De Colonial Revival-architectuurstijl tracht elementen van de Amerikaanse koloniale architectuur te doen herleven.
Het begin van de Colonial Revival-stijl wordt vaak toegeschreven aan de Centennial Exhibition van 1876, die de Amerikanen opnieuw warm maakte voor de architectonische tradities van hun koloniale verleden. Vrij kleine aantallen Colonial Revival huizen werden gebouwd rond 1880-1910, een periode waarin Queen Anne-stijl architectuur dominant was in de Verenigde Staten. Van 1910-1930 was de Colonial Revival-beweging in opmars, met ongeveer 40% van de huizen die in deze periode in de Verenigde Staten werden gebouwd in de Colonial Revival-stijl. In de onmiddellijke naoorlogse periode (ca. 1950-begin 1960) werden nog steeds Colonial Revival-woningen gebouwd, maar in vereenvoudigde vorm. In de huidige tijd zijn veel New Traditional huizen gebaseerd op de Colonial Revival stijlen.
Hoewel de dominante invloeden in de Colonial Revival stijl de Georgian en Federal architectuur zijn, zijn de Colonial Revival huizen ook, in mindere mate, gebaseerd op de Nederlandse Koloniale stijl en post-middeleeuwse Engelse stijlen. Colonial Revival-woningen zijn vaak eclectisch van stijl, waarbij aspecten van verschillende van deze prototypes vrijelijk worden gecombineerd.
Hoewel geassocieerd met de architectuurstroming, verwijst “Colonial Revival” ook naar historische conservatie, landschapsarchitectuur en tuinontwerp, en decoratieve kunstbewegingen die koloniale vormen emuleren of er inspiratie uit putten.
Cyril M. Harris’s American Architecture: An Illustrated Encyclopedia merkte op dat “Colonial Revival-huizen gewoonlijk het resultaat zijn van een eerder vrije interpretatie van hun prototypes; ze neigen groter te zijn, kunnen aanzienlijk verschillen van de huizen die ze trachten na te bootsen, en overdrijven vaak architecturale details.”