Aby opisać profile kliniczne, czynności płuc i tomografii klatki piersiowej w 5-letniej obserwacji niemowląt z adenowirusowym zapaleniem płuc i określić czynniki, które potencjalnie przyczyniły się do rozwoju bronchiolitis obliterans (BO). Ocenialiśmy prospektywnie 45 hospitalizowanych niemowląt z adenowirusowym zapaleniem płuc z dodatkową obserwacją przez 5 lat. Pod koniec badania u 38 pacjentów (średnia wieku 5,7 roku), którzy przeżyli, wykonano badanie czynności płuc techniką oscylometrii impulsowej (IOS) oraz tomografię komputerową klatki piersiowej. Podzieliliśmy populację na tych, u których rozwinął się BO w tomografii klatki piersiowej i tych, u których nie rozwinął się BO. U większości dzieci zakażenie adenowirusem rozwinęło się przed ukończeniem 2 roku życia. W ciągu 5 lat obserwacji, prawie połowa (47,4%) rozwinęła BO. Dzieci, u których rozwinął się BO miały istotnie więcej zaburzeń oddychania (przyjęcie na intensywną terapię, potrzeba wentylacji mechanicznej i tlenoterapii oraz stosowanie kortykosteroidów i beta-agonistów) podczas epizodu adenowirusowego zapalenia płuc niż te, u których nie rozwinął się BO. Tylko 33,3% dzieci z BO miało prawidłową impedancję w porównaniu z 85% w grupie bez BO. Dzieci, u których rozwinął się BO miały istotnie wyższe poziomy Zrs, R5, X5 i przewidywanych Zrs, R5, i X5 oraz częstości. Nie stwierdzono natomiast różnic w odpowiedzi na agonistę beta 2 między dziećmi z BO i bez BO (odpowiednio 94% vs. 80%). Badanie to przedstawia spektrum adenowirusowego zapalenia płuc od stosunkowo łagodnych do ciężkich i śmiertelnych przypadków. Dzieci z ciężką niewydolnością płuc są zwykle bardziej podatne na wystąpienie BO.