Meningioma stanowią około jednej trzeciej wszystkich pierwotnych guzów mózgu. Często mają charakter łagodny, występują u mężczyzn i kobiet w wieku od 40 do 70 lat; są niezwykle rzadkie u dzieci. Częściej dotykają kobiet niż mężczyzn.
Twory te powstają w oponach mózgowych, które są błonami otaczającymi mózg i rdzeń kręgowy. Podczas gdy wzrost komórek oponiaka jest niekontrolowany, zazwyczaj nie jest on złośliwy (rakowy). Jest mało prawdopodobne, aby oponiaki rozprzestrzeniały się na inne części ciała (przerzuty). W Mount Sinai, mamy duże doświadczenie w diagnozowaniu i leczeniu oponiaków.
„Łagodne guzy, które wydają się uderzać znienacka, mogą powodować szereg problemów, ale są uleczalne,” mówi Joshua Bederson, MD, profesor i Katedra Neurochirurgii w The Mount Sinai Health System. „Początkowa diagnoza jest często przerażająca, ale ważne jest, aby pamiętać, że możemy przeprowadzić naszych pacjentów przez to.”
Jeśli zostawisz oponiaka nieleczonego, może on urosnąć tak duży jak grejpfrut może powodować uporczywe bóle głowy, nudności, utratę funkcji neurologicznych, osłabienie i/lub drętwienie i mrowienie po jednej stronie ciała, napady drgawek, utratę słuchu lub wzroku, problemy z równowagą i osłabienie mięśni. Objawy oponiaka zależą od jego wielkości i umiejscowienia. Mały guz naciskający na nerw wzrokowy może spowodować utratę wzroku, podczas gdy guz zlokalizowany w wypukłości, lub na powierzchni mózgu, może być dość duży, zanim zauważysz jakiekolwiek objawy.
Nie wiemy, co powoduje oponiaki, zgodnie z American Brain Tumor Association, choć pewne czynniki mogą zwiększyć ryzyko. Czynniki te obejmują wcześniejsze naświetlanie głowy, posiadanie choroby genetycznej zwanej neurofibromatozą typu 2 oraz raka piersi.
Nie wiemy, jak zapobiegać powstawaniu oponiaków. Rozpoznawanie objawów jest ważne, a wczesne wykrycie pozwala na więcej opcji leczenia, zanim guz stanie się zbyt duży.
Diagnostyka
Aby prawidłowo zdiagnozować oponiaka, najpierw przeprowadzamy badanie neurologiczne, aby sprawdzić, czy którykolwiek z tych objawów jest obecny. Neurolog lub neurochirurg może zażądać jednego lub więcej z tych nieinwazyjnych badań mózgu, aby lepiej zdiagnozować guz i zobaczyć szczegółowe obrazy:
- Rezonans magnetyczny wykorzystuje fale magnetyczne, aby umożliwić lekarzom zobaczenie dwu- i trójwymiarowych obrazów mózgu i kręgosłupa. Urządzenie wykorzystuje magnes, fale radiowe, komputer, a czasami barwnik kontrastowy wstrzykiwany pacjentowi w celu stworzenia szczegółowych obrazów.
- Skany tomografii komputerowej są rodzajem promieniowania rentgenowskiego, którego używamy do oglądania dwuwymiarowych obrazów mózgu i kręgosłupa. Możemy użyć barwnika kontrastowego, aby pomóc odróżnić guzy od innych struktur w mózgu.
Dzięki tym informacjom nasz zespół określi najlepszą możliwą opcję leczenia dla każdego pacjenta.
Klasyfikacja oponiaków
Światowa Organizacja Zdrowia klasyfikuje oponiaki od stopnia I do III na podstawie lokalizacji, typu i histologii. Używając trzypoziomowego systemu klasyfikacji, nasz zespół lekarzy bada tkankę guza i przypisuje jej klasę, po ocenie przez neuropatologa. Stopień ten pomaga nam ustalić plan leczenia.
- Stopień I jest najczęstszy i stanowi 90 procent wszystkich oponiaków. Te oponiaki są łagodne i zazwyczaj nie dają objawów. Są one ściśle monitorowane.
- Oponiaki stopnia II, czyli oponiaki atypowe, zwykle rosną szybciej niż oponiaki łagodne i mają większe szanse na odrośnięcie.
- Stopień III to najbardziej agresywny typ oponiaków, które zazwyczaj są złośliwe. Oponiaki stopnia III są najbardziej agresywnym i najszybciej rosnącym typem. Częściej też nawracają niż oponiaki niższego stopnia. Stosunkowo rzadko, oponiaki stopnia III stanowią tylko około 2 procent oponiaków. Mężczyźni z oponiakami stopnia III częściej niż kobiety mają wysokie tempo podziału komórek, zwane mitozą, i guzy te mogą rozprzestrzeniać się w innych miejscach. Zazwyczaj usuwamy te guzy całkowicie, a po operacji stosujemy radioterapię.