PITFALLS
Leslie en collega’s6 geven een informatief verslag van het management van een multiburn casualty op een ED in Massachusetts zonder een burn unit dat inzicht gaf in potentiële problemen. Bij deze ramp werden 11 brandwondenslachtoffers naar Baystate Medical Center gebracht na een gieterij-explosie.
Hun retrospectieve beoordeling van deze gebeurtenis resulteerde in een aantal aanbevelingen voor zowel triage in het veld als voor ziekenhuizen. Met betrekking tot triage wordt aanbevolen dat de eerste ambulance die ter plaatse komt de speciale triage-eenheid wordt. Een triage-methode zou vooraf moeten worden gepland door de EMS- en ziekenhuissystemen in elk specifiek geografisch gebied. Een proactief plan maximaliseert de beoordeling en maakt een snelle overdracht van informatie naar het ontvangende ziekenhuis mogelijk. Dit stelt het ziekenhuispersoneel dan weer in staat om in een vroeg stadium beslissingen te nemen over de personeelsbezetting en de toewijzing van middelen. Er werd benadrukt dat het belangrijk is zoveel mogelijk informatie te verstrekken over de veroorzakers. In dit voorbeeld was de veroorzaker fenolhars. De mogelijkheid van toxische blootstelling aan de hars werd pas laat onderkend. Hoewel de mogelijkheid klein was, bleef het reële potentieel voor besmetting van de hele behandelingsruimte bestaan.
Lessen die in de ED werden geleerd, waren onder meer de behoefte aan een duidelijk afgebakend commandocentrum met een groot whiteboard dat voor patiëntendocumentatie moest worden gebruikt. Informatie zoals de identificatie van de patiënt, verwondingen en de status van de transfer moeten in dit formaat gemakkelijk toegankelijk worden gemaakt. Er moet een teamleider worden aangewezen die alle belangrijke beslissingen neemt. Verder zijn grote hoeveelheden warme intraveneuze vloeistoffen, bevochtigde gassen voor inhalatie, warmtedekens en stralingswarmtebronnen absoluut noodzakelijk; dit werd in het begin niet begrepen. Ziekenhuispersoneel meldde moeilijkheden bij het regelen van de omgevingstemperatuur op de spoedgevallendienst, waar de kamers niet konden worden afgesloten, en dit maakte het moeilijk om de lichaamstemperatuur op peil te houden.
Dunbar7 doet verslag van de nachtclubbrand in Rhode Island, die 200 gewonden en 100 doden tot gevolg had. De auteur, een verpleegster op de spoedafdeling, was aanwezig op de ontvangende spoedafdeling in een ziekenhuis met een brandwondencentrum. De activering van het Hospital Emergency Incident Command System maakte een georkestreerde reactie mogelijk die het personeel in staat stelde hun doelen te bereiken: levensreddende procedures en comfortmaatregelen. Ze ontvingen 67 slachtoffers, namen 43 patiënten op en intubeerden 22 van hen binnen een paar uur. Gebieden die volgens hen voor verbetering vatbaar waren, waren de ondersteuning van de familie en de beheersing van de verkeersopstoppingen rond de spoedeisende hulp. Ze werken momenteel aan een systeem om families beter te ondersteunen tijdens een ramp. Verkeersopstoppingen zullen bij toekomstige rampen tot een minimum worden beperkt door de implementatie van een alternatieve route voor werknemers die terugkeren naar het ziekenhuis.
Scheidene auteurs hebben de ramp met het World Trade Center in New York City van 11 september 2001 geëvalueerd voor wat betreft brandwonden en rampenplanning.8-10 Deze rapporten noemen het belang van het hebben van een ziekenhuisincidentencommandocentrum en een proactief rampenplan. Andere factoren die een positieve invloed hadden op de resultaten waren de vroege mobilisatie en organisatie van het personeel en consistente methoden van patiëntenzorg onder alle behandelaars.9 Verschillende belangrijke kwesties werden geïdentificeerd. Binnen enkele uren na de aanslag werden medische teams naar de plaats van de aanslag gestuurd. Hierdoor liepen deze personen het risico ziek te worden of gewond te raken. Ten tweede was het ziekenhuis niet uitgerust om slachtoffers van nucleaire, biologische of chemische wapens te behandelen. Ten slotte kwamen veel vrijwilligers naar het ziekenhuis om te helpen, maar er was geen systeem om de geloofsbrieven van deze mensen te controleren. Deze problemen hebben geleid tot een herziening van de rampenplanning. Het is interessant op te merken dat Kirschenbaum en anderen8 vaststelden dat de mix van verwondingen de eerder beschreven bevindingen van Arturson bevestigde. Een groot aantal slachtoffers werd gezien, maar er was een klein percentage slachtoffers met ernstige verwondingen.
De toegenomen incidentie van grote rampen met meerdere slachtoffers heeft de discussie op gang gebracht over hoe dit soort gebeurtenissen en de daaruit voortvloeiende patiëntenpopulaties het best kunnen worden beheerd. Mackie11 heeft gesuggereerd dat medisch personeel niet naar de rampplek moet worden gestuurd. Door dit te doen lopen gezondheidswerkers het risico van persoonlijk letsel. Soortgelijke meningen werden gedocumenteerd door beoordelaars van de ramp met het World Trade Center in 2001.8 Hoewel dit een betwiste kwestie is, lijkt het erop dat er een groeiende consensus is dat brandwonden evaluatieteams in het ziekenhuis moeten worden ingezet in plaats van op de plaats van de ramp. Hij beveelt verder aan dat nationale verenigingen zouden werken aan het ontwikkelen en verfijnen van rampenplannen die geschikt zijn voor hun regio’s.
Daartoe heeft de ABA na de aanslag op het World Trade Center in New York City grote stappen gezet in het ontwikkelen van een nationale reactie op brand/brandrampen. De ABA heeft brandwondencentra en brandwondenbedden in het hele land geïdentificeerd. Via e-mail kan dit systeem zo nodig worden geactiveerd om te reageren op grote brandrampen. Naar schatting zouden tijdens een ramp 350 tot 500 bedden kunnen worden gevuld. Dit systeem zou een gerechtelijke verplaatsing van patiënten naar geverifieerde regionale brandwondencentra vereisen vanuit het brandwondencentrum dat het dichtst bij de ramp is gelegen in plaats van een verplaatsing van opgeleid personeel. De consensus van het ABA-bestuur na een evaluatie van de ramprespons van 11 september 2001 is dat lokale brandwondenverpleegkundige korpsen meer efficiëntie zullen opleveren wanneer ze stationair blijven, in plaats van personeel over te brengen naar overbelaste brandwondencentra.12