Kaczor Daffy

Stemplowane w sierpniu 2017 roku. Ten artykuł lub sekcja wymaga dodatkowych cytatów do weryfikacji. Proszę dodać wiarygodne cytaty, które pomogą zweryfikować treść artykułu.Nie używaj Wikipedii ani żadnych innych wiki jako źródła. Informacje niepochodzące ze źródeł mogą zostać zakwestionowane i mogą zostać usunięte bez powiadomienia. Nie usuwaj tego szablonu, dopóki nie zostaną spełnione wszystkie warunki.

Kaczka Daffy Informacje ogólne Gatunek: Amerykańska czarna kaczka Płeć: Mężczyzna Wygląd debiutancki: „Porky’s Duck Hunt” (April 17, 1937) Created by: Tex Avery Portrayed by: Mel Blanc (1937-1989) Dave Spafford (The Woo-hoo, Woo-hoo w Who Framed Roger Rabbit) Mel Torme (głos śpiewający w The Night of the Living Duck) Jeff Bergman (1990-1993, 2011-2018) Joe Alaskey (1990-2014) Maurice LaMarche (1991) Greg Burson (1993-1997) Frank Gorshin (1996) Dee Bradley Baker (1996 r, 2016-2020) Billy West (1999) Samuel Vincent (2001-2005) Jeff Bennett (2003-2004) Eric Bauza (2018-obecnie)

Kaczor Daffy Dumas (znany również jako Sheldon, Idiot Eyes, lub Armando) to animowana postać z kreskówek wyprodukowana przez Warner Bros. Animation. Pojawił się w takich seriach kreskówek jak Looney Tunes i Merrie Melodies, gdzie zazwyczaj przedstawiany był jako rywal i okazjonalny najlepszy przyjaciel Królika Bugsa. Daffy był jedną z pierwszych nowych postaci „screwball”, które pojawiły się w późnych latach 30. i zastąpiły tradycyjne postacie „everyman”, które były bardziej popularne wcześniej w tej dekadzie, takie jak Myszka Miki i Popeye.

Daffy wystąpił w 130 krótkometrażówkach w Złotym Wieku, za Królikiem Bugsem (175 występów) i Świnką Porky (162 występy). Daffy zajął 14. miejsce na liście 50 najlepszych postaci z kreskówek wszech czasów TV Guide i znalazł się na jednej z czterech okładek tego wydania, wraz ze Świnką Porky i Atomówkami (wszystkie te postacie należą do WarnerMedia).

Origin

Daffy po raz pierwszy pojawił się 17 kwietnia 1937 roku w „Porky’s Duck Hunt”, wyreżyserowanym przez Texa Avery’ego i animowanym przez Boba Clampetta. Kreskówka jest standardową parą łowca-potwór, z której słynęło studio Leona Schlesingera, ale Daffy (ledwie więcej niż nienazwany bit player w tej krótkometrażówce) był czymś nowym dla kinomanów: asertywnym, całkowicie niepohamowanym, wojowniczym protagonistą. Bob wspominał później: „W tamtych czasach widzowie nie byli przyzwyczajeni do oglądania postaci z kreskówek robiących takie rzeczy. Kiedy film trafił do kin, nastąpiła eksplozja. Ludzie opuściliby teatry mówiąc o tym kaczorze Daffy.”

Ten wczesny Daffy jest mniej antropomorficzny i przypomina „normalną” kaczkę, jest krótki i kudłaty, z króciutkimi nogami i dziobem. Jedyne aspekty charakteru, które pozostały spójne przez lata są jego głos (dostarczony przez Mel Blanc) i jego czarne pióra z białym pierścieniem szyi. Głos Mela dla Daffy’ego w pewnym momencie utrzymał rekord świata dla najdłuższego aktorstwa głosowego jednej postaci animowanej przez jego oryginalnego aktora głosowego: 52 lata, ledwie przebijając poprzedni rekord, który został ustanowiony przez Clarence’a Nasha, oryginalnego aktora głosowego Kaczora Donalda, który podkładał głos tej postaci przez 51 lat od 1934 do 1985 roku. Obaj aktorzy od tego czasu zostały przekroczone przez czerwca Foray, który głos Rocky latający wiewiór z Rocky i Bullwinkle przez 55 lat (choć w znacznie mniejszej liczbie produkcji niż Nash lub Blanc odpowiednich znaków), od jego debiutu w 1959 do 2014.

Pochodzenie głosu Daffy jest kwestią pewnej debaty. Jeden często powtarzane „oficjalna” historia jest to, że został on wzorowany na producenta Schlesinger tendencję do lisp. Jednakże, w autobiografii Mela Blanca, That’s Not All, Folks!, zaprzecza on temu konwencjonalnemu przekonaniu, pisząc: „Wydawało mi się, że taka wydłużona żuchwa utrudniałaby mu mówienie, szczególnie w przypadku słów zawierających głoskę s.”. Tak więc 'nikczemny’ stał się 'dethpicable’.”

W „The Scarlet Pumpernickel” (1950), Daffy ma drugie imię, Dumas, jako scenarzysta scenariusza swashbuckling, ukłon w stronę Alexandre Dumas. Również w odcinku Baby Looney Tunes „The Tattletale”, Granny zwraca się do Daffy’ego jako „Daffy Horacio Tiberius Duck”. W The Looney Tunes Show (2011), żart środkowe imiona „Armando” i „Sheldon” są używane.

Daffy’ego slobbery, przesadny seplenienie został opracowany w czasie, i to jest ledwo zauważalne we wczesnych kreskówkach. W „Daffy Duck & Egghead,” Daffy nie lisp w ogóle z wyjątkiem oddzielnie rysowane set-piece z Daffy śpiewanie „The Merry-Go-Round Broke Down”, w którym tylko lekkie lisp można usłyszeć.

W Looney Tunes: Back in Action, Daffy jest umieszczony pod bardziej sympatycznym świetle, gdzie czuje się niedoceniony obok jego zazdrości Bugsa popularności, która dostaje go zwolniony. On idzie na przygodę z DJ do walki The ACME Company i zapisać ojca DJ-a, ale jego prawdziwym celem przybycia jest uzyskanie Blue Monkey diamond.

Interpretacje

Virtually każdy Warner Bros. reżyser kreskówki umieścić swój własny spin na Daffy Duck charakter – może on być szaleńczy mściciel w jednym krótkim, ale chciwy gloryhound w innym lub jawny złoczyńca w innym (zwłaszcza 1960s szorty, gdzie jest on sparowany z Speedy Gonzales). Bob Clampett i Chuck Jones obaj szeroko wykorzystywali te dwie bardzo różne wersje postaci.

Wczesne lata

Tex Avery stworzył oryginalną wersję Daffy’ego w 1937 roku. Daffy ustanowił swój status wskakując do wody, skacząc wokół i krzycząc: „Woo-hoo! Woo-hoo! Woo-hoo! Hoo-hoo! Woo-hoo!” Animator Bob Clampett natychmiast wykorzystał postać Kaczora Daffy’ego i obsadził go w serii kreskówek w latach 30. i 40. Wczesny Daffy to dziki i zangielszczony świr, wiecznie podskakujący na ekranie z okrzykami „Hoo-hoo! Hoo-hoo!” (w swojej biografii Mel Blanc stwierdził, że jego dziwaczne zachowanie zostało zainspirowane powiedzonkiem Hugh Herberta, które w przypadku Daffy’ego zostało doprowadzone do skrajności). Bob fizycznie przeprojektował postać, czyniąc go wyższym i bardziej chudym oraz zaokrąglając jego stopy i dziób. Często był łączony ze świnką Porky.

1941-1945

Daffy wystąpiłby również w kilku filmach krótkometrażowych o tematyce wojennej podczas II wojny światowej. Daffy zawsze pozostaje wierny swojej nieokiełznanej naturze, jednak, na przykład, próbuje uniknąć poboru do wojska w „Draftee Daffy” (1945), walczy z nazistowską kozą zamierzającą zjeść złom Daffy’ego w „Scrap Happy Daffy” (1943), i uderza w głowę Adolfa Hitlera gigantycznym młotkiem w „Daffy – The Commando” (1943). Daffy został „zaciągnięty” jako maskotka do 600 Dywizjonu Bombowego. „Plane Daffy” jest również koncentruje się na WW2, skupiając się na Hitler i Daffy w domu.

1946-1952

Dla Daffy Doodles (jego pierwsza kreskówka Looney Tunes jako reżyser), Robert McKimson oswoił Daffy trochę, przeprojektowując go jeszcze raz, aby być bardziej okrągłe i mniej elastyczne. Studio zaszczepiło też w kaczorze nieco sprytu Królika Bugsa, czyniąc go równie błyskotliwym w posługiwaniu się ustami, jak w walce. Daffy został połączony ze świnką Porky; dawny rywal kaczora stał się jego prostym człowiekiem. Arthur Davis, który przez kilka lat w późnych latach 40. reżyserował w Warner Bros. kreskówki, dopóki kierownictwo nie ogłosiło, że powinno być tylko trzech reżyserów (Robert McKimson, Friz Freleng i Chuck Jones), przedstawił Daffy’ego podobnego do Roberta. Robert jest odnotowany jako ostatni z trzech dyrektorów, aby jego wersja Daffy ujednolicić z Chucka, z nawet późno szorty, takie jak Don’t Axe Me (1958), featuring „screwball” wersja postaci. Jego persona również zmieniła się z dosłownej postaci Daffy’ego na chciwą, niecierpliwą i bardziej inteligentną postać.

1953-1964

Podczas gdy szalone dni Daffy’ego dobiegły końca, Robert kontynuował tworzenie go tak złego lub dobrego, jak wymagały tego jego różne role. Robert używał tego Daffy’ego od 1946 do 1961 roku. Wersja Friza Frelenga skorzystała z podpowiedzi Chucka Jonesa, by uczynić kaczora bardziej sympatycznym, jak w „Show Biz Bugs” z 1957 roku. Tutaj Daffy jest arogancki i zazdrosny o Bugsa, ale ma „prawdziwy” talent, który jest ignorowany przez dyrektora teatru i publiczność. Ta kreskówka kończy się sekwencją, w której Daffy próbuje zadziwić Bugs-besotted publiczność z aktem, w którym pije benzynę i połyka nitroglicerynę, proch i uran-238 (w zielonkawym roztworze), skacze w górę iw dół, aby „dobrze wstrząsnąć” i wreszcie połyka zapaloną zapałkę, która detonuje całą nieprawdopodobną mieszaninę.

Parodie popkultury

Podczas gdy Królik Bugs stał się najpopularniejszą postacią Warner Bros., reżyserzy wciąż znajdowali wiele zastosowań dla Daffy’ego. W kilku kreskówkach umieszczono go w parodiach popularnych filmów i seriali radiowych. Na przykład w „Drip-Along Daffy” wrzucono Daffy’ego do westernu, a w „Robin Hood Daffy” (1958) kaczor wcielił się w rolę legendarnego banity Robin Hooda. W „Duck Dodgers in the 24½th Century” (1953), parodii Bucka Rogersa, Daffy wymienia kule z Marvinem Marsjaninem, przy czym Porky Pig zachowuje rolę pomocnika Daffy’ego. Inne parodie to Daffy w „The Great Piggy Bank Robbery” (1946) jako Duck Twacy (Dick Tracy) przez Boba Clampetta i jako „Stupor Duck” (Superman z DC Comics, obecnie własność WB) przez Roberta McKimsona.

Para Bugsa i Daffy’ego od 1951 do 1964

Wstąpienie Bugsa na scenę gwiazdorską skłoniło animatorów Warner Bros. do przekształcenia Daffy’ego w rywala królika, intensywnie zazdrosnego i zdeterminowanego, by odzyskać światło reflektorów, podczas gdy Bugs albo pozostawał obojętny na kaczą zazdrość, albo wykorzystywał ją na swoją korzyść. Pragnienie Daffy’ego, by za wszelką cenę osiągnąć sławę, zostało opisane już w 1940 roku w „You Ought to Be in Pictures” Frelenga, ale pomysł ten został najbardziej udanie wykorzystany przez Chucka Jonesa, który po raz kolejny przeprojektował kaczora, czyniąc go bardziej niechlujnym. W słynnej „Trylogii myśliwskiej” Jonesa (lub „Trylogii Sezonu na kaczki / Sezonu na króliki”) „Ogień królika” z „Przyprawą królika” i „Kaczka! Rabbit, Duck!”, próżność i podekscytowanie Daffy’ego dają Królikowi Bugsowi doskonałą okazję do oszukania nieszczęsnego Elmera Fudda, by wielokrotnie odstrzelił kaczce dziób. Kreskówki te ujawniają również powiedzonko Daffy’ego: „Jesteś podły!”. Daffy Jonesa widzi siebie jako samozachowawcę, a nie egoistę. Jednak ten Daffy nie może zrobić nic, co nie obraca się na niego, bardziej prawdopodobne, aby spiekać jego pióra ogona, jak również jego godność, niż cokolwiek innego. Uważa się, że Chuck Jones oparł nową osobowość Kaczora Daffy’ego na swoim koledze animatorze Bobie Clampett, który, podobnie jak Daffy, był znany jako bezwstydny autopromotor.

Daffy Jonesa i transformacja do teraźniejszości

Krytyk filmowy Steve Schneider nazywa wersję Daffy’ego Jonesa „rodzajem uwolnionego id”. Jones powiedział, że jego wersja postaci „wyraża wszystkie rzeczy, których boimy się wyrazić.” Jest to widoczne w Duck Amuck (1953) Jonesa, „jednym z niewielu bezdyskusyjnych arcydzieł amerykańskiej animacji” według Schneidera. W tym odcinku Daffy jest nękany przez boskiego animatora, którego złośliwy pędzel zmienia scenografię, ścieżkę dźwiękową, a nawet Daffy’ego. Gdy Daffy domaga się odpowiedzi na pytanie, kto jest odpowiedzialny za te zmiany, kamera odchyla się do tyłu, by ukazać nie kogo innego, jak Królika Bugsa. Duck Amuck jest powszechnie uznawany za klasykę filmową, ponieważ pokazuje, że osobowość postaci można rozpoznać niezależnie od wyglądu, scenerii, głosu i fabuły. W 1999 roku film ten został wybrany do zachowania w United States National Film Registry.

Freleng’s Daffy

Friz Freleng wykorzystał pomysł Jonesa na Daffy’ego w „Show Biz Bugs” (1957), gdzie „wyszkolone” gołębie Daffy’ego (wszystkie odlatują, gdy tylko Daffy otwiera ich klatkę) i skomplikowany numer z tańcem stepowym spotykają się z odpowiedzią w postaci jedynie cykania świerszczy na widowni, podczas gdy proste numery Bugsa przynoszą dziki aplauz.

Daffy McKimsona

McKimson bardziej życzliwie wykorzystał Daffy’ego; w „Ducking the Devil”, na przykład, jego chciwość staje się ważnym narzędziem w ujarzmieniu Diabła Tasmańskiego i odebraniu dużej nagrody pieniężnej. McKimson bawił się jednak także rolami filmowymi Daffy’ego. W 1959 roku Daffy pojawił się w „China Jones” (parodia serialu telewizyjnego z tego dnia, China Smith, z Danem Duryea w roli głównej), w którym był irlandzkim prywatnym detektywem z irlandzkim akcentem zamiast zwykłego seplenienia.

Daffy’s Pairing with Speedy in 1965-1968

When the Warner Bros. studio animacji krótko zlecił produkcję kreskówek do DePatie-Freleng Enterprises (DFE) w 1960 roku, Daffy Duck stał się antagonistą (lub niekonsekwentny przyjaciel) w kilku kreskówek Speedy Gonzales, gdzie jego zły duch jest podjęta do skrajności. W tych latach Daffy został przekształcony w niepokojąco paskudny i gorzki charakter z mało do żadnych dobrych cech charakteru obecnych w him.

Na przykład, w „Well Worn Daffy” (1965), Daffy jest zdeterminowany, aby utrzymać myszy z dala od rozpaczliwie potrzebne dobrze pozornie bez innego motywu niż czystej złośliwości. Ponadto, gdy wyciąga całą wodę, którą chce, Daffy następnie próbuje zniszczyć studnię pomimo złośliwego bezsensu aktu, zmuszając Speedy go powstrzymać. W „Assault and Peppered” (1965) biczował biedne meksykańskie myszy za (głodowanie) na (swojej) posesji. w „Go Go Amigo” (1965) grozi lokalnej stacji radiowej na muszce, aby Speedy i jego przyjaciele nie mogli słuchać muzyki w sklepie elektronicznym Daffy’ego.

Podczas gdy Daffy zazwyczaj przegrywał w swoich walkach, w rzeczywistości pokonał Speedy’ego w „Chili Corn Corny” i „Mucho Locos”.

Ostatnia kreskówka z udziałem Daffy’ego i Speedy’ego to „See Ya Later Gladiator”, która została negatywnie przyjęta przez fanów kreskówek Warner Bros. Studio animacji Warner Bros. wkraczało w swój zmierzch, a nawet Daffy musiał naciągnąć na humor w tym okresie. Warto wspomnieć, choć, że w wielu późniejszych kreskówek DFE, takich jak „Feather Finger” i „Daffy Rents”, Daffy jest przedstawiony jako bardziej sympatyczny charakter, a nie pełnoprawnym złoczyńcą jest w kreskówkach takich jak „Well Worn Daffy” i Assault and Peppered.

Daffy Today

Kiedy Warner Bros. ożywił Daffy i reszta klasycznego Looney Tunes obsady w nowoczesnych interpretacjach, Chuck Jones „chciwy, samolubny, neurotyczny, sassy, niedojrzały i spotlight-hungry Daffy jest powszechnie stosowany, całkowicie ignorując „zło Daffy” cechy wystawiane w połowie lat 60-tych.

Daffy pojawia się w późniejszych kreskówkach, jak pojedynek fortepianowy z jego odpowiednikiem Disneya i rywala Kaczora Donalda w 1988 filmu Disneya Kto wrobił Królika Rogera, jak obaj grają „Rapsodię węgierską nr 2”.

W 1987 roku, z okazji 50-lecia Daffy’ego, Warner Bros. wydała „The Duxorcist” jako pierwszy teatralny Looney Tunes krótki w ciągu dwóch dekad. Kaczor Daffy pojawił się również w kilku pełnometrażowych kompilacjach filmowych, w tym w dwóch filmach skupionych wokół Daffy’ego. Pierwszy z nich został wydany w 1983 roku, Daffy Duck’s Movie: Fantastic Island; drugi pojawił się w 1988 roku, Daffy Duck’s Quackbusters, który jest uważany za jeden z najlepszych filmów kompilacyjnych Looney Tunes i zawierał kolejną nową kinową krótkometrażówkę, „The Night of the Living Duck”. Daffy miał również główne role w filmach takich jak Space Jam w 1996 roku i Looney Tunes: Powrót do akcji z 2003 roku. W tym ostatnim filmie postać Daffy’ego została znacznie pogłębiona. W tym samym roku Warner Bros. obsadziło go w serialu Duck Dodgers. (Należy podkreślić, że w tym serialu Kaczor Dodgers to tak naprawdę Kaczor Daffy, ponieważ jest zamrożony w zawieszonej animacji). Miał cameo wygląd w The Sylvester & Tweety Mysteries. Daffy został również przedstawiony w kilku Webtoons.

W serii telewizyjnej Tiny Toon Adventures, Daffy jest nauczycielem w Acme Looniversity, gdzie jest bohaterem i mentorem ucznia Plucky Duck. Daffy jest pokazany jako dziecko w Baby Looney Tunes show, i sprawia, że sporadyczne cameos na Animaniacs i Histeria! (serial telewizyjny). W pokazie Loonatics Unleashed, jego potomek jest Danger Duck (głos Jason Marsden), który jest również kulawy i niepopularny do swoich kolegów z drużyny. W większości tych występów, samolubny, neurotyczny i żądny uwagi Daffy scharakteryzowany przez Chucka Jonesa jest wspólną wersją.

The Looney Tunes Show

Daffy powrócił do Cartoon Network w The Looney Tunes Show, głosem Jeffa Bergmana. Jego charakterystyka tutaj wydaje się zawierać pewne elementy projektów Clampett i Jones, dając mu ogólny wesoły, jeśli dimwitted osobowość. W serialu wyprowadził się on z lasu i dzieli z nim dom Królika Bugsa. W przeciwieństwie do Bugsa i ich sąsiadów, Daffy nie ma sposobu na zarabianie pieniędzy i polega na Bugsie w kwestii jedzenia i schronienia.

Próbował przy wielu okazjach szybko się wzbogacić, ale wielokrotnie ponosił porażkę. Jedno posiadanie Daffy’ego jest dumny z jego papier-mache spławik parada, zbudowany na szczycie minivana, który jest jego głównym środkiem transportu. Został zniszczony przez incydent myjni samochodowej, a Daffy starał się zastąpić go jachtem oszukując Porky Pig do udzielenia mu drogiej pożyczki, ale jego mniej niż gwiezdne umiejętności żeglarskie zakończył tę ambicję. Jego parada pływak jest naprawiony wkrótce potem. Jego dziewczyną w serialu jest Tina Russo. Podczas gdy chciwość Daffy’ego i zazdrość Bugsa pozostaje, wydaje się, że jest mniej antagonistyczny w tym programie, z wyjątkiem finału serii. Jest to ostatnia produkcja do funkcji Daffy’ego ego egoistycznej Chuck Jones persona, jak wszystkie dalsze produkcje będą korzystać z jego oryginalnej osobowości screwball zamiast.

Daffy również gwiazdą w 2012 3-D krótki Daffy’s Rhapsody z Elmer Fudd, który został pierwotnie ustawiony do premiery przed Happy Feet Two, ale zamiast tego zadebiutował przed Journey 2: The Mysterious Island. W filmie tym Daffy i Elmer zostali po raz pierwszy przedstawieni w CG lub 3D jako bohaterowie Looney Tunes. Według Matthew O’Callaghan, który reżyserował krótki, audio pochodzi z 1950s nagrywania na album dla dzieci.

Cartoon Network, w lecie 2013 roku, stworzył wideo montaż kreskówek postaci z ich pokazów. W końcu montażu, logo CN jest utworzony przez kilka znaków szybko pojawiających się i znikających. Jedną z cameoed postaci był Kaczor Daffy i Królik Bugs reprezentujący bogów.

New Looney Tunes/Wabbit: A Looney Tunes Prod.

Daffy w końcu pojawia się ponownie po Looney Tunes: Rabbits Run (2015) w klipie New Looney Tunes z „Porky’s Duck-Livery Service”, jego jedyne pojawienie się w sezonie 1. Daffy pojawia się częściej w sezonach 2 i 3, po tym jak seria przestała skupiać się wyłącznie na Króliku Bugsie.

Tutaj Daffy porzuca swoją egoistyczną osobowość Chucka Jonesa i powraca do postaci zany screwball, udoskonalonej przez Texa Avery’ego i Boba Clampetta, choć niektóre odcinki mogą zawierać jego osobowość Jonesa, gdy wymaga tego fabuła, jak „Nigdy nie byłeś bardziej kaczmarowaty”, „Daffy Dilly” i „Nie znęcaj się nade mną”, klasyczne szorty, które łączą obie osobowości Clampetta i Jonesa naraz. Ponadto, jest on teraz przeprojektowany, aby przypominać jego wczesne-1940s screwball Daffy projekt przez Boba Clampett. Ten Daffy jest głos Dee Bradley Baker, który wcześniej głos postaci w Space Jam.

Looney Tunes Cartoons

Daffy pojawia się w niektórych kreskówkach Looney Tunes, zachowując swoją screwballową osobowość i projekt postaci z wczesnych szortów i New Looney Tunes. Głos podkłada mu Eric Bauza. Podobnie jak w oryginalnych krótkometrażówkach, Daffy jest sparowany ze świnką Porky, powodując chaos u świni.

Bugs Bunny Builders

Daffy pojawi się w serialu dla przedszkolaków Bugs Bunny Builders.

Komiksy

Dell Comics opublikował kilka komiksów z Kaczorem Daffy, zaczynając od Four Color Comics #457, #536 i #615, a następnie kontynuując jako Daffy #4-17 (1956-1959), potem jako Daffy Duck #18-30 (1959-1962). Seria komiksowa była następnie kontynuowana w Gold Key Comics Daffy Duck #31-127 (1962-1979). Ta seria była z kolei kontynuowana w ramach imprintu Whitman Comics, aż do całkowitego zaprzestania wydawania komiksów w 1984 roku. W 1994 roku, korporacyjny kuzyn WB, DC Comics, stał się wydawcą komiksów z udziałem wszystkich klasycznych postaci z kreskówek Warner Bros. i choć nie dostał własnego tytułu, Daffy pojawił się w wielu wydaniach Looney Tunes.

Inne media

• Wersja Daffy’ego Roberta Clampetta pojawiła się w filmie Disneya z 1988 roku Who Framed Roger Rabbit, gdzie grał na pianinie w pojedynku z Kaczorem Donaldem.
• Daffy pojawił się z dwoma dziećmi live-action w ogłoszeniu publicznym z 1984 roku podczas noszenia hełmu strażackiego, ostrzegając dzieci o zapobieganiu pożarom i jak najlepiej ewakuować się z domu w przypadku pożaru.
• Daffy zrobił cameo w odcinku The Drew Carey Show z 1998 roku w metodzie live-action/animated film.
• Plakat Daffy’ego jest prominentnie wyświetlany w kwaterach Michaela Garibaldiego w serii Science-Fiction Babylon 5. W jednym z odcinków, Zack Allen żartobliwie wyjaśnia G’Kar, że Daffy jest „starożytnym egipskim bogiem frustracji”. Garibaldi jest również pokazany zabawiając ambasadora Delenn z Duck Dodgers w 24½ wieku, co ona uważa za trudne do zrozumienia, gdy Duck Dodgers przypadkowo umieszcza swoją rakietę do tyłu.
• W Family Guy, po trzymaniu eksplodującej bomby od Adama Westa, Meg ma rachunek Daffy Duck po niewłaściwej stronie głowy, przesuwa go do właściwej pozycji, a następnie stwierdza, „Oczywiście, zdajesz sobie sprawę, że to oznacza wojnę!”. Ta scena została podobno usunięta po sporze kontraktowym między MacFarlane’em a Warner Bros.
• Klip dźwiękowy chrząkania Kaczora Daffy’ego z jednej kreskówki został ponownie wykorzystany do Linusa Van Pelta wiercącego się w złości w Bon Voyage, Charlie Brown (i nie wracaj!!!)
• W odcinku Office Dzień różnorodności, Michael podpisuje swoją formę różnorodności imieniem Daffy’ego.
• Freestyle Eminema Despicable otrzymuje swoją nazwę od twierdzenia, że Eminem jest tak „podły jak Kaczor Daffy.”
• Doug Walker z „ThatGuywiththeGlasses.com” stwierdził, że czerpał wiele inspiracji dla Nostalgia Critic od Daffy’ego.
• Głowę Daffy’ego można zobaczyć na budynku dwa razy w filmie Ralpha Bakshi live-action/animated z 1992 roku Cool World.
• Daffy był widziany w Cartoon Network’s Show MAD trzy razy. Na „Pirates of the Neverland: At Wit’s End” Daffy jest widziany jako jeden z członków załogi kapitana Haka i był widziany niosąc beczkę nosząc ubrania Kaczora Donalda. Na „I am Lorax”, Bugs i Daffy pojawił się jako zombie i Will Smith strzelał z pistoletu na dziobie Daffy’ego na robaki. W „PilGrimm” pojawił się Daffy i zapomniał znaku z napisem „Duck Season”.

Aktorzy głosowi

• Mel Blanc – 1937 – 1989
• Jeff Bergman – (Cartoon All-Stars to the Rescue, Happy Birthday, Bugs!50 Looney Years, Gremliny 2: Nowa partia, Tiny Toon Adventures, Bugs Bunny’s Overtures to Disaster, Box-Office Bunny, (Blooper) Bunny, Bugs Bunny’s Creature Features, Invasion of the Bunny Snatchers, The Plucky Duck Show, The Looney Tunes Show, Scooby Doo and Looney Tunes: Cartoon Universe, Looney Tunes: Rabbits Run, Mad (Episode „First White House Down / McDuck Dynasty”))
• Jeff Bennett – „Attack of the Drones”
• Frank Gorshin – „Superior Duck”
• Dave Spafford – „Who Framed Roger Rabbit” (Doing Woo-hoo, Woo-hoo na końcu Piano Duel)

• Mel Torme – „The Night of the Living Duck” (tylko głos śpiewający)
• Maurice LaMarche – Taz-Mania
• Billy West – Histeria!
• Samuel Vincent – Baby Looney Tunes, Baby Looney Tunes: Egg-straordinary Adventure
• Joe Alaskey – Bugs Bunny’s Lunar Tunes, „Carrotblanca”, „Marvin the Martian in the Third Dimension”, The Drew Carey Show, Tweety’s High-Flying Adventure, Looney Tunes: Reality Check, Looney Tunes: Stranger Than Fiction, Looney Tunes: Back in Action, Duck Dodgers, „Daffy Duck for President”, Bah, Humduck! A Looney Tunes Christmas, różne gry wideo
• Greg Burson – Animaniacs, Daffy Duck: The Marvin Missions, Tiny Toon Adventures
• Dee Bradley Baker – Space Jam, New Looney Tunes
• Eric Bauza – Looney Tunes World of Mayhem, Looney Tunes Cartoons, Space Jam: A New Legacy
• Keith Scott – m.in. Australian Looney Tunes commercials

See Also

• Danger Duck
• Baby Daffy
• King Daffy
• Duck Dodgers (postać)
• Green Loontern
• Zod Duck

Filmografia

Główny artykuł: List of Daffy Duck cartoons

Woo-Hoo

Main article: List of cartoons where Daffy goes Woo-Hoo

Gallery

Main article: Daffy Duck/Galeria

Charaktery

Główne postacie

Barnyard Dawg – Beaky Buzzard – Bugs Bunny – Żółw Cecil – Pies Charlie – Kot Claude – Kaczor Daffy – Elmer Fudd – Foghorn Leghorn – Gossamer – Granny – Hector the Bulldog – Henery Hawk – Hippety Hopper – Hubie i Bertie – Króliczka Lola – Goofy Gophers – Marc Anthony i Pussyfoot – Marvin the Martian – Michigan J. Frog – Miss Prissy – Penelope Pussycat – Pepé Le Pew – Pete Puma – Porky Pig – Ralph Wolf – Road Runner – Sam Sheepdog -. Sniffles – Speedy Gonzales – Sylvester – Sylvester Jr. – Taz – Tweety – Wile E. Coyote – Witch Hazel – Yosemite Sam

Postacie Drugoplanowe

Blacque Jacque Shellacque – Bosko – The Crusher – Carl the Grim Rabbit – Giovanni Jones – Yoyo Dodo – Tasmanian She-.Diabeł – Melissa Duck – Hugo the Abominable Snowman – Spike and Chester – Nasty Canasta – The Gremlin – Private Snafu – Petunia Pig – Playboy Penguin – Shropshire Slasher – Count Bloodcount – Mama Buzzard – Colonel Shuffle – Egghead Jr. – Owl Jolson – Toro the Bull – Rocky and Mugsy – Minah Bird – Inki – Beans – Little Kitty – Ham and Ex – Oliver Owl – Piggy – Gabby Goat – Buddy – Honey – Slowpoke Rodriguez – The Three Bears – Foxy – K-9 – A. Flea – Construction Worker – Frisky Puppy – Ralph Mouse – Honey Bunny – Roxy – The Martin Brothers – Ralph Phillips – Clyde Bunny – Fauntleroy Flip – Dr. I.Q. Hi – Gruesome Gorilla – Sloppy Moe – Hatta Mari – The Weasel – Wiloughby – The Two Curious Puppies – Cool Cat – Babbit and Catstello – Instant Martians – Bobo the Elephant – Colonel Rimfire – Smokey the Genie – Jose i Manuel – Magiczna Mysz Merlin – Kot Conrad – Angus MacRory – Kogut Banty – Thes – Bezwstydny O’Scanty – Trzy Małe Świnki – Indyk Tom – Goopy Geer – Żyrafa Nelly – Ala Bahma – Dr. Lorre – Cottontail Smith – Bunny i Claude – Claude Hopper – The Hep Cat – The Drunk Stork

.