Jakub V, (ur. 10 kwietnia 1512, Linlithgow, West Lothian, Scot.- zm. 14 grudnia 1542, Falkland, Fife), król Szkocji od 1513 do 1542.
W okresie małoletności, która trwała przez całą pierwszą połowę jego panowania, Jakub był pionkiem w walce między frakcjami profrancuskimi i angielskimi; po przejęciu osobistej kontroli nad rządem podtrzymał rzymski katolicyzm przeciwko protestanckiej szlachcie i sprzymierzył swój kraj z Francją.
Jakub miał 17 miesięcy, gdy wstąpił na tron po swoim ojcu, Jakubie IV (rządził 1488-1513). W walce o władzę, która rozgorzała między profrancuskim regentem, Johnem Stewartem, księciem Albany, a szefem partii angielskiej, Archibaldem Douglasem, earlem Angusa, każda ze stron starała się zdobyć władzę nad młodym władcą. Matka Jakuba, Małgorzata Tudor, skomplikowała wydarzenia, przenosząc swoją lojalność z męża, Angusa, na Albany’ego.
Albany wycofał się do Francji w 1524 r., a Angus trzymał Jakuba w zamknięciu od 1526 r. do 1528 r., kiedy król uciekł i zmusił Angusa do ucieczki do Anglii. Do roku 1530 Jakub umocnił swoją władzę w Szkocji. W 1534 r. podpisał traktat ze swoim wujem, królem Anglii Henrykiem VIII, ale w 1538 r. ożenił się z francuską szlachcianką Marią Lotaryńską i sprzymierzył się z Francją przeciwko Anglii. Był okrutnym człowiekiem, w późniejszych latach ustanowił w Szkocji niemalże rządy terroru, a jego żądania finansowe nie przysporzyły mu sympatii poddanych.
Gdy siły Henryka VIII zaatakowały Szkocję w 1542 roku, mała armia Jakuba, osłabiona przez niezadowolenie protestanckiej szlachty, przekroczyła granicę Anglii i została łatwo rozgromiona w pobliżu granicy w Solway Moss 24 listopada 1542 roku. Klęska spowodowała u króla załamanie psychiczne; zmarł 14 grudnia 1542 r., tydzień po narodzinach córki – jego jedynego żyjącego prawowitego dziecka – Marii Stuart (Marii, królowej Szkotów). Wśród jego kilku nieślubnych dzieci był James, earl of Moray (zm. 1570), który został regentem Szkocji, gdy Maria Stuart abdykowała z tronu w 1567 r.
.