Werkloosheid

Wat is werkloosheid?

Werkloosheid doet zich voor wanneer iemand die actief naar werk zoekt, geen werk kan vinden. Werkloosheid wordt vaak gebruikt als een maatstaf voor de gezondheid van de economie. De meest voorkomende maatstaf voor werkloosheid is het werkloosheidspercentage, dat het aantal werklozen is gedeeld door het aantal personen in de beroepsbevolking.

Werkloosheid begrijpen

Werkloosheid is een belangrijke economische indicator omdat het een indicatie is van het vermogen (of onvermogen) van werknemers om gemakkelijk betaald werk te vinden om bij te dragen aan de productieve output van de economie. Meer werklozen betekent dat er minder totale economische productie zal plaatsvinden dan anders het geval zou zijn geweest. En in tegenstelling tot onbenut kapitaal moeten werkloze werknemers tijdens hun werkloosheidsperiode ten minste in hun levensonderhoud voorzien. Dit betekent dat een economie met hoge werkloosheid een lagere produktie heeft zonder dat de behoefte aan basisconsumptie evenredig afneemt. Hoge, aanhoudende werkloosheid kan wijzen op ernstige problemen in een economie en zelfs leiden tot sociale en politieke onrust.

Omgekeerd betekent een laag werkloosheidscijfer dat de economie waarschijnlijker dicht bij haar volledige capaciteit produceert, de productie maximaliseert, de loonstijging stimuleert en de levensstandaard in de loop van de tijd verhoogt. Een extreem lage werkloosheid kan echter ook een waarschuwend teken zijn van een oververhittende economie, inflatiedruk, en krappe voorwaarden voor bedrijven die extra arbeidskrachten nodig hebben.

Hoewel de definitie van werkloosheid duidelijk is, verdelen economen werkloosheid in veel verschillende categorieën. De twee breedste categorieën van werkloosheid zijn vrijwillige en onvrijwillige werkloosheid. Vrijwillige werkloosheid betekent dat iemand zijn baan vrijwillig heeft verlaten op zoek naar ander werk. Onvrijwillige werkloosheid betekent dat iemand is ontslagen en nu op zoek moet naar een andere baan. De coronavirus pandemie die de VS en de wereld in 2020 treft, veroorzaakt bijvoorbeeld massale niveaus van onvrijwillige werkloosheid.

Soorten werkloosheid

Als we dieper graven, kan werkloosheid – zowel vrijwillig als onvrijwillig – worden onderverdeeld in vier soorten.

Frictiewerkloosheid

Frictiewerkloosheid treedt op als gevolg van mensen die vrijwillig van baan veranderen binnen een economie. Nadat een persoon een bedrijf heeft verlaten, kost het natuurlijk tijd om een andere baan te vinden. Ook pas afgestudeerden die tot de beroepsbevolking toetreden, dragen bij tot de frictiewerkloosheid. Gewoonlijk is dit type werkloosheid van korte duur. Het is ook het minst problematisch uit economisch oogpunt. Frictiewerkloosheid is een natuurlijk gevolg van het feit dat marktprocessen tijd vergen en informatie duur kan zijn. Het zoeken naar een nieuwe baan, het aanwerven van nieuwe werknemers en het koppelen van de juiste werknemers aan de juiste banen kosten allemaal tijd en moeite, wat resulteert in frictiewerkloosheid.

Cyclische werkloosheid

Cyclische werkloosheid is de variatie in het aantal werklozen in de loop van economische oplevingen en neerwaartse conjunctuurcycli, zoals die welke verband houden met veranderingen in de olieprijzen. De werkloosheid stijgt tijdens recessieperiodes en daalt tijdens periodes van economische groei. Het voorkomen en verlichten van cyclische werkloosheid tijdens recessies is een van de belangrijkste redenen voor de studie van de economie en het doel van de verschillende beleidsinstrumenten die regeringen gebruiken op de keerzijde van de conjunctuurcycli om de economie te stimuleren.

Structurele werkloosheid

Structurele werkloosheid ontstaat door technologische veranderingen in de structuur van de economie waarin arbeidsmarkten opereren. Technologische veranderingen – zoals de vervanging van paard en wagen door auto’s of de automatisering van de produktie – leiden tot werkloosheid onder werknemers die worden verdreven uit banen die niet langer nodig zijn. Omscholing van deze werknemers kan moeilijk, duur en tijdrovend zijn, en ontheemde werknemers eindigen vaak ofwel voor langere perioden werkloos of verlaten de beroepsbevolking geheel.

Institutionele werkloosheid

Institutionele werkloosheid is werkloosheid die het gevolg is van langdurige of permanente institutionele factoren en prikkels in de economie. Overheidsbeleid, zoals hoge minimumlonen, genereuze sociale uitkeringsprogramma’s en restrictieve beroepsvergunningswetten; arbeidsmarktverschijnselen, zoals efficiëntielonen en discriminerende aanwerving; en arbeidsmarktinstellingen, zoals een hoge graad van vakbondsvorming, kunnen allemaal bijdragen tot institutionele werkloosheid.

Hoe de werkloosheid te meten

Hoe wordt werkloosheid gedefinieerd?

In de Verenigde Staten gebruikt de overheid enquêtes, tellingen en het aantal werkloosheidsverzekeringsclaims om de werkloosheid te meten.

De Amerikaanse volkstelling voert namens het Bureau of Labor Statistics (BLS) een maandelijkse enquête uit, de Current Population Survey (CPS), om de primaire schatting van het werkloosheidspercentage van het land te produceren. Deze enquête wordt sinds 1940 maandelijks gehouden. De steekproef bestaat uit ongeveer 60.000 in aanmerking komende huishoudens, wat neerkomt op ongeveer 110.000 mensen per maand. De enquête verandert elke maand een vierde van de huishoudens in de steekproef, zodat geen enkel huishouden meer dan vier opeenvolgende maanden vertegenwoordigd is, om de betrouwbaarheid van de schattingen te vergroten.

Er bestaan veel variaties van het werkloosheidspercentage met verschillende definities betreffende wie een “werkloze” is en wie deel uitmaakt van de “beroepsbevolking”. Het BLS noemt gewoonlijk het “U-3” werkloosheidspercentage – gedefinieerd als het totale aantal werklozen als percentage van de burgerlijke beroepsbevolking – als het officiële werkloosheidspercentage. Deze definitie van werkloosheid omvat echter niet de werklozen die ontmoedigd zijn geraakt door een moeilijke arbeidsmarkt en niet langer op zoek zijn naar werk. Andere categorieën van werkloosheid omvatten ontmoedigde werknemers en deeltijdwerkers of werklozen die voltijds willen werken, maar dat om economische redenen niet kunnen.

Geschiedenis van de werkloosheid

De Amerikaanse regering heeft de werkloosheid bijgehouden sinds de jaren 1940, maar het hoogste percentage tot nu toe deed zich voor in 1933, tijdens de Grote Depressie, toen de werkloosheid steeg tot 24,9%. Het werkloosheidspercentage tussen 1931 en 1940 bleef boven de 14%, maar daalde vervolgens tot enkele cijfers en bleef daar tot 1982, toen het boven de 10% klom. Tijdens de Grote Recessie steeg de werkloosheid opnieuw tot 10% in 2009. Het valt nog te bezien welk effect de coronaviruspandemie van 2020 zal hebben op de werkloosheid. In maart voorspelde de Federal Reserve Bank of St. Louis dat het banenverlies de werkloosheid zou kunnen opdrijven tot 32,1% – meer dan zeven punten hoger dan de piek die werd bereikt tijdens de Grote Depressie.

Veelgestelde vragen

Wat veroorzaakt werkloosheid?

Er zijn verschillende oorzaken voor werkloosheid. Karl Marx identificeerde werkloosheid voor het eerst als een internet-symptoom van het kapitalistische systeem, met het argument dat ondernemers een grote groep werklozen nodig hadden (een “reserveleger van arbeidskrachten”) om op elk moment gretig voor een karig loon te werken.

Wat zijn de verschillende vormen van werkloosheid?

De economen van vandaag wijzen op twee hoofdtypen van werkloosheid: frictiewerkloosheid en structurele werkloosheid. Frictiewerkloosheid is het resultaat van vrijwillige werkgelegenheidsovergangen binnen een economie. Frictiewerkloosheid komt van nature voor, zelfs in een groeiende, stabiele economie, wanneer werknemers van baan veranderen. Dit type werkloosheid is vaak tijdelijk en kan cyclisch zijn.

Structurele werkloosheid kan permanente verstoringen veroorzaken als gevolg van fundamentele en permanente veranderingen in de structuur van de economie die een groep werknemers marginaliseert. Structurele werkloosheid kan worden veroorzaakt door technologische veranderingen, een gebrek aan relevante vaardigheden, of banen die overzee naar een ander land worden verplaatst.

Wat kan worden gedaan om de werkloosheid te verlichten?

Een hoge frictiewerkloosheid of conjuncturele werkloosheid kan worden verholpen door fiscale of monetaire stimuleringsmaatregelen die werkgevers ertoe aanzetten meer werknemers in dienst te nemen en de groei te bevorderen. Structurele werkloosheid vereist echter oplossingen op langere termijn die verder gaan dan het louter verhogen van de hoeveelheid contanten in een economie, zoals vaardigheidstraining en onderwijs of meer welzijnsmaatregelen om een sociaal vangnet te bieden.