Kaler, getroffen door hoe elke brief anders was en in zijn ogen oprecht gemeend, bewaarde ze in een bestand in zijn kantoor. De gevoelens, en het berouw, hielpen Pitino waarschijnlijk zijn baan te behouden. Een jaar later werd hij uitgeroepen tot Big Ten-coach van het jaar, en de Gophers, met 24 overwinningen, waren terug in het N.C.A.A.-toernooi.
“We hadden een heel moeilijk seizoen, en drie kinderen die nu voor mij beginnen, hadden kunnen worden overgeplaatst,” zei Pitino. “De meeste kinderen stappen over als er stront aan de knikker is en je coach ontslagen gaat worden en ze al die dingen horen – de meeste kinderen gaan. Het meest trotse voor mij is dat de kleedkamer intact is gebleven en we in staat waren om de storm te doorstaan.”
Zo bleek, Coyle, die Pitino niet kende voordat hij werd aangenomen bij Minnesota, was onder de indruk.
“Het is heel gemakkelijk wanneer we door moeilijke tijden gaan om met de vinger naar iemand anders te wijzen,” zei Coyle. “Richard en zijn team deden het tegenovergestelde: ze wezen naar zichzelf.”
Een van die spelers die bleef, Dupree McBrayer, zei dat de ervaring Pitino ook veranderde.
“Hij is niet zo gek,” zei McBrayer. In het bijzonder, merkte McBrayer op, is er minder geschreeuw van Pitino sinds dat seizoen.
De frequente verhuizingen gedurende Richard Pitino’s jeugd, ingegeven door de rondtrekkende carrière van zijn vader, hebben een belangrijke invloed op hem gehad. Richard Pitino lijkt het soort gelijkmatige temperament te hebben meegekregen dat vaak wordt geërfd van tumultueuze kinderjaren – zoals het zien hoe zijn vader Kentucky verliet voor de Boston Celtics en een paar jaar later terugkeerde naar de staat om de aartsrivaal van Kentucky, Louisville, te leiden.
“Alle mensen die hem vereerden, haatten hem,” zei Richard over de terugkeer van zijn vader naar de Bluegrass State. “Alle mensen die hem eerst haatten in Louisville, vereerden hem nu. Dus ik begreep gewoon de absurditeit van de wereld waarin we leven in de sport. “