Published by:
Subskrybuj
Click Here to Manage Email Alerts
Click Here to Manage Email Alerts
Back to Healio
Back to Healio
Osoby, które otrzymały jod radioaktywny po reoperacji z powodu nawracającego lub przetrwałego raka brodawkowatego tarczycy, miały podobne lub gorsze wyniki niż pacjenci, którzy przeszli samą reoperację, zgodnie z wynikami retrospektywnego badania kohortowego.
„Radioaktywny jod ma pewne ważne skutki uboczne”, powiedział Michael W. Yeh, MD, dyrektor medyczny programu chirurgii endokrynologicznej UCLA, HemOnc Today. „Pacjenci z rakiem tarczycy i lekarze prowadzący mogą chcieć unikać jodu radioaktywnego po reoperacji, ponieważ może nie być z tego korzyści.”
Although long-term prognosis for patients with papillary thyroid cancer is good, up to 30% of patients experience persistent or recurrent locoregional disease after treatment.
Radioactive iodine ablation may decrease locoregional recurrence among patients at intermediate and high risk for recurrence.
„Dość często zdarza się, że pacjenci z zróżnicowanym rakiem tarczycy potrzebują drugiej operacji w celu usunięcia nieprawidłowych węzłów chłonnych” – powiedział Yeh. „Powszechnie zadaje się nam pytanie: Czy dalsze leczenie jodem radioaktywnym jest konieczne/korzystne po reoperacji?”
Obecne wytyczne zalecają ablację jodem radioaktywnym po wstępnej tyreoidektomii u pacjentów wysokiego ryzyka.
Jednakże badania nad skutecznością ablacji jodem radioaktywnym po reoperacji w przypadku przetrwałego lub nawracającego raka brodawkowatego tarczycy pozostają ograniczone.
Yeh i współpracownicy ocenili elektroniczną dokumentację medyczną 102 pacjentów (mediana wieku, 44 lata; 66% kobiet), którzy przeszli reoperację z powodu nawrotu lokoregionalnego po pierwotnej całkowitej tyreoidektomii w trzeciorzędowym ośrodku referencyjnym w okresie od kwietnia 2006 r. do stycznia 2016 r.
Procedury reoperacyjne obejmowały centralną dyssekcję szyi (22,5%), zmodyfikowaną radykalną dyssekcję szyi (36,3%) oraz połączoną centralną i zmodyfikowaną radykalną dyssekcję szyi (41,2%).
Pięćdziesięciu pacjentów otrzymało ablację jodu radioaktywnego po reoperacji, a 52 pacjentów przeszło reoperację bez ablacji jodu radioaktywnego.
Charakterystyka kliniczno-patologiczna przy pierwotnej operacji była podobna w obu grupach, z wyjątkiem stopnia zaawansowania nowotworu, który był bardziej zaawansowany u pacjentów poddanych reoperacji z ablacją jodu radioaktywnego (T3-T4, 56% vs. 37%). 37%).
Podczas reoperacji charakterystyka kliniczna – w tym całkowita liczba usuniętych węzłów chłonnych, liczba usuniętych złośliwych węzłów chłonnych i zakres reoperacji – wydawała się podobna między grupami.
Badacze porównali stłumione poziomy tyreoglobuliny (Tg) u pacjentów, którzy przeszli reoperację z lub bez ablacji jodem radioaktywnym w trzech odstępach czasu: przed reoperacją, w ciągu 6 miesięcy po reoperacji i po ablacji jodem radioaktywnym lub w porównywalnym czasie dla pacjentów, którzy nie otrzymali ablacji jodem radioaktywnym.
Odpowiedź biochemiczna i nawrót strukturalny po reoperacji stanowiły wyniki badania.
Mediana poziomu Tg wśród całej kohorty zmniejszyła się z 2,8 ng/mL (zakres międzykwartylowy , 0,6-6,4) przed reoperacją do 0,2 ng/mL (IQR, 0-1.1) po reoperacji.
Mediana poziomów Tg przed reoperacją (2,4 ng/mL vs. 3,3 ng/mL) i po reoperacji (0,2
ng/mL vs. 0,6 ng/mL) wydawała się podobna między pacjentami, którzy przeszli reoperację bez i z ablacją jodem radioaktywnym.
Wśród pacjentów, którzy nie otrzymali ablacji jodem radioaktywnym, 24 miało doskonałą odpowiedź, 10 miało biochemiczną odpowiedź niekompletną, 11 miało odpowiedź nieokreśloną, a jeden pacjent nie miał zmierzonej Tg1.
Trzydziestu trzech pacjentów, którzy otrzymali ablację jodem radioaktywnym, miało zmierzoną Tg przed reoperacją. Czterech z nich miało doskonałą odpowiedź, podczas gdy 10 miało biochemiczną odpowiedź niekompletną, a dziewięciu miało odpowiedź nieokreśloną.
Odsetek doskonałej odpowiedzi przy reoperacji był niższy w grupie ablacji jodem radioaktywnym (P = .007).
Mediana poziomów Tg wydawała się podobna po ablacji jodem radioaktywnym i w porównywalnym odstępie czasu u pacjentów, którzy nie otrzymali ablacji jodem radioaktywnym (0,2 ng / ml vs. 0,5 ng / ml).
Po reoperacji 10 pacjentów (19%) w grupie reoperacji bez ablacji jodu radioaktywnego miało nawrót patologiczny w porównaniu z 18 pacjentami (36%) w grupie reoperacji z ablacją jodu radioaktywnego.
Analiza wielowariantowa uwzględniająca charakterystykę kliniczno-patologiczną i Tg przed reoperacją nie wykazała związku między otrzymaniem ablacji jodu radioaktywnego po reoperacji a drugim nawrotem strukturalnym.
Analizy podzbiorów ograniczone do pacjentów z niepełną odpowiedzią na reoperację i pacjentów z guzami T3 lub T4 również nie wykazały związku między ablacją jodem radioaktywnym a ryzykiem drugiego nawrotu.
Badacze przyznali, że pacjenci, którzy przeszli reoperację z ablacją jodu radioaktywnego, byli z większym prawdopodobieństwem wybierani na podstawie cech klinicznych związanych z wyższym ryzykiem nawrotu niż pacjenci, którzy przeszli samą reoperację.
Yeh przytoczył retrospektywny projekt badania jako ograniczenie.
„W każdym badaniu retrospektywnym pacjenci nie są losowo przydzielani do różnych metod leczenia”, powiedział Yeh. „W tym przypadku pacjenci, którzy mieli radioaktywny jod po reoperacji, mieli bardziej agresywne guzy niż ci, którzy mieli samą reoperację. Jednakże, nawet gdy zastosowaliśmy metody statystyczne, aby uwzględnić tę różnicę, nasze wnioski pozostały takie same.”
Dodał: „To pytanie będzie wymagało dalszych badań z prospektywnym projektem randomizowanego badania.” – by Melinda Stevens
Więcej informacji:
Michael W. Yeh, MD, można uzyskać w Section of Endocrine Surgery, David Geffen School of Medicine at University of California, Los Angeles, 10833 Le Conte Ave., CHS 72-228, Los Angeles, CA 90095; e-mail: [email protected].
Disclosures: Autorzy zgłaszają brak istotnych ujawnień finansowych.
Perspektywa
Back to Top 
Cristina P. Rodriguez, MD
Te obserwacje są ważne, szczególnie w świetle bardziej selektywnego stosowania RAI jako modalności terapeutycznej w ustawieniu adiuwantowym, odzwierciedlonego w zmianach wytycznych American Thyroid Association w ciągu ostatniej dekady. Choroba ta może mieć przebieg mierzony w latach mimo obecności przerzutów hematogennych, dlatego obawy o nietrywialną krótko- i długoterminową toksyczność RAI przemawiają za odpowiednim doborem chorych.
Autorzy odpowiednio wskazują na pułapki retrospektywnego porównania z pojedynczą instytucją. Chociaż ich metody statystyczne próbują kontrolować czynniki kliniczne, takie jak stadium T przy ponownej resekcji, niezliczone inne cechy kliniczne mogą wpływać na decyzję o leczeniu RAI po powtórnej resekcji chirurgicznej. Klinicyści zajmujący się leczeniem tej choroby znają zmienność zachowań klinicznych, takich jak czas do nawrotu choroby, obecność słabo zróżnicowanej histologii, wiek pacjenta, choroby współistniejące i stan sprawności. Wszystkie te czynniki są brane pod uwagę przy podejmowaniu decyzji terapeutycznych. Wszyscy ci pacjenci zostali skierowani do ośrodka akademickiego o dużej objętości, a jakość początkowego leczenia była trudna do uwzględnienia. Byłoby interesujące wiedzieć, jaki odsetek tych pacjentów miał uporczywą chorobę – i być może nieadekwatną resekcję chirurgiczną z góry – w porównaniu z nawrotem choroby po odpowiedniej operacji, sugerując bardziej agresywną biologię choroby.
Ale autorzy skupiają się na punktach końcowych nawrotu biochemicznego i strukturalnego, inne punkty końcowe, takie jak czas do rozwoju przerzutów odległych, przeżycie swoiste dla choroby i szacunki OS miałyby istotne znaczenie kliniczne. Podobnie, czas trwania obserwacji ma znaczenie przy rozpatrywaniu tych obserwacji. Autorzy nie podają jednoznacznie mediany czasu obserwacji w obu kohortach, choć analizowani chorzy byli operowani w latach 2006-2016. Biorąc pod uwagę przewlekłą historię naturalną tej choroby, można się zastanawiać, czy bardziej dojrzałe dane mogą dawać różne wyniki w obu kohortach.
Autorzy doszli do wniosku, że uzasadniona jest randomizowana ocena kliniczna RAI po reresekcji choroby nawracającej lokoregionalnie. To trudne zadanie wymagałoby wyboru odpowiednich klinicznych punktów końcowych, takich jak biochemiczne lub strukturalne PFS, przeżycie swoiste dla choroby i OS, a także jakość życia oceniana przez pacjentów. Wymagałoby to również stratyfikacji pod kątem takich czynników, jak jakość pierwotnego zabiegu chirurgicznego, nawrót choroby lub jej utrzymywanie się oraz histologiczne dowody cech agresywnych. Próba ujednolicenia wiedzy chirurgicznej podczas reresekcji może oznaczać akredytację chirurgiczną podobną do projektu badań chirurgicznych w grupach kooperacyjnych.
Obserwacje zawarte w tej pracy pomagają podkreślić potrzebę przemyślanego projektowania badań, które, miejmy nadzieję, doprowadzą do stworzenia wytycznych opartych na dowodach w lokoregionalnie nawrotowym raku tarczycy.
Subskrybuj
Click Here to Manage Email Alerts
Click Here to Manage Email Alerts
Back to Healio
Powrót do Healio
.