Exclusive First Read: 'From Scratch: Inside The Food Network’

.

W 1993 roku, Food Network była mała sieć, że nikt naprawdę nie myślał, że może. Telewizja kablowa była jeszcze, jeśli nie w powijakach, a następnie kończąc trudne niemowlęctwo – nikt nie wiedział, co widzowie kablowych były zainteresowane, i nikt nie myślał, że zgarbiony startup poświęcony żywności pójdzie gdziekolwiek. Dwadzieścia lat później okazało się, że wątpiący się mylili; Food Network jest globalną potęgą, która stworzyła nazwiska i fortuny takich gwiazd jak Emeril Lagasse, Paula Deen, Guy Fieri i Rachael Ray. Allen Salkin’s From Scratch: Inside the Food Network to dowcipne i sympatyczne – jeśli nie ostre – spojrzenie na sieć od jej nieprawdopodobnych początków do jej obecnej dominacji – i ludzi, którzy wznieśli się i upadli po drodze. W tym fragmencie Emeril Lagasse, stały bywalec sieci od samego początku, dowiaduje się, że może nie być tak cenny dla sieci, jak mu się wydawało. From Scratch ukaże się 1 października.

Prolog

Ostatni toast za Emerila na żywo

„Nigdy nie spotkałam innego faceta, który potrafiłby wejść do pokoju z dwustoma osobami i w jakiś sposób znaleźć tę jedną osobę, która najbardziej potrzebowała uścisku” – mówi zapłakana Susie Fogelson, wznosząc kieliszek szampana za Emerila Lagasse.

Główny marketingu dla Food Network, Susie przerywa, aby uniknąć dławienia się przed trzydziestu kierowników i pracowników zgromadzonych w sieci centralnej kuchni w Nowym Jorku. „Byłby w stanie znaleźć tę osobę, jak magik. 'Ktoś mi powiedział, że są twoje urodziny. Ile masz lat, dwadzieścia siedem?’. A ona jest jak dziewięćdziesiąt dwa.”

Emeril mógł użyć uścisku siebie. Po dziesięciu latach pracy, Food Network właśnie zabił Emeril Live, jego program kulinarny, który zadebiutował w 1997 roku z zespołem i publicznością na żywo. To był gatunek gięcia formuła, która szybko uczyniła Emeril nazwisko gospodarstwa domowego i jego kuchnia catch-phrases „Bam!” i „Let’s kick it up a notch!” część pop culture.

Ale teraz, kilka tygodni przed Bożym Narodzeniem 2007, kamery zostały wyłączone w studio na szóstym piętrze i ostatni palnik zgasił. Kierownictwo stara się uhonorować jego osiągnięcia, ale Emeril jest w szoku, jego umysł krąży między bezładnymi myślami: „Dlaczego oni to robią? Budżet? Kena tu nie ma? Nawet do mnie nie zadzwonił? Jak to może być prawdziwe?”

Ken Lowe, dyrektor naczelny Scripps, firmy macierzystej Food Network, był gościem na kolacji w domu Emerila. Ale dzisiaj Ken nie zrobił podróż do Nowego Jorku z siedziby firmy w Cincinnati.

Prezes sieci, Brooke Johnson, stoi obok Susie wśród pomarańczowych szafek i desek do krojenia. Brooke bierze mały łyk szampana, a jej spokojne kocie oczy zdradzają niewiele.

Susie, wysoka z kręconymi kasztanowymi włosami, przeżywa trudny okres. Zgodnie z tradycją, każdy talent na antenie Food Network ma jednego wykonawcę, z którym jest najbliżej, osobę, do której dzwonią po informacje wewnętrzne. Dla Emerila jest to Susie. Kiedy szef marketingu, który zatrudnił Susie, odszedł trzy lata temu, Emeril zadzwonił do Brooke i nalegał, aby Susie zajęła jego miejsce.

Jak widzi ciężką twarz buldoga słynnego szefa kuchni, wraca myślami do siedmiu lat wcześniej, kiedy przeniosła się do Food Network z Nickelodeon. Powrót wtedy, większość widzów myślał Food był Emeril Network. Jego program był w każdy weekend o 20:00, a on przyćmił wszystkie inne gwiazdy. Kiedy sieć, marginalnie rentowne w 2000 roku, chciał podnieść swój profil, to nie dostał Bobby Flay lub Mario Batali. Emeril był człowiekiem za milion dolarów w bieliźnie szefa kuchni, pierwszą gwiazdą telewizji kulinarnej, z którą podpisano siedmiocyfrowy kontrakt. W rzeczywistości było to tylko około $333,334 rocznie przez trzy lata, ale sieć chciała zaimponować partnerom swoją kondycją finansową i zaangażowaniem w swoją gwiazdę oglądalności, i trąbiła o tym jako o milionowej umowie.

Susie pojechała z nim na czterdziestodniową trasę promocyjną, robiąc kolacje i pokazy gotowania – Emeril Salutes L.A., Emeril Salutes San Francisco, Boston, itd. Pędził do stacji kuchennej w sali balowej lub centrum kongresowym, a zgromadzeni reklamodawcy, dyrektorzy lokalnych telewizji kablowych i fani, którzy albo kupili, albo wygrali bilety, stawali i krzyczeli z radości. Wygłaszał krótkie przemówienie o tym, co kochał w jedzeniu w mieście, demonstrował jeden ze swoich przepisów, a potem pozował do zdjęć z wielbicielami.

Emeril wszędzie miał przyjaciół. Po każdej imprezie zabierał Susie i swoją świtę na kolację. Znała jego bombastyczne programy telewizyjne, w których szef kuchni stał za ladą i demonstrował, jak przyrządzić potrawę, i znała go od lat z obserwacji w domu, ale na kolacjach Emeril okazywał słodycz i łagodność, jakiej sobie nie wyobrażała, jego duże, miękkie dłonie gestykulowały powoli, gdy mówił, a jego woda kolońska Antaeus promieniowała ciepłym, przytulającym zapachem. Miał chytry błysk w oku i promieniował głęboką pewnością siebie kogoś, kto wie, kim jest w świecie. W programie Emeril Live wystarczyło, że powiedział „dodajmy jeszcze trochę gah-lic”, a publiczność – jego publiczność, ludzie, którzy tydzień po tygodniu ustawiali się w kolejce, aby zapełnić jego trybuny – wybuchała oklaskami i wiwatami. Przed przerwami reklamowymi Emeril odkładał swoją łopatkę, podbiegał do zespołu i chwytał za parę pałeczek perkusyjnych, pokazując umiejętności gry na skinach, których nauczył się jako cudowne dziecko w licealnej drużynie perkusyjnej. Wszystko się ułożyło, a on był na szczycie.

Allen Salkin jest dziennikarzem śledczym, który prowadził serię wideo dla bloga AOL’s Slashfood i pisał dla The New York Times. Earl Wilson hide caption

toggle caption

Earl Wilson

Ale teraz, gdy wznosi się toasty w kuchni Food Network w 2007 roku, Emeril przyjmuje do wiadomości dobre życzenia, gdy jego serce staje się cięższe, a gniew narasta. Jak ten dzień nadszedł? pyta sam siebie.

Utrzymanie Emerila szczęśliwego było priorytetem sieci od momentu, gdy po raz pierwszy zobaczył oceny dla Emeril Live. Kiedy Brooke przyszła do sieci jako szefowa działu programowego w 2003 roku, Ken Lowe powiedział Emerilowi, że jej głównym celem będzie utrzymanie jego programu na szczycie. Od samego początku wiedziała, że Emeril jest królem i rzadko kiedy podejmowała decyzję o zatrudnieniu nowych talentów lub o zatwierdzeniu serii bez konsultacji z nim. Brooke, weteranka w zarządzaniu telewizją, która pomogła sieci A&E pozbyć się oryginalnych programów artystycznych na rzecz seriali dramatycznych i kryminałów, była znana z wprowadzania agresywnych zmian, które przynosiły efekty. Wydawała pieniądze na badania widowni, aby dowiedzieć się prawdy o tym, co działa, a co nie działa i jak to naprawić, a potem to naprawiała. Instynkty jelitowe miały znaczenie, ale kiedy jelito jest karmione faktami, jego instynkty mają tendencję do poprawy. Więc kiedy przejęła jako prezes w 2004 roku, jeden z jej pierwszych aktów było zlecenie badania, aby dowiedzieć się, jak publiczność oglądania postrzegane Food Network.

Zewnętrzne konsultanci stwierdzili, że do wielu telewidzów, sieć dostarczona niewiele oprócz nieciekawych „dump i mieszać” gotowania posiłku. Inne sieci zaczynały oferować bardziej ekscytujące programy kulinarne. Przedstawili Brooke z grafiką, Food Network logo jako pie. Wynikało z niej, że Travel Channel, TLC i sieci nadawcze odgryzły część jej rynku dzięki programom kręconym w drodze, prawdziwym opowieściom o ślubach i innym programom typu „reality”. Konsultanci zatytułowali grafikę „Nibbled to Death.”

Autorzy badania mogli równie dobrze umieścić twarz Emerila we wnioskach, duży czerwony X zaznaczony nad nim. Kiedy spojrzałeś przeszłości żywy zespół i szybkie otwarcie monologu, jego dwa pokazy, Emeril Live i jego niższe klucz pół godziny weekend show, Essence of Emeril, były podstawowe pokazy gotowania. Jeśli Food Network chciał się rozwijać, to będzie musiał stać się mniej Emeril Network.

Ale, Brooke, Susie, i inni dyrektorzy nie byli gotowi, aby puścić jeszcze. To był Emeril – na pewno można było coś zrobić. Brooke przydzieliła zespołowi produkcyjnemu Emeril Live setki tysięcy dolarów na unowocześnienie zestawu. Oni przenieśli go do nowego studia, dodał zakres Viking, i wyciąć jego monolog, który pozwolił mu kierować się prosto do kuchni, gdzie był najbardziej komfortowe i jego energia była najwyższa.

Susie i jej zespół marketingowy wymyślił nowy ogólny slogan sieci, które zaczęły pojawiać się w przerwach reklamowych: „Food Network: Way More Than Cooking.”

Przez trzy lata, jak Emeril Live publiczność nadal się starzeć, programy takie jak pół godziny Alton Brown na naukę o żywności, Good Eats; przełom konkurencji show Iron Chef America; i Następna gwiazda Food Network zaczął prosperować i przyciągnąć młodszych widzów. Susie, podobnie jak inni menedżerowie Food Network, zauważył zmianę.

W 2007 roku, „Brand Lens Study” wykorzystał grupy fokusowe wewnątrz i na zewnątrz sieci do destylacji kierunek Food Network musiałby podjąć, jeśli chciał nadążyć za bardziej ekscytujące programowanie pojawiające się na innych sieci, zwłaszcza Top Chef na Bravo. Wnioski raportu znalazł wiele sposobów, aby powiedzieć: „Wyjdź ze studia.”

Brooke rozmawiał z Emeril, że rok, mówiąc z jej charakterystycznym directness.

„Nie wiem, czy show może iść dalej,” powiedziała mu w jej żwirowatym głosem. „Nie wiem, czy stać nas już na ten program. Kierunek sieci może się zmienić.”

„Jesteś pełna tego,” odpowiedział półżartobliwym tonem. Ona może być angażowanie się w jakiś rodzaj sztuczki negocjacyjnej dla kiedy jego kontrakt nadszedł. „Daj spokój, publiczność trochę się starzeje. Program odbije się od dna. Ten program jest nadal w sieci. Nie anulujesz go.”

Nie rozumiał tego, Brooke zdała sobie sprawę. Sieć wydawała setki tysięcy dolarów tygodniowo na Emeril Live. Inne programy kosztowały zwykle 40 000 dolarów za odcinek, wliczając w to pensję gwiazdy. Tak więc cały trzynastoodcinkowy sezon nowego serialu kosztowałby tyle, co tydzień Emerila. Jego cena dawała Brooke niewiele miejsca na uszczęśliwienie reszty talentów. Dziesięć lat to była piekielnie dobra passa w telewizji. Czy Emeril nie mógł tego dostrzec? Bobby Flay ewoluował. Jego dobroduszny nowy program, Throwdown, z łatwością pokonywał Emeril Live w rankingach oglądalności. Tak jak ona rzuciła Emerilowi wyzwanie, rzuciła Bobby’emu wyzwanie, by wymyślił coś nowego, a on sam wymyślił koncepcję Throwdown.

Ale Bobby był stałą gwiazdą, a nie centrum wszechświata sieci. Jak Emeril mógł uwierzyć, że ona mówi poważnie?

W ciągu ostatnich kilku lat, program zatrudniał młodszych muzyków i zapraszał młodszych szefów kuchni, aby z nim gotowali. To był płodny gambit, ale wymowny. Lokalny deejay o imieniu Sunny Anderson, z nowojorskiego Hot 97 FM, zademonstrował przepis na smażonego kurczaka. Była urocza, ładna i afroamerykańska, grupa, która nie była dobrze reprezentowana w sieci talentów. Producenci i Susie patrzyli z podziwem na jej swobodę w pracy z kamerą. Wkrótce Sunny miała swój własny program, Cooking for Real.

Na długo przed końcem Emeril Live, Susie zadzwoniła do agenta talentów Emerila, Jima Griffina, legendy, która reprezentowała Regisa Philbina, Joe Namatha i Geraldo Riverę. To był wysiłek ostatniej szansy, aby utrzymać Emerila w sieci i, być może, uratować Emeril Live. Susie chciała, aby Emeril stał się regularnym uczestnikiem programu Iron Chef America, w którym dwóch szefów kuchni rywalizowało ze sobą w godzinnej bitwie kulinarnej w centrum mini-stadionu. Iron Chef America miał kultowy i silne oceny wśród widzów reklamodawców pożądane, osiemnaście do czterdziestu dziewięciu lat.

Susie położył sprawę do Jima. Powiedziała mu, że dzięki temu Emeril dotrze do nowego pokolenia. Jego pierwotna publiczność starzała się, a on nie przyciągał nowej. Iron Chef nadałby Emerilowi ostrości. „Nie chcę go stracić z prime time,” powiedziała.

Jim nie miał tego. „Nie chcemy, aby Emeril znalazł się w tak agresywnej sytuacji,” powiedział Jim. Chciał, aby Emeril pozostał miękki i bezpieczny, zachowując swoją autentyczną przytulność. Zamiast umieszczać go w battle royale przeciwko ustalonych Iron Chef konkurencji jak wytatuowany Clevelander Michael Symon i kimono noszenia, histrionic Masaharu

Morimoto, Jim chciał Food Network zaprosić nowe przyjazne dla rodziny gości do Emeril Live. On zasugerował Elmo, Muppet z ulicy Sezamkowej. Emeril pojawił się z Elmo w 2001 roku w domu wideo o nazwie Magiczna książka kucharska Elmo, który był, jak zauważono w reklamie, „czarująca mieszanka kapryśnych piosenek i zabawnych faktów żywności”, w którym Emeril pokazał dzieciom, jak „wziąć to w górę notch”, krzycząc „Bam!”, jak dodali dodatki, takie jak brokuły do domowej pizzy.

Susie powiesił się, zrozpaczony. Elmo!

Kilka tygodni przed końcem, Brooke przyprowadziła Emerila i powiedziała mu wprost, że odcinki Emeril Live, które nagrywał, były jego ostatnimi. Decyzja została podjęta. Ken podpisał się pod nią.

Przytaknął i wyszedł z jej biura, ale dla tych wokół sieci, wydawał się zachowywać tak, jakby to nie miało się wydarzyć, jakby wierzył, że coś się zmieni.

Od czasów szkoły średniej, pracując od 23:00 do 7:00 rano. w portugalskiej piekarni w Fall River, Massachusetts, i śpiąc popołudniami między końcem zajęć a początkiem zmiany, Emeril miał plan – jaki będzie jego następny krok, pod jakimi szefami kuchni będzie się szkolił, w jakiej okolicy chce mieć swoją pierwszą restaurację, potem drugą i trzecią. Ale w dniu jego ostatniego odcinka znajduje się bez planu.

Przez następne kilka tygodni, jest on targana przez zwątpienie w siebie. Oprócz tego, że poprosił go o Iron Chef, Brooke i Susie próbowały nakłonić go do podróżowania po kraju w celu uzyskania więcej segmentów out-of-the-kitchen na Emeril Live. Chciały, żeby nawiązał kontakt z publicznością, wniósł do programu powietrze i naturalne światło. Czy popełnił błąd, pytał sam siebie, kiedy on i Jim sprzeciwili się tym żądaniom? Protestowali, że Emeril jest prawdziwym restauratorem, a nie tylko osobowością telewizyjną, jak wiele nowych gwiazd Food Network. Dla jego samoświadomości i tożsamości marki kluczowe było to, aby nigdy nie oddalał się zbytnio od pracującej kuchni. Nie miał już czasu na włóczenie się po kraju furgonetką z ekipą telewizyjną – argumentowali. Emeril Live był jak The Tonight Show, Jim nalegał na Brooke, formuła, która była bezpieczna i działała i nie musiała się zasadniczo zmieniać.

Teraz Emeril myśli, że może powinien był posłuchać Brooke i walczyć z Jimem. Ale kilka tygodni po ostatnim dniu nagrywania dla Emeril Live, Brooke wzywa go do swojego biura ponownie. Sieć postanowiła zakończyć produkcję jego innego programu kulinarnego, Essence of Emeril, który działał z przerwami przez dwanaście lat.

To zbyt wiele. Wpatruje się w nią, jego oczy rozbłyskują, ale nic nie mówi. A więc tak to rozgrywają, myśli. Mają setki Esencji i Emeril Live w puszce. Po co im prawdziwy Emeril, skoro mają te godziny starego Emerila do wykorzystania?

Wycofuje się do swojej restauracji w Nowym Orleanie i gotuje na linii. Oczywiście sieć ewoluuje, myśli. Dobrze, ale nie rozumiem, dlaczego rozwija się bez mojego udziału. Nie wiem, dlaczego zamyka się przede mną drzwi. Poświęciłem dużo czasu i dużo mojego życia, aby zbudować sieć i utorować drogę dla wielu ludzi.

Kiedy jest z powrotem w Nowym Jorku, siedzi w biurze Susie. Rozmawiają o tym, jak on może pasować do przyszłości sieci.

„Może powinieneś spróbować zrobić coś na Next Food Network Star, a może Iron Chef?” Susie pyta go z nadzieją, nie dopuszczając do siebie tego pomysłu. Nienawidzi patrzeć na tego człowieka, którego uwielbiała, nie mogąc pogodzić się z tą zmianą, jak starzejący się rozgrywający, który nie może pogodzić się z tym, że został odsunięty. „Co ty na to, Iron Chef?”

Emeril zbudował tę sieć, dał jej piętnaście lat swojego życia.

Gdy zaczął na jego pierwszy pokaz w 1993 roku, Jak gotować wodę, Food Network był w 6,8 mln domów. Teraz są one w ponad 90 milionów. Był tu na długo przed przybyciem Susie. Przed Brooke. Rachael Ray została ledwo usunięta z pracy jako sklepikarka sprzedająca jabłka na ladzie w piwnicy Macy’s, kiedy gotował dla Leno i krzyczał „Bam!” na Tonight Show, przynosząc mężczyzn, młode kobiety i miliony widzów, którzy nigdy nie marzyli, że kiedykolwiek dostroją się do programu kulinarnego.

Pomagał ludziom. Zbierał pieniądze na cele charytatywne. Wszyscy gospodarze, którzy przyszli po nim, szukali jego rad, jak budować swoją karierę, jak być najlepszą wersją siebie przed kamerą. Widział ich głód, coraz bardziej zdesperowany w ostatnich latach, jak stawki za sukces wzrosła: gwiazdek sławy grappling, którzy nie mogli zrobić ciasto od podstaw i mężczyzn z żelu do włosów w ich zestawów noży, wszystkie chętne do walki jak szczury metra o toehold w kapryśnej rodziny Food Network.

Iron Chef. On nie będzie kowtow do tych ludzi. On nie jest jakiś początkujący absolwent gotowania chwytając za show przed pracował jedną zmianę w profesjonalnej kuchni.

„Jak o Platinum Chef?” on szczeka na Susie, wychodząc z jej biura, jego wściekłość, zakłopotanie i strach bulgocze. „Myślałaś o tym?”

To nie był Food Network, którym kiedyś był.