Ik stond in de hoek, naakt, Mike’s riem vasthoudend voor ongeveer 30 minuten. Dit is het langste dat hij me heeft laten nadenken en anticiperen. Ik voelde droefheid en teleurstelling terwijl ik nadacht en ik voelde angst over wat er nu ging gebeuren. Ik voelde ook dat dit een lakmoesproef kon zijn voor hoe DD voor ons werkt.
Even een snelle opmerking: Deze pagina wordt waanzinnig veel bekeken. Ik denk dat hij hoog op Google komt, afhankelijk van waar je op zoekt. Hoe dan ook, dit is gewoon een korte notitie om te zeggen dat ik zoveel meer ben dan deze post misschien doet lijken. Ik moedig je aan om mijn Over-rubriek te bezoeken of mijn eerste post tot ongeveer mijn twaalfde post te lezen (mijn DD-contract met mijn man) om te begrijpen waar ik allemaal voor sta.
De SESSIE BEGINT
Mike kwam binnen. Mijn gevoelens kwamen naar boven en ik begon te huilen. Mike liep achter me aan en gaf me 10 opwarm spankings met zijn hand zonder waarschuwing. Het verbaasde me omdat dat niet ons protocol is. Mijn ongerustheid nam toe toen ik bij mezelf dacht: “Hij is al van het script afgeweken en het is nog maar net begonnen. Wat is het volgende?” Ik huilde harder.
Mike vroeg me om te draaien en ik knielde voor hem neer en hij vroeg waarom we daar waren. Ik vertelde nauwkeurig wat ik had gedaan. Wat nu een normaal onderdeel van onze ceremonie was, zei hij toen: “Nee, wat ons hier bracht was jouw onvermogen om je aan de afspraken te houden die je met jezelf maakte.” We hadden een routine ontwikkeld waarbij ik de specifieke overtreding noemde en Mike me eraan herinnerde dat het niet de specifieke actie was waar het om ging. Ik vond dit fijn, want zo bleven we gefocust op het feit dat het ging om afspraken die ik had gemaakt.
Deze overtreding viel duidelijk onder ons Intense Reward protocol, waardoor Mike veel discretie had. Geen limieten in het voorgeschreven aantal slagen of de mate van kracht; maar de bedoeling van een Intense Reward was dat het langdurig zou zijn. Dus, de dwang die gebruikt wordt moet consistent zijn met het toestaan van een langdurige straf ervaring. Ik was klaar voor een langdurige sessie.
Mike las me de les en het viel me op dat hij zijn woorden heel zorgvuldig koos en heel kalm en zakelijk sprak. Dit in tegenstelling tot Pre-DD waar hij waarschijnlijk dingen zou hebben geroepen als, “Hoe kun je zo onvoorzichtig zijn? Hoe kun je zo onoplettend zijn?” In plaats daarvan was zijn preek zorgzaam en liefdevol. Het droogde mijn tranen op toen deze golf van vertrouwen en liefde me vulde. Ik voelde me voorbereid op wat hij ook besloten had met me te doen.
We hadden onlangs een eikenhouten peddel van 16 inch gekocht die we nog niet hadden gebruikt. Ik hield Mike’s riem nog vast en hij zei me dat ik onze peddel uit onze kast moest halen. Toen ik zwijgend liep om het te gaan halen, zei hij: “Wat zeg je als ik je iets vraag.”
“Ja, meneer,” antwoordde ik. “Dan moet ik dat horen na elk commando dat ik geef,” zei hij.
“Ja, Meneer” zei ik. Wauw. Dat had hij nog niet eerder gedaan! Hij was helemaal in DD-modus!
Ik gaf hem de peddel en hij zei dat ik voorover moest leunen en mijn ellebogen op het bed moest leggen.
“Ja, meneer.”
Tik! De eerste prikte echt. De peddel heeft een groot oppervlak en was een nieuwe sensatie voor me, en een krachtige ook. Mep. Mep! Slaan! Elke klap zat ongeveer drie seconden tussen. Bij de vijfde of zesde prikte het echt heel erg. Ik piepte “auw, auw” na elke slag. Whack… helemaal tot tien. Wow, dat was heftig!
Hij ging toen zitten en riep me naar zich toe.
“Ja, meneer” en ik liep snel naar hem toe en ging over zijn knie liggen, nog steeds met zijn riem in mijn hand.
Hij liet me uittellen terwijl hij me met de hand sloeg. Het was ongeveer gemiddelde kracht, maar het ging maar door en door. Ik herinner me dat ik bij elke 10 dacht: “O nee, niet nog eens 10!” Het tellen gaf me iets om me op te concentreren, zodat zelfs al voelde mijn kont alsof hij in brand stond, het nog te verdragen was. 50! Toen zei hij dat ik op mijn buik op het bed moest gaan liggen en hem de riem moest geven. Ja, meneer. Terwijl ik op de eerste slag wachtte, dacht ik dat mijn kont al in brand stond en dat ik nog nooit in deze toestand met de riem was geslagen. Smack! Wow. Het prikte niet alleen als nooit tevoren, maar het klonk ook harder dan normaal. Hij was hard aan het slaan. 5 kwamen vrij snel na elkaar en toen bewoog Mike zich naar de andere kant van het bed en deed er nog 5 bij. Ergens tijdens dit begon ik weer te huilen. In totaal waren er 30 meppen, 15 per kant. Dat is op zich al een goede straf, laat staan na wat ik met de paddle en zijn hand kreeg. Ik was behoorlijk aan het huilen en toen hij zei dat hij klaar was met de riem, moest ik meteen over mijn kont wrijven. Het voelde erg heet aan… als in temperatuur heet, niet sexy heet!
Hij zei dat ik daar op mijn buik moest blijven liggen en dat hij terug zou komen. Toen hij de kamer verliet vroeg ik me af of dit het einde van de straf was.
De SESSIE VERVOLGT
Mike kwam ongeveer 10 minuten later terug. Hij zei me op te staan en de haarborstel uit de badkamer te halen.
“Ja, meneer.”
Hij volgde me naar de badkamer en toen ik hem de borstel overhandigde, zei hij me voorover te buigen en mijn enkels vast te pakken.
“Ja, meneer.”
De haarborstel was mijn minst favoriete werktuig. Het leek de klap te concentreren op een heel klein gebied. Mike wist dat ik er het meest een hekel aan had (of, om het positiever te zeggen, ik vond het het minst leuk).
Hij vertelde me dat hij me 15 behoorlijk harde klappen ging geven en als ik mijn enkels los zou laten, zou hij opnieuw beginnen. Dat was een nieuwe draai aan een pak slaag, maar ik was niet in de stemming om hem een pluim te geven voor zijn creativiteit. Ik herinner me dat ik bij mezelf dacht, “Wat was dat veilige woord ook alweer?” Het is “Hou vast” voor een pauze, “Genade” om te stoppen!
Thwack! Thwack! Thwack! Thwack! Mike telde er vier snel uit. Ik verloor bijna mijn greep maar hield stand. Thwack, Twack, Thwack… en bij zeven hield ik het niet meer.
Mike zei: “We beginnen opnieuw.”
“Ja, meneer, maar hou vol, meneer.” Ik moest even op adem komen en mijn kont laten herstellen. Dit was de eerste keer dat ik ooit een veilig woord gebruikte.
Ik haalde een paar keer diep adem en misschien na een minuut zei ik hem dat ik klaar was. Weer vier snelle. Aan de geluiden te horen waren ze niet meer zo hard als eerst, maar aan het gevoel te horen deden ze eigenlijk nog meer pijn. Ik hield me stevig vast en gelukkig pauzeerde hij even voor hij de volgende set gaf. Weer vier snelle. Ik schreeuwde het uit zoals ik nog nooit eerder had gedaan. “Aaaaah, Aaaah,” maar hield nog steeds vol. Toen de volgende set. Verdomme, ik verloor mijn grip na nog een paar.
Mike zei kalm: “We’ll, begin again.”
“Yes, Sir, but Hold Sir.”
Ik moest iets doen als ik de 15 wilde halen. Ik vroeg Mike of ik een washandje nat mocht maken en erop mocht bijten. Gelukkig vond hij dat goed. Mijn gezicht brandde ook omdat ik hard gehuild had en ook geprobeerd had mijn geschreeuw zoveel mogelijk in te houden. Het natte washandje voelde goed in mijn mond.
Oké, klaar! Thwack. Hij deed er 5 snel achter elkaar. Hij deed het een beetje rustiger aan, maar het deed nog steeds vreselijk pijn. Nog 5. Ik hield nog steeds mijn enkels vast. Oké, nog vijf en we zijn klaar. Thwack, Thwack, Thwack, Thwack, Thwack…. Ik heb het gehaald. Toen zei hij: Volg mij. Ja, meneer. We gingen naar de stoel en weer moest ik op zijn knieën gaan liggen. Ik dacht bij mezelf: “Is dit nog niet voorbij?” Hij had de borstel nog steeds in zijn hand. Ik was er vrij zeker van dat ik het veilige woord zou zeggen na de eerste mep. Gelukkig legde hij de borstel neer.
Hij gaf me er nog dertig, misschien meer, met de hand. Omdat hij meer controle had over de intensiteit en de plaatsing, kon hij me zachter slaan als ik sprong of piepte, en dan harder en harder slaan tot ik weer sprong of piepte. Een pak slaag met de hand kan zo veel bedachtzamer zijn dan eender welk werktuig. Ik geef zeker de voorkeur aan de hand!
Hij pauzeerde een minuut en wreef over mijn kont. Toen reikte hij naar de borstel. Mijn tong ging naar het dak van mijn mond terwijl ik diep ademhaalde en “Nnn.” begon te zeggen. Gelukkig hield ik mezelf tegen. Ik zei bijna, “Nee!” Dat zou alleen maar meer billenkoek hebben opgeleverd. Gelukkig kwam het er meer uit als een gil dan als het begin van het woord “Nee.”
Hij sloeg me halfzacht met de borstel, althans vergeleken met wat hij in de badkamer deed. Toch, op ongeveer 10 of zo kon ik het niet meer aan en riep opnieuw “Wacht even.”
Ik huilde nogal, maar het weerhield hem er niet van. Mike zei dat hij tot 20 wilde gaan en dat we een minuutje zouden wachten en dan verder zouden gaan. Mijn kont stond echt in brand. Ik dacht niet dat ik er nog een kon verdragen. Uiteindelijk ging hij door en na een minuut of vier, vijf moest ik weer om een pauze vragen. Hij wachtte weer een paar minuten, en bij de derde keer maakte hij af wat er nog over was. Dank je, Safe Words!
Ik denk dat hij voelde dat ik niet veel meer aankon. Hij zei dat ik in de hoek moest gaan staan en dat hij terug zou komen.
Ik stond in de hoek en dacht dat dit toch wel bijna gedaan was. Emotioneel was ik een beetje geschokt, maar ik was ook trots op Mike. Hij liet zien dat hij echt luisterde naar mijn feedback, want hij had de dingen wat opgeschroefd zoals ik had gevraagd en wat nog belangrijker was, hij bleef de hele tijd kalm. Maar vergis je niet, mijn kont deed ook pijn. Ik keek uit naar het einde van deze Beloningsceremonie, waar we elkaar zouden omhelzen, alles zou worden vergeven en het leven zou worden hervat met een volledige afsluiting van mijn daden. Schrijf dat maar op bij de voordelen van DD!
… EN HET BLIJFT
Mike kwam terug en in plaats van me te omhelzen zei hij dat ik weer voorover moest buigen en mijn ellebogen op het bed moest leggen. Allemachtig! Ging dit nog door? Ik wilde hem echt vragen hoe lang nog, maar dat is tegen onze regels en ik wilde niets toevoegen aan wat hij nog in gedachten had. Ik herinner me dat ik weer begon te huilen.
Hij zei dat ik moest tellen, maar zei niet bij welk aantal we zouden stoppen. Hij gaf me dertig met de riem. Ik weet niet hoe ik ze allemaal heb ingenomen zonder om een pauze te vragen. Nog maar vijf of zes en mijn kont stond weer in lichterlaaie. De laatste drie of vier waren uitzonderlijk hard. Ik huilde behoorlijk hard en zei: “Het spijt me, het spijt me.” Ik had gehoopt dat het harde einde misschien Mike’s uitroepteken was om het einde aan te geven.
Mike hield me toen vast. “Ah,” dacht ik, “het begin van de nazorg.” Maar hij bleef me vasthouden terwijl ik tegen zijn borst huilde. Onze procedure is dat hij zegt “alles is vergeven” en dan zeg ik terug en dat is het einde – maar hij bleef zwijgen.
… EN BLIJFT BLIJVEN
Hij zei toen dat ik een schrijfopdracht had. We hadden het schrijven van regels nooit als straf opgelegd, maar Mike had volledige discretie. Hij liet me 100 regels schrijven met: “Ik zal mijn afspraken met mezelf nakomen.” De eerste vijf woorden moesten in de ene kleur inkt, de volgende vijf in een andere. Ik moest elke regel met een andere kleur beginnen dan de regel ervoor, en natuurlijk was de schrijfstijl belangrijk. Mike zei dat ik drie billenkoekjes zou krijgen voor het aantal kleurfouten en het aantal regels die het minst slordig waren. Hij zei dat ik in zijn kantoor moest gaan zitten en deze moest schrijven. We liepen door de hal naar zijn kantoor. Weer was het gevoel om naakt door het huis te lopen heel vreemd. Zijn stoel was in ieder geval comfortabel voor mijn billen. Hij zei dat ik het hem moest brengen als ik klaar was.
“Ja, meneer.”
“Oh, trouwens,” zei hij, “Ik geef je 90 minuten, dus iets minder dan een minuut per regel. Voor elke minuut die je langer doet dan 90, is dat een extra pak slaag.”
“Ja, meneer.”
Ik heb even snel gerekend en bedacht dat dat 54 seconden per regel is. Ik schreef mijn eerste regel… 45 seconden. Oke, ik heb dit als ik zou sneller moeten worden als ik ging. Terwijl ik bleef schrijven, bleef ik naar de tijd kijken. Geen zweet, ik heb dit. Verdomme, ik heb een fout gemaakt. Na elke paar regels maakte ik een berekening en elke keer kwam ik tot de conclusie dat ik genoeg tijd had, maar shit, weer een fout. Waarom heeft hij er een tijd op gezet? Het is niet dat de tijd onredelijk was, maar ik bleef me concentreren op de tijd in plaats van op mijn schrijven, waardoor ik fouten maakte.
Okee, klaar met tijd over. Ik stond op om hem mijn pagina’s te brengen en accepteerde dat ik een paar fouten had. Mike was in de woonkamer dus weer eens naakt door het huis lopen…en Mike had de luxaflex niet dicht. Ik liep snel en overhandigde hem de papieren en liep toen naar het dichtstbijzijnde raam en sloot de luxaflex. Vervolgens stelde ik me op in de kamer uit het zicht van andere ramen.
Mike pakte een pen en begon markeringen op het papier te maken.
Mike zei: “6 kleurfouten en 8 slordige lijnen. 14 fouten, maal 3. Dat zijn 42 stokslagen. En hier is het genoeg. Leun voorover en leg je handen op de bank.”
“Ja, meneer.”
Tenminste Mike liep naar me toe en sloot een ander stel luxaflex in de buurt. Hij liet me aftellen terwijl hij met zijn hand de 42 afleverde. Het duurde niet lang of mijn kont begon te branden. Opnieuw begon ik te piepen, “Ah!” en “Oh!” en “Auw!” luider en luider. Tegen het einde moest ik weer “wacht even” roepen. Hij wachtte een minuut of twee en ging verder toen ik klaar was. Hij maakte de laatste tien of zo af en ik zweer dat de laatste vier of vijf de hardste waren die hij me ooit met zijn hand had geslagen.
Mike zei toen dat ik naar onze kamer moest gaan en dat hij er zo aan zou komen. “Ja, meneer.”
Ik ging naar de kamer en ging in de hoek staan. Ik begon kwaad te worden. Dit moest snel afgelopen zijn. Het was al uren aan de gang en genoeg is genoeg. Ik moest ook plassen, maar als Mike in de kamer komt en ik sta niet in de hoek, dan zou dat meer billenkoek kunnen betekenen. Ik zou het maar ophouden.
… EN DAN WAS ER MEER
Mike kwam ongeveer 20 minuten later binnen. Ik vroeg hem of ik mocht plassen. Hij zei nee. WTF! In plaats daarvan gaf hij me weer een pak slaag met zijn hand terwijl ik in de hoek stond. Ik dacht dat hij de pis uit me zou slaan. Hij gaf me ongeveer 15 goede en zei toen dat ik kon gaan en als ik klaar was moest ik de paddle meenemen, naast hem gaan staan en voorover buigen en mijn enkels vastpakken. Dubbel WTF! Wanneer zou dit eindigen?
Ik huilde toen ik naar de badkamer ging en huilde nog toen ik terugkwam, vooroverboog en mijn enkels vastpakte. Toen gaf hij me de hardste mep ooit. Het deed me harder gillen dan ik ooit had gedaan en ik liet ook mijn enkels los, maar toen kwam er bijna onmiddellijk nog een mep, en toen nog een, en nog een. Ik deinsde met mijn hele lichaam terug en draaide mijn kont van hem weg, waarop hij zich omdraaide en me met nog een mep te pakken kreeg. Uiteindelijk schreeuwde ik “Wacht even! Wacht even!” en hij stopte. Ik was echt overstuur. Deze deden echt pijn.
Mike aarzelde niet en zei: “Ga op je buik op het bed liggen en ik kom zo terug om verder te gaan.” Ik aarzelde en hij herhaalde zichzelf, strenger.
“Ja, meneer” zei ik zwakjes terwijl ik deed wat hij vroeg.
Ik snikte hevig. Ik voelde me verslagen.
MERCY!
Hij zei dat ik de komende 24 uur naakt moest blijven en niet mocht praten of mijn telefoon, de computer of televisie gebruiken. Gewoon een rustige dag van bezinning terwijl we onze weekend klusjes deden. En ja, we mochten alle rolluiken dichtdoen.
Dus, we deden de rest van onze avond vrij normaal, behalve het naakte gedeelte. Het is zo vreemd om te koken, eten, schoonmaken, of wat dan ook te doen zonder kleren aan. Zelfs gewoon lopen voelt vreemd. En het hielp niet om te moeten gaan zitten zonder kleren om wat comfort toe te voegen aan een zeer tere kont.
Mijn naaktheid was een constante herinnering aan mijn overtreding en het diende om de stemming vrij plechtig en reflectief te houden. Maar het was ook een beetje een leuke manier om de Beloning te beëindigen, want ik weet dat het Mike opwond om me voortdurend naakt te zien, en om de waarheid te zeggen, het wond mij ook een beetje op. Net voor etenstijd kwam Mike naar me toe, omhelsde me en zei: “Alles is vergeven.” “Alles is vergeven” antwoordde ik. En daarmee ging ik me aankleden.
Het was voorbij.
REFLECTIE
Toen ik nadacht over de dag, en ook toen we het er later tijdens de volgende Onderhoudssessie over hadden, vond ik dat de straf die Mike uitdeelde in veel opzichten perfect was. Ik had hem gezegd dat ik mijn limiet wilde vinden, en die heeft hij gevonden. Ik zei hem dat ik wilde dat hij strenger zou zijn, en dat was hij. Hij toonde ook enige creativiteit in het bedenken van dingen. Maar het belangrijkste is dat DD ons in staat stelde om de situatie snel aan te pakken en daarna achter ons te laten. Geen blijvende wrok, geen slechte gevoelens.
Nauwelijks vierentwintig uur van boetedoening die eindigde in volledige vergeving en een diepere verplichting aan mezelf om me meer bewust te zijn van mijn omgeving en op mijn bezittingen te letten. Wat een verschil heeft DD gemaakt!
P.S. Dit bericht wordt 4x zo vaak bekeken als mijn op één na populairste bericht (Mijn Contract). En ik vind het vreemd dat deel I maar 10% van de views krijgt als deze post? Als je van dit soort dingen houdt, ga dan naar mijn startpagina en selecteer de “Jenny is Gedisciplineerd” sectie. Als je meer wilt weten over mijn reis, stel ik voor dat je begint bij Post 1.
Volgende – 26. Onderwerping = Transparantie = Liefde