Proclamatie van 1763

Nadat de grieven van de Indianen hadden geleid tot het uitbreken van de Pontiac’s War (1763-64), besloten de Britse autoriteiten de interkoloniale rivaliteit en misstanden te beteugelen door de problemen van de Indianen als één geheel aan te pakken. Daartoe werden in de proclamatie nieuwe Britse gebieden in Amerika ingesteld – de provincies Québec, Oost- en West-Florida en Grenada (op de Bovenwindse Eilanden) – en een uitgestrekt Indiaans reservaat onder Brits bestuur ten westen van de Appalachen, van het zuiden van Hudson Bay tot het noorden van de Floridas. Het verbood vestiging op Indiaans grondgebied, beval de kolonisten die zich daar al bevonden zich terug te trekken, en stelde strikte beperkingen aan toekomstige vestiging. Voor het eerst in de geschiedenis van de Europese kolonisatie in de Nieuwe Wereld formaliseerde de proclamatie het concept van Indiaanse landeigendomsrechten, door de uitgifte van patenten te verbieden voor land waarop door een stam aanspraak werd gemaakt, tenzij de Indiaanse aanspraak eerst door aankoop of verdrag was tenietgedaan:

En overwegende dat het rechtvaardig en redelijk en essentieel voor ons belang en de veiligheid van onze koloniën is dat de verschillende naties of stammen van Indianen waarmee wij verbonden zijn, en die onder onze bescherming leven, niet mogen worden lastiggevallen of gestoord in het bezit van die delen van onze heerschappijen en gebieden die, niet aan ons zijn afgestaan of door ons zijn aangekocht, aan hen, of aan een van hen, zijn voorbehouden als hun jachtgebieden; verklaren wij daarom……verklaren wij dat het onze koninklijke wil en ons koninklijk genoegen is dat geen enkele gouverneur of opperbevelhebber in een van onze kolonies Quebec, Oost-Florida of West-Florida, onder welk voorwendsel dan ook, onderzoeksbevelen of octrooien zal verlenen voor land buiten de grenzen van hun respectievelijke regeringen….

En overwegende dat er grote fraudes en misbruiken zijn gepleegd bij de aankoop van land van de Indianen, tot groot nadeel van onze belangen en tot groot ongenoegen van de genoemde Indianen; om daarom dergelijke onregelmatigheden in de toekomst te voorkomen, en om de Indianen te overtuigen van onze rechtvaardigheid en ons vastberaden voornemen om alle redelijke oorzaken van ongenoegen weg te nemen, bevelen wij…bevelen en vereisen wij ten strengste dat geen enkel particulier persoon het zal wagen van de genoemde Indianen enig land te kopen dat aan de genoemde Indianen is voorbehouden binnen die delen van onze koloniën waar wij het juist achtten nederzettingen toe te staan; maar dat, indien op enig moment enige van de genoemde Indianen geneigd zouden zijn zich van de genoemde gronden te ontdoen, deze slechts voor ons zullen worden gekocht, in onze naam, tijdens een openbare vergadering of bijeenkomst van de genoemde Indianen, die voor dat doel zal worden gehouden door de gouverneur of opperbevelhebber van onze kolonie, respectievelijk, waarbinnen zij zullen liggen.

Hoewel de proclamatie niet bedoeld was om de westelijke grenzen te wijzigen, was zij niettemin beledigend voor de kolonies als een ongepaste inmenging in hun zaken. In de verdragen die na de oorlog van Pontiac werden gesloten, werd een lijn getrokken die voor koloniale kolonisten aanvaardbaarder was (zie Fort Stanwix, Verdragen), maar de voortdurende westwaartse beweging van pioniers en het negeren door kolonisten van de bepalingen van de proclamatie leidden tot tientallen jaren van aanhoudende Indiaanse oorlogsvoering in het hele gebied. De toevoeging van de rest van het grondgebied ten noorden van de Ohio River aan Quebec in 1774 verergerde het koloniale conflict met Groot-Brittannië nog meer.