In verlegenheid gebracht en bezorgd

Mijn naam is Hannah, en ik ben een 25 jarige middelbare school wetenschapsleraar. Ik begon enkele jaren geleden last te krijgen van urineverlies, en het werd steeds erger. Ik begon met maandverbanden, maar besefte dat die snel doorweekt zouden raken. Met veel aarzeling probeerde ik toen incontinentieondergoed met pull-ups. Ze waren redelijk discreet, maar lekten in een mum van tijd. Uiteindelijk moest ik de pull ups constant verwisselen, zo erg lekte ik. Al mijn vrije tijd op het werk bracht ik door op het toilet, om te proberen het probleem op te lossen. Uiteindelijk kwam ik bij de plaatselijke apotheek terecht en kocht ik dikke, plastic luiers voor volwassenen. Ik was gekrenkt. Toen ik ’s avonds thuiskwam, maakte ik de zak open en trof ik dikke, knisperige luiers aan. Ik dacht dat mensen in het ziekenhuis die droegen, en niet een jonge, actieve vrouw en lerares. Mijn man moest me helpen ze aan te trekken en grinnikte alleen maar. Ik kon maar niet wennen aan de omvang die tussen mijn benen zat en zich over mijn rug uitstrekte. Sindsdien heb ik niet meer zoveel lekkages of veranderingen ervaren als met de pull ups, maar ik heb wel een heleboel nieuwe gênante problemen ondervonden. In spijkerbroeken, jurken, broeken, bijna alles – de luier bobbel is er, en duidelijk. Ik kan de plastic achterkant fysiek horen als ik ga zitten en loop. Wanneer ik les geef, ben ik me altijd bewust van de dikte onder mijn kleding, en hoe duidelijk het is. Mijn man zegt me dat ik me geen zorgen moet maken, maar ik kan het niet helpen. En als ik buk om iets op te rapen, is de kans groot dat de plastic bovenkant van de luier boven mijn broek uitsteekt. Zowel leerlingen als collega-leraren hebben me allerlei blikken toegeworpen. De enige rust die ik van mijn zenuwen heb is achter mijn bureau, maar zelfs dan voel ik de luier nog. Ik weet niet wat ik moet doen. Een jonge, professionele, aantrekkelijke vrouw die luiers voor volwassenen draagt… het is zo vreselijk als het klinkt.