Najważniejszą kwestią demograficzną w Izraelu od czasu jego powstania była imigracja żydowska. W 1948 roku żydowska populacja Izraela wynosiła około 670.000; liczba ta wzrosła do ponad 1.000.000 w następnym roku w wyniku imigracji. W latach 1949-1997 do kraju napłynęło około 2.350.000 żydowskich imigrantów; opuściło go około 700.000 do 750.000 Żydów, choć część z nich później powróciła. Całkowita liczba imigrantów obejmuje ponad 320.000 Żydów radzieckich, którzy przybyli do Izraela w latach 1989-91 i kontynuowali przyjazd w tempie około 50.000 rocznie przez następną dekadę. Prawie 28 tys. etiopskich Żydów wyemigrowało w latach 1990-92, dodając do wcześniejszej migracji 11 tys. w latach 1984-85; po dodatkowych migracjach, liczba etiopskich Żydów w Izraelu wyniesie prawie 150 tys. w 2020 r. Największy odsetek Żydów wywodzi się z Europy (w tym byłego Związku Radzieckiego) i Ameryki Północnej, choć niektórzy pochodzą również z Afryki (głównie Afryki Północnej), Azji i Bliskiego Wschodu.
Ponad połowa ludności arabskiej uciekła ze swoich domów podczas wojny w 1948 roku, z których tylko niewielka część mogła powrócić po zakończeniu działań wojennych. Podczas gdy populacja żydowska wzrosła bardziej dzięki imigracji niż naturalnemu wzrostowi od tego czasu, populacja arabska wzrosła głównie dzięki wysokiemu wskaźnikowi urodzeń, który był znacznie wyższy niż wśród izraelskich Żydów przez dziesięciolecia, oraz dzięki dodaniu około 66 000 mieszkańców Wschodniej Jerozolimy, przejętej od Jordanii w 1967 roku, a następnie zaanektowanej przez Izrael. Ogólnie rzecz biorąc, populacja jest młoda, z około jedną czwartą w wieku 15 lat lub młodszych. Średnia długość życia należy do najwyższych na świecie: około 85 lat dla kobiet i 81 lat dla mężczyzn.
.