod koniec XIX wieku, nazywając je „wizjami z łoża śmierci” lub „zbiegami okoliczności z łoża śmierci”, jak twierdzą badacze.

Jedno z pierwszych doświadczeń wspólnej śmierci, które zyskało uwagę, pochodziło z czasów I wojny światowej od Karla Skali, niemieckiego poety. Skala był żołnierzem skulonym w okopie ze swoim najlepszym przyjacielem, kiedy pocisk artyleryjski eksplodował, zabijając jego towarzysza. Czuł, że jego przyjaciel osuwa się w jego ramiona i umiera, zgodnie z jedną z wczesnych książek na temat doświadczeń wspólnej śmierci.

W książce „Parting Visions,” autor Melvin Morse opisał, co stało się potem ze Skalą, który w jakiś sposób uniknął obrażeń:

„Czuł, że jest wciągany wraz ze swoim przyjacielem, ponad ich ciałami, a następnie ponad polem bitwy. Skala mógł spojrzeć w dół i zobaczyć siebie trzymającego swojego przyjaciela. Potem spojrzał w górę i zobaczył jasne światło i poczuł, że idzie w jego kierunku razem z przyjacielem. Potem zatrzymał się i wrócił do swojego ciała. Nie odniósł żadnych obrażeń z wyjątkiem utraty słuchu, która była skutkiem wybuchu artylerii.”

Moody, który ukuł termin shared-death experience, prawdopodobnie zrobił więcej niż jakakolwiek współczesna postać, aby rozpalić na nowo świeckie zainteresowanie życiem pozagrobowym. Został nazwany „ojcem doświadczeń bliskich śmierci”. Wprowadził pojęcie doświadczenia bliskiego śmierci w swojej popularnej książce „Życie po życiu” z 1975 roku.

Mówi, że podczas badań nad „Życiem po życiu” ciągle słyszał historie o wspólnych doświadczeniach pośmiertnych. Genialny, rozmowny człowiek, Moody mówi, że ujawnił te historie w książkach i wykładach, ale doświadczenia wspólnej śmierci nie zyskują takiej uwagi jak doświadczenia bliskie śmierci, ponieważ są bardziej niepokojące.

Niewielu ludzi chce myśleć o tym, jak to jest umrzeć; doświadczenia wspólnej śmierci zmuszają ich do tego, mówi.

” Freud złożył oświadczenie, że nie potrafimy wyobrazić sobie własnej śmierci”, mówi Moody. „W przypadku doświadczenia bliskiego śmierci, to dzieje się z kimś innym. To jest jakoś wygodniejsze do myślenia.”

Mówi, że ludzie, którzy twierdzą, że mają doświadczenie wspólnej śmierci, opowiadają podobne historie. Wspominają uczucie świadomości wyciąganej w górę z ich ciała, widzenie istot światła, wspólne przeżywanie przeglądu życia umierającej osoby, i widzenie zmarłych krewnych umierającej osoby.

Niektórzy pracownicy służby zdrowia przy łóżku umierających pacjentów zgłaszają widzenie światła wychodzącego z górnej części ciała osoby w momencie śmierci i inne surrealistyczne efekty, mówi Moody.

„Mówią, że to tak jakby pokój zmieniał wymiary. To tak, jakby port otwierał się na jakieś inne ramy rzeczywistości.”

Penny Sartori, która była pielęgniarką przez 21 lat, mówi, że miała wizję na łożu śmierci, która pozostawiła ją wstrząśniętą. Pewnej nocy, przygotowywała się do kąpieli umierającego pacjenta, który był podłączony do respiratora i innych urządzeń przedłużających życie. Mówi, że dotknęła łóżka tego człowieka i „wszystko wokół nas się zatrzymało.”

Mówi, że jej otoczenie zniknęło i „to było prawie tak, jakbym zamieniła się z nim miejscami.” Mówi, że nagle mogła zrozumieć wszystko, przez co przechodził mężczyzna, w tym odczuwać jego ból. On nie mógł mówić, ale ona mówi, że w jakiś sposób mogła usłyszeć, jak przekazuje rozdzierającą serce wiadomość: „Zostawcie mnie w spokoju. Pozwól mi umrzeć w spokoju…po prostu pozwól mi umrzeć.”

To wspólne doświadczenie śmierci pobudziło ją do przeprowadzenia pięcioletniego dochodzenia w sprawie takich historii i opublikowania ich w książce „The Wisdom of Near-Death Experiences.” Ale nawet przed tym doświadczeniem, mówi ona, że ona i inni pracownicy szpitala mieli inne niesamowite znaki, że pacjent miał umrzeć.

Był nagły spadek temperatury przy łóżku umierającego pacjenta, lub światło otaczało ciało tuż przed śmiercią, mówi ona.

„Bardzo często zegar zatrzymuje się w momencie śmierci,” mówi Sartori. „Widziałam, jak żarówki migotały lub wybuchały w momencie śmierci.”

Matka się żegna?

Jedno z najdziwniejszych doświadczeń wspólnej śmierci pochodzi od kobiety, która twierdzi, że czuła śmierć swojej matki, mimo że była tysiące mil od niej.

Annie Cap, jako dziewczynka, ze swoją matką, Betty. Cap mówi, że była blisko swojej mamy w życiu, i w chwili śmierci.

Courtesy of Annie Cap

Annie Cap urodził się w Stanach Zjednoczonych, ale ostatecznie przeniósł się do Anglii, gdzie pracowała dla firmy telekomunikacyjnej. W dzień po Bożym Narodzeniu w 2004 roku, ona mówi, że jej matka, Betty, nagle zachorował w jej domu w Portland, Oregon. Została hospitalizowana i w ciągu następnych kilku dni wszystkie jej główne organy zaczęły się wyłączać. Cap, jednak, mówi, że nie wiedziała, że jej matka umiera.

Ale w dziwny sposób mówi, że tak.

Cap dowiedziała się, że jej matka była chora, ale mówi, że nie mogła dostać lotu w sezonie wakacyjnym, więc wszystko, co mogła zrobić, to czekać. Była w swoim biurze w Londynie z klientem pewnego dnia, kiedy zaczęła się krztusić, walcząc o oddychanie. Była zaskoczona, ponieważ, jak twierdzi, cieszyła się dobrym zdrowiem. Walczyła o powietrze przez około 25 minut, a z rosnącym poczuciem strachu o jej mother.

„I felt and heard this strange gurgling in my throat,” mówi. „Zaczęłam kaszleć i krztusić się. I miałam ten głęboki, narastający smutek. Szybko przełożyłam mojego klienta, a kiedy już wyszli, pobiegłam tak szybko, jak tylko mogłam do domu i zadzwoniłam do pokoju szpitalnego mojej mamy.”

To wtedy dowiedziała się, że jej matka brała oddech, na granicy śmierci, mówi Cap.

Podczas gdy Cap rozmawiała przez telefon, jej matka zmarła. Jest przekonana, że w jakiś sposób uczestniczyła w jej śmierci, ale zaprzeczała temu, ponieważ była wtedy agnostyczką, która nie wierzyła w życie pozagrobowe.

Teraz mówi, że wierzy. Dziś Cap jest terapeutką w Londynie i autorką książki „Beyond Goodbye: An Extraordinary True Story of a Shared Death Experience”.

„To nie było błogie doświadczenie”, mówi o tym dniu po Bożym Narodzeniu. „Dusiłam się.”

Ostatnie zdjęcie zrobione Annie Cap, po lewej, i jej matce, Betty.

Courtesy of Annie Cap

Sceptycy kwestionują roszczenia

Jakkolwiek dramatyczne mogą być doświadczenia wspólnej śmierci, nie oferują one więcej dowodów na istnienie życia pozagrobowego niż doświadczenia bliskie śmierci, twierdzą sceptycy.

Sean Carroll jest fizykiem, który uczestniczył w publicznych debatach o życiu pozagrobowym z Moody i Ebenem Alexandrem, neurochirurgiem i autorem bestsellera The New York Times „Dowód na istnienie nieba.”

Życie po śmierci jest dramatycznie niezgodne ze wszystkim, co wiemy o współczesnej nauce, mówi Carroll, autor „Cząstki na końcu wszechświata.” Mówi on, że ludzie, którzy twierdzą, że dusza trwa po śmierci, musieliby odpowiedzieć na inne pytania: Jakie cząstki składają się na duszę, co je trzyma razem i jak oddziałuje ona ze zwykłą materią?

W eseju zatytułowanym „Fizyka i nieśmiertelność duszy” Carroll twierdzi, że jedynym dowodem na doświadczenia pozagrobowe jest „kilka legend i pobieżnych twierdzeń niewiarygodnych świadków… plus wiadro pobożnych życzeń.”

„Jesteśmy zbudowani z atomów”, mówi. „Kiedy umierasz, to tak, jakbyś zgasił świeczkę lub wyłączył laptopa. Nie ma substancji, która opuszcza ciało. To jest proces, który się zatrzymuje. Tak właśnie prawa fizyki opisują życie.”

Nickell, sceptyk paranormalny, mówi, że opowieści o doświadczeniach wspólnej śmierci również opierają się na wątłych podstawach.

„To jest problem z nimi wszystkimi – wszystkie są dowodami anegdotycznymi, a nauka nie zajmuje się dowodami anegdotycznymi,” mówi Nickell.

Peters, były pracownik hospicjum, który twierdzi, że miał takie doświadczenie, jest przekonany, że są one prawdziwe. Jego spotkanie zmieniło bieg jego życia. W końcu założył Shared Crossing Project, grupę z siedzibą w Santa Barbara w Kalifornii, która oferuje doradztwo, badania i zajęcia mające na celu edukację ludzi na temat doświadczeń pozagrobowych.

Pytany, czy mógł sobie wyobrazić swoje doświadczenie z Ronem, marynarzem handlowym, Peters mówi „absolutnie nie.”

„Nie miałem pojęcia, że to jest w ogóle możliwe”, mówi. Dla niego „doświadczenia wspólnej śmierci nawet nie istniały.”

Dopiero gdy Peters usłyszał wykład Moody’ego osiem lat po jego spotkaniu z Ronem, Peters po raz pierwszy usłyszał ten termin.

Nie sądzi, że jego spotkanie z Ronem było przypadkiem. Wierzy, że Ron starał się odwzajemnić pocieszenie, którego on mu udzielił.

„Myślę, że to, co do mnie mówił, brzmiało: 'Nie rozpaczaj. Życie toczy się dalej. Zobacz, jak niesamowite jest to,” Peters mówi. „To był prawdziwy dar miłości z jego strony.”

Albo, jak sceptycy powiedzieliby, może to tylko Peters przepisał moment, aby pomóc sobie zaakceptować trudną stratę. Peters rozważył tę możliwość, ale mówi, że widział coś innego, co przekonało go, że Ron wiedział, że tam był.

Mówi, że kiedy z powrotem wskoczył do swojego ciała po tym, jak unosił się nad łóżkiem Rona, Ron nie wykonał żadnego gestu. Jego oczy pozostały zamknięte, a jego ciało pozostało nieruchome.

Ale Peters przyjrzał się bliżej Ronowi i mówi, że zauważył coś innego:

Po jego policzku spływała łza.

.