Dwudziestu pięciu pacjentów z pochodzeniem napadów z płata potylicznego zostało retrospektywnie ocenionych w celu określenia charakterystyki klinicznej napadów i manifestacji elektroencefalograficznych. U 22 (88%) pacjentów rozpoznano pewne objawy i oznaki pochodzenia z płata potylicznego. Należały do nich elementarne omamy wzrokowe, ameuroza afektywna, wrażenie ruchu gałek ocznych, wczesne przymusowe mruganie lub trzepotanie powiek oraz deficyty pola widzenia. U 13 pacjentów często obserwowano odchylenie gałek ocznych lub głowy, lub obu, które było kontralateralne w stosunku do strony pochodzenia napadu, natomiast u 3 pacjentów w niektórych lub wszystkich napadach występowało odchylenie ipsilateralne. Po wystąpieniu początkowych objawów kliniczne cechy napadów przypominały te, które występują w napadach pochodzących z innych miejsc. Napady typowe dla płata skroniowego z utratą kontaktu i różnymi rodzajami automatycznej, półprzymusowej aktywności występowały u 11 chorych. Napady u 3 chorych wykazywały asymetryczne toniczne lub ogniskowe kloniczne wzorce ruchowe charakterystyczne dla napadów z płatów czołowych. U 11 z 25 pacjentów dwukrotnie wystąpiły dwa lub więcej wyraźnie różniących się typów napadów. Wyniki badania elektroencefalograficznego skóry głowy rzadko były pomocne w lokalizacji płata potylicznego i często były mylące. Wewnątrzczaszkowy zapis elektroencefalograficzny prawidłowo identyfikował pochodzenie napadów z płata potylicznego u większości, ale nie u wszystkich pacjentów, którzy mieli takie badania. Wewnątrzczaszkowy zapis elektroencefalograficzny udowodnił również, że zmienność cech klinicznych napadów była związana z różnymi wzorcami rozprzestrzeniania się napadów, przyśrodkowo lub bocznie nad i pod szczeliną nerwu wzrokowego, zarówno ipsilateralnie, jak i kontralateralnie w stosunku do płata potylicznego pochodzenia napadu. U 18 pacjentów zmiany w płatach potylicznych wykryto za pomocą tomografii komputerowej, rezonansu magnetycznego lub obu tych metod. Resekcja zmian u 16 pacjentów przyniosła doskonałe wyniki u 14 (88%). Pięciu pacjentów miało lobektomię skroniową, z dobrym wynikiem u 3, ale złym u 2. Dwóch pacjentów z nie zlokalizowanymi napadami miało całkowite wycięcie ciała modzelowatego, jeden z dobrym wynikiem, a drugi ze złym.
Blog