Protony, deuterony i jony helu o różnych energiach do 42 MeV były używane do wywołania rozszczepienia w cienkich tarczach Th232, U235, U238 i NP237. Emisja cząstek α podczas rozszczepienia była wykrywana przez system detektorów półprzewodnikowych sprzężonych z systemem analizy wysokości impulsu z koincydencją. Cząstki α emitowane przed rozszczepieniem odróżniano od cząstek α towarzyszących rozszczepieniu na podstawie ścisłej korelacji kątowej pomiędzy cząstką α a fragmentami rozszczepienia, która dominuje w tym drugim przypadku. Stwierdzono, że prawdopodobieństwo emisji α podczas rozszczepienia jest niewrażliwe na energię wzbudzenia w zakresie energii od około 5 do 38 MeV dla różnych ciężkich jąder od toru do plutonu. Istnieje sugestia, że emisja cząstek α jest ułamkowo bardziej prawdopodobna dla rozszczepienia spontanicznego niż dla rozszczepienia tych samych jąder wzbudzonych do energii ≥5 MeV. Wykryto emisję cząstek α w rozszczepieniu At213 (Bi209+42 MeV α), przy czym prawdopodobieństwo rozszczepienia z towarzyszeniem α wynosi około 13 prawdopodobieństwa dla typowego nuklidu toru lub uranu. Poszukiwano możliwego wpływu momentu pędu na prawdopodobieństwo emisji α podczas rozszczepienia, formując Pu239 na dwa różne sposoby, przy czym energia wzbudzenia była taka sama, ale moment pędu różny. Nie zaobserwowano istotnego wpływu. Zależność pomiędzy energią cząstek α a ostrością ich rozkładu kątowego w stosunku do fragmentów rozszczepienia, którą zaobserwowano przy niższych energiach, zachodziła również przy wyższych energiach wzbudzenia. W eksperymencie mającym na celu określenie, czy istnieje korelacja pomiędzy prawdopodobieństwem emisji cząstek α a stosunkiem mas dwóch ciężkich fragmentów rozszczepienia, pojawiła się sugestia, że fragmenty bliskie symetrii mają nieco mniejsze prawdopodobieństwo emisji cząstki α niż asymetryczne ciężkie fragmenty, chociaż efekt ten nie jest bardzo wyraźny.
- Received 19 June 1967
DOI:https://doi.org/10.1103/PhysRev.163.1315
.