Drogi Panie,
41-letni mężczyzna ze znaną cukrzycą typu 1 zgłosił się z ostrym początkiem, bezobjawowym, spontanicznym, napiętym pęcherzem trwającym dwa dni na prawej stopie. Pacjent był na insulinie ludzkiej, a przed pojawieniem się pęcherzy nie przebył żadnego urazu ani tarcia obuwiem. W wywiadzie nie stwierdzono nadwrażliwości na światło, a pacjent nie przypominał sobie, aby w ciągu ostatnich kilku tygodni przyjmował jakieś nowe leki. Pacjent utrzymywał staranną higienę stóp, zgodnie z zaleceniami lekarza. W badaniu przedmiotowym na grzbiecie palca II stopy prawej widoczny był napięty, niebolesny pęcherz o nierumieniowym podłożu. Większa zapadnięta bańka była również obecna na zgrubieniu wielkiego palca. W badaniu histopatologicznym zmiany skórnej stwierdzono podnaskórkową bańkę bez nacieku zapalnego. Wynik bezpośredniego badania immunofluorescencyjnego był ujemny, co wykluczyło chorobę immunobullous. Pacjentowi nie zaproponowano żadnego specyficznego leczenia z powodu pęcherzyków. W ciągu trzech tygodni pacjentka wyzdrowiała bez większych problemów, z niewielkimi pozostałościami dyspigmentacji, ale bez bliznowacenia. Na podstawie obrazu klinicznego, histopatologicznego i immunofluorescencji u pacjentki rozpoznano bullosis diabeticorum.
Częsta bańka na nieerytematycznej podstawie na grzbiecie drugiego palca prawej stopy i większa zapadnięta bańka na kuli wielkiego palca
Bullosis diabeticorum, znana również jako choroba pęcherzowa cukrzycy i bullae cukrzycowa, jest rzadką, odrębną, spontaniczną, niezapalną, pęcherzową chorobą o nieznanej etiologii występującą w przebiegu cukrzycy. Podczas gdy Cantwell i Martz nazwali ten stan w 1967 roku, Krane po raz pierwszy opisał go w 1930 roku. Dokładna etiologia bullosis diabeticorum nie jest znana, ale uważa się, że jest ona wieloczynnikowa. W istniejącym piśmiennictwie nie udało się znaleźć informacji na temat związku pomiędzy występowaniem bulli cukrzycowej a stopniem zaburzeń metabolicznych lub kontrolą glikemii. Zgłaszano, że dotyczy ona około 0,5% pacjentów z cukrzycą w populacji amerykańskiej, a jedno z ostatnich badań indyjskich wykazało, że dotyczy ona 2% populacji chorych na cukrzycę. Przewaga choroby występuje u mężczyzn, a stosunek mężczyzn do kobiet wynosi 2:1, a zakres wieku waha się od 17 do 84 lat.
Pęcherze mają skłonność do bycia dużymi i często mają asymetryczny kształt. Chociaż występują znacznie częściej nad okolicami tarczowymi i są bardziej powszechne na kończynach dolnych, mogą również dotyczyć miejsc pozakostnych (np. tułowia). Innymi diagnozami różnicowymi, które należy wziąć pod uwagę w tych przypadkach, są pęcherze cierne, pęcherzowe reakcje polekowe, pemfigoid pęcherzowy, tru pęcherzowy i epidermolysis bullosa acquisita. Rutynowe badania histopatologiczne pęcherzyków cukrzycowych wykazują niespecyficzne cechy, w tym pęcherzyk śródnaskórkowy lub podnaskórkowy; element zapalny jest nieobecny lub błahy. Bezpośrednia immunofluorescencja nie wykazuje żadnych pierwotnych zaburzeń immunologicznych i dlatego nie ma znaczenia. Bardzo ważne jest monitorowanie pod kątem wtórnej infekcji i różnicowanie z innymi dermatozami pęcherzowymi. Charakterystyczne cechy histopatologiczne pęcherzy tarciowych (martwica śródnaskórkowa), pęcherzowego odczynu polekowego (zwyrodnienie komórek podstawnych, nacieki zapalne), pemfigoidu pęcherzowego (nacieki zapalne), pęcherzowego SLE (zwyrodnienie komórek podstawnych, nacieki zapalne) i epidermolysis bullosa acquisita (nacieki zapalne) rzucają się w oczy, ponieważ nie występują w pęcherzach cukrzycowych, tak jak w omawianym przypadku. Co więcej, ujemny wynik testu DIF pozwala wykluczyć możliwość wystąpienia pemfigoidu pęcherzowego, tru pęcherzowego i epidermolysis bullosa acquisita. Nie ma specyficznego leczenia tego schorzenia, a pęcherze zwykle goją się samoistnie bez blizny. Chociaż choroba często nawraca i może być powikłana wtórnym zakażeniem lub rzadko zapaleniem kości, ogólne rokowanie jest zazwyczaj doskonałe.
.