Proces uczenia się: Understanding the Meaning of Learning Process

Learning Process:Understanding the Meaning of Learning Process!

Podstawowym aspektem obecnej koncepcji uczenia się jest jego znaczenie. Znaczenie procesu uczenia się, wyjaśnione z różnych punktów widzenia, jest podane w następujący sposób:

Image Courtesy : upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/05/France_in_XXI_Century._School.jpg

Uczenie się z punktu widzenia teorii umysłu:

Ta teoria psychologii wydziałowej została sformułowana przez Christiana Wolffa w 1734 roku. Doktryna ta utrzymywała, że umysł jest jednostką z kilkoma oddzielnymi mocami lub wydziałami. Dalej stwierdzono, że umysł ma władzę zapamiętywania i władzę postrzegania relacji.

Zgodnie z teorią umysłu, wszelkie uczenie się reprezentuje pewną aktywność ze strony umysłu. Aktywność umysłu wyraża się poprzez używanie organów zmysłów oraz poprzez ćwiczenie pamięci, wyobraźni, woli, osądu i rozumowania.

Innymi słowy, wszelkie uczenie się jest kształceniem umysłu i rozwijaniem mocy jego zdolności, takich jak rozumowanie, postrzeganie, pamięć i tym podobne. Wyznawcy tej teorii zakładają, że ćwiczenie tych władz w jednym obszarze treści czyni człowieka bardziej kompetentnym w używaniu tych samych władz w odniesieniu do innych materiałów.

Przez wiele pokoleń doktryna formalnej dyscypliny była dominującą filozofią edukacyjną świata zachodniego. Wyznawcy tej teorii lokalizowali różne funkcje psychologiczne w różnych obszarach kory mózgowej.

Uczenie się, myślenie i rozumowanie były zwykle przypisywane płatom czołowym. Eksperymenty testowały teorię lokalizacji korowej jako związanej z procesem uczenia się. Szczególnie eksperymenty Lashleya doprowadziły do koncepcji uczenia się jako funkcji całej kory mózgowej; doprowadziły one do naturalnego sceptycyzmu wobec specyficznych i zlokalizowanych wiązań, jako neurologicznych podstaw uczenia się.

Ten punkt widzenia był ogólnie akceptowany aż do początku dwudziestego wieku. Obecnie jest on odrzucany i ustępuje miejsca koncepcji uczenia się, która jest bardziej żywotna i silna. Niemniej jednak ocena materiałów programowych wykaże, że wiele przedmiotów jest nauczanych i wiele metodycznych narzędzi jest używanych bez lepszego powodu niż ten, że rzekomo posiadają wartość w trenowaniu umysłu.

Uczenie się z punktu widzenia teorii koneksjonistycznej:

Ta teoria odnosi się do słynnej teorii bodźca-reakcji lub S-R, teorii wiązania w uczeniu się, wysuniętej przez Thorndike’a. Teoria koneksjonizmu opiera się na koncepcji, że więzi lub połączenia powstają między sytuacjami i reakcjami.

Thorndike opowiada się za ideą, że uczenie się wynika ze wzmacniania i osłabiania więzi lub połączeń między sytuacjami i reakcjami. Podstawą uczenia się jest skojarzenie pomiędzy wrażeniami zmysłowymi a impulsami do działania. Związek ten określa się mianem połączenia (connection).

Według tego punktu widzenia uczenie się zachodzi poprzez zmianę połączenia między określonym bodźcem a reakcją; dlatego teoria ta uznaje połączenia za klucz do zrozumienia procesu uczenia się.

Dla koneksjonistów wyjaśnienie uczenia się typu bodziec-reakcja (S-R) obejmuje wszystkie rodzaje uczenia się. Ten punkt widzenia opiera się na starej teorii oporu synaptycznego. Dla koneksjonistów nauka czytania, na przykład, jest przede wszystkim procesem musztry, uzupełnionym przez intensywność bodźca i połączenia zadowolenia z prawidłowych odpowiedzi i niezadowolenia z niezadowalających odpowiedzi.

Innymi słowy, nauka czytania jest przede wszystkim procesem musztry, lub raczej, czytanie może być opanowane przez nieustanną praktykę. Prawo użycia było stałym czynnikiem i prawie jedynym poleganiem nauczyciela w powodowaniu, że dziecko uczy się.

Eksperymenty Thorndike’a na zwierzętach miały głęboki wpływ na jego myślenie o ludzkim uczeniu się. On stał się przekonany, w przeciwieństwie do popularnych przekonań, że zachowanie zwierząt było mało pośredniczył przez pomysły. Odpowiedzi miały być udzielane bezpośrednio na sytuacje jako odczuwane.

Dla Thomdike’a, uczenie się człowieka jest zasadniczo działaniem praw gotowości, ćwiczenia i skutku. Prawa te zostały opracowane jako próba dostarczenia prostego, ale adekwatnego wyjaśnienia zmian w zachowaniu określanych jako uczenie się.

To właśnie zgodnie z tymi prawami zwierzęce i ludzkie uczenie się wyrażane jest w kategoriach modyfikowalności neuronów i połączeń neuronalnych, co sprawia, że efekt bodźca na organizm jest czynnikiem silnym. To wyjaśnienie uczenia się zakłada, że pewne satysfakcjonujące i denerwujące czynniki są podstawowe i mają być naturalne dla organizmu.

Satysfakcjonujący stan rzeczy definiuje się jako stan, którego zwierzę nie robi nic, by uniknąć i często podejmuje kroki, by go utrzymać, a denerwujący stan rzeczy to taki, którego zwierzę nie próbuje utrzymać i często go używa.

Prawa te zostały skrytykowane przez psychologów na tej podstawie, że są one tylko prawami tworzenia nawyków i niczym więcej. W ostatnich pismach Thorndike zmienił niektóre z tych szczegółów swego wyjaśnienia uczenia się, ale sugeruje, że poszerzył znaczenie tego terminu.

Jednakże Thorndike nadal pisze o połączeniu tak, jakby było to połączenie nerwowe, którego siła zależy od intymności synapsy. Do swojego pierwotnego wyjaśnienia uczenia się dodał prawo przynależności i uważa je za jeden z najważniejszych czynników wpływających na siłę połączeń.

Prawo skutku również zostało do pewnego stopnia zmodyfikowane, ale nadal pozostaje jako jedna z najważniejszych części jego wyjaśnienia uczenia się. Thorndike nie uważa już, że czynniki denerwujące osłabiają połączenia, ale nacisk na uczenie się jako pozytywny proces, dodanie prawa przynależności i stały nacisk na prawa gotowości i ćwiczenia wydają się przyczyniać do powstania głównych elementów dzisiejszego wyjaśnienia procesu uczenia się przez Thorndike’a.

W zastosowaniu tej teorii w nauczaniu nauczyciel i uczeń muszą znać cechy dobrego wykonania, aby można było odpowiednio zorganizować praktykę. Błędy w wykonaniu muszą być zdiagnozowane, aby się nie powtarzały. Kiedy nie ma jasności co do tego, co jest nauczane lub uczone, praktyka może wzmacniać niewłaściwe połączenia, jak również te właściwe.

W tym samym czasie, potrzebne połączenia mogą być osłabione przez nieużywanie. Z punktu widzenia koneksjonisty, czynnikami ułatwiającymi połączenia są: częstotliwość, powtarzalność, intensywność, żywość, nastrój podmiotu, podobieństwo sytuacji i możliwości podmiotu.

Uczenie się z punktu widzenia behawioryzmu:

Uczenie się, z punktu widzenia behawiorysty, odnosi się do budowania odruchów warunkowych lub tworzenia nawyków wynikających z warunkowania. Według Watsona, „odruch warunkowy jest centralnym elementem uczenia się jako jednostka, z której powstają nawyki.”

Watson wykorzystał eksperymenty Pawłowa jako uosobienie uczenia się i trybu odruchu warunkowego jako jednostki nawyku, i na tym fundamencie zbudował swój system. Ta jedna zasada służy jako podstawa bardzo pomysłowej i intrygującej teorii uczenia się.

Według tej teorii, warunkowanie polega na ustawieniu w jednostce pewnych wewnętrznych korekt, które wpłyną na działanie. Behawioryści zakładają, że całe ludzkie uczenie się powinno być badane w kategoriach obserwowalnego zachowania, bez żadnego odniesienia do świadomości.

Dla nich uczenie się to każda zmiana w zachowaniu organizmu. Taka zmiana może obejmować nabywanie wiedzy, prostych umiejętności, określonych postaw i opinii. Zmiana może również odnosić się do innowacji, eliminacji lub modyfikacji reakcji.

Zmiana, gdy rozpatrywana w kategoriach uczenia się, jest zasadniczo modyfikacją zachowania. Behawioryzm, jak dualizm, bierze swoją wskazówkę, nie z idei, że znaczące uczenie się wymaga sytuacji, która wywołuje cel i oferuje surowce do realizacji tego celu, ale dla jakiegoś z góry założonego celu, do którego dziecko ma być wykonane, aby być zgodne.

Według teorii behawiorystów, praktycznie każdy bodziec może być połączony z każdą reakcją, i że istoty ludzkie mogą być uwarunkowane do reagowania na specyficzne bodźce w danych sytuacjach i do ignorowania innych bodźców, które mogą być obecne.

Behawiorystów wierzyło, że wzorce zachowań jednostki są określane głównie przez warunki środowiskowe, w których żyje-innymi słowy, że jest ona stworzeniem swojego środowiska. Edukacja, według nich, jest zasadniczo kwestią warunkowania. Guthrie”, podobnie jak Thorndike, uznaje zjawisko warunkowania, ale nie jako formułę wyjaśniającą całe uczenie się.

Wyznawcy tej teorii uważają uczącego się za rodzaj mechanizmu bodziec-reakcja i uważają, że celem edukacji jest wpłynięcie na odpowiedni stan. Uczenie się polega na wybieraniu przez uczącego się z otaczających go warunków, tego bodźca, który jest funkcjonalnie skuteczny.

W konsekwencji uczenie się można określić jako stopniowe dostosowywanie się do ciągle zmieniających się warunków życia. Behawioryzm zniósł główny dualizm znaleziony w większości koncepcji uczenia się. Do behawiorysty, ludzkie zachowanie przyszło oznaczać wszystkie obserwowalne zachowania i uczenie się jako modyfikację i re modyfikację tego zachowania we wszystkich jego aspektach.

The stopniowa zmiana który obserwował w pojęciu uczenie się-that rozważanie jako aspekt zachowanie-has zrobił ja imperatyw oceniać i prowadzić procedury edukacyjne w kategoriach zachowanie i nie w kategoriach materiały być opanowany, lub abstrakcyjny umysł szkolić.

Do behawiorysty, proces uczenia się jest przede wszystkim proces utrwalania. Bierze się to z warunkowania reakcji i tworzenia nawyków, ale mechanicznie znaleziono sekwencję aktów. Uczenie się ma zachodzić głównie przez warunkowanie.

Można jednak powiedzieć, że warunkowanie nie wyjaśnia wszystkich zjawisk uczenia się; mimo to istnieje kilka sposobów, w jaki nauczyciele mogą wykorzystać tę teorię. Nauczyciel wybiera więc wcześniej wzór, według którego ma kształtować ucznia, a następnie przystępuje do pracy. Innymi słowy, nauczyciel ma stwarzać sytuacje, w których dziecko może z powodzeniem wykonać postawione przed nim zadanie – po to, aby uczeń nie został uwarunkowany do porażki.

Pomysł ten wywodzi się z sugestii Watsona dotyczących kultywowania reakcji emocjonalnych oraz z doktryny Thomdike’a dotyczącej tworzenia więzi S-O-R. Zmiana w zachowaniu lub w reakcji oznacza powstanie nowych więzi i odwrotnie.

Zakłada to, że proces i wynik mają być określone przez nauczyciela. Zadaniem nauczyciela jest zatem zapewnienie sytuacji, która oferuje stałość stymulacji wystarczającej do tworzenia więzi i nawyków, oraz zapewnienie odpowiedniej praktyki tychże:

Uczenie się z punktu widzenia integracji:

Uczenie się rozpatrywane z tego punktu widzenia nie jest kompletne, dopóki nowe reakcje nie zostaną dokładnie powiązane i przepracowane w dawnym doświadczeniu jednostki, tak aby jej całkowite doświadczenie, dawne i nowe, odnoszące się do sytuacji, funkcjonowało jako jednostka w spotkaniu z podobnymi sytuacjami później.

Innymi słowy, uczenie się jest uważane za nabywanie wiedzy, zdolności, nawyków i umiejętności poprzez interakcję całej jednostki i jej całkowitego środowiska lub sytuacji. Oznacza to, że reakcje muszą stać się integralną częścią aktywnego, zjednoczonego „ja” w spełnianiu życiowych wymagań.

Ten punkt widzenia traktuje uczenie się jako zasadniczo doświadczanie, reagowanie, robienie i rozumienie, a nie jako zwykłą kwestię bodźca i odpowiedzi, uwarunkowanych odruchów i kształtowania nawyków. Uczenie się jest zintegrowaną reakcją, w której sytuacja jest postrzegana jako znacząca całość, z różnymi częściami współzależnymi.

Polega głównie na robieniu tego, co rzeczywiście ma być nauczone. Uczenie się jest motywowane przez samego siebie. Dla wyznawców tej teorii proces uczenia się przebiega najlepiej, gdy liczne i różnorodne czynności wykorzystywane przez uczącego się są zjednoczone w centralnym rdzeniu.

Centralny rdzeń, według nich, nadaje sens czynnościom. Podobnie uczenie się przebiega najlepiej, gdy uczący się identyfikuje się z celem poprzez jego powstanie lub akceptację. Pogląd ten oparty jest na teorii uczenia się Gestalt, czyli teorii pola. Gestalt oznacza wzór, kształt, formę lub konfigurację.

Wiąże się to z tym, że zestaw stymulujących okoliczności ma miejsce zgodnie z relatywną wartością różnych bodźców działających w tym samym czasie. Ten punkt widzenia uznaje, że całość jest więcej niż suma jego części, lub że całość dostaje pasuje znaczenie z części. Można zauważyć, że części mogą być rozumiane tylko w relacji do siebie nawzajem i że jego relacja jest określona przez naturę całości.

Centralnym tematem tej teorii jest to, że koncepcja doświadczenia w danym momencie jest określona przez całość jego powiązanych faz, które stanowią zintegrowany wzór lub konfigurację. Psychologowie Gestalt zastąpić konfiguracje doświadczenia jako ważne jednostki ludzkiego zachowania i adjustment.

Konfiguracja zależy od relacji, a nie od drobnych szczegółów struktury. Gestalt kładzie nacisk na bezpośrednie doświadczenie, interakcji i całego dziecka. Sugeruje, że ciało reaguje na bodźce jako ciało, a nie jako zwykły mózg i system nerwowy.

Każde doświadczenie, które jest ogólnie kształcące, na zawsze, płynie w kierunku zaspokojenia pragnień, z których każdy posiada nie tylko w swojej własnej jakościowej i harmonijnej jedności, ale łączy się z zaspokojeniem innych pragnień w jeszcze bardziej integracyjnym polu. W podstawowym sensie skuteczne uczenie się zachodzi tylko wtedy, gdy takie poszerzające się wzorce pragnień i satysfakcji są wbudowane w doświadczenie człowieka.

Natura organizmu poszukująca celu jest uważana za o wiele ważniejszą niż typ reakcji zastosowanej do uzyskania danego celu. Biorąc pod uwagę integracyjne uczenie się z punktu widzenia praw uczenia się, okazuje się, że asocjacja jest jednym z najważniejszych czynników jednoczących stare i nowe doświadczenia.

Dominujący nacisk na wgląd, uogólnienie, integrację i związane z nimi zasady jest wynikiem rosnącego wpływu psychologii Gestalt. Ten punkt widzenia jest czasami znany jako molekularny pogląd, który podkreśla związek części składowych.

Ten pogląd utrzymuje, że wszystkie części są ściśle powiązane i współzależne. Teoria ta kładzie nacisk na zjawiska percepcji i organizacji. Uczenie się, zgodnie z tym poglądem, jest organizacją i reorganizacją zachowania, które wynika z wielu wzajemnie oddziałujących wpływów w rozwijającym się organizmie działającym w jego zmieniającym się środowisku.

Taki punkt widzenia wymaga, aby nauczyciel widział edukację i widział ją w całości. Psychologowie Gestalt są bardziej zainteresowani jednostkowym. Psychologia Gestalt nie jest bynajmniej nowa, ale rozszerzyła znaczny wpływ na procedury edukacyjne.

Wiele wad naszej pracy szkolnej można przypisać zaniedbaniu tej integracyjnej fazy uczenia się. Koncepcja ta przeważa dziś w wielu szkołach i jest akceptowana przez wielu psychologów i pedagogów. Nalega ona, aby uczniowie byli świadomi celów, do których dążą i sugeruje, że cele te nie mogą być ustalane poza poziomem dojrzałości ucznia.

Ta szkoła myślenia minimalizuje znaczenie praktycznych i innych rutynowych procedur mających na celu doprowadzenie do poprawy dzień po dniu. Wielu nauczycieli klasowych zmieniło swoje metody nauczania w wyniku implikacji tego wyjaśnienia uczenia się.

Uczenie się z punktu widzenia progresywistów:

Dla progresywistów uczenie się jest aktywnym procesem, w którym sam uczący się jest zdecydowanie zaangażowany. Uczący się reaguje jako całość i w sposób zunifikowany. Oznacza to, że wszystkie poszczególne części zachowującego się organizmu współpracują, część po części, aby służyć potrzebom organizmu. Niemożliwe jest podzielenie jednostki i trenowanie każdej części osobno. Ten punkt widzenia stwierdza, że proces uczenia się jest zasadniczo doświadczaniem, reagowaniem, robieniem i rozumieniem.

Jest to proces nabywania użytecznych reakcji i kontroli reakcji poprzez doświadczanie ich. Wzywa do aktywnego działania, fizycznie, psychicznie i emocjonalnie. Składa się przede wszystkim z robienia, odczuwania i myślenia o rzeczy, która ma być nauczona. Innymi słowy, uczenie się jest samo w sobie naturalnym doświadczeniem. Jest to po prostu powtarzający się wysiłek każdego organizmu, aby usunąć przeszkody i zmniejszyć zakłócenia poprzez wbudowanie nowych odpowiedzi w swój wzorzec rozwoju.

Z tego punktu widzenia, uczenie się jest funkcjonalne w organizowaniu życia jak odżywianie. Zgodnie z tą teorią, jeśli uczący się nie może być zaangażowany w sytuację, jeśli nie może być kierowany do myślenia, odczuwania i działania w sposób odpowiedni do sytuacji, nie jest możliwe dla niego, aby nauczyć się tych reakcji.

Oznacza to po prostu, że dziecko uczy się tego, czym żyje, akceptuje to, aby żyć, i że uczy się tej reakcji w takim stopniu, w jakim ją rozumie i akceptuje.

Dla progresywistów sama praktyka, nawet doprowadzona do niezwykłych granic, nie zastępuje zaangażowania ucznia w to, co robi. Procesowi temu musi towarzyszyć zainteresowanie i zrozumienie.

Progresywiści opisują uczenie się jako proces, który jest aktywny, celowy i twórczy. Uczenie się jest aktywnym procesem, który opiera się na indywidualnej zdolności ucznia do postrzegania, rozumienia, reagowania i integrowania z przeszłymi doświadczeniami, z których składa się program nauczania.

Uczenie się jest inteligentne, a nie tylko mechanistyczną reakcją na bodźce zmysłowe. Uczenie się wpływa na całą jednostkę jako doświadczający organizm. Do nich, uczenie się nie jest tylko przypadek indywidualnego zestawu neuronów i ich połączeń współpracujących, gdy jeden uczy się, ale raczej skoordynowane i jednolity wzór odpowiedzi, która występuje w uczącego się.

Nie jest to kwestia uwarunkowania jednostki do typowego sposobu reagowania i przygotowania jej do sprostania ustalonym sytuacjom, ale obejmuje wybór i zrozumienie istotnych czynników w sytuacji, umiejętność dostosowania się do nich i reagowania lub odpowiedzi w znaczący sposób.

Punkt widzenia progresywistów nie neguje potrzeby rozwijania skutecznych nawyków, umiejętności i zdolności. Wiertarka zajmuje swoje miejsce we współczesnej szkole nie jako główny przedmiot działalności szkoły, ale jako forma aktywności niezbędna do osiągnięcia umiejętności i ukształtowania pewnych nawyków. Innymi słowy, umiejętności i nawyki są ustalane nie dla nich samych, ale dla ich wykorzystania w jakiejś znaczącej większej całości.

Jest to proces konieczny w przyswajaniu rodzajów danych, o których wiadomo, że są niezbędne w wykonywaniu czynności życiowych. Wiercenie staje się inteligentnym działaniem, jeśli jest podyktowane potrzebami jasno rozumianymi przez uczniów. Koncepcja uczenia się z punktu widzenia progresywistów jest zgodna z integracyjnym punktem widzenia, który opiera się na teorii uczenia się Gestalt.

Obydwie uznają znaczenie ucznia w procesie uczenia się, jego zainteresowań, postaw, a przede wszystkim jego zdolności do wykorzystania dotychczasowych doświadczeń w stawianiu czoła nowym sytuacjom. Obie uważają, że w procesie uczenia się nic nie zastąpi doświadczenia. Podobnie uczenie się jest pojmowane przez obu w kategoriach całościowego rozwoju dziecka, a nie opanowania przedmiotu czy zmiany zachowania. Oba poglądy są komplementarne i uzupełniają się wzajemnie.

.