W momencie budowy w czasie Wielkiego Kryzysu, Zapora Hoovera była największą na świecie. Do dziś wykorzystuje ona energię rzeki Kolorado do elektryfikacji regionu.
Jak skuteczny był Nowy Ład w rozwiązywaniu problemów Wielkiego Kryzysu?
Żadna ocena Nowego Ładu nie jest kompletna bez analizy samego Roosevelta. Jako przywódca, jego umiejętności były niezrównane. Desperackie czasy wymagały desperackich środków, a FDR odpowiedział śmiałym programem eksperymentów, który prawdopodobnie ocalił system kapitalistyczny i być może amerykańską demokrację. Mimo że jego cele były tak dalekosiężne, nadal zasadniczo chroniły gospodarkę wolnorynkową. Nie było nacjonalizacji przemysłu, a siatka bezpieczeństwa socjalnego stworzona przez Social Security bladła w porównaniu z europejskimi standardami.
Obserwatorzy zauważyli, że jego plan poszedł wystarczająco daleko, by uciszyć „obłąkaną falangę”, ale nie na tyle daleko, by zagrozić kapitalizmowi czy demokracji. Pewność siebie FDR była zaraźliwa, ponieważ miliony zwracały się do niego po wskazówki w najciemniejszych godzinach. Jego mistrzostwo w posługiwaniu się radiem utorowało drogę dla sterowanej przez media dwudziestowiecznej prezydentury. Jego krytycy zarzucali mu, że nadużywał władzy i wyznaczył trend imperialnej prezydentury, która ostatecznie zagroziła urzędowi w kolejnych dekadach.
Ta przypinka z kampanii Franklina D. Roosevelta przedstawia osła, symbol partii demokratycznej.
Sam Nowy Ład stworzył miliony miejsc pracy i sponsorował projekty robót publicznych, które objęły większość hrabstw w kraju. Federalna ochrona depozytów bankowych zakończyła niebezpieczny trend ucieczek z banków. Nadużycia na giełdzie były wyraźniej zdefiniowane i monitorowane, aby zapobiec załamaniom w przyszłości. Zmodyfikowano i rozbudowano system ubezpieczeń społecznych, który pozostał jednym z najpopularniejszych programów rządowych do końca stulecia. Po raz pierwszy w historii w czasie pokoju rząd federalny przejął odpowiedzialność za zarządzanie gospodarką. Dziedzictwo programów opieki społecznej dla ubogich i nieuprzywilejowanych będzie dzwonić przez resztę 1900s.
Pracownicy skorzystali z ochrony, o czym świadczy pojawienie się nowego potężnego związku zawodowego, Kongresu Organizacji Przemysłowych. Afroamerykanie i kobiety otrzymali ograniczone postępy dzięki programom legislacyjnym, ale FDR nie był w pełni zaangażowany ani w prawa obywatelskie, ani w prawa kobiet. W całej Europie wzrastały rządy faszystowskie, ale Roosevelt prowadził Amerykę bezpieczną drogą, gdy nastroje gospodarcze były na najniższym poziomie.
Jakkolwiek wszechstronny wydawał się New Deal, nie osiągnął swojego głównego celu: zakończenia kryzysu. W 1939 roku stopa bezrobocia nadal wynosiła 19 procent, a dopiero w 1943 roku osiągnęła poziom sprzed depresji. Ogromne wydatki związane z przystąpieniem Stanów Zjednoczonych do drugiej wojny światowej ostatecznie uleczyły ekonomiczne bolączki kraju.
Konserwatyści ubolewali nad rozdętą biurokracją, która liczyła prawie milion pracowników, w porównaniu z nieco ponad 600 tysiącami w 1932 roku. Skarżyli się, że Roosevelt w ciągu dwóch krótkich kadencji ponad dwukrotnie zwiększył dług narodowy, którego znaczna część została stracona przez marnotrawstwo. Liberałowie wskazywali, że przepaść między bogatymi a biednymi została ledwie naruszona do końca dekady. Niezależnie od swoich wad, Franklin Roosevelt i Nowy Ład pomogły Ameryce przejść przez mroczne czasy na tyle silnej, by stawić czoła jeszcze większemu zadaniu, które przed nią stało.