Podsumowanie
Odstraszanie jest starą praktyką, łatwo zdefiniowaną i opisaną, szeroko stosowaną, ale nierównomiernie skuteczną i o wątpliwej wiarygodności. Wyniesione do rangi po II wojnie światowej i pojawieniu się broni nuklearnej, odstraszanie stało się głównym sposobem na utrzymanie międzynarodowego i wewnętrznego bezpieczeństwa oraz stabilności wśród państw i wewnątrz nich w erze poważnych konfliktów. Odstraszanie było stosowane w szczególności w odniesieniu do broni jądrowej, ale także w przypadku gwałtownych konfliktów nie nuklearnych, aby zapobiec (lub przynajmniej ograniczyć) zniszczenie państw, społeczeństw, a w końcu ludzkości. Największym sukcesem jest to, że od zakończenia II wojny światowej w 1945 roku nie użyto żadnej broni jądrowej do celów destrukcyjnych. Odstraszanie było szeroko stosowane poniżej poziomu nuklearnego, ale z bardzo nierównymi rezultatami.
Odstraszanie było intensywnie badane i testowane pod kątem jego zastosowania w zakresie strategii w stosunkach międzynarodowych, utrzymania stabilności w stosunkach międzynarodowych, prowadzenia przemocy i działań wojennych zarówno w kontekście międzynarodowym, jak i krajowym, oraz w sprawach politycznych. Ponieważ odstraszanie polega na stosowaniu gróźb w celu zablokowania lub ograniczenia wyrządzania poważnych szkód, istnienie zdolności do wyrządzania szkód jest łatwo utrzymywane i okresowo stosowane, tak więc dostępne zdolności odstraszania zapewniają pewien stopień ciągłego niepokoju i regularne pragnienie przynajmniej pozbycia się broni jądrowej i gróźb. Przez krótki okres po zakończeniu zimnej wojny podejmowano poważne wysiłki na rzecz zmniejszenia zależności od odstraszania, zwłaszcza nuklearnego, w polityce międzynarodowej, ale wkrótce zastąpił je poważny ruch w przeciwnym kierunku. Mimo to wysiłki zmierzające do ograniczenia potrzeby i stosowania odstraszania nie ustają.
Dużo wysiłku włożono w rozwój teorii odstraszania, zwłaszcza w tworzenie teorii empirycznej w celu lepszego zrozumienia i stosowania odstraszania, ale nie osiągnięto powszechnie akceptowanych rezultatów. Wynika to ze znacznej złożoności tematu, zaangażowanych działań i zachowań praktyków.
Prowadzenie odstraszania jest obecnie szersze i głębsze niż wcześniej. Znajduje się pod większą presją ze względu na rozwój technologiczny, polityczny i kulturowy, i działa w znacznie bardziej złożonym środowisku, obejmującym przestrzeń kosmiczną, cyberprzestrzeń i środowisko oceaniczne. Tym samym cel, jakim jest opracowanie skutecznej empirycznej teorii odstraszania, pozostaje, na różnych poziomach, wciąż nie w pełni osiągnięty. To samo odnosi się do opanowania odstraszania w praktyce. Niemniej jednak odstraszanie pozostaje ważne i fascynujące.