My mother bore me in the southern wild,
And I am black, but oh my soul is white!
White as an angel is the English child,
But I am black, as if bereaved of light.
Moja matka uczyła mnie pod drzewem,
I siadając przed upałem dnia,
Wzięła mnie na kolana i pocałowała,
I wskazując na wschód, zaczęła mówić:
’Spójrz na wschodzące słońce: tam Bóg mieszka,
I daje swe światło, i oddaje swe ciepło,
A kwiaty i drzewa, i zwierzęta, i ludzie otrzymują
Pociechę w poranku, radość w południe.
’A my jesteśmy umieszczeni na ziemi na małej przestrzeni,
Abyśmy nauczyli się znosić promienie miłości
I te czarne ciała i ta spalona słońcem twarz
Jest tylko chmurą, a jak cienisty gaj.
„Bo gdy dusze nasze nauczą się ciepło znosić,
Chmura zniknie, usłyszymy głos Jego,
Mówiący: 'Wyjdź z gaju, moja miłości i troski
I wokół mego złotego namiotu jak baranki się raduj’,
Tak powiedziała moja matka i pocałowała mnie;
I tak mówię do małego angielskiego chłopca.
Gdy ja z czarnego, a on z białego obłoku wolny,
I wokół namiotu Boga jak baranki się radujemy
Ocieniuję go od gorąca, aż będzie mógł znieść
Pochylenie się z radości na kolanach naszego Ojca;
A potem stanę i pogłaszczę jego srebrne włosy,
I będę jak on, a on wtedy będzie mnie kochał.
.