OriginsEdit
Het concept van het werpen van vuur als wapen bestaat al sinds de oudheid. Tijdens de Peloponnesische Oorlog probeerden de Boeotiërs met een soort vlammenwerper de vestingmuren van de Atheners te vernietigen tijdens de Slag bij Delium. Later, tijdens het Byzantijnse tijdperk, gebruikten zeelieden rudimentaire handgepompte vlammenwerpers aan boord van hun marineschepen. Het Griekse vuur, dat door het Byzantijnse Rijk op grote schaal werd gebruikt, zou zijn uitgevonden door Kallinikos van Heliopolis, waarschijnlijk rond 673. De vlammenwerper vond zijn oorsprong in een apparaat dat bestond uit een handpomp die via een hevelslang en een zuiger Grieks vuur afvuurde dat met een lucifer werd aangestoken, net als bij moderne versies, wanneer het werd uitgeworpen. Grieks vuur, dat vooral op zee werd gebruikt, gaf de Byzantijnen een aanzienlijk militair voordeel tegen vijanden zoals leden van het Arabische Rijk (die later het gebruik van Grieks vuur overnamen). Een 11e-eeuwse illustratie van het gebruik ervan is bewaard gebleven in het John Skylitzes manuscript.
De Pen Huo Qi (vuurspuitmachine; lit. sproei vuur apparaat) was een Chinese zuiger-vlammenwerper die gebruik maakte van een stof vergelijkbaar met benzine of nafta, uitgevonden rond 919 AD tijdens de Vijf Dynastieën en Tien Koninkrijken periode. Vooruitgang in militaire technologie hielp de Song dynastie in haar verdediging tegen vijandige buren in het noorden, waaronder de Mongolen. De vroegste verwijzing naar Grieks vuur in China dateert van 917 n. Chr. en werd geschreven door Wu Renchen in zijn Spring and Autumn Annals of the Ten Kingdoms. In 919 n.C. werd de hevelprojectorpomp gebruikt om de “felle vuurolie” te verspreiden die niet met water kon worden gedempt, zoals opgetekend door Lin Yu (林禹) in zijn Wu-Yue Beishi (吳越備史), vandaar de eerste geloofwaardige Chinese verwijzing naar de vlammenwerper die gebruik maakt van de chemische oplossing van Grieks vuur. Lin Yu vermeldde ook dat de “felle vuurolie” uiteindelijk afkomstig was van China’s contact in de “zuidelijke zeeën”, met Arabië (大食國 Dashiguo). In de Slag bij Langshan Jiang (Wolf Mountain River) in 919 versloeg de vloot van de Wenmu koning van Wuyue de vloot van het Koninkrijk Wu omdat deze ‘vuurolie’ had gebruikt om zijn vloot in brand te steken; dit betekende het eerste Chinese gebruik van buskruit in de oorlogsvoering, aangezien een langzaam brandende luciferlont nodig was om de vlammen te doen ontbranden. De Chinezen maakten gebruik van blaasbalgen met dubbele zuigers om benzine uit een enkele cilinder te pompen (met een op- en neergaande slag), aan het eind aangestoken door een langzaam brandende lucifer van buskruit om een ononderbroken stroom vlammen af te vuren (zoals vermeld in het Wujing Zongyao manuscript van 1044 AD). Tijdens de onderdrukking van de Zuidelijke Tang staat in 976 AD, werden de vroege Song zeestrijdkrachten geconfronteerd met hen op de Yangtze rivier in 975 AD. Zuidelijke Tang troepen probeerden vlammenwerpers te gebruiken tegen de Song marine, maar werden per ongeluk verteerd door hun eigen vuur toen hevige winden in hun richting waaiden. Ook gedocumenteerd in latere Chinese publicaties, verschijnen illustraties en beschrijvingen van mobiele vlammenwerpers op vierwielige duwkarren in de Wujing Zongyao, geschreven in 1044 AD (de illustratie werd ook in 1601 hertekend).
Abū ʿAbdallāh al-Khwārazmī in Mafātīḥ al-ʿUlūm (“Sleutels tot de Wetenschappen”) ca. 976 AD vermeldt de bāb al-midfa en de bāb al-mustaq die volgens hem onderdelen waren van nafta-werpers en projectoren (al-naffātāt wa al-zarāqāt). Boek van Ingenieuze Mechanische Apparaten (Kitāb fī ma ‘rifat al-ḥiyal al-handasiyya) van 1206 AD van Ibn al-Razzaz al-Jazari vermeldde over uitwerpers van nafta (zarāqāt al-naft).:582
Hoewel vlammenwerpers nooit gebruikt werden in de Amerikaanse Burgeroorlog, dreigde het gebruik van Grieks vuur, en vlammenwerpers zijn sindsdien in de meeste moderne conflicten in gebruik.
Begin 20e eeuwEdit
Het Engelse woord vlammenwerper is een leenvertaling van het Duitse woord Flammenwerfer, aangezien de moderne vlammenwerper in Duitsland werd uitgevonden. De eerste vlammenwerper, in de moderne betekenis, wordt gewoonlijk toegeschreven aan Richard Fiedler. Hij diende in 1901 evaluatiemodellen van zijn vlammenwerper in bij het Duitse leger. Het belangrijkste model dat werd ingediend was een draagbaar apparaat, bestaande uit een verticale enkele cilinder van 1,2 m lang, horizontaal in tweeën gedeeld, met gas onder druk in het onderste deel en brandbare olie in het bovenste deel. Door het indrukken van een hendel werd de brandbare olie door het drijfgas in en door een rubberen buis geperst en over een eenvoudige ontstekingslont in een stalen mondstuk geleid. Het wapen projecteerde een vuurstraal en enorme rookwolken over een afstand van 20 meter (18 m). Het was een enkelschots wapen – voor burstvuur werd telkens een nieuw ontstekingsgedeelte bevestigd.
De Hongaar Gábor Szakáts was de uitvinder van de vlammenwerper die voor het eerst door het Duitse leger in WO I werd gebruikt. Szakáts was de enige Hongaar op de lijst van oorlogsmisdadigers die na de oorlog door Frankrijk werd opgesteld vanwege de uitvinding van de vlammenwerper. Zelfs zijn geboortestad Boedapest weigerde Szakáts te begraven vanwege zijn uitvinding. Pas in 1911 aanvaardde het Duitse leger zijn eerste echte vlammenwerper en richtte een gespecialiseerd regiment van twaalf compagnieën op, uitgerust met Flammenwerferapparaten. Desondanks was het gebruik van vuur in een Eerste Wereldoorlog strijd ouder dan het gebruik van vlammenwerpers, met een benzinespray die werd ontstoken door een brandbom in de Argonne-Meuse sector in oktober 1914.
De vlammenwerper werd voor het eerst gebruikt in de Eerste Wereldoorlog op 26 februari 1915, toen het kort werd gebruikt tegen de Fransen buiten Verdun. Op 30 juli 1915 werd het voor het eerst gebruikt in een gezamenlijke actie tegen Britse loopgraven bij Hooge, waar de linies 4,5 m (4,9 yd) van elkaar verwijderd waren – zelfs daar werden de slachtoffers voornamelijk veroorzaakt door soldaten die naar buiten werden gedreven en vervolgens neergeschoten in plaats van door het vuur zelf. Na twee dagen van gevechten hadden de Britten 31 officieren en 751 andere rangen verloren.
Het succes van de aanval zette het Duitse leger ertoe aan het apparaat op alle fronten in te zetten. Flammenwerfers werden gebruikt in ploegen van zes tijdens gevechten, bij het begin van een aanval die de vijand vernietigde en om de opmars van de infanterie vooraf te gaan.
De vlammenwerper was nuttig op korte afstanden, maar had andere beperkingen: het was onhandig en moeilijk te bedienen en kon alleen veilig worden afgevuurd vanuit een loopgraaf, wat het gebruik ervan beperkte tot gebieden waar de tegenover elkaar liggende loopgraven minder dan het maximale bereik van het wapen waren, namelijk 18 m (20 yd) uit elkaar – wat niet een veel voorkomende situatie was; de brandstof ging ook slechts ongeveer twee minuten mee.
De Duitsers gebruikten vlammenwerpers tijdens de oorlog in meer dan 650 aanvallen.
De Britten experimenteerden met vlammenwerpers in de Slag aan de Somme, waarbij ze experimentele wapens gebruikten die “Livens Large Gallery Flame Projectors” werden genoemd, naar hun uitvinder, William Howard Livens, een officier van de Royal Engineers. Dit wapen was enorm en totaal niet draagbaar. Het wapen had een effectief bereik van 90 meter, wat effectief bleek bij het opruimen van loopgraven, maar zonder ander voordeel werd het project opgegeven.
Twee Morriss statische vlammenwerpers werden gemonteerd in de HMS Vindictive en verscheidene Hay draagbare vlammenwerpers werden ingezet door de Royal Navy tijdens de Zeebrugge Raid op 23 april 1918. Een Brits krantenverslag van de actie verwees naar de Britse vlammenwerpers alleen als flammenwerfer, gebruikmakend van het Duitse woord.
Het Franse leger zette de Schilt familie van vlammenwerpers in, die ook werden gebruikt door het Italiaanse leger. Het Russische leger gebruikte 11.446 in eigen land geproduceerde vlammenwerpers, waarvan meer dan 10.000 van het Tovarnitski mansdraagbare ontwerp.
In het interbellum werden ten minste vier vlammenwerpers gebruikt in de Chaco Oorlog door het Boliviaanse leger, tijdens de mislukte aanval op het Paraguayaanse bolwerk Nanawa in 1933.
Wereldoorlog IIEdit
De vlammenwerper werd veelvuldig gebruikt tijdens de Tweede Wereldoorlog. In 1939 zette de Wehrmacht voor het eerst draagbare vlammenwerpers in tegen het Poolse postkantoor in Danzig. Vervolgens, in 1942, introduceerde het Amerikaanse leger zijn eigen draagbare vlammenwerper. De kwetsbaarheid van infanterie met rugzakvlammenwerpers en het korte bereik van het wapen leidden tot experimenten met op tanks gemonteerde vlammenwerpers (vlamtanks), die door veel landen werden gebruikt.
Gebruik door de AsEdit
DuitslandEdit
-
Een Duitse soldaat die een vlammenwerper bedient in 1944
-
Een Duitse soldaat die een vlammenwerper bedient in Rusland
De Duitsers maakten veel gebruik van het wapen (Flammenwerfer 35) tijdens hun invasie in Nederland en Frankrijk, tegen vaste vestingwerken. De vlammenwerpers van het Duitse leger uit de Tweede Wereldoorlog hadden de neiging om één grote brandstoftank te hebben met de drukregelaarstank aan de achterkant of zijkant bevestigd. Sommige Duitse leger vlammenwerpers namen alleen het onderste deel van de rug van de drager in beslag, waardoor het bovenste deel van zijn rug vrij bleef voor een gewone rugzak.
Vlammenwerpers raakten al snel in ongenade. Vlammenwerpers werden op grote schaal gebruikt door Duitse eenheden in stedelijke gevechten in Polen, zowel in 1943 in de opstand van het getto van Warschau als in 1944 in de opstand van Warschau (zie het Stroop Rapport en het artikel over de opstand van het getto van Warschau in 1943). Met de inkrimping van het Derde Rijk tijdens de tweede helft van de Tweede Wereldoorlog, werd een kleinere, compactere vlammenwerper geproduceerd, bekend als de Einstossflammenwerfer 46.
Duitsland gebruikte ook vlammenwerper voertuigen, de meeste van hen gebaseerd op het chassis van de Sd.Kfz. 251 half track en de Panzer II en Panzer III tanks, algemeen bekend als Flammpanzers.
De Duitsers produceerden ook de Abwehrflammenwerfer 42, een vlammenmijn of vlammenfougasse, gebaseerd op een Sovjet-versie van het wapen. Dit was in wezen een wegwerpvlammenwerper voor eenmalig gebruik die naast conventionele landmijnen op belangrijke verdedigingspunten werd begraven en in werking werd gesteld door ofwel een struikeldraad of een commandodraad. Het wapen bevatte ongeveer 30 liter brandstof, die binnen een seconde tot anderhalve seconde werd ontladen, waarbij een vlam met een bereik van 15 meter (14 m) werd geproduceerd. Een verdedigingsinstallatie die in Italië werd gevonden, bevatte zeven van deze wapens, zorgvuldig verborgen en verbonden met een centraal controlepunt.
ItaliëEdit
Italië gebruikte draagbare vlammenwerpers en L3 Lf-vlamtanks tijdens de Tweede Italiaans-Abyssijnse Oorlog van 1935 tot 1936, tijdens de Spaanse Burgeroorlog, en tijdens de Tweede Wereldoorlog. De L3 Lf vlammentank was een CV-33 of CV-35 tank met een vlammenwerper die werkte vanuit de mitrailleursteun. In het Noord-Afrika theater had de L3 Lf vlammentank weinig tot geen succes. Een L6 Lf vlamtank werd ook ontwikkeld met behulp van de L6/40 lichte tank platform.
JapanEdit
Japan gebruikte draagbare vlammenwerpers om versterkte stellingen op te ruimen, in de Slag om Wake Island, Corregidor, Slag om de Tenaru op Guadalcanal en de Slag om Milne Bay.
GeallieerdenEdit
Groot-Brittannië en het GemenebestEdit
-
Een Britse “reddingsboei” vlammenwerper van het type “reddingsboei” uit de Tweede Wereldoorlog in 1944
-
Een Churchill-tank uitgerust met een Crocodile vlammenwerper in actie.
-
Een Australische soldaat vuurt een vlammenwerper af op een Japanse bunker
De Britse vlammenwerpers van het leger uit de Tweede Wereldoorlog, “Ack Packs”, hadden een donutvormige brandstoftank met een kleine bolvormige druktank voor gas in het midden. Daarom gaven sommige troepen ze de bijnaam “reddingsboeien”. Het stond officieel bekend als Vlammenwerper, Draagbaar, No 2.
Extensieve plannen werden in 1940-1941 gemaakt door het Petroleum Warfare Department om in geval van een invasie gebruik te maken van Vlammenfougasse statische vlammenprojectoren, waarbij ongeveer 50.000 op vaten gebaseerde brandmijnen werden ingezet in 7.000 batterijen in heel Zuid-Engeland.
De Britten maakten nauwelijks gebruik van hun draagbare systemen en vertrouwden op Churchill Crocodile tanks in het Europese theater. Deze tanks bleken zeer effectief tegen Duitse verdedigingsstellingen, en veroorzaakten officiële protesten van de As tegen hun gebruik. Deze vlammenwerper kon een vlammenstraal produceren van meer dan 140 meter (150 yd). Er zijn gedocumenteerde gevallen van Duitse eenheden die gevangen genomen Britse bemanningen van vlamtanks executeerden.
In het Pacific theater, gebruikten Australische strijdkrachten omgebouwde Matilda tanks, bekend als Matilda Frogs.
Verenigde StatenEdit
-
Een soldaat van de 33e Infanteriedivisie gebruikt een M2-vlammenwerper
-
Mariniers vallen Japanse stellingen op Guam aan met een vlammenwerper.
-
De Amerikaanse strijdkrachten gebruiken een op een tanktank gemonteerde vlammenwerper om een Japanse pillendoos te verbranden
-
Een Amerikaanse vlammenwerperoperator loopt onder vuur
-
Voor- en achteraanzicht van een man met een M2A1-7 United States Army vlammenwerper
In het Pacific theater, gebruikte het U.S. Army M-1 en M-2 vlammenwerpers om hardnekkige Japanse tegenstand te verdrijven uit voorbereide verdedigingswerken, grotten en loopgraven. Beginnend in Nieuw-Guinea, tijdens de slotfase op Guadalcanal en tijdens de nadering en herovering van de Filippijnen en vervolgens tijdens de Okinawa campagne, zette het leger hand-held, man-portable eenheden in.
Vaak werden vlammenwerper teams samengesteld uit gevechts genie eenheden, later met troepen van de chemische oorlogsvoering dienst. Het leger veld meer vlammenwerper eenheden dan het Korps Mariniers, en de Chemical Warfare Service van het leger pionierde tank gemonteerde vlammenwerpers op Sherman tanks (CWS-POA H-4). Alle vlammenwerpertanks op Okinawa werden bemand door het 713e Provisional Tank Battalion. Het was belast met de ondersteuning van alle U.S. Army en Marine infanterie. Alle gemechaniseerde vlammenwerpereenheden in de Pacific werden opgeleid door Seabee-specialisten bij de CWS Flamethrower Group van Col. Unmacht in Hawaii.
Het Amerikaanse leger gebruikte vlammenwerpers in Europa in veel kleinere aantallen, hoewel ze beschikbaar waren voor speciale inzet. Vlammenwerpers werden ingezet tijdens de landingen in Normandië om versterkingen van de As op te ruimen. Ook bevatten de meeste bootteams op Omaha Beach een twee mans vlammenwerperteam.
Het Korps Mariniers gebruikte de rugzak-type M2A1-7 vlammenwerper en M2-2 vlammenwerpers en vond ze ook nuttig bij het opruimen van Japanse loopgraven en bunkercomplexen. Het eerste bekende USMC gebruik van de draagbare vlammenwerper was tegen de formidabele verdedigingswerken op Tarawa in november 1943. De mariniers waren pioniers in het gebruik van met Ronson uitgeruste M-3 Stuart tanks in de Marianen. Deze stonden bekend als SATAN-vlamtanks. Hoewel effectief, hadden ze niet genoeg pantser om veilig fortificaties aan te vallen en werden geleidelijk vervangen door de beter gepantserde M4 Sherman tanks. USMC vlammenwerper Shermans werden geproduceerd in Schofield Barracks door de zeemannen die verbonden waren aan de Chemical Warfare Service onder Col. Unmacht. CWS duidde de M4’s aan met “CWS-POA-H” voor “Chemical Warfare Service Pacific Ocean Area, Hawaii” plus een vlammenwerper nummer. De mariniers hadden eerder grote Navy vlammenwerpers gemonteerd op LVT-4 AMTRACs ingezet op Peleliu. Laat in de oorlog gebruikten beide diensten LVT-4 en -5 amfibische vlammenwerpers in beperkte aantallen. Zowel het leger als de mariniers gebruikten nog steeds hun infanterie-draagbare systemen, ondanks de komst van aangepaste Sherman tanks met het Ronson systeem (vgl. vlamtank).
In gevallen waar de Japanners zich in diepe grotten verschansten, verbruikten de vlammen vaak de beschikbare zuurstof, waardoor de inzittenden stikten. Veel Japanse troepen die na de oorlog werden geïnterviewd, zeiden dat ze meer doodsbang waren voor vlammenwerpers dan voor enig ander Amerikaans wapen. Vlammenwerpers waren vaak het eerste doelwit van de Amerikaanse troepen.
Sovjet-UnieEdit
De FOG-1 en -2 vlammenwerpers waren stationaire apparaten die werden gebruikt bij defensie. Ze konden ook worden gecategoriseerd als een projecterende brandmijn. De FOG had slechts één cilinder met brandstof, die werd samengeperst met behulp van een explosieve lading en door een straalpijp werd geprojecteerd. In het US War Department Intelligence Bulletin van november 1944 wordt melding gemaakt van het gebruik van deze “Fougasse vlammenwerpers” bij de Sovjet-verdediging van Stalingrad. De FOG-1 werd direct gekopieerd door de Duitsers als de Abwehrflammenwerfer 42.
In tegenstelling tot de vlammenwerpers van de andere mogendheden tijdens de Tweede Wereldoorlog, waren de Sovjets de enigen die bewust probeerden hun infanterie vlammenwerpers te camoufleren. Bij de ROKS-2 vlammenwerper werd dit gedaan door de vlammenwerper te vermommen als een standaard geweer, zoals de Mosin-Nagant, en de brandstoftanks als een standaard rugzak van een infanterist. Dit was om te voorkomen dat de bediener van de vlammenwerper het doelwit zou worden van vijandelijk vuur. Dit “geweer” had een werkende actie die werd gebruikt om blanco ontstekingspatronen te laten draaien.
Na 1945Edit
De Amerikaanse mariniers gebruikten vlammenwerpers in de Koreaanse en de Vietnam-oorlog. De M132 Armored Flamethrower, een M113 gepantserde personeelsdrager met een gemonteerde vlammenwerper, werd met succes gebruikt in het conflict.
Vlammenwerpers zijn niet meer in het Amerikaanse arsenaal sinds 1978, toen het ministerie van Defensie eenzijdig stopte met het gebruik ervan – de laatste Amerikaanse infanterie vlammenwerper was de Vietnam-tijdperk M9-7. Hun doeltreffendheid in de moderne strijd is twijfelachtig. Ondanks sommige beweringen zijn ze niet algemeen verboden, maar als brandgevaarlijke wapens vallen ze onder de gebruiksverboden beschreven in Protocol III van het Verdrag inzake bepaalde conventionele wapens.
Vlammenwerpers van het Amerikaanse leger zijn ontwikkeld tot aan het M9-model. Bij de M9 bevindt de voortstuwingstank zich een bol onder de linker brandstoftank en steekt niet naar achteren uit.
Niet-brandbluswapens blijven in moderne militaire arsenalen. Thermobarische wapens zijn door de Verenigde Staten in Afghanistan gebruikt. De VS en de USSR hebben beide een raketlanceerder ontwikkeld, speciaal voor het gebruik van brandgevaarlijke munitie, respectievelijk de M202 FLASH en de RPO “Rys” voorouder van de RPO-A Shmel.
In de laatste fasen van de Troubles, in het midden van de jaren tachtig, smokkelde de IRA een aantal Sovjet LPO-50 militaire vlammenwerpers (aan hen geleverd door de Libische regering) naar Noord-Ierland. Zij gebruikten een vlammenwerper, naast andere wapens, om op 13 december 1989 een permanente controlepost van het Britse leger in Derryard, bij Rosslea, te bestormen. Een andere IRA-eenheid pleegde begin jaren negentig in minder dan een jaar tijd twee aanslagen met een geïmproviseerde vlammenwerper, getrokken door een tractor, op een wachttoren van het Britse leger, de Borucki sangar, in Crossmaglen, graafschap Armagh. Het eerste incident vond plaats op 12 december 1992, toen de bunker bemand was door de Scots Guards, en het tweede op 12 november 1993. Het apparaat bestond uit een mestverspreider die de installatie overgoot met brandstof, die enkele seconden later door een kleine explosie tot ontbranding werd gebracht. Bij de actie van 1993 werd de toren zeven minuten lang overspoeld door een negen meter hoge vuurbal. De vier Grenadier Guards in de buitenpost werden gered door een Saksisch pantservoertuig.