10 kluczowych wersetów biblijnych o uczniostwie

Ten artykuł jest częścią serii Kluczowe wersety biblijne.

Pójdź za mną

Chrystus powołuje nas do siebie, a następnie zaprasza nas, abyśmy prowadzili innych do naśladowania Go w posłuszeństwie i zaufaniu. Jesteśmy nazywani uczniami, kiedy kochamy siebie nawzajem w ten sposób. Przeczytaj więcej o Bożym projekcie uczniostwa z Pisma Świętego, korzystając z tych wersetów i komentarzy zaadaptowanych z ESV Study Bible.

Jan 8:31-38

Wtedy Jezus powiedział do Żydów, którzy mu uwierzyli: „Jeżeli będziecie trwać w moim słowie, prawdziwie moimi uczniami jesteście i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli.” Oni Mu odpowiedzieli: „Jesteśmy potomstwem Abrahama i nigdy nie byliśmy w niczyjej niewoli. Jak to jest, że mówisz: 'Staniecie się wolni’?”

Jezus im odpowiedział: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Każdy, kto praktykuje grzech, jest niewolnikiem grzechu. Niewolnik nie pozostaje w domu na zawsze, syn pozostaje na zawsze. Jeśli więc Syn was wyzwoli, będziecie rzeczywiście wolni. Wiem, że jesteście potomstwem Abrahama, a jednak usiłujecie mnie zabić, bo moje słowo nie znajduje u was miejsca. Ja mówię o tym, co widziałem u Ojca mego, a wy czynicie to, co usłyszeliście od Ojca waszego.”

Ich „wiara” okazuje się fałszywa w trakcie opowiadania (zob. J 8, 33-47). Trwać w słowie Jezusa oznacza nadal wierzyć w to, co Jezus powiedział i być Mu posłusznym (1 Jana 2:6, 28; 3:6). Ten werset pokazuje, że ciągłe zaufanie Jezusowi i posłuszeństwo Jemu jest jednym z testów na to, kto naprawdę jest moim uczniem.

Ten werset jest często cytowany bez kontekstu, ale związek z Ewangelią Jana 8:31 pokazuje, że Jezus mówi tylko o jednym sposobie poznania prawdy, a jest nim ciągłe wierzenie i posłuszeństwo Jego słowu. uwolnić cię. Od winy i zniewalającej mocy grzesznych wzorców postępowania. Niewolnik grzechu oznacza niezdolny do ucieczki od grzesznych wzorców postępowania bez pomocy Jezusa, który wyzwala człowieka (zob. J 8,36).

Mateusza 28,16-20

Teraz jedenastu uczniów udało się do Galilei, na górę, na którą Jezus ich skierował. A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon, lecz niektórzy zwątpili. A Jezus przyszedł i rzekł do nich: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.”

W swoim zmartwychwstałym stanie Jezus sprawuje absolutną władzę na całym niebie i ziemi, co wskazuje na Jego bóstwo. Jego władza została dana przez Ojca, co wskazuje, że pozostaje poddany Ojcu.

Imperatyw („czyńcie uczniów”, to znaczy wzywajcie jednostki do oddania się Jezusowi jako Mistrzowi i Panu) wyjaśnia centralny punkt Wielkiego Nakazu, podczas gdy greckie imiesłowy (przetłumaczone na „idźcie”, „chrzcząc” i „nauczając”) opisują aspekty tego procesu. wszystkie narody. Służba Jezusa w Izraelu miała być punktem wyjścia do tego, co później miało być głoszeniem ewangelii wszystkim narodom ziemi, włączając w to nie tylko Żydów, ale i pogan. Imię (w liczbie pojedynczej, nie mnogiej) Ojca, Syna i Ducha Świętego jest wczesnym wskazaniem na Trójjedynego Boga i jawną proklamacją bóstwa Jezusa.

Nauczanie jest środkiem, dzięki któremu uczniowie Jezusa są nieustannie przemieniani, aby stawali się bardziej podobni do Chrystusa (por. Mt 10,24-25; Rz 8,29; 2 Kor 3,18). obserwować. Bądź posłuszny. Ja jestem z wami zawsze. Jezus kończy komisję, a Mateusz swoją Ewangelię, kluczowym elementem uczniostwa: obecnością Mistrza, który jest „Bogiem z nami” (por. Mt 1,23).

2 Tm 2,1-2

Ty więc, moje dziecko, umacniaj się łaską, która jest w Chrystusie Jezusie, a to, co usłyszałeś ode mnie w obecności wielu świadków, powierzaj ludziom wiernym, którzy będą mogli nauczać także innych.

Tak jak w 2 Tm 1,6-14, wezwanie Tymoteusza do „udziału w cierpieniu” (2 Tm 2,3) jest zrównane z cierpieniem Pawła (2 Tm 2,9), a wytrwałość, do której Tymoteusz jest wezwany (2 Tm 2,1), jest odzwierciedlona w wytrwałości Pawła (2 Tm 2,10). Co więcej, obie części otwiera wezwanie do trwania w Chrystusie (2 Tm 1,6-7; 2,1-2), a napomnienia są za każdym razem zakorzenione w zbawczym dziele Chrystusa (2 Tm 1,9-10; 2,8-10).

Przez cały list Paweł podkreśla przesłanie, które Tymoteusz otrzymał od niego (zob. 2 Tm 1,13; 2,8). W obliczu śmierci Paweł zachęca Tymoteusza do przekazywania ewangelii wiernym ludziom, którzy z kolei będą nauczać innych, tak aby ewangelia została zachowana dla przyszłych pokoleń.

Łk 9:23-24

I rzekł do wszystkich: „Jeśli kto chce pójść za mną, niech się zaprze samego siebie i bierze krzyż swój na siebie codziennie, i niech idzie za mną. Bo kto by chciał zachować swoje życie, straci je, ale kto by stracił swe życie ze względu na mnie, ten je zachowa.

„Pójść za Mną” oznacza stać się uczniem (Łk 14,27) i wymaga, aby uczeń: (1) zaprzeć się samego siebie (nie tylko zaprzeć się pewnych rzeczy, ale zaprzeczyć osobistej kontroli nad swoim życiem); (2) wziąć swój krzyż (Łk 14,27; przypisy do Mt 10,38 i Mk 8,34; podjąć zobowiązanie, które doprowadzi do odrzucenia, a być może nawet do śmierci); oraz (3) naśladować mnie (podążać za przykładem i naukami Jezusa). W czasach Jezusa, „naśladuj mnie” oznaczało również dołączenie do grona jego uczniów, którzy podróżowali z Jezusem w służbie po Palestynie.

Jan 13:34-35

Daję wam nowe przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali: tak jak Ja was umiłowałem, tak i wy macie się miłować wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali.”

Miłość musi być znakiem rozpoznawczym uczniów Jezusa. Nowe przykazanie” Jezusa bierze swój punkt wyjścia z mojżeszowych nakazów miłowania Pana ze wszystkich sił i miłowania bliźniego jak siebie samego (Kpł 19,18; por. Pwt 6,5; Mk 12,28-33), ale miłość i nauczanie Jezusa pogłębiają i przekształcają te nakazy. Jezus nauczał nawet miłości do nieprzyjaciół (Mt 5, 43-48). Polecenie miłości bliźniego nie było nowe; nowością było miłowanie siebie nawzajem tak, jak Jezus miłował swoich uczniów (por. J 13,1; 15,13). W świetle późniejszej śmierci Jezusa, taka właśnie miłość oznacza miłość, która jest gotowa nawet oddać życie za drugiego (J 15, 13).

Dzieje Apostolskie 1:8

Ale otrzymacie moc, gdy Duch Święty zstąpi na was, i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi.”

Jezus skorygował pytania uczniów (Dz 1:6) zleceniem: „ten czas” (Dz 1,6) będzie dla nich czasem dawania świadectwa o ewangelii, a zakresem ich świadectwa nie miał być tylko Izrael, ale cały świat. Werset 8 jest tematycznym stwierdzeniem dla całych Dziejów Apostolskich. Zaczyna się od mocy Ducha, która stoi za świadectwem o Jezusie i jest jego siłą napędową. Następnie przedstawia ogólny zarys księgi: Jerozolima (Dz 1-7), Judea i Samaria (Dz 8-12) oraz koniec ziemi (Dz 13-28). Interpretatorzy różnią się co do tego, czy Duch Święty działał w życiu zwykłych wierzących przed Pięćdziesiątnicą w mniejszym stopniu, czy też nie działał w ogóle, z wyjątkiem uzdalniania do specjalnych zadań. W każdym z tych poglądów, coś nowego, na co należało czekać, było tutaj. To potężne, nowe działanie Ducha Świętego po Pięćdziesiątnicy przyniosło kilka korzystnych rezultatów: większą skuteczność w świadczeniu i służbie (Dz 1,8), skuteczne głoszenie ewangelii (por. Mat. 28,19), moc do zwycięstwa nad grzechem (Dz 2,42-46; Rz 6,11-14; 8,13-14; Gal. 2:20; Flp 3:10), moc do zwycięstwa nad szatanem i siłami demonicznymi (Dz 2:42-46; 16:16-18; 2 Kor 10:3-4; Ef 6:10-18; 1 J 4:4) oraz szeroki wachlarz darów do służby (Dz 2:16-18; 1 Kor 12:7, 11; 1 P 4:10; por. Licz 11:17, 24-29). Uczniowie prawdopodobnie rozumieli „moc” w tym kontekście jako obejmującą zarówno moc do skutecznego głoszenia ewangelii, jak i moc (za pośrednictwem Ducha Świętego) do czynienia cudów potwierdzających to przesłanie. To samo słowo (Gk. dynamis) jest użyte przynajmniej siedem razy w Dziejach Apostolskich w odniesieniu do mocy czynienia cudów w związku z głoszeniem ewangelii (zob. Dz 2:22; 3:12; 4:7; 6:8; 8:10; 10:38; 19:11).

Rzymian 10:14-17

Jakże więc będą wzywać tego, w którego nie uwierzyli? I jak mają uwierzyć w Tego, o którym nigdy nie słyszeli? I jak mają słyszeć, jeśli ktoś im nie głosi? I jak mają głosić, jeśli nie są posłani? Jak jest napisane: „Jak piękne są stopy tych, którzy głoszą dobrą nowinę!” Ale nie wszyscy są posłuszni ewangelii. Izajasz bowiem mówi: „Panie, kto uwierzył temu, co usłyszał od nas?”. Tak więc wiara pochodzi ze słuchania, a słuchanie przez słowo Chrystusa.

Przy pomocy serii pytań retorycznych Paweł rozważa łańcuch wydarzeń koniecznych do tego, aby człowiek został zbawiony. Rz 10,14 jest połączony z Rz 10,13 słowem wezwanie. Logika tych wersetów jest jasna: (1) Ludzie będą wzywać Jezusa, aby ich zbawił, tylko wtedy, gdy uwierzą, że może to zrobić; (2) wiara w Chrystusa nie może istnieć bez wiedzy o Nim; (3) człowiek słyszy o Chrystusie tylko wtedy, gdy ktoś głosi zbawczą wiadomość; i (4) wiadomość o Chrystusie nie będzie głoszona, chyba że ktoś zostanie do tego posłany przez Boga. To dlatego Paweł był tak pilny w szerzeniu ewangelii aż po krańce ziemi, ponieważ wierzył, że jedynym sposobem na zbawienie jest usłyszenie i uwierzenie w ewangelię (zob. przypis do Listu do Rzymian 1:19-20). (Paweł nie mówi tu o starotestamentowych wierzących, którzy oczekiwali na Chrystusa, takich jak Abraham i Dawid w Liście do Rzymian 4, ani o niemowlętach, które umierają w niemowlęctwie; zob. przypis do 2 Sam. 12:23). Ponieważ zbawienie przychodzi tylko ze słyszenia ewangelii, stopy tych, którzy przynoszą wiadomość o Chrystusie, są piękne (Iz 52,7), prawdopodobnie dlatego, że stopy niosą posłańców do ich miejsc przeznaczenia.

Słyszenie ewangelii jest konieczne do zbawienia, ale słyszenie nie wystarcza: ludzie muszą również odpowiedzieć osobistym zaufaniem. Izajasz (Iz 53,1) prorokuje, że nie wszyscy uwierzą. W kontekście Listu do Rzymian 9-11, Paweł myśli szczególnie o Żydach, którzy nie uwierzyli.

W Liście do Rzymian 10:17, Paweł teraz podsumowuje dotychczasowy argument. Do wiary można dojść tylko przez słuchanie ewangelii, a szczególne przesłanie, które trzeba usłyszeć, to słowo Chrystusa, czyli dobra nowina o Jezusie Chrystusie jako ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Zbawicielu.

J 15,16-17

Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i aby owoc wasz trwał, aby o cokolwiek byście prosili Ojca w imię moje, dał wam. To wszystko nakazuję wam, abyście się wzajemnie miłowali.

Nie wybraliście Mnie nie neguje dobrowolnej decyzji uczniów, aby pójść za Jezusem, gdy ich powołał. Jezus podkreśla, że ostatecznym czynnikiem decydującym o tym, kto pójdzie za Nim, był Jego własny wybór. Greckie eklegomai ma znaczenie „wybrać lub wyłonić z grupy” i wyraźnie ma to znaczenie również w Ewangelii Jana 15:19. To, że powinniście iść i przynosić owoce sugeruje, że celem wyboru ludzi przez Chrystusa jest nie tylko to, aby ich grzechy zostały im odpuszczone i aby mieli życie wieczne, ale również to, aby ich życie było owocne i produktywne w wypełnianiu Bożych celów. Kluczowe fragmenty dotyczące doktryny wybrania można znaleźć w Listach do Rzymian 9 i do Efezjan 1.

Kolosan 1:28-29

Jego głosimy, ostrzegając wszystkich i nauczając wszystkich z całą mądrością, abyśmy mogli wszystkich przedstawić jako dojrzałych w Chrystusie. Dla tego trudzę się, zmagając się z całą Jego energią, którą z mocą we mnie działa.

Pawłowi nie wystarczyło widzieć, że ludzie składają wyznanie wiary w Chrystusa, jakkolwiek jest to ważne. Teleios można by przetłumaczyć jako „doskonały”, ale pełna doskonałość zostanie osiągnięta dopiero wtedy, gdy Chrystus powróci, a wierzący zostaną w pełni przemienieni. Do tego czasu dojrzałość, do której chrześcijanie mają dążyć, kontrastuje z niedojrzałością niemowlęctwa (por. Ef 4,14). Paweł służy, aby każdy człowiek był kompletny w Chrystusie.

Hebrews 3:12-14

Strzeżcie się, bracia, aby nie było w kimś z was złego, niewierzącego serca, prowadzącego do odpadnięcia od Boga żywego. Lecz napominajcie się nawzajem każdego dnia, jak długo nazywa się go „dniem dzisiejszym”, aby nikt z was nie uległ zatwardziałości przez podstępność grzechu. Przyszliśmy bowiem do uczestnictwa w Chrystusie, jeśli rzeczywiście zachowamy do końca pierwotną ufność.

Przywołując kilka kluczowych słów z Psalmu 95, Hebrajczycy przestrzegają przed dopuszczeniem do tego, by niewiara zatwardziałego, grzesznego serca spowodowała odpadnięcie (Gk. apostēnai, „odwrócenie się od, opuszczenie, apostazja od”; por. Łk 8,13; 1 Tym. 4:1). Jego przeciwdziałanie temu niebezpieczeństwu polega zarówno na zachęcaniu do osobistego zaangażowania (uważajcie na siebie), jak i na wzywaniu Kościoła, by szedł razem we wzajemnej zachęcie (napominajcie się nawzajem). tak długo, jak nazywa się to „dzisiaj”. Z perspektywy zbawczych planów Boga dla historii świata, kościół żyje w szczególnym momencie, w którym Pan przyszedł, przemówił i odszedł, a wierzący oczekują na Jego powrót – wiara jest wezwana w tej godzinie, a wzajemne napominanie podtrzymuje i wzmacnia wiarę.

Dowód na to, że chrześcijanin naprawdę uczestniczy w zbawieniu Chrystusa, obejmuje wytrwałość do końca. Ten warunek (jeśli rzeczywiście) był rozumiany na różne sposoby. Niektórzy twierdzą, że warunek („jeśli”) wskazuje na to, że prawdziwi chrześcijanie mogą utracić swoje zbawienie. Jana 10:27-29 („nikt nie jest w stanie wyrwać ich z ręki Ojca”), Ef 1:4 („wybrał nas w nim przed założeniem świata”) i wiele innych fragmentów Pisma Świętego (np. Jana 6:39-40; Rzym 8:35, 38-39; Fil 1:6; 1 Piotra 1:3-5). Hbr 3:14 powinien być rozumiany w połączeniu z Hbr 3:13, na co wskazuje łączące słowo „dla” (Gk. gar). Oznacza to, że w. 14 jest powiązany z wezwaniem, aby nie zatwardzać się (w niewierze i grzechu). Logika argumentu jest więc taka, że ci, którzy są zatwardziali lub stają się zatwardziali (Hebr. 3:13), dają zewnętrzne dowody na to, że nie są (i nigdy nie byli) prawdziwymi wierzącymi, którzy „mają udział w Chrystusie”, ponieważ prawdziwi wierzący nie stają się zatwardziali, lecz wytrwali – to znaczy, że trzymają się swojej pierwotnej pewności aż do końca. Oczywiście, Pismo Święte zachęca również wierzących, aby modlili się za tych, którzy odeszli i starali się ich sprowadzić z powrotem (List Jakuba 5:20; 1 List Jana 5:16), w nadziei, że się nawrócą. Mimo to, ten fragment powinien być postrzegany jako trzeźwe ostrzeżenie – jako środek, którego Bóg używa, aby utrzymać chrześcijan w wierze i posłuszeństwie aż do końca. Trwające doświadczenie wytrwałości skutkuje „ufnością” i pewnością, że faktycznie „mamy udział w Chrystusie”.” Werset ten stanowi zatem poważne ostrzeżenie dla każdego, kto twierdzi, że jest zbawiony – to znaczy, że powinien dokładnie zbadać samego siebie, aby upewnić się, że faktycznie jest prawdziwym wierzącym, ponieważ jeśli nie ma dowodów wytrwałości w wierze i posłuszeństwie, to istnieje prawdziwy powód, aby wątpić, że taka osoba kiedykolwiek została zbawiona.

Wszystkie fragmenty komentarzy zaadaptowane z ESV Study Bible.

Popularne artykuły z tej serii

Zobacz wszystkie