Tło: Chemiczne sieciowanie odnosi się do międzycząsteczkowego lub wewnątrzcząsteczkowego łączenia dwóch lub więcej cząsteczek przez wiązanie kowalencyjne. Odczynniki stosowane do tego celu są określane jako „odczynniki sieciujące” lub „środki sieciujące”. W oparciu o czynniki takie jak reaktywność i długość odstępu dzieli się je na różne typy, z których każdy ma swoją specyficzną funkcję i zastosowanie. W ostatnich czasach, chemiczne sieciowanie stało się skutecznym narzędziem do badania biomolekuł takich jak białka. Znajduje ono zastosowanie w różnych badaniach, w tym do przyłączania białek do stałego podłoża w badaniach receptorów membranowych, kompleksów białko-białko, kompleksów białko-DNA i innych. W połączeniu z technikami takimi jak spektroskopia mas, został on wykorzystany nie tylko do określenia trójwymiarowych struktur białek, ale także do badania interakcji białko-białko i określenie interesujących miejsc. To połączenie technik spektrometrii masowej i bioinformatyki, dodało kolejny wymiar do naszego dzisiejszego rozumienia chemii białek. Tak więc, chemiczne sieciowanie ma wiele zastosowań, do których można je wykorzystać.
Metody: Podjęliśmy się systematycznego przeszukiwania bibliograficznych baz danych i wyszukiwarek takich jak Google Scholar, Scifinder, Scopus, Mendeley itp. w celu przeglądu literatury badawczej. Wykluczyliśmy prace badawcze, które tylko donosiły o syntezie cząsteczek crosslinkera i nie obejmowały żadnych badań spektrometrii mas.
Wyniki: Do przeglądu włączono sześćdziesiąt cztery prace. Większość referencji pochodziła z ostatnich dziesięciu lat, ponieważ w ostatnich latach nastąpił ogromny postęp w tej dziedzinie. Uwzględniono jedenaście klasycznych prac z tej dziedziny, które mówią o podstawach tej metodologii. Trzydzieści dwie prace omawiają różne typy grup organicznych używanych do projektowania chemicznych środków sieciujących i różne metodologie, które zostały wykorzystane do zwiększenia wydajności sieciowania. W pracach tych podkreślono również różne strategie stosowane w celu zwiększenia wykrywalności usieciowanych białek oraz różne programy komputerowe stosowane do wykrywania miejsc usieciowania na podstawie danych masowych. Dwadzieścia jeden prac pokazało koncepcyjne zastosowanie tej metodologii do wykrywania sieciowania białek in-vivo i in-vitro.
Wnioski: Wyniki tego przeglądu potwierdzają znaczenie chemicznego sieciowania w połączeniu ze spektroskopią mas jako niskokosztowej alternatywy dla zrozumienia interakcji białko-białko. Informacje uzyskane dzięki tej metodologii mogą pomóc w lepszym zrozumieniu różnych chorób oraz w opracowaniu lepszych leków dla nich.