Pokarm larw – nieznany.
Pokrycie – siedlisko larw zostało opisane przez Garton i Brandon (1975), Redmer et al. (1999) oraz Turnipseed i Altig (1975) jako stawy z dużymi obszarami roślinności wynurzonej. Roth i Jackson (1987) przeprowadzili eksperymenty w basenach o trzech rozmiarach i stwierdzili, że przeżywalność kijanek była największa w najmniejszych basenach, w których występowały najmniejsze naturalne zagęszczenia drapieżnych owadów.
Polimorfizm larwalny – Kijanki zostały opisane przez lub włączone do kluczy opracowanych przez kilku autorów (Dickerson, 1906; Wright, 1929, 1932; Brimley, 1944; Morris, 1944; Altig, 1970; Cochran i Goin, 1970; Travis, 1981; Ashton i Ashton, 1988; Redmer i in…, 1999). Kijanki mają 4,5-5,5 mm TL przy wylęgu i rosną do około 60 mm przed metamorfozą. Ontogenetyczna zmiana ubarwienia jest ciągła, aż kijanki osiągną stadium Gosnera (1960) 25 lub 26, kiedy to jasne plamy zlewają się tworząc międzyoczodołowe i poprzeczne pasy na ciele. Następnie kijanki mają ciało zielone, brzuch żółty do bufiastego, ogon żółty z ciemnymi cętkami lub siateczkami i wyraźne żółte pasy oczodołowo-czołowe. Żółta pręga międzyoczodołowa obecna na początku rozwoju jest czasami zachowana, tworząc w ten sposób trójkąt na głowie. Ogon jest długi; wyraźnie wygięta płetwa ogonowa grzbietowa zaczyna się na tylnej stronie ciała i jest proporcjonalna do wysokości płetwy brzusznej. Inne cechy zewnętrzne to bocznie wybrzuszone oczy, dekstralny odbyt i sinistralna wyrostek dziobowy.
Cechy metamorfozy – Kijanki metamorfują w ciągu 28-44 dni od wyklucia (Wright i Wright, 1949; Garton i Brandon, 1975; Turnipseed i Altig, 1975).
Postmetamorficzne migracje – W jednym miejscu w południowym Illinois, postmetamorficzne młode osobniki przeniosły się do siedlisk wyżynnych
Siedlisko młodocianych – Młodociane osobniki często występują w roślinności wynurzonej w stawach hodowlanych i wokół nich, choć mogą również migrować do przyległych wyżyn (Garton i Brandon, 1975; Redmer i in, 1999).
Siedlisko dorosłe – Żaby zielone są przystosowane do wielu siedlisk, chociaż stanowiska są zwykle związane ze stałymi zbiornikami wodnymi zawierającymi obfitą roślinność wynurzoną. Zgłoszone siedliska wodne obejmują bagna, sloughs, bagna, jeziora, stawy hodowlane, stawy ściekowe, stawy gospodarstwa rybnego, zalane doły, zalane sink-holes i rowy (Hurter, 1911; Wright, 1932; Carr, 1940a; Jobson, 1940; Cagle, 1942; Goin, 1943; Bartsch, 1944; Babbit i Babbit, 1951; Neill, 1951a; Werler i McCallion, 1951; Anderson et al…, 1952; Carr i Goin, 1955; Tinkle, 1959; Rossman, 1960; Smith, 1961; Lee, 1969a; R.L. Brown, 1974; Garton i Brandon, 1975; Mount, 1975; Turnipseed i Altig, 1975; Dundee i Rossman, 1989; Scott i Koons, 1993a,b; Phelps i Lancia, 1995; Redmer et al., 1999). Żaby zielone są powszechnie podawane z wysp barierowych i innych obszarów przybrzeżnych, gdzie najwyraźniej tolerują słonawą wodę (Allen, 1932; Dunn, 1937; Oliver, 1955a; Neill, 1958a; Martof, 1963; Diener, 1965; Moore, 1976; Mueller, 1985; Smith et al., 1993; Mitchell i Anderson, 1994). Istnieje wiele doniesień na temat schronień lub hibernacji, w tym szczelin skalnych, domków dla ptaków i ludzkich śmieci, takich jak puszki po konserwach; żaby zielone są często spotykane wokół ludzkich mieszkań (O.B. Goin, 1958; Tinkle, 1959; Grzimek, 1974; Garton i Brandon, 1975; Delnicki i Bolen, 1977; McComb i Noble, 1981). Rury PCV umieszczone jako sztuczne refugia były wykorzystywane w próbach pobierania próbek tego i innych gatunków Hyla (Mouton i in., 1997).
Rozmiar obszaru występowania – nieznany.
Terytoria – nieznane, ale wiadomo, że dorosłe samce bronią miejsc, w których odbywają gody (Garton i Brandon, 1975).
Aestywacja/unikanie desykacji – nieznane, ale badania temperatury i bilansu wodnego kładą nacisk na termoregulację (O.B. Goin, 1958; Freed, 1980b), temperaturę ciała (Brattstrom, 1963, 1968), chłodzenie (Wygoda, 1988b), czynniki wpływające na ewaporacyjną utratę wody (Wygoda, 1984, 1988a,b, 1989a,b; Wygoda i Williams, 1991; Wygoda i Garman, 1993), gorączkę (Kluger, 1977; Muchlinsky, 1985), aklimatyzację/tolerancję termiczną (Brattstrom, 1963; Layne i Romano, 1985; Blem i in…, 1986; Layne et al., 1989), tolerancja na przesuszenie (Layne et al., 1989) i absorpcja wody (Walker i Whitford, 1970). Ballinger i McKinney (1966) podali niższą śmiertelną temperaturę rozwoju 20˚C.
Migracje sezonowe – Nieznane, ale młode osobniki rozpraszają się na zalesione zbocza i na otwarte pola (Bartsch, 1944; Garton i Brandon, 1975; Redmer i in…, 1999).
Torpor (Hibernacja) – Okazy w niewoli stają się ospałe, a ruchy są nieskoordynowane w temperaturach poniżej 16˚C (M.R., niepublikowane dane; więcej informacji patrz „Aestivation/Avoiding Dessication” powyżej).
Wewnątrzgatunkowe związki/wykluczenia – Wielu autorów donosiło o związkach z innymi gatunkami anuranów, które rozmnażają się w podobnych siedliskach, na przykład północne żaby świerszczowe (Acris crepitans), południowe żaby świerszczowe (A. gryllus), bird-voiced treefrogs (Hyla avivoca), American bullfrogs (Rana catesbeiana), and green frogs (R. clamitans; Wright, 1932; Cagle, 1942; Livezey and Johnson, 1948; Wright and Wright, 1949; Peterson et al., 1952; O.B. Goin, 1958; Brown i Pierce, 1965; Hardy, 1972; Garton i Brandon, 1975; Turnipseed i Altig, 1975; Moore, 1976; Trauth, 1992; Grimké i Jaeger, 1998; Redmer i in, 1999).
Numerous studies report on interspecific isolating mechanisms or their failure, producing hybridization, between this and other hylids (Blair, 1958b; Mecham, 1960b, 1965; Littlejohn, 1961; Pyburn and Kennedy, 1961; Kennedy, 1964; Lee, 1968a; Fortman and Altig, 1974; Gerhardt, 1974b; Oldham and Gerhardt, 1975; Pierce, 1975; Ralin, 1977b; Anderson and Moler, 1986; Schlefer et al., 1986; Lamb i Avise, 1986, 1987; Lamb, 1987; Maxon et al., 1987; Lamb et al., 1990; and Mable and Rye, 1992).
Age/Size at Reproductive Maturity – Uncertain. Na podstawie tempa wzrostu, kilku autorów zasugerowało, że dojrzałość płciowa osiągana jest w drugim roku życia (O.B. Goin, 1958; Garton i Brandon, 1975). Inne informacje demograficzne oparte są głównie na badaniach wzrostu (O.B. Goin, 1958; Garton i Brandon, 1975; Blouin, 1991, 1992a,b).
Długowieczność – nieznana.
Zachowania żywieniowe – Ich postmetamorficzna dieta obejmuje różnorodne stawonogi i inne małe bezkręgowce (Haber, 1926; Kilby, 1945; Oliver, 1955a; R.L. Brown, 1974; Freed, 1982a; Ritchie, 1982). Żaby zielone są wzrokowo zorientowanymi drapieżnikami, które reagują na wielkość, kształt i szybkość ofiary (Deban i Nishikawa, 1992; Freed, 1980a,b, 1982a,b, 1988; i Hueey, 1980). Leips i Travis (1994) badali wpływ dostępności pokarmu na nowo zmetamorfizowane zwierzęta.
Predatorzy – według doniesień wielu autorów składają się z różnych kręgowców, w tym kilku gatunków węży i ptaków brodzących, oraz bezkręgowców, w tym pająków (Wright, 1932; Wright i Wright, 1949; Bowers, 1966; Jenni, 1969; Garton i Brandon, 1975; Schardien i Jackson, 1982; Lockley, 1990; Bishop i Farrell, 1994; Mitchell, 1994a; Palmer i Braswell, 1995).
Mechanizmy przeciw drapieżnikom – Obrona behawioralna przez dorosłych została opisana przez Marchisona i Andersona (1976). Istnieją pewne dowody na to, że kijanki żaby zielonej są bardziej niesmaczne dla drapieżnych ryb niż kijanki pokrewnych żab szczekających (H. gratiosa; Blouin, 1990).
Choroby – Nieznane, ale badano wpływ zanieczyszczeń środowiskowych na rozwój i zachowanie larw (Webber i Cochran, 1984; Mahaney, 1994). Na przykład Jung i Jagoe (1995) wykazali, że aluminium, często obecne w podwyższonych stężeniach w zakwaszonych wodach, może mieć śmiertelne lub nieśmiertelne skutki. Wśród efektów nieśmiertelnych, narażone kijanki wykazują mniejszą prędkość pływania, co zwiększa ich podatność na atak drapieżników. Badano również rozmieszczenie radiocesu w skażonej populacji (Dapson i Kaplan, 1975).
Pasożyty – Endopasożyty stwierdzone u tego gatunku obejmują kilka helmintów (Steiner, 1924; Brooks, 1979) oraz Basidobolus sp. (Okafor et al., 1984). Opisano przeniesienie trypanosomu na ten gatunek (przez dipterana) (Johnson et al., 1993). McKeever (1977) zaobserwował komary żerujące na osobnikach dorosłych. Żaby zielone mogą być korzystne dla niektórych upraw rolnych, ponieważ są znanym wektorem zarazy (Colletotrichtum gloeosporioides), o której wiadomo, że wpływa na niektóre rośliny wyki uważane za chwasty (Yang i TeBeest, 1992; Yang i in., 1992).
Ochrona – Chociaż było kilka zlokalizowanych przeglądów stanu populacji, ogólnie zgadza się, że żaby zielone są powszechne lub lokalnie obfite w większości ich zasięgu. Istnieje jedno doniesienie o lokalnym spadku populacji na Florydzie, a doniesienia o niedawnym rozszerzeniu zakresu w Illinois, Missouri i Południowej Karolinie (patrz „Historical versus Current Distribution” i „Historical versus Current Abundance,” powyżej). Nie są chronione na mocy żadnych przepisów stanowych lub federalnych.
.