Mitchell opuściła WSPU w 1907 roku – po części dlatego, że bolało ją, iż Pankhurst nie odwiedziła jej, gdy wracała do zdrowia po załamaniu – ale nadal walczyła o prawa wyborcze w Women’s Freedom League.
Barbara i Gerald Gould
Barbara Ayrton na dolnych schodach autobusu Votes for Women, październik 1909.
Photo: Museum of London/Heritage Images/Getty Images
Jedną z realnie żyjących par, która oboje popierała prawa wyborcze kobiet, była Barbara Ayrton Gould i jej mąż Gerald. Barbara, która studiowała chemię i fizjologię na University College w Londynie, została członkinią WSPU w 1906 roku i do 1909 roku była pełnoetatową organizatorką grupy. Barbara i Gerald pobrali się w 1910 roku.
Gerald wspierał prawa wyborcze kobiet poprzez takie działania jak napisanie broszury zatytułowanej The Democratic Plea. W marcu 1912 roku Barbara wzięła udział w przyciągającej uwagę akcji rozbijania witryn sklepowych w londyńskim West End. Po tym wydarzeniu Barbara spędziła czas w więzieniu; w 1913 roku wyjechała na pewien czas do Francji, aby uniknąć ponownego aresztowania.
Frustrowana przez kierownictwo WSPU, Barbara opuściła grupę w 1914 roku. Gouldowie nie porzucili jednak swoich dążeń do uzyskania praw wyborczych dla kobiet: 6 lutego 1914 roku znaleźli się wśród założycieli Zjednoczonej Sufrażystki, która przyjmowała na członków zarówno mężczyzn, jak i kobiety. Grupa ta zakończyła swoją kampanię, gdy w 1918 roku Representation of the People Act przyznał kobietom ograniczone prawa wyborcze.
Edith Garrud
Sufrażystka Edith Garrud urodziła się w 1872 roku. Podczas protestów sufrażystki często spotykały się z prześladowaniami i atakami, zarówno ze strony policji, jak i społeczeństwa. Ale dzięki instrukcjom sztuk walki Garrud, które oferowała sufrażystkom do 1909 roku, wiele z nich nauczyło się bronić za pomocą jiu-jitsu.
Oprócz „suffrajitsu”, jak zaczęto nazywać ten trening, Garrud zorganizowała również siły ochronne – zwane „The Bodyguard” – aby zapewnić bezpieczeństwo Pankhurst i innym przywódczyniom sufrażystek, a także chronić je przed aresztem policyjnym. Oprócz umiejętności z zakresu sztuk walki, kobiety pełniące służbę ochronną nauczyły się władać pałkami, które trzymały ukryte w sukienkach.
Olive Hockin
Jednym z celów gniewu sufrażystek był kanclerz skarbu David Lloyd George. W lutym 1913 roku sufrażystki zbombardowały pusty dom, który był budowany dla Lloyda George’a.
Faktyczna sprawczyni(y) zamachu bombowego nigdy nie została znaleziona – zamiast tego Pankhurst została aresztowana po tym, jak oświadczyła: „Władze nie muszą szukać kobiet, które zrobiły to, co zrobiono zeszłej nocy. Ja przyjmuję za to pełną odpowiedzialność”. Policja uznała jednak Olive Hockin za jedną z głównych podejrzanych.
Chociaż Hockin nie została oskarżona o zamach bombowy na Lloyd George’a, policja przeprowadziła nalot na jej dom w marcu 1913 roku po tym, jak papier sufrażystki z jej nazwiskiem i adresem został znaleziony w miejscu podpalenia Roehampton Golf Club. Wewnątrz jej mieszkania znaleziono „arsenał sufrażystek”, który zawierał kwas, fałszywą tablicę rejestracyjną, kamienie, młotek i nożyce do cięcia drutu.
Emily Wilding Davison
Emily Davison (1872 – 1913) na kilka dni przed śmiertelną próbą zatrzymania konia królewskiego w dniu Derby, aby zwrócić uwagę na ruch sufrażystek.
Photo: Hulton Archive/Getty Images
Emily Davison, która urodziła się w 1872 roku, wstąpiła do WSPU w 1906 roku i wkrótce poświęciła całą swoją energię na walkę o prawa wyborcze. Jej bojowe działania obejmowały atakowanie mężczyzny biczem, gdy pomyliła go z George’em, rzucanie kamieniami i podpalenia. (Davison była czasami uważana za jedną z sufrażystek, które zbombardowały dom George’a w 1913 roku, ale zapisy wskazują, że policja nie uważała jej za podejrzaną.)
Davison była więziona dziewięć razy za swoją wojowniczość. W czasie pobytu za kratkami, została poddana 49 karmieniom przymusowym (wiele sufrażystek było karmionych przymusowo, gdy rozpoczynały strajki głodowe w więzieniu). W jednym z artykułów napisała, że te karmienia były „ohydną torturą.”
Ostatni bojowy czyn Davison miał miejsce podczas Epsom Derby w czerwcu 1913 roku. Tam pobiegła przed, a następnie została stratowana przez konia króla; zmarła kilka dni później. Prawdziwe intencje Davison były przedmiotem dyskusji: Niektórzy uważają, że chciała zostać męczennicą, inni sądzą, że jej celem było jedynie złożenie oświadczenia poprzez umieszczenie na królewskim koniu barw sufrażystek: purpury, bieli i zieleni. Fakt, że Davison miała bilet na pociąg powrotny w torebce i planowała wakacje we Francji wskazuje, że nie zamierzała popełnić samobójstwa, ale nie ma ostatecznej odpowiedzi.
.