Veel van wat we horen over de benarde situatie van Amerikaanse vrouwen is onjuist. Sommige foute feiten zijn zo vaak herhaald dat ze bijna buiten het bereik van kritische analyse liggen. Hoewel ze ongegrond zijn, zijn deze canards de basis geworden van debatten in het Congres, de inspiratiebron voor nieuwe wetgeving en de focus van collegeprogramma’s. Hier zijn vijf van de meest populaire mythen die zouden moeten worden verworpen door iedereen die zich werkelijk inzet voor de verbetering van de omstandigheden van vrouwen:
MYTH 1: Vrouwen vormen de helft van de wereldbevolking, werken tweederde van de werkuren in de wereld, ontvangen 10% van het inkomen in de wereld, bezitten minder dan 1% van het bezit in de wereld.
FACTS: Dit onrechtvaardige verhaal wordt stelselmatig geciteerd door belangengroepen, de Wereldbank, Oxfam en de Verenigde Naties. Het is een pure verzinsel. Meer dan 15 jaar geleden verwierpen Sally Baden en Anne Marie Goetz, deskundigen op het gebied van gender en ontwikkeling aan de Universiteit van Sussex, de bewering: “Het cijfer is verzonnen door iemand die bij de VN werkt, omdat het haar toentertijd de omvang van de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen leek weer te geven.” Maar er is geen bewijs dat het ooit accuraat was, en dat is het vandaag zeker niet.
Precieze cijfers bestaan niet, maar geen enkele serieuze econoom gelooft dat vrouwen slechts 10% van het wereldinkomen verdienen of slechts 1% van het bezit bezitten. Zoals een criticus opmerkte in een uitstekende debunking in The Atlantic, “Amerikaanse vrouwen alleen verdienen 5,4 procent van het wereldinkomen vandaag.” In Afrikaanse landen, waar vrouwen veel minder vooruitgang hebben geboekt dan hun westerse en Aziatische tegenhangers, ontdekte Cheryl Doss, econoom bij Yale, dat het grondbezit van vrouwen varieert van 11% in Senegal tot 54% in Rwanda en Burundi. Doss waarschuwt dat “het gebruik van ongefundeerde statistieken voor pleidooien contraproductief is”. Slechte gegevens ondermijnen niet alleen de geloofwaardigheid, ze belemmeren ook de vooruitgang door het onmogelijk te maken om verandering te meten.
Get The Brief. Meld u aan om de topverhalen te ontvangen die u nu moet weten.
Dank u!
Voor uw veiligheid hebben we een bevestigingsmail naar het door u opgegeven adres gestuurd. Klik op de link om uw inschrijving te bevestigen en onze nieuwsbrieven te ontvangen. Als u de bevestiging niet binnen 10 minuten ontvangt, controleer dan uw spam-map.
mythe 2: In de Verenigde Staten worden jaarlijks tussen de 100.000 en 300.000 meisjes tot seksuele slavernij gedwongen.
FACTS: Deze sensationele bewering is een favoriet van politici, beroemdheden en journalisten. Ashton Kutcher en Demi Moore maakten er een cause célèbre van. Zowel conservatieven als liberale hervormers zetten het in. Voormalig president Jimmy Carter zei onlangs dat de seksuele slavernij van meisjes in de VS vandaag de dag erger is dan de Amerikaanse slavernij in de 19e eeuw.
De bron voor het cijfer is een 2001 rapport over seksuele uitbuiting van kinderen door de Universiteit van Pennsylvania sociologen Richard Estes en Neil Alan Weiner. Maar hun schatting van 100.000-300.000 had betrekking op kinderen die het risico liepen te worden uitgebuit, niet op daadwerkelijke slachtoffers. Toen drie verslaggevers van de Village Voice Estes vroegen naar het aantal kinderen dat elk jaar wordt ontvoerd en tot sexuele slavernij gedwongen, antwoordde hij: “We hebben het over een paar honderd mensen.” En dit aantal omvat waarschijnlijk veel jongens: Volgens een telling in 2008 van minderjarige prostituees in New York City, bleek bijna de helft man te zijn. Een paar honderd kinderen is nog steeds een paar honderd te veel, maar ze zullen niet geholpen worden door duizendvoudige inflatie van hun aantallen.
MYTH 3: In de Verenigde Staten doet 22%-35% van de vrouwen die de spoedeisende hulp van ziekenhuizen bezoeken dat vanwege huiselijk geweld.
FACTS: Deze bewering is verschenen in talloze informatiebladen, boeken en artikelen – bijvoorbeeld in het toonaangevende leerboek over huiselijk geweld, Domestic Violence Law, en in de Penguin Atlas of Women in the World. De Penguin Atlas gebruikt het cijfer van de spoedeisende hulp om te rechtvaardigen dat de VS op één lijn staat met Oeganda en Haïti voor intiem geweld.
Wat is de herkomst? De Atlas geeft geen primaire bron, maar de redacteur van Domestic Violence Law citeert een onderzoek van het Ministerie van Justitie uit 1997, evenals een bericht uit 2009 op de website van de Centers for Disease Control. Maar het ministerie van Justitie en de CDC hebben het niet over de 40 miljoen vrouwen die jaarlijks de spoedeisende hulp bezoeken, maar over vrouwen, ongeveer 550.000 per jaar, die naar de spoedeisende hulp gaan “voor verwondingen die verband houden met geweld”. Daarvan werd ongeveer 37% aangevallen door intimi. Het is dus niet zo dat 22%-35% van de vrouwen die de eerste hulp bezoeken, daar zijn voor huiselijk geweld. Het juiste cijfer is minder dan de helft van 1%.
MYTH 4: Een op de vijf vrouwen op de universiteit wordt seksueel misbruikt.
FACTS: Dit opruiende cijfer is overal in de media vandaag. Journalisten, senatoren en zelfs president Obama halen het routinematig aan. Kan het waar zijn dat de Amerikaanse universiteitscampus een van de gevaarlijkste plaatsen op aarde is voor vrouwen?
Het cijfer van een op de vijf is gebaseerd op de Campus Sexual Assault Study, uitgevoerd van 2005 tot 2007 in opdracht van het National Institute of Justice. Twee vooraanstaande criminologen, James Alan Fox van de Northeastern University en Richard Moran van het Mount Holyoke College, hebben gewezen op de zwakke punten van deze studie:
“Het geschatte percentage van 19% seksueel geweld onder universiteitsvrouwen is gebaseerd op een onderzoek aan twee grote vierjarige universiteiten, die wellicht geen accurate afspiegeling vormen van de nationale hogescholen in het algemeen. Bovendien had de enquête een groot non-responspercentage, met de duidelijke mogelijkheid dat degenen die slachtoffer waren geworden meer geneigd waren de vragenlijst in te vullen, wat resulteerde in een opgeblazen prevalentiecijfer.”
Fox en Moran wijzen er ook op dat in de studie een te ruime definitie van seksueel geweld werd gebruikt. Respondenten werden als slachtoffers van aanranding geteld als zij het slachtoffer waren geweest van een “poging tot gedwongen zoenen” of betrokken waren geweest bij intieme ontmoetingen terwijl zij bedwelmd waren.
Verdedigers van het cijfer van één op vijf zullen antwoorden dat de bevinding door andere studies is herhaald. Maar deze studies lijden aan enkele of alle van dezelfde gebreken. Seksueel geweld op de campus is een ernstig probleem en zal niet worden opgelost door statistische spitsvondigheden.
mythe 5: Vrouwen verdienen 77 cent voor elke dollar die een man verdient voor hetzelfde werk.
FACTS: Hoe vaak deze loonkloof ook door economen resoluut wordt weerlegd, hij komt altijd terug. Waar het op neerkomt: de loonkloof van 23 cent tussen mannen en vrouwen is gewoon het verschil tussen de gemiddelde lonen van alle mannen en vrouwen die voltijds werken. Er wordt geen rekening gehouden met verschillen in beroepen, functies, opleiding, anciënniteit of gewerkte uren per week. Wanneer met dergelijke relevante factoren rekening wordt gehouden, wordt de loonkloof zo klein dat ze bijna verdwijnt.
Voorvechters van de loonkloof zeggen dat vrouwen met dezelfde achtergrond en baan als mannen nog steeds minder verdienen. Maar zij houden altijd geen rekening met kritische variabelen. Activistische groeperingen zoals de National Organization for Women hebben een terugvalpositie: dat de opleidings- en carrièrekeuzes van vrouwen niet echt vrij zijn – ze worden gestuurd door krachtige seksistische stereotypen. In deze visie is de neiging van vrouwen om zich terug te trekken van het werk om kinderen groot te brengen of om te kiezen voor beroepen als kleuteronderwijs en psychologie, in plaats van beter betalende beroepen als petroleumtechniek, het bewijs van voortdurende sociale dwang. Dit is het probleem: Amerikaanse vrouwen behoren tot de best geïnformeerde en meest zelfbeschikkende mensen ter wereld. Zeggen dat zij in hun levenskeuzes worden gemanipuleerd door krachten buiten hun macht, staat los van de werkelijkheid en is bovendien vernederend.
MYTH 6: Mannen zijn het bevoorrechte geslacht
FACTS: Geen van beide seksen heeft het beter. Het moderne leven is een ingewikkelde mix van lasten en voordelen voor beide seksen. Vrouwen worden verondersteld de armen te zijn omdat een enorme lobby zich toelegt op het bewijzen dat Venus slechter af is dan Mars. De problemen van Mars blijven onopgemerkt. Laten we er eens een paar bekijken.
Als het aankomt op verpletterd, verminkt, geëlektrocuteerd of gemangeld worden op het werk, zijn mannen duidelijk in het nadeel. De meeste slopende, dodelijk gevaarlijke banen – dakwerker, houthakker, rover, en mijnwerker, om er een paar te noemen – worden door mannen gedaan. Het Labor Department meldt dat elk jaar bijna 5.000 Amerikaanse arbeiders omkomen bij arbeidsongevallen. Negentig procent, meer dan 4.400, ZIJN mannen. We worden er vaak aan herinnerd dat slechts 24 vrouwen CEO zijn van de Fortune 500. Maar hoe zit het met de ongelukkige 4.400?
Educatie na de middelbare school wordt wel “het paspoort naar de Amerikaanse droom” genoemd. Steeds meer vrouwen hebben het en mannen niet. Vanaf de eerste klassen geven onze scholen beter onderwijs aan meisjes. Vrouwen behalen nu de meerderheid van de associate-, bachelor-, masters- en doctoraatsdiploma’s en hun aandeel in het aantal universiteitsdiploma’s neemt bijna elk jaar toe. Het intersectionele verhaal vertelt ons dat mannen – vooral die van het blanke ras – de groep zijn die het meest behoefte heeft aan boetedoening voor hun privileges. Maar uit recente overheidsgegevens blijkt dat Latijns-Amerikaanse en inheemse vrouwen nu vaker naar de universiteit gaan dan blanke mannen.
Ten slotte, kijk eens naar de moeder van alle genderkloven: de levensverwachting. Gemiddeld leven vrouwen ongeveer vijf jaar langer dan mannen. De cijfers zijn nog schrijnender als je rekening houdt met ras en etniciteit. In de VS kunnen Latijns-Amerikaanse en Aziatische vrouwen verwachten respectievelijk 88 en 85 jaar oud te worden. Voor blanke en zwarte mannen zijn de leeftijden 76 en 72.
De vrouwenlobby van vandaag hanteert een foutieve logica: In gevallen waar mannen het beter hebben dan vrouwen, is dat onrechtvaardigheid. Waar vrouwen het beter doen, dat is leven.
Eindoordeel: Als Mars zijn privilege moet controleren, dan moet Venus dat ook doen.
Waarom hebben deze roekeloze beweringen zo veel aantrekkingskracht en blijvende kracht? Ten eerste is er veel statistisch analfabetisme onder journalisten, feministische academici en politieke leiders. Er is ook een bewonderenswaardige menselijke neiging om vrouwen te beschermen – verhalen over uitbuiting van vrouwen worden graag geloofd, en uitgesproken sceptici lopen het risico onverschillig te lijken voor het lijden van vrouwen. Tenslotte zijn legers van voorstanders afhankelijk van “dodelijke statistieken” om hun zaak kracht bij te zetten. Maar dodelijke statistieken doen het onderscheid tussen meer en minder ernstige problemen vervagen en sturen schaarse middelen in de verkeerde richting. Ze bevorderen ook onverdraagzaamheid. Het idee dat Amerikaanse mannen jaarlijks meer dan 100.000 meisjes tot slaaf maken, miljoenen vrouwen naar de eerste hulp sturen, een verkrachtingscultuur in stand houden en vrouwen van hun rechtmatige salaris beroven, wekt rancune op bij de ware gelovigen en minachting bij hen die anders sympathieke bondgenoten zouden zijn.
Mijn advies aan voorvechters van vrouwenrechten: Neem de waarheid terug.
Christina Hoff Sommers, een voormalig hoogleraar filosofie, is verbonden als wetenschapper aan het American Enterprise Institute. Ze is de auteur van verschillende boeken, waaronder Who Stole Feminism en The War Against Boys, en is de gastvrouw van een wekelijkse videoblog, The Factual Feminist. Volg haar @CHSommers.
Lees verder: Waarom Paus Franciscus vrouwen geen priester laat worden
Luister naar de belangrijkste verhalen van de dag.
Contacteer ons op [email protected].