Welke presidenten waren het best (en het slechtst) voor de Amerikaanse economie? | 5-Minute Economist

Het is gemakkelijk om sportteams te rangschikken. Er zijn duidelijke regels, een duidelijk puntensysteem en een transparant overzicht van de overwinningen en verliezen van de teams in het verleden.

Het rangschikken van Amerikaanse presidenten is daarentegen bijna onmogelijk. Ten eerste, wat is belangrijk? Welke onderwerpen moeten worden gescoord en welke genegeerd? En zelfs als iets belangrijk genoeg is om in overweging te nemen, hoe ken je dan punten toe? Hoe meet je het effect van de acties van een president op korte en lange termijn? Tientallen publicaties en organisaties hebben geprobeerd dit te doen, van de Wall Street Journal tot History News Network tot het Institute for the Study of the Americas aan de Universiteit van Londen. Degenen die ernst maken met de rangschikking trachten de vooringenomenheid die een dergelijke rangschikking noodzakelijkerwijze inhoudt tot een minimum te beperken. Dergelijke enquêtes plaatsen meestal de grote Amerikaanse helden hoog op de lijst – zoals George Washington, Abraham Lincoln, FDR, JFK en Thomas Jefferson – en de onwelgevallige of zelfs in ongenade gevallen presidenten onderaan, zoals Richard Nixon en Jimmy Carter.

Maar voor The 5-Minute Economist is de onvermijdelijke vraag eenvoudig: hoe goed heeft de economie het gedaan onder hun toezicht? Heeft het beleid van de presidenten de prestaties van de economie verbeterd of niet?

Zoals we al zeiden, kunnen we het falen van de economie niet aan één persoon toeschrijven, net zo min als we het succes ervan aan hen kunnen toeschrijven. Maar we moeten wel geloven dat het beleid en de beslissingen van een president van invloed zijn op de economie. Logischerwijze zou dat effect groter moeten zijn naarmate de president langer in functie is.

Om de presidenten van de VS te rangschikken, zullen wij in deze studie de presidenten rangschikken volgens het verschil in EPI-score tussen hun eerste volledige ambtsjaar en hun laatste volledige ambtsjaar. Aan het eind van dit hoofdstuk vindt u een tabel met de rangschikking van alle presidenten, maar om te beginnen concentreren we ons op de presidenten van na de Tweede Wereldoorlog:

Ronald Reagan gaat dus aan kop met een verbazingwekkende stijging van 15% in de EPI vanaf het moment dat hij aan het bewind kwam tot het moment dat hij de teugels overgaf aan George H.W. Bush. George W. Bush, Richard Nixon, en Jimmy Carter komen achteraan met een cringe-inducing daling van meer dan 10%. Laten we alle elf bekijken en zien wat ertoe heeft bijgedragen dat deze leiders de scores behaalden die ze behaalden.

(1) RONALD REAGAN (R) 1981-1989

President Reagan krijgt een voordeel in deze specifieke rangschikking omdat de economie het om te beginnen al zo slecht deed toen hij aantrad; de EPI scoorde deze op 76,4% in 1981. In tegenstelling tot wat veel fiscale conservatieven beweren, zat hij een verzameling fiscaal expansieve beleidsmaatregelen voor, van defensie-uitgaven tot grotere sociale welvaartsprogramma’s, waardoor de nationale schuld verdrievoudigde. Combineer dat met een duidelijke verlaging van de federale inkomstenbelastingen en het klinkt als een recept voor een ramp. De verkrapping van de geldhoeveelheid door de Federal Reserve bedwong echter de inflatie en de groei van het bbp trok halverwege de jaren tachtig aan, waarbij de werkloosheid daalde tot 5,3% aan het einde van zijn ambtstermijn.
Het resultaat: een EPI-score van 90,8%, waarmee zijn presidentschap economisch gezien het beste is in de recente geschiedenis.

(2) BARACK OBAMA (D) 2009-2016

Ook president Obama krijgt een steuntje in de rug vanwege hoe slecht de dingen waren toen hij aantrad. De wereldwijde financiële crisis kwam net op gang en de Amerikaanse economie presteerde met 74,5% slechter dan toen Reagan aantrad. Ondanks een adembenemende bestedingsgolf heeft de economie aan het einde van zijn ambtstermijn hoog gescoord. Na acht jaar van herstel hebben de Amerikaanse en de ruimere wereldeconomie zich hersteld. Een gematigde groei van het BBP en een lage werkloosheid, gecombineerd met een stabiel inflatiecijfer, stellen president Obama in staat een economische erfenis na te laten die kan wedijveren met die van Reagan.

(3) BILL CLINTON (D) 1993-2001

Je had waarschijnlijk verwacht dat president Clinton hoog zou scoren op deze lijst. De jaren negentig waren een periode van bijna ongekende groei in de geschiedenis van de VS, aangewakkerd door een sterke toename van de wereldhandel, de opkomst van de technologiesector en een onverminderde economische groei in bijna elke sector. Tegelijkertijd daalden de inflatie, de werkloosheid en het federale tekort. Als je de presidenten rangschikt naar de gemiddelde EPI-score tijdens hun ambtstermijn (in plaats van de verandering), scoort Clinton zelfs hoger dan Reagan en Obama. Bovendien was het laatste volledige ambtsjaar van president Clinton net toen de tech-zeepbel knalde en jaren voor de huizencrisis.

(4) JOHN F. KENNEDY (D) 1961-1963,(6) DWIGHT D. EISENHOWER (R) 1953-1961,EN (7) LYNDON B. JOHNSON (D) 1963-1969

De vierde, zesde en zevende plaats gaan respectievelijk naar Kennedy, Eisenhower, en Johnson. De periode van 1953 tot 1969 omvat de “gouden eeuw van het kapitalisme” – de naoorlogse welvaartsjaren. De groei verliep op bijna magische wijze, er waren banen in overvloed, de wereldwijde vraag naar Amerikaanse goederen hield de inflatie laag en de lonen hoog, en de middenklasse steeg naar een nieuwe levensstandaard. De gemiddelde EPI-score in deze periode was ongeveer 96,5%, een solide A, gedurende bijna twee decennia.
Ondanks deze welvaart zijn de ranglijsten van de presidenten niet zo indrukwekkend. Kennedy kende een schamele 3,0% stijging. Eisenhower en Johnson verloren beide terrein met respectievelijk -3,2% en -4,2%. Hoewel zij een van de grootste perioden van economisch succes in de geschiedenis van de VS hebben geleid, lijkt hun invloed afzonderlijk verwaarloosbaar.

(5) GEORGE H. W. BUSH (R) 1989-1993

President George H. W. Bush valt precies in het midden van deze elf leiders, met een verlies van 3,2% sinds hij het ambt van Reagan aanvaardde. Toch liet hij de economie draaien op 88,3%, een prima C+ prestatie wat de EPI betreft. Hij had beter kunnen presteren, maar een vertraging van de economie na de ongebreidelde groei in de jaren ’80, gecombineerd met een oplopend federaal tekort (niet geholpen door de oorlog in het Midden-Oosten) liet hem achter met een economie die hem uiteindelijk het presidentschap kostte.

(9) GEORGE W. BUSH (R) 2001-2009

Het beleid van George W. Bush hielp de economie zeker niet om de Grote Recessie en de daaropvolgende wereldwijde financiële crisis te vermijden. Net als zijn vader trad hij aan onmiddellijk na een periode van fantastische economische groei, dus het zou moeilijk zijn geweest om het Witte Huis te verlaten met de economie in nog betere vorm. Maar tussen zijn rondes van belastingverlagingen, kortingen en het financieren van twee internationale oorlogen plus de oorlog tegen het terrorisme, steeg de verhouding tussen de schuld en het bbp dramatisch. Toen hij het presidentschap overdroeg aan Barack Obama, was de economie al aan het afglijden naar de ergste recessie sinds de Grote Depressie.

(8) GERALD FORD (R) 1974-1977, (10) RICHARD NIXON (R) 1969-1974, EN (11) JIMMY CARTER (D) 1977-1981

Na twee decennia van groei onder Kennedy, Eisenhower en Johnson, zakte de economie onder Nixon, Ford en Carter weg in een decennium van laagconjunctuur. Hoewel veel historici stellen dat de naoorlogse welvaartsperiode duurde tot de recessie van 1973, laat het EPI duidelijk zien dat de economie eind jaren zestig begon te verslechteren, toen de inflatie en het federale tekort toenamen terwijl de groei van het BBP vertraagde.
De historici zijn het er meestal over eens dat het politieke leiderschap en het economische beleid van deze presidenten bijzonder zwak en misplaatst waren. Voorbeelden hiervan zijn Bretton Woods, waar de Amerikaanse dollar werd losgekoppeld van de goudstandaard, loon- en prijscontroles, de uitbreiding van onhoudbare sociale verzekeringsprogramma’s, het onsuccesvolle initiatief “Whip Inflation Now”, “windfall taxes” op energie, en nog veel meer.
Al met al was dit een periode van hoge inflatie, hoge rentetarieven, enorm toegenomen overheidsuitgaven, een haperende economische groei, en een verkeerd fiscaal en economisch beleid waarin elke president de economie slechter achterliet dan toen hij deze aantrof.

RANKING VAN ALLE PRESIDENTEN

Als we presidenten uitsluitend gaan beoordelen op het verschil tussen het moment waarop ze aantraden en het moment waarop ze aftraden, moeten we ze echter allemaal zien om enige context te hebben.
Interessant genoeg staat de president die bijna universeel wordt gezien als de beste sinds de grondleggers, Abraham Lincoln, op de allerlaatste plaats voor de gemiddelde EPI tijdens zijn ambtstermijn. Het is duidelijk dat de nalatenschap van een president om meer draait dan alleen “de economie, domoor.”

EPI RANKING VAN DE PRESIDENTEN VAN DE V.S.