Onder de beschutting van Point San Luis, aan de zuidwestelijke oever van San Luis Bay, voltooide John Harford in 1873 een 540 voet lange pier, die hij in 1876 uitbreidde tot 1.500 voet. Langs de kade liep een smalspoorlijn van 30 inch die de haven, die toen bekend stond als Port Harford, uiteindelijk verbond met San Luis Obispo en andere plaatsen aan de centrale kust. Met deze verbindingen werd Port Harford een vitale schakel voor het vervoer van zowel passagiers als handel van en naar het gebied.
Vuurtoren, mistseingebouw en conciërgewoning in 1894
Foto met dank aan National Archives
Lokaal congreslid Romualdo Pacheco, ervan overtuigd dat de groeiende haven een vuurtoren verdiende, diende in 1877 een wetsvoorstel in bij het Huis van Afgevaardigden voor de bouw van een licht bij Port Harford. Zijn pogingen hadden niet onmiddellijk succes, maar in 1885 sloot de vuurtorenraad zich bij de zaak aan en pleitte bij het Congres voor de volgende fondsen:
San Luis Head, of Whaler Rock, in deze baai, ligt halverwege tussen het licht bij Point Conception en dat bij Piedras Blancas, een afstand van 94 onverlichte mijlen. Een licht op dit punt zal een primair kustlicht zijn, en zal de extra waarde hebben van een gids voor Port Harford. De baai van San Luis Obispo is de belangrijkste rede aan de Pacifische kust ten zuiden van San Francisco, en op één uitzondering na ook de beste. De haven is altijd goed gedurende acht of negen maanden in het jaar, en gedurende de resterende tijd is hij eigenlijk nooit slecht. De veiligheid is uitzonderlijk voor een open rede. De handel in Port Harford is nu aanzienlijk en neemt elk jaar toe. Het is het eindpunt van een spoorweg die de natuurlijke afzetmarkt is voor de landbouwproducten van dat deel, en veel schoeners geladen met hout doen deze haven aan. Bovendien meren de stoomboten van de Pacific Coast Steamship Company hier allemaal aan, gemiddeld één stoomschip per dag het hele jaar door, dat zowel passagiers als vracht vervoert, en alle stoomboten gaan naar de kade aan het begin van de baai. Deze maatschappij onderhoudt hier een particulier licht, waarvan alle zeilschepen die deze haven binnenvaren afhankelijk zijn, en waarvan er geen enkele aan de maatschappij toebehoort. Omdat de baai het grootste deel van het jaar dichte mist heeft, overweegt deze maatschappij nu om op eigen kosten een stoom-mistsein te plaatsen en te onderhouden. De Light-House Establishment verwierf door uitvoerend voorbehoud een klein eiland ongeveer 500 voet van San Luis Head, genaamd Whaler Island. Het heeft de weigering van 30 acres aan de kop verkregen, die het, samen met voldoende waterprivileges, voor een redelijk bedrag kan kopen. De noodzaak van een licht- en mistsein op dit punt is van tijd tot tijd onder de aandacht van het Congres gebracht en de laatste tijd met toenemende kracht. Tijdens de laatste zitting van het Congres werd door het Huis van Afgevaardigden een wetsontwerp aangenomen voor de toewijzing van 20.000 dollar voor het oprichten en onderhouden van een mistsein op deze plaats, maar het werd door de Senaat verworpen. Daar nu blijkt dat een licht even hard nodig is als een mistsein, en dat beide noodzakelijk zijn voor de handel in deze sectie, beveelt de Raad aan dat een krediet van $50.000 wordt uitgetrokken voor de oprichting van een licht en mistsein op of nabij San Luis Head, met de bevoegdheid, indien nodig, om de een op de kop en de ander op het aangrenzende eiland te plaatsen.
Het congres verstrekte in 1886 de gevraagde 50.000 dollar voor een licht- en mistsein van de vierde orde, en de inspecteur en ingenieur van het twaalfde vuurtorendistrict besloten dat zowel het licht- als het mistsein op het vasteland bij San Luis Head moesten worden geplaatst.
Het project kreeg aanvankelijk enkele tegenslagen te verduren. Het verkrijgen van een akte voor het gewenste perceel op de landtong bij Point San Luis bleek moeilijk, en vervolgens waren de eerste biedingen op het project te hoog. Terwijl de bouw van de vuurtoren vertraging opliep, werd de behoefte aan een licht in de haven onderstreept door een gebeurtenis op 1 mei 1888. Het stoomschip Queen of the Pacific begon op vijftien mijl van Deel Harford water te maken. De kapitein voer naar de haven, maar zonder licht om de haven te markeren, was hij gedwongen langzaam in het donker zijn weg te zoeken. Het met water geladen stoomschip kwam uiteindelijk op de bodem van de haven terecht, 500 voet voor de pier. Gelukkig bleef een groot deel van het schip boven de waterlijn, en de passagiers konden veilig worden uitgeladen.
Foto van dok en station genomen vanaf Whaler Island
Foto met dank aan National Archives
De tweede ronde van offertes voor de bouw van het lichtstation werd geopend op 15 juli 1889 en een contract werd getekend met Mr. Kenney uit Santa Barbara, wiens bod van 18.993 dollar meer dan vijfduizend dollar minder was dan enig ander bod. Toen de opleveringsdatum van 15 december 1889 was aangebroken, was het werk nog maar half gedaan en moesten de borgstellers van de aannemer ingrijpen en het werk afmaken. Het voltooide station werd op 14 mei 1890 overgedragen aan de regering en een bericht aan de zeevarenden werd gepubliceerd om het nieuwe station aan te kondigen:
Notice is hereby given that on or about 30 June 1890, a light of the fourth order, showing red and white flashes alternately, with intervals of thirty seconds between flashes, will be exhibited from the structure recently erected at San Luis Obispo. …Het brandvlak is 133 voet boven gemiddeld laag water, en het licht kan bij helder weer worden gezien vanaf het dek van een vaartuig vijftien voet boven de zee, zeventien en een halve zeemijl. Het licht wordt ontstoken door een zwarte lantaarn die een vierkante geraamte-toren omringt, bevestigd aan de zuidwestelijke hoek van een anderhalve verdieping hoge geraamte-woning, wit geschilderd, loodkleurige versieringen, groene blinden, bruin dak. Ongeveer vijftig meter naar het oosten staat een dubbele woning van anderhalve verdieping, op soortgelijke wijze beschilderd. Tussen de twee woningen, en ongeveer vijftig meter naar het zuiden, staat het mistseingebouw met zijn twee zwarte schoorstenen, en op dezelfde wijze beschilderd als de woningen.
Drie vuurtorens werden in Californië gebouwd volgens deze plannen, maar de vuurtoren van Point San Luis is de enige die volledig intact is gebleven. Van de twee zustervuurtorens is alleen de toren van Table Bluff Lighthouse nog over, terwijl Ballast Point Lighthouse volledig werd afgebroken om plaats te maken voor de uitbreiding van de onderzeebootbasis van de marine in San Diego.
Een cementwaterkering die het regenwater opving en naar ondergrondse reservoirs leidde, werd gebouwd als onderdeel van de oorspronkelijke werkzaamheden, maar omdat het regenseizoen al voorbij was, was er aanvankelijk geen water om het nieuwe mistsein in werking te stellen. In plaats van de activering uit te stellen, werd een pijpleiding aangelegd naar Pecho Creek, een afstand van drie en een halve mijl, en het mistsignaal begon te werken op 10 augustus 1890, waarbij om de veertig seconden een knal van vijf seconden werd gegeven, indien nodig. Het signaal was ongeveer 1000 uur per jaar in bedrijf, maar voor de periode van 12 maanden eindigend op 30 juni 1895, klonk het 1.785 uur (over vierenzeventig dagen) en verbruikte het zesennegentig ton steenkool.
Van het oostelijke uiteinde van Point San Luis werd tussen 1893 en 1913 een federale golfbreker gebouwd, die Whalers Island omvatte. De vuurtoren was vooral bereikbaar via een kleine kade bij het kruispunt van de golfbreker en het vasteland, hoewel het station ook bereikbaar was via een ruwe wagenweg.
Een eersteklas luchtsirene, die werd aangedreven door gasmotoren en luchtcompressoren en al eerder was gebruikt op Point Reyes, verving de vijfentwintig jaar oude stoomfluit van het station in 1915. Het station werd geëlektrificeerd in 1935, en het mistsignaal werd toen veranderd in een type “F” diafoon. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd in de buurt van de vuurtoren een radioluisterstation gebouwd, waardoor de bouw van een tweede duplex noodzakelijk werd.
Vuurtoren van San Luis Obispo in de jaren 1950
Foto met dank aan Coast Guard Museum Northwest
De vuurtoren van San Luis werd bemand door een hoofdwachter en twee assistenten, en naast het bedienen van het licht- en mistsein hielden de mannen ook een oogje in het zeil voor mensen in moeilijkheden op het water. Op de avond van 10 mei 1916 zag wachter W.M. Smith een boot dobberen in de golven net buiten de nabijgelegen golfbreker en belde het nieuws door naar de bediende van Hotel Marie. De bediende gaf het nieuws door aan kapitein John Neilson, die er met zijn motorboot op uit trok om een onderzoek in te stellen. Bij een eerste inspectie concludeerde de reddingsploeg met Neilson dat alle acht mannen in de reddingsboot dood waren, omdat de lichamen stijf waren en koud aanvoelden, maar al snel werd ontdekt dat er in drie van de mannen nog een sprankje leven was.
Toen de mannen weer enigszins op krachten waren gekomen, vertelden ze wat er met hun schip was gebeurd, de 267 voet lange S.S. Roanoke. Geladen met een lading van 600 ton dynamiet, 1.300 ton tarwe, en enkele honderden vaten olie, was de Roanoke op 8 mei om middernacht vertrokken uit San Francisco, op weg naar Valparaiso, Chili. Tijdens het gevecht tegen de zware zee bij Point San Luis, verschoof de lading in het stoomschip, waardoor de Roanoke aan de grond liep. Zes reddingsboten werden te water gelaten door de bemanning, die zesenveertig man telde, maar alleen de drie mannen aan boord van de reddingsboot die gezien was door wachter Smith en een andere man aan boord van een andere reddingsboot overleefden de tragedie.
In 1961 verving de kustwacht de oorspronkelijke dubbele woning door een duplex van één verdieping. De Fresnellens werd in 1969 buiten werking gesteld en vervangen door een modern baken. Het station bleef nog vijf jaar bemand totdat het in 1974 volledig werd geautomatiseerd.
De eigendom van het dertig hectare grote lichtstation werd in 1992 overgedragen aan het Port San Luis Harbor District, en in 1995 werd een non-profit groep opgericht, de Point San Luis Lighthouse Keepers, om te werken aan de restauratie van het lichtstation. Naast de vuurtoren zijn het mistseingebouw, het oliehuis, twee waterreservoirs, twee duplexen en een buitentoilet bewaard gebleven.
De moderne vuurtorenwachters hebben veel vooruitgang geboekt. De buitenkant van alle gebouwen is in de zomer van 2003 geschilderd, en tegen die tijd was de salon in de vuurtoren volledig gerestaureerd en ingericht met antieke stukken die door een plaatselijke afdeling van de Questers waren geleverd. Na meer dan 65.000 uur werk van de vrijwillige vuurtorenwachters zijn de vuurtoren en het mistseingebouw sindsdien volledig gerestaureerd.
In het begin van 2010, het jaar dat de vuurtoren van San Luis Obispo zijn 120e verjaardag vierde, werd de Fresnel-lens teruggebracht naar het station en tentoongesteld in het hoornhuis, dat is omgebouwd tot een bezoekerscentrum. De lens werd eind jaren zeventig uit de vuurtoren verwijderd nadat hij was geraakt door een .22-kaliber kogel en was te zien geweest in het San Luis Obispo County Historical Museum en de San Luis Obispo Library, waar hij was ondergebracht in een moderne lantaarnkamer. In 2010 kochten de vuurtorenwachters van Point San Luis een trolley en begonnen ze met het aanbieden van ritten naar de vuurtoren over de eenbaansweg, die voor 1,3 miljoen dollar werd herbouwd. De trolley is met pensioen, en busjes worden nu gebruikt om bezoekers van en naar de vuurtoren te brengen.
In het begin van 2012 werd de renovatie van de Coast Guard duplex naast de vuurtoren voltooid, en de Point San Luis Lighthouse Keepers verhuisden hun kantoor van het centrum van San Luis Obispo naar het vuurtorenterrein. Naast de huisvesting van het kantoor biedt de duplex plaats aan bijeenkomsten van maximaal tachtig of honderd mensen, waardoor bruiloften en andere functies bij de vuurtoren kunnen worden gehouden.
Keepers:
- Hoofd: Henry W. Young (1890 – 1905), William J. Smith (1905 – 1920), George F. Watters (1920 – 1929), Fred C. Saunders (1929 – 1936), John R. Moorefield (1936 – 1946).
- Eerste assistent: John P. Devereux (1890), Stephen D. Ballou (1890 – 1894), Antonio Souza (1894 – 1900), Irby H. Engels (1900 – 1903), Edwin F. Gunter (1903 – 1906), Antonio J. Silva (1907 – 1933), John R. Moorefield (1933 – 1936), Elmer B. Gross (1936 – 1938), Thomas G. Lewis (1938 – 1942).
- Tweede Assistent: Stephen D. Ballou (1890), Antonio Souza (1890 – 1894), Irby H. Engels (1894 – 1899), Frank Berk (1899 – 1900), James R. Sweet (1900 – 1902), John Nixon (1902 – 1906), Antonio J. Silva (1906), Andrew Czarnecke (1907 – 1908), George Stinson (1908 – 1909), F.S. Noble (1909 – 1911), Albert J. Scott (1911), Bernard H. Linne (1911 – 1914), Leopold Jordan (1914 – ), Wheeler M. Greene (ten minste 1915 – ten minste 1917), Arthur Hedrick (ten minste 1919 – ten minste 1922), Norris H. Hilton (1923 – 1925), George C. Street ( – 1926), John R. Moorefield (1926 – 1933), Elmer B. Gross (1933 – 1936), Russell D. Johnson (1936 – 1938), Jens O. Wagner (1938 – 1940).