4 min lezen
4 min lezen
Het instrument werd 110 jaar geleden uitgevonden en werd al tientallen jaren gebruikt voordat de betekenis van bloeddrukwaarden goed werd begrepen.
Uitgave: 10 juni 2009
TOPIC TOEVOEGEN AAN EMAIL ALERTS
Ontvang een e-mail wanneer er nieuwe artikelen worden geplaatst op
Geef uw e-mailadres op om een e-mail te ontvangen wanneer er nieuwe artikelen worden geplaatst op .
Abonneren
TOEGESTAAN AAN EMAIL ALERTS
U bent succesvol toegevoegd aan uw alerts. U zult een e-mail ontvangen wanneer nieuwe inhoud wordt gepubliceerd.
Klik hier om uw email alerts te beheren
U heeft met succes uw alerts toegevoegd. U zult een e-mail ontvangen wanneer nieuwe inhoud wordt gepubliceerd.
Klik hier om E-mail Alerts te beheren
Terug naar Healio
Wij konden uw verzoek niet verwerken. Probeert u het later nog eens. Als u dit probleem blijft houden, neem dan contact op met [email protected].
Terug naar Healio
Het meten van de bloeddruk is een routineonderdeel van medische bezoeken, ongeacht de reden van het bezoek. De meeste patiënten zijn er aan gewend dat een manchet met klittenband om hun arm wordt gedaan en wordt opgeblazen. Bloeddrukmeters zijn in veel apotheken en drogisterijen te koop en soms wordt zelfs voor tandheelkundige ingrepen de bloeddruk gemeten.
Het meten van de bloeddruk en de betekenis van bloeddruk hebben beide een lange geschiedenis. Hoewel methoden om de kracht van circulerend bloed op de wanden van de bloedvaten te meten hun begindagen hadden in de late jaren 1800 en vroege jaren 1900, werd de betekenis achter de getallen pas duidelijk tot ver in deze tweede helft van de 20e eeuw.
In 1943 startte het National Heart, Lung, and Blood Institute met de Framingham Heart Study om de oorzaak van hartziekten en beroerten te achterhalen. Op dat moment was de mortaliteit als gevolg van hartziekten en beroerten al jaren gestaag aan het stijgen. In 1961 ontdekten de onderzoekers dat hoge bloeddruk – waarvan men vroeger dacht dat het een normaal onderdeel van het ouder worden was – het risico op hartziekten vergrootte. In 1970 werd hoge bloeddruk ook in verband gebracht met beroerte.
Vroegere instrumenten
De vroegste methoden om de bloeddruk te meten, vereisten een slagaderlijke punctie. Deze methoden zijn grotendeels terug te voeren op het werk van Hales, Ludwig, Faivre en Poiseuille, die de meting in mm Hg introduceerden. De sphygmograaf was het eerste niet-invasieve instrument dat werd gebruikt om de bloeddruk te meten. De sphygmograaf, die in 1860 werd uitgevonden door Étienne Jules Marey, bepaalde de bloeddruk door het gewicht te bepalen waarbij de radiale polsslag werd uitgewist.
Ondanks enige aanpassingen en wijzigingen van het instrument door verschillende onderzoekers, bleek het weinig klinisch nut te hebben en werd het nooit in de medische praktijk ingevoerd. Veel artsen waren van mening dat de vinger net zo’n nuttig instrument was.
De volgende belangrijke mijlpaal in de bloeddrukmeting werd gemaakt door Samuel Siegfriend Ritter von Basch in 1880. Hij beschreef toen voor het eerst de sfygmomanometer, die bestond uit een met water gevulde bol verbonden met een amanometer. De manometer werd gebruikt om de hoeveelheid druk te bepalen die nodig was om de polsslag uit te schakelen, hetgeen met de hand boven het geplaatste instrument werd gedaan. Nogmaals, hoewel een nuttige vooruitgang in de wetenschap, was het instrument moeilijk te gebruiken in de dagelijkse klinische praktijk.
In tegenstelling tot vele eerdere pogingen kwam er in 1896 een doorbraak toen ScipioneRiva-Rocci de kwikhygmomanometer introduceerde. De bloeddrukmeters van vandaag verschillen slechts weinig van de vroege ontwerpen van Riva-Rocci.
Riva-Rocci publiceerde vier artikelen in de Gazzetta Medica DiTorino; twee bespraken zijn nieuwe sfygmomanometer en twee de methoden voor het gebruik ervan om de bloeddruk te meten. Zijn nieuwe instrument maakte gebruik van een opblaasbare manchet om de brachiale slagader af te sluiten en bevatte een kwikmanometer.
Ondanks deze doorbraak in het ontwerp konden al deze instrumenten artsen alleen systolische bloeddruk aflezen, geen diastolische.
De nieuwe techniek van Korotkoff
De meting van zowel diastolische als systolische bloeddruk wordt het vaakst toegeschreven aan Nicolai Korotkoff. In 1905 presenteerde hij aan de Keizerlijke Militaire Academie een document met een nieuwe techniek voor het meten van de bloeddruk, waarbij gebruik werd gemaakt van de pas in zwang gekomen stethoscoop.
Later, herdrukt in de Verslagen van de Keizerlijke Militaire Medische Academie, schreef Korotkoff: “De manchet van Riva-Rocci wordt op het middelste derde deel van de bovenarm geplaatst; de druk binnen de manchet wordt snel opgevoerd tot de bloedsomloop onder de manchet volledig tot stilstand is gekomen. Dan, door het kwik van de manometer te laten vallen, luistert men naar de slagader net onder de manchet met een kinderstethoscoop”. Hij beschreef verder de tonen, of het gebrek daaraan, die men kon herkennen om de systolische en diastolische bloeddruk te meten.
Een vroege sfygmomanometer van het von Basch-ontwerp.
Courtesy of The National Library of Medicine
Korotkoffs nieuwe methode vereiste veel meer vaardigheid van de kant van de arts, maar leek ook een keerpunt te zijn voor de populariteit van de bloeddrukmanchet in de Verenigde Staten.
Cushing introduceerde manchet in V.S.
Harvey Cushing bracht voor het eerst een Riva-Rocci manchet naar de Verenigde Staten in1901 als een methode om sterfte te verminderen terwijl patiënten onder narcose waren tijdens zijn vroege experimenten met intracraniële operaties. Hoewel Cushing het gebruik van de manchet bijna een decennium lang had gepromoot, vond een meer wijdverspreide aanvaarding van de bloeddrukmanchet pas plaats rond 1910 met de introductie van de methode van Korotkoff. Deze nieuwe methode, die kennis van auscultatie vereiste, werd geacht veel meer waard te zijn voor de vaardigheden van een arts.
In tegenstelling tot de thermometer, een instrument dat snel werd doorgegeven aan verpleegkundigen, sloot de bloeddrukmeter zich aan bij andere nieuwe instrumenten, zoals de stethoscoop, waarvoor de veel meer geoefende vaardigheden van een arts nodig waren. Al snel verving het meten van de bloeddruk het palperen van de pols als de standaardpraktijk voor het beoordelen van de kracht van de bloedstroom.
Daarna begonnen bloeddrukmetingen met grotere regelmaat voor te komen in verslagen van klinische gevallen en op patiëntenkaarten. Het duurde echter jaren voordat de artsen in de Verenigde Staten de methoden hadden gestandaardiseerd en overgenomen. In feite maten artsen de diastolische druk vele jaren lang aan de hand van verschillende geluiden: ofwel het “dempen” van de pulsgeluiden ofwel het verdwijnen van de pulsgeluiden.
De roep om een gestandaardiseerde definitie van diastolische bloeddruk kwam van een Amerikaanse verzekeringsmaatschappij in 1917 en van het U.S. Bureau of Standards in 1924. Het duurde echter tot de jaren 1970 voordat er een werd vastgesteld.
Ondanks het wijdverbreide gebruik zijn de dagen van de kwik sfygmomanometer misschien geteld. Het gebruik van kwik in ziekenhuizen wordt langzaam verboden vanwege de giftigheid van het element. Bovendien zijn er nu nauwkeurigere digitale of geautomatiseerde apparaten beschikbaar voor gebruik.
Voor meer informatie:
- Crenner CW. Ann Intern Med. 1998;128:488-493.
- Laher M. BMJ. 1982;285:1796-1798.
- Lawrence C. Medical History. 1979;23:474-478.
- O’Brien E. Lancet. 1996;348:1569-1570.
TOPIC TOEVOEGEN AAN EMAIL ALERTS
Ontvang een e-mail wanneer er nieuwe artikelen zijn geplaatst op
Geef uw e-mailadres op om een e-mail te ontvangen wanneer er nieuwe artikelen zijn geplaatst op .
Abonneren
TOEGESTAAN AAN EMAIL ALERTS
U bent succesvol toegevoegd aan uw alerts. U zult een e-mail ontvangen wanneer nieuwe inhoud wordt gepubliceerd.
Klik hier om uw email alerts te beheren
U heeft met succes uw alerts toegevoegd. U zult een e-mail ontvangen wanneer nieuwe inhoud wordt gepubliceerd.
Klik hier om E-mail Alerts te beheren
Terug naar Healio
Wij konden uw verzoek niet verwerken. Probeert u het later nog eens. Als u dit probleem blijft houden, neem dan contact op met [email protected].
Terug naar Healio
Het instrument werd 110 jaar geleden uitgevonden en werd al tientallen jaren gebruikt voordat de betekenis van bloeddrukwaarden goed werd begrepen.
Abonneren
Klik hier om uw email alerts te beheren
Klik hier om E-mail Alerts te beheren
Terug naar Healio
Terug naar Healio
Het meten van de bloeddruk is een routineonderdeel van medische bezoeken, ongeacht de reden van het bezoek. De meeste patiënten zijn er aan gewend dat een manchet met klittenband om hun arm wordt gedaan en wordt opgeblazen. Bloeddrukmeters zijn in veel apotheken en drogisterijen te koop en soms wordt zelfs voor tandheelkundige ingrepen de bloeddruk gemeten.
Het meten van de bloeddruk en de betekenis van bloeddruk hebben beide een lange geschiedenis. Hoewel methoden om de kracht van circulerend bloed op de wanden van de bloedvaten te meten hun begindagen hadden in de late jaren 1800 en vroege jaren 1900, werd de betekenis achter de getallen pas duidelijk tot ver in deze tweede helft van de 20e eeuw.
In 1943 startte het National Heart, Lung, and Blood Institute met de Framingham Heart Study om de oorzaak van hartziekten en beroerten te achterhalen. Op dat moment was de mortaliteit als gevolg van hartziekten en beroerten al jaren gestaag aan het stijgen. In 1961 ontdekten de onderzoekers dat hoge bloeddruk – waarvan men vroeger dacht dat het een normaal onderdeel van het ouder worden was – het risico op hartziekten vergrootte. In 1970 werd hoge bloeddruk ook in verband gebracht met beroerte.
Vroegere instrumenten
De vroegste methoden om de bloeddruk te meten, vereisten een slagaderlijke punctie. Deze methoden zijn grotendeels terug te voeren op het werk van Hales, Ludwig, Faivre en Poiseuille, die de meting in mm Hg introduceerden. De sphygmograaf was het eerste niet-invasieve instrument dat werd gebruikt om de bloeddruk te meten. De sphygmograaf, die in 1860 werd uitgevonden door Étienne Jules Marey, bepaalde de bloeddruk door het gewicht te bepalen waarbij de radiale polsslag werd uitgewist.
Ondanks enige aanpassingen en wijzigingen van het instrument door verschillende onderzoekers, bleek het weinig klinisch nut te hebben en werd het nooit in de medische praktijk ingevoerd. Veel artsen waren van mening dat de vinger net zo’n nuttig instrument was.
De volgende belangrijke mijlpaal in de bloeddrukmeting werd gemaakt door Samuel Siegfriend Ritter von Basch in 1880. Hij beschreef toen voor het eerst de sfygmomanometer, die bestond uit een met water gevulde bol verbonden met een amanometer. De manometer werd gebruikt om de hoeveelheid druk te bepalen die nodig was om de polsslag uit te schakelen, hetgeen met de hand boven het geplaatste instrument werd gedaan. Nogmaals, hoewel een nuttige vooruitgang in de wetenschap, was het instrument moeilijk te gebruiken in de dagelijkse klinische praktijk.
In tegenstelling tot vele eerdere pogingen kwam er in 1896 een doorbraak toen ScipioneRiva-Rocci de kwikhygmomanometer introduceerde. De bloeddrukmeters van vandaag verschillen slechts weinig van de vroege ontwerpen van Riva-Rocci.
Riva-Rocci publiceerde vier artikelen in de Gazzetta Medica DiTorino; twee bespraken zijn nieuwe sfygmomanometer en twee de methoden voor het gebruik ervan om de bloeddruk te meten. Zijn nieuwe instrument maakte gebruik van een opblaasbare manchet om de brachiale slagader af te sluiten en bevatte een kwikmanometer.
Ondanks deze doorbraak in het ontwerp konden al deze instrumenten artsen alleen systolische bloeddruk aflezen, geen diastolische.
De nieuwe techniek van Korotkoff
De meting van zowel diastolische als systolische bloeddruk wordt het vaakst toegeschreven aan Nicolai Korotkoff. In 1905 presenteerde hij aan de Keizerlijke Militaire Academie een document met een nieuwe techniek voor het meten van de bloeddruk, waarbij gebruik werd gemaakt van de pas in zwang gekomen stethoscoop.
Later, herdrukt in de Verslagen van de Keizerlijke Militaire Medische Academie, schreef Korotkoff: “De manchet van Riva-Rocci wordt op het middelste derde deel van de bovenarm geplaatst; de druk binnen de manchet wordt snel opgevoerd tot de bloedsomloop onder de manchet volledig tot stilstand is gekomen. Dan, door het kwik van de manometer te laten vallen, luistert men naar de slagader net onder de manchet met een kinderstethoscoop”. Hij beschreef verder de tonen, of het gebrek daaraan, die men kon herkennen om de systolische en diastolische bloeddruk te meten.
Een vroege sfygmomanometer van het von Basch-ontwerp.
Courtesy of The National Library of Medicine
Korotkoffs nieuwe methode vereiste veel meer vaardigheid van de kant van de arts, maar leek ook een keerpunt te zijn voor de populariteit van de bloeddrukmanchet in de Verenigde Staten.
Cushing introduceerde manchet in V.S.
Harvey Cushing bracht voor het eerst een Riva-Rocci manchet naar de Verenigde Staten in1901 als een methode om sterfte te verminderen terwijl patiënten onder narcose waren tijdens zijn vroege experimenten met intracraniële operaties. Hoewel Cushing het gebruik van de manchet bijna een decennium lang had gepromoot, vond een meer wijdverspreide aanvaarding van de bloeddrukmanchet pas plaats rond 1910 met de introductie van de methode van Korotkoff. Deze nieuwe methode, die kennis van auscultatie vereiste, werd geacht veel meer waard te zijn voor de vaardigheden van een arts.
In tegenstelling tot de thermometer, een instrument dat snel werd doorgegeven aan verpleegkundigen, sloot de bloeddrukmeter zich aan bij andere nieuwe instrumenten, zoals de stethoscoop, waarvoor de veel meer geoefende vaardigheden van een arts nodig waren. Al snel verving het meten van de bloeddruk het palperen van de pols als de standaardpraktijk voor het beoordelen van de kracht van de bloedstroom.
Daarna begonnen bloeddrukmetingen met grotere regelmaat voor te komen in verslagen van klinische gevallen en op patiëntenkaarten. Het duurde echter jaren voordat de artsen in de Verenigde Staten de methoden hadden gestandaardiseerd en overgenomen. In feite maten artsen de diastolische druk vele jaren lang aan de hand van verschillende geluiden: ofwel het “dempen” van de pulsgeluiden ofwel het verdwijnen van de pulsgeluiden.
De roep om een gestandaardiseerde definitie van diastolische bloeddruk kwam van een Amerikaanse verzekeringsmaatschappij in 1917 en van het U.S. Bureau of Standards in 1924. Het duurde echter tot de jaren 1970 voordat er een werd vastgesteld.
Ondanks het wijdverbreide gebruik zijn de dagen van de kwik sfygmomanometer misschien geteld. Het gebruik van kwik in ziekenhuizen wordt langzaam verboden vanwege de giftigheid van het element. Bovendien zijn er nu nauwkeurigere digitale of geautomatiseerde apparaten beschikbaar voor gebruik.
Voor meer informatie:
- Crenner CW. Ann Intern Med. 1998;128:488-493.
- Laher M. BMJ. 1982;285:1796-1798.
- Lawrence C. Medical History. 1979;23:474-478.
- O’Brien E. Lancet. 1996;348:1569-1570.
Abonneren
Klik hier om uw email alerts te beheren
Klik hier om E-mail Alerts te beheren
Terug naar Healio
Terug naar Healio