Vincent Anthony „Vince” Guaraldi (17 lipca 1928 – 6 lutego 1976) był włosko-amerykańskim muzykiem jazzowym i pianistą znanym z innowacyjnych kompozycji i aranżacji oraz komponowania muzyki do animowanych adaptacji komiksu Peanuts. Guaraldi urodził się w San Francisco, w Kalifornii. Ukończył Lincoln High School, uczęszczał na San Francisco State University i służył jako kucharz wojskowy w wojnie koreańskiej.
Wczesna kariera i Grammy Award
Pierwsze nagranie Guaraldiego zostało dokonane w listopadzie 1953 roku z Calem Tjaderem i ukazało się na początku 1954 roku. Wczesny 10-calowy LP nosił nazwę The Cal Tjader Trio, zawierał „Chopsticks Mambo”, „Vibra-Tharpe” i „Lullaby of the Leaves”. Do 1955 roku Guaraldi miał swoje własne trio z Eddiem Duranem i Deanem Reilly. W czerwcu 1956 roku ponownie połączył siły z Calem Tjaderem i był integralną częścią dwóch wielkich zespołów, które wibrafonista stworzył. Pierwszy zespół grał głównie straight jazz, a w jego skład wchodzili Al Torre (perkusja), Eugene Wright (bas) i Luis Kant (congas i bongosy). Drugi zespół powstał wiosną 1958 roku, a w jego skład wchodzili Al McKibbon (bas), Mongo Santamaría (congas i bongosy) oraz Willie Bobo (perkusja i timbales). Reed men Paul Horn i Jose „Chombo” Silva byli również dodawani do grupy na niektóre występy na żywo i nagrania. Zrobił wielki splash z jego występu z Tjader na 1958 Monterey Jazz Festival.
Guaraldi opuścił grupę na początku 1959 roku, aby realizować swoje własne projekty w pełnym wymiarze czasu. Prawdopodobnie pozostałby szanowaną, ale pomniejszą postacią jazzową, gdyby nie napisał oryginalnego numeru, który uzupełniłby jego covery utworów Antonio Carlosa Jobima/Luisa Bonfá na jego albumie z 1962 roku, Jazz Impressions of Black Orpheus, zainspirowanym francusko-brazylijskim filmem Black Orpheus, który zdobył Oscara dla najlepszego filmu obcojęzycznego. Fantasy wydał „Samba de Orpheus” jako singiel, próbując złapać się na wzbierającą falę bossa novy, ale był skazany na zatonięcie bez śladu, gdy DJ-e radiowi zaczęli go przerzucać i grać stronę B, „Cast Your Fate to the Wind” Guaraldiego. Delikatna, przyjemna melodia, wyróżniała się spośród wszystkiego innego na falach radiowych i stała się hitem dla zwykłych ludzi. Zdobyła również nagrodę Grammy za najlepszą oryginalną kompozycję jazzową. Podczas gdy „Cast Your Fate To The Wind” Guaraldiego odniósł skromny sukces na listach przebojów jako singiel w 1963 roku, dwa lata później wersja coveru w wykonaniu brytyjskiej grupy Sounds Orchestral trafiła do pierwszej dziesiątki Billboardu (wiosną 1965 roku). W przeciwieństwie do wielu autorów piosenek, którzy stają się znużeni swoimi największymi przebojami, Guaraldi nigdy nie miał nic przeciwko przyjmowaniu próśb o wykonanie tego utworu podczas występów na żywo. „To jak podpisywanie się na odwrocie czeku”, zauważył kiedyś.
Compositions for Peanuts
Kompilacyjny album kompozycji Guaraldiego dla Peanuts
I jeszcze jeden
Podczas poszukiwań właściwej muzyki, która mogłaby towarzyszyć planowanemu dokumentowi telewizyjnemu o Peanuts, Lee Mendelson (producent specjalnego) usłyszał pojedynczą wersję „Cast Your Fate to the Wind” przez trio Vince Guaraldi w radiu podczas podróży w taksówce na Golden Gate Bridge w San Francisco, Kalifornia. Mendelson skontaktował się z Ralphem J. Gleasonem, felietonistą jazzowym „San Francisco Chronicle”, który nawiązał kontakt z Guaraldim. Zaproponował Guaraldiemu napisanie ścieżki dźwiękowej do nadchodzącego świątecznego filmu Peanuts. Guaraldi z entuzjazmem podjął się tego zadania, wykonując wersję utworu „Linus and Lucy” przez telefon dwa tygodnie później. Ścieżka dźwiękowa została nagrana przez Vince Guaraldi Trio, którego członkami byli Puzzy Firth, basista zastępujący chorego członka zespołu Freda Marshalla, oraz perkusista Jerry Granelli. Guaraldi poszedł na skomponować partytury dla szesnastu Peanuts specjalności telewizyjnych, plus film fabularny A Boy Named Charlie Brown, jak również niewyemitowany program telewizyjny o tej samej nazwie.
Śmierć
Guaraldi zmarł na atak serca w wieku 47 lat 6 lutego 1976 roku. Został znaleziony martwy w pokoju w Red Cottage Inn, gdzie odpoczywał pomiędzy setami w Butterfield’s Nightclub w Menlo Park, Kalifornia. Guaraldi właśnie zakończył nagrywanie ścieżki dźwiękowej do It’s Arbor Day, Charlie Brown wcześniej tego afternoon.
Guaraldi przedwczesne odejście było ciosem dla jego kolegów. „To było całkowicie nieoczekiwane”, powiedział producent wykonawczy Peanuts Lee Mendelson. „W dniu jego pogrzebu, grali muzykę Charlie Brown przez system dźwiękowy w kościele. To nie był łatwy dzień; był taki młody. To był jeden z najsmutniejszych dni w moim życiu. Był u mnie w domu poprzedniego wieczoru i powiedział, że nie czuje się dobrze i nie wie, co mu jest”. Animator Peanuts Bill Melendez dodał: „Był naprawdę dobrym facetem i tęsknimy za nim”. To Arbor Day, Charlie Brown wykazały, że sympatia przez talent z włączeniem małego hołdu w specjalnym napisów, „Dla Vince.”
Po śmierci Guaraldi, muzyka do Peanuts serii został skomponowany najpierw przez San Francisco filmu i telewizji kompozytor Ed Bogas, który zdobył kilka Peanuts TV specjalne i filmów aż do początku lat 90-tych, wraz z przyszłą żoną Bogas Desirée Goyette, a czasami, Judy Munsen. Bogas zrobił również własne aranżacje tematu „Linus i Lucy” Guaraldiego jako ukłon w stronę muzyka (zwłaszcza w It’s Your First Kiss, Charlie Brown i What a Nightmare, Charlie Brown!).
W rzeczywistości, poprzedzająca reklama dla The Peanuts Movie w 2015 roku zawierała oficjalne zapewnienia, że kompozycje Guaraldiego zostaną wykorzystane w filmie. Rzeczywiście, są one odtwarzane w całym filmie, takie jak scena na zamarzniętym stawie i kiedy kolędnicy śpiewają „Christmas Time is Here.”
- Vince Guaraldi na All Music Guide.
- Vince Guaraldi na Internet Movie Database.
.