Knowing when to let go for good
Ik hield nog steeds van mijn man toen ik hem vertelde dat ons huwelijk niet meer werkte. Hij hield nog steeds van mij. Met die liefde nog steeds levend, maar jammerend onder het puin van teleurgestelde verwachtingen en ongezonde gewoonten, besloten we dat een jaar apart onze beste kans was om te proberen onze bagage achter ons te laten en mogelijk ons huwelijk te redden. Misschien, in de hereniging na maanden van graven diep, we konden herstellen wat het was in elk van ons dat maakte ons uit elkaar vallen.
We ontmoetten elkaar in de Grand Tetons. Hij was op weg terug naar Minneapolis na een aantal maanden van solo wandelen, waaronder 400 mijl op de Pacific Crest Trail. Als reactie op mijn eigen drang om weer in de wereld te komen na maanden van COVID-geïnduceerde isolatie, reed ik door het land om het Westen te verkennen. We hadden vijf dagen samen om de schoonheid van het nationale park te ervaren en onszelf vertrouwd te maken met wie we waren geworden in onze scheiding.
Hoewel we al officieel gescheiden waren – een verzoek dat ik inwilligde om fiscale en juridische redenen – was dat grotendeels een formaliteit. Het gaf geen definitief antwoord op de vraag of er een toekomst was waarin we samen gelukkig konden zijn.
Maar terwijl ik die eerste nacht naast hem sliep, keerde een versie van een oude droom terug en gaf me mijn definitieve antwoord op die dreigende vraag. Het deed er niet toe hoeveel we veranderd waren of nog om elkaar gaven. Ik was niet in staat geweest om het verleden volledig achter me te laten. Mijn oude wond was er nog steeds, opgedoken uit mijn psyche als een banshee die me weg waarschuwde. Ik wist dat onze relatie eronder zou lijden zolang ik die grief met me meedroeg.
Terugkeer van het verdrongene
De droom herinnerde aan de begindagen van onze relatie, toen hij, op lange afstand datend, zichzelf vermaakte met andere vrouwen en ongeveer drie maanden na onze ontluikende romance een tweede vriendin nam. Achteraf gezien had dat het moment moeten zijn dat ik hem voorgoed verliet, maar dat deed ik niet. Ik kon het niet. De aantrekkingskracht was te sterk.
Ik hield van hem met een vurigheid die deed denken aan mijn eerste verliefdheden. Hij was slim, welbespraakt, en zelfvoorzienend, en wanneer alleen, we ontstoken met een chemie anders dan alles wat ik ooit had gekend. Toen ik de telefoon ophing, rende ik in pirouettes, mijn wangen brandden, niet in staat om de vreugde te bedwingen die uit me barstte. Hij was alles wat ik dacht ooit gewild te hebben – ik geloofde echt dat hij “de ware” kon zijn.
Maar, op dat moment, ging het niet van twee kanten. Met de toevallige affaires kon ik omgaan, maar toen hij en die andere vrouw ook nog eens heen en weer begonnen te reizen om elkaar te zien, begonnen de nachtmerries.
In mijn wakkere gedachten hield ik mezelf voor dat wat wij hadden anders was en dat hij gewoon tijd nodig had om dat in te zien. Ik geloofde dat mijn jaloezie en onzekerheid het probleem waren en iets wat ik kon overwinnen, om uiteindelijk de vrouw te worden die ik wilde zijn. Door hem zou ik mezelf bevrijden van al het drama dat mijn vorige relaties had verpest.
Mijn dromen logenstraffen deze onbaatzuchtigheid en dit optimisme. In de vroegste droom was ze met hem aan het flirten en hij raakte haar aan. Ik dreef haar in het nauw en sloeg haar op de grond. Met mijn knie in haar rug en haar haar in mijn vuist, snauwde ik haar toe hem met rust te laten.
Trots, mijn droom in de Tetons was niet gewelddadig, maar niet minder pijnlijk. In de droom waren hij en ik op vakantie toen zij verscheen. Achter mijn rug om bleef hij proberen manieren te vinden om bij haar te zijn. Hij nam zelfs een baantje in haar favoriete koffieshop, alleen maar om bij haar in de buurt te zijn. Toen ik hem daar aantrof, greep ik naar zijn hart en vroeg in een schrille schreeuw waarom ik nooit genoeg zou zijn.
Overbagage
Ik werd wakker met een schok. Toen de tranen kwamen, begreep ik eindelijk de onderliggende oorzaak van onze ondergang. Het was niet dat hij nooit de auto schoonmaakte of altijd de achterdeur dicht liet slaan. Het was dat ik nooit in staat was geweest om die pijn los te laten en hem er niet langer de schuld van te geven. Ondanks dat hij haar dumpte en mij de laatste 14 jaar trouw bleef, was die oude pijn – geworteld in het gevoel uit mijn jeugd onzichtbaar en onbelangrijk te zijn – er nog steeds, mijn onderbewustzijn kwellend.
Zelfs in trouw, waren er zoveel andere manieren waarop ik het gevoel had dat ik op de tweede plaats kwam – of het nu om zijn werk, zijn hobby’s, of zijn eigen persoonlijke worstelingen ging. Elke keer als hij onze trouwdag afblies of ervoor koos om in het weekend te werken in plaats van tijd met mij door te brengen, veroorzaakte dat die bekende wond.
Mijn latente pijn en frustratie leidden tot wrok, bijtende opmerkingen en een onderliggend gebrek aan vertrouwen. Uit zijn schuldgevoel en eigen problemen kwam onzekerheid en een onwil om de realiteit onder ogen te zien dat geen van ons beiden hield van wie we waren geworden. Door uit elkaar te gaan, verlieten we niet alleen elkaar, maar ook de persoon in de spiegel.
Met dit begrip, is het verleidelijk om te denken dat misschien als ik gewoon die oude wond voor eens en voor altijd kon helen en als hij zijn eigen demonen verder kon verslaan, we het zouden kunnen laten werken. Immers, zoals onze tijd samen duidelijk maakte, de liefde is er nog steeds.
Maar, zoals mijn droom suggereerde, soms is liefde gewoon niet genoeg. Soms is het verleden te aanwezig, de bagage is te zwaar, en de lokroep van oude patronen is te sterk. Soms kunnen deze patronen niet doorbroken worden zonder de relatie te verbreken. Dat zou kunnen helpen verklaren waarom bijna de helft van de Amerikaanse huwelijken eindigt in een echtscheiding.
Voor ons was een jaar uit elkaar niet genoeg om de dynamiek van een aantal jaren van op een bepaalde manier met elkaar omgaan te stoppen. We moesten toegeven dat, ook al dachten we dat we het bij een nieuwe poging beter zouden kunnen doen, we waarschijnlijk in dezelfde ontevredenheid zouden eindigen. De enige manier om de pijn en het verdriet los te laten en die oude littekens uit te wissen, was om voorgoed afscheid te nemen en de diepste wortels van onze individuele problemen alleen aan te pakken.
De mythe van de strijd
Er zijn misschien mensen die ons huwelijk een mislukking willen noemen of het tragisch vinden dat we het niet nog een keer proberen. Maar een huwelijk dat eindigt in een scheiding maakt het niet tot een mislukking. Een mislukking zou zijn het opgeven van geluk of jezelf martelen voor iemand anders’ bestwil. Ondanks de gangbare mythen is er geen deugd of beloning in het volhouden, niet als het leidt tot voortdurende angst en wanhoop.
Tijdens al mijn relaties, inclusief ons huwelijk, had ik geloofd dat groei in strijd was, alsof de groei meer echt of verdiend was als het moeilijk was. Ik geloofde dat door te blijven en te leren om boven onze uitdagingen uit te stijgen, we zouden worden beloond met een gelukkiger relatie en ik zou er beter van worden. Maar dat geloof bleek niet waar te zijn. In plaats van het beste in mij naar boven te halen, leek het er vaak op dat ik op mijn slechtst was.
De echte les lag niet in het doorstaan van een falende relatie, maar in het weten wanneer te vertrekken. Het was pas toen ik het patroon zag waarin ik zat en ervoor koos het wiel te stoppen dat mijn groei echt op gang kwam en ik weer verliefd werd op het leven. Voor mijn man en mij was het de ruimte die ontstond door onze scheiding die nieuwe inspiratie en mogelijkheden binnenliet, evenals een onverwachte troost en waardering in het alleen zijn.
Hoewel we elkaars gezelschap misten, genoten we van het leven dat we creëerden in de kloof die door onze scheiding ontstond. Hij houdt ervan wekenlang in de bossen te verdwijnen en te leven zonder de stress om mij gelukkig te maken. Ik vind het fijn om me in mijn eigen projecten te verdiepen en niet belast te worden met beslissingen voor het leven van iemand anders of met het verkrijgen van instemming over wat ik met het mijne wil doen. Het single leven past bij me.
Grenzenloze liefde
Hij zal altijd meer dan een vriend zijn en zelfs meer dan mijn beste vriend. Door verder te gaan zonder het vooruitzicht om weer bij elkaar te komen, kunnen we gewoon twee mensen zijn die uitzoeken hoe ze op een nieuwe, gezondere manier van elkaar kunnen houden, zonder de bagage.
Het geeft ons ook de kans om onze wonden te helen voordat ze zich kunnen herhalen in een toekomstige relatie. Dit huwelijk mag dan voorbij zijn, maar de lessen die we eruit trekken, zullen ons bijblijven als een geschenk van onze tijd samen.