Persoonlijk leven
Nero’s huwelijken en affaires bleken ook problematisch te zijn. Hij was getrouwd met de zeer populaire Octavia, de dochter van Claudius en Messalina (een huwelijk gesloten op aandringen van zijn moeder), maar had ook een verhouding met de zeer zwangere Poppaea Sabina (zijn moeder verafschuwde haar). Om met haar te kunnen trouwen beschuldigde hij Octavia van overspel en verbande haar, om later vermoord te worden (maar dat moest op zelfmoord lijken). Poppaea, wier eerste echtgenoot Rufius Crispinus was (een Romeins soldaat), was ten tijde van haar verhouding met Nero getrouwd met de toekomstige keizer Otho. Op bevel van de keizer werd Otho naar de uithoeken van het rijk gezonden.
Advertentie
Zijn uittocht en Octavia’s dood openden de deur voor Nero’s tweede huwelijk. Men vermoedde zelfs dat Poppaea achter de dood van Octavia en mogelijk ook achter de dood van Agrippina zat. De geschiedschrijver Tacitus schreef in zijn Annalen:
Lange macht had zijn durf gerijpt, en zijn hartstocht voor Poppaea werd dagelijks vuriger. Omdat de vrouw geen hoop had op een huwelijk voor zichzelf of op een scheiding van Octavia zolang Agrippina leefde, beschuldigde zij de keizer met onophoudelijk getier … ‘Waarom,’ vroeg zij, ‘werd haar huwelijk uitgesteld?’
Nero’s tweede huwelijk was geen gelukkig huwelijk. Het kind van Poppaea en Nero stierf kort na haar geboorte. Poppaea’s volgende zwangerschap eindigde in een tragedie voor beiden. Nadat Nero en zij op een avond laat ruzie hadden gemaakt (Nero ging graag laat uit), zou hij haar in de maag hebben geschopt, waarbij zowel zij als het ongeboren kind om het leven kwamen.
Problemen & Rampen: De grote brand
Hoewel hij in Burrus en Seneca goede raadgevers had, zou de keizer tijdens zijn bewind de ene ramp na de andere meemaken. Ten eerste was er de samenzwering van Piso, een mislukt complot om Nero te vermoorden, waarbij tenminste 19 senatoren en andere vooraanstaande burgers betrokken waren. De mislukking leidde tot de executie van 41 personen. Hoewel het mislukte, leidde het ertoe dat Nero voor altijd paranoïde en wantrouwend bleef. Vervolgens was er de mislukte opstand van Boudicca in Brittannië en talrijke opstanden in vele afgelegen provincies, waaronder Judea en Gallië; de laatste twee waren een reactie op verhoogde belastingen.
Steun onze non-profit organisatie
Met uw hulp creëren we gratis inhoud die miljoenen mensen helpt geschiedenis te leren over de hele wereld.
Word lid
Advertentie
De grootste bedreiging voor Nero’s bewind was echter de Grote Brand, die op 19 juli 64 n.Chr. begon en zes dagen aanhield. Tien van de 14 stadswijken werden verwoest, honderden stierven, duizenden raakten dakloos en plunderaars richtten vernielingen aan in de stad. Sinds de brand zijn er veel vragen gerezen. Bespeelde Nero zijn lier (geen viool, die was nog niet uitgevonden) terwijl de stad afbrandde? Heeft hij het aangestoken? Historici verschillen in hun antwoord op deze vragen. Was hij wel in de stad of keek hij toe hoe ze afbrandde? Suetonius schreef: “Nero keek naar de brand vanaf de toren van Maecenas en was verrukt over wat hij ‘de schoonheid van de vlammen’ noemde; vervolgens trok hij zijn tragikostuum aan en zong …” Tacitus leek neutraal te blijven toen hij schreef: “Een ramp volgde, of die nu toevallig was of door de keizer beraamd, is onzeker, want auteurs hebben beide verhalen gegeven, maar erger en vreselijker dan wat deze stad ooit is overkomen door het geweld van vuur.” De schuld viel natuurlijk op het hoofd van de vervolgde christenen, die Nero altijd als de anti-christ hadden beschouwd.
Advertisement
Hoewel hij belastingen moest heffen om de wederopbouw van Rome te financieren, was de stad in sommige opzichten beter dan voorheen: herbouwde woonwijken, bredere straten, bakstenen gebouwen, en zuilengalerijen op straatniveau om de bewoners tegen de zon te beschutten. Het nieuwe Rome omvatte natuurlijk ook Nero’s Gouden Paleis (dat later door keizer Trajanus zou worden begraven), met vergulde plafonds, een meer en exotische dieren. Degenen die geloven dat Nero de brand stichtte, wijzen op zijn paleis als achterliggende reden.
Zelfmoord
De brand, de samenzwering, de talrijke opstanden en de lege schatkist leidden tot Nero’s ondergang. De Senaat verklaarde hem tot vijand van het volk en benoemde Galba tot nieuwe keizer. Nero realiseerde zich dat zijn dagen als keizer voorbij waren en deed een zelfmoordpoging in de villa van zijn vrijer Phaon, maar hij faalde en had hulp nodig om zichzelf van het leven te beroven. Zijn laatste woorden waren: “Wat een kunstenaar sterft in mij.”