Spoetnik 2

USSR-postzegel “Спутник-2”

Sputnik 2, bij het ontwerpbureau van Korolev bekend als “Prosteyshiy Sputnik-2”, wat “Eenvoudige Satelliet 2” betekent, werd gelanceerd in een baan van 212 km × 1.660 km (132 mi × 1.031 mi) met een periode van 103,7 minuten op een aangepaste ICBM.7 minuten op een aangepaste ICBM R-7, vergelijkbaar met die gebruikt om Spoetnik 1 te lanceren.

De draagraket van Spoetnik 2 had verschillende wijzigingen voor de missie. Deze omvatten het aanpassen van de lanceertraject om efficiënter gebruik te maken van stuwstof en het verwijderen van een aantal vlucht controle componenten om het gewicht te verminderen. Bovendien zou de kerntrap worden opgebrand tot de stuwstof op was in plaats van op een vooraf ingesteld tijdstip af te breken. Het telemetriesysteem bij het afbreken van de motor zou worden overgeschakeld van het monitoren van de parameters van de booster naar die van de capsule. Het werd ook ontworpen om slechts gegevens gedurende tien minuten per keer elke 90 minuten te verzenden, om te voorkomen dat de batterijenergie zou worden opgebruikt door het verzenden van gegevens terwijl het ruimtevaartuig buiten het bereik van de Sovjet-volgstations was. Het gedeelte tussen de trap en de capsule was zeer gepolijst en voorzien van thermische dekens om het zonlicht te weerkaatsen en de capsule koel te houden; ook waren verschillende inzetbare reflectoren gemonteerd op de kerntrap. Een remstuk werd toegevoegd aan de kerntrap om te voorkomen dat deze in een baan om de aarde zou tuimelen; dit zou werken door het ontluchten van overtollig heliumgas uit het drukregelingssysteem van de stuwstoftank. Verschillende RD-107 motoren werden getest, waarbij de best presterende werden geselecteerd voor gebruik in de aanjager van de Spoetnik 2. De draagraket arriveerde in Baikonur op 22 oktober, samen met verschillende onderdelen van de capsule. Op 1 november werd de booster opgesteld op LC-1.

Tien honden werden overwogen voor de missie, met de uiteindelijke selectie werd teruggebracht tot drie, Laika werd het vluchtdier, Albina de back-up, en Mushka gebruikt om apparatuur te testen.

Liftoff vond plaats om ongeveer 17:30 Moskou-tijd op 3 november. De prestaties van de booster waren nominaal en het commando om de stuwkracht van de kerntrap te beëindigen werd gegeven op T+297 seconden, net toen de sensoren aan boord LOX-depletie detecteerden. De booster en de capsule kwamen in een baan van 225 km × 1.671 km (140 mi × 1.038 mi) met een inclinatie van 65°.

Tijdens de eerste twee omlopen bleek het moeilijk om het vluchtpad van Spoetnik 2 betrouwbaar te volgen, maar grondcontroleurs waren in staat om theodolietgegevens te onderscheppen van een Amerikaans volgstation in Perth, Australië. Gegevens toonden aan dat Laika’s hartslag en ademhaling snel piekten tijdens de opstijging, maar verder bereikte ze haar baan grotendeels ongedeerd. Officiële Sovjet persberichten verklaarden dat Laika een week in een baan om de aarde had overleefd, maar informatie die in de post-Sovjet tijd werd vrijgegeven gaf aan dat ze slechts een paar uur na de missie was overleden. Andere bronnen suggereerden dat het vier dagen had geduurd voordat de hond bezweek aan oververhitting en kooldioxide opbouw.

Telemetrie gegevens gaven aan dat Laika’s vitale functies normaal waren tijdens de eerste drie omlopen, maar tijdens de vierde omloop steeg de temperatuur in de cabine tot 43 ° C (109 ° F), gevolgd door bewegingen van de hond. Gegevens ontvangen op de tweede dag toonden geen tekenen van ademhaling, hartslag, of bloeddruk, maar de cardio sensor registreerde nog steeds een hartslag. Tegen de ochtend van 6 november waren er geen tekenen van leven in de capsule. Op 10 november waren de batterijen van het ruimteschip leeg en stopte alle datatransmissie, na 150 afzonderlijke telemetriesessies. De Spoetnik 2 keerde op 14 april 1958 terug in de atmosfeer na 162 dagen in de ruimte en ongeveer 2500 omloopbanen. De terugkeer werd waargenomen vanaf de oostkust van de Verenigde Staten en overlevende brokstukken kwamen terecht in het Amazonegebied van Zuid-Amerika.

De vlucht leidde tot een aanzienlijke ethische discussie over wreedheid tegen dieren, omdat Laika was gelanceerd in het volle besef dat ze niet kon worden teruggevonden en mogelijk een vrij onaangename dood had geleden door paniek en oververhitting, en zelfs sommige Sovjet-ruimtevaartprogrammabewoordvoerders hadden naar verluidt medelijden met haar. Een anoniem geschreven gedicht met kritiek op de missie en de Sovjet-staat werd verspreid in Moskou.

De R-7 was ook bekend onder zijn GURVO aanduiding 8K71, evenals de T-3, M-104, en Type A. De R-7 aangepast voor de PS-2 satelliet lancering werd aangeduid als 8k71PS. In tegenstelling tot de Spoetnik 1, was de Spoetnik 2 niet ontworpen om los te komen van de R-7 sustainer kern, aangezien de kerntrap van de Spoetnik 1 een aanvaardbare orbitale levensduur had bewezen. Hierdoor kon het Tral D telemetriesysteem van de kern worden gebruikt om gegevens over te dragen, maar dit zou leiden tot speculaties dat de Spoetnik 2 er niet in was geslaagd zich los te maken. Nadat Spoetnik 2 in een baan om de aarde was gekomen, steeg de temperatuur binnenin snel tot meer dan 40 °C (100 °F), en Laika overleefde slechts een paar uur in plaats van de geplande tien dagen.