Plastyczność, zdolność niektórych ciał stałych do płynięcia lub trwałej zmiany kształtu po poddaniu ich naprężeniom o wielkości pośredniej między tymi, które powodują tymczasowe odkształcenie lub zachowanie sprężyste, a tymi, które powodują uszkodzenie materiału lub pęknięcie (patrz granica plastyczności). Plastyczność pozwala ciału stałemu pod wpływem działania sił zewnętrznych ulec trwałemu odkształceniu bez rozerwania. Dla porównania, sprężystość umożliwia ciału stałemu powrót do pierwotnego kształtu po usunięciu obciążenia. Odkształcenie plastyczne występuje w wielu procesach formowania metali (walcowanie, prasowanie, kucie) oraz w procesach geologicznych (fałdowanie i wypływanie skał w ziemi pod bardzo wysokim ciśnieniem i w podwyższonej temperaturze).
Odkształcenie plastyczne jest właściwością ciągliwych i plastycznych ciał stałych. Materiały kruche, takie jak żeliwo, nie mogą być odkształcane plastycznie, chociaż w podwyższonej temperaturze niektóre, takie jak szkło, które nie jest ciałem stałym skrystalizowanym, ulegają plastycznemu płynięciu.
Plastyczność, jako nazwa nauki, odnosi się albo do matematycznych opisów tego, co dzieje się w odkształceniu plastycznym w kategoriach naprężeń, odkształceń i obciążeń, albo do fizycznych wyjaśnień plastycznego płynięcia w kategoriach atomów, kryształów, ziaren i ruchów defektów strukturalnych (dyslokacji) w obrębie kryształów.