Zakłopotana i zaniepokojona

Mam na imię Hannah, i jestem 25-letnią nauczycielką przedmiotów ścisłych w szkole średniej. Po raz pierwszy zaczęłam doświadczać wycieku z pęcherza kilka lat temu i stopniowo się to pogarszało. Zaczęłam od podpasek, ale zdałam sobie sprawę, że szybko przemokłyby. Z dużym wahaniem, spróbowałam wtedy podciąganej bielizny dla osób z nietrzymaniem moczu. Były one dość dyskretne, ale przeciekały błyskawicznie. Skończyło się na tym, że musiałam ciągle zmieniać pull-upy, bo tak bardzo przeciekałam. Cały mój wolny czas w pracy spędzałam w łazience, próbując poradzić sobie z tym problemem. W końcu znalazłem się w miejscowej aptece, gdzie kupiłem grube, plastikowe pieluchy dla dorosłych z zakładkami. Byłem przerażony. Kiedy tego wieczoru wróciłam do domu, otworzyłam torbę i znalazłam grube, marszczące się pieluchy, które mogłabym założyć ludziom w szpitalu, a nie młodej, aktywnej żonie i nauczycielce. Mój mąż musiał mi pomóc je założyć i tylko parsknął śmiechem. Nie mogłam się pogodzić z tym, że między moimi nogami i na plecach była taka masa. Od tamtej pory nie doświadczyłam prawie tylu przecieków czy zmian, co przy podciąganiu, ale napotkałam zupełnie nowy zestaw żenujących problemów. W chudych dżinsach, sukienkach, spodniach, w czymkolwiek – wybrzuszenie pieluchy jest tam i jest oczywiste. Fizycznie słyszę plastikowe podkłady, kiedy tylko siadam i idę. Kiedy prowadzę zajęcia, zawsze jestem świadoma tego, jak gruba jest moja skóra pod ubraniem i jak bardzo jest to widoczne. Mój mąż mówi mi, żebym się nie martwiła, ale nic na to nie poradzę. A jeśli schylam się, żeby coś podnieść, istnieje duże prawdopodobieństwo, że plastikowa górna część pieluszki może wystawać ponad moje spodnie. Uczniowie i inni nauczyciele patrzą na mnie w różny sposób. Jedyny spokój, jaki mam z nerwów, to siedzenie za biurkiem, ale nawet wtedy czuję pieluchę. Nie jestem pewien, co mam zrobić. Młoda, profesjonalna, atrakcyjna kobieta nosząca pieluchy dla dorosłych… to jest tak okropne, jak brzmi.