15 majestueuze feiten over de miereneter

Er zijn vier soorten miereneters – de reuzenmiereneter, de zuidelijke en noordelijke tamanduas, en de zijdeachtige miereneter – en ze zijn allemaal helemaal geweldig. Hier zijn 15 redenen waarom.

1. Hun tongen zijn belachelijk.

Ze beginnen bij het borstbeen van de miereneter en kunnen zich uitstrekken tot twee voet lang. Hun tongen zijn ook bedekt met naar achteren gerichte stekels en super kleverig speeksel voor een maximale insectenverzameling.

2. Ze hebben geen tanden.

Nadat hij die absurde tong terug in zijn gezicht heeft gezogen, slikt een miereneter zijn voedsel in zijn geheel door. De kevers dalen af in de maag van de miereneter, waar supersterke spieren ze vermalen.

3. Hun poten lijken op pandagezichten.

Als je het eenmaal hebt gezien, kun je het niet meer onzien. Dit patroon maakt deel uit van de beschermende kleuring van de reuzenmiereneter. Moeders dragen hun baby’s op hun rug. De kleur van de kleine miereneter lijkt op die van z’n moeder, waardoor de baby kan verdwijnen en de moeder groter lijkt.

4. Ze hebben vuistdikke messen.

De poten van alle vier de soorten zijn getipt met enorme, mesachtige klauwen die zo lang en scherp zijn dat de miereneters op hun knokkels of polsen moeten lopen om te voorkomen dat ze zichzelf steken.

5. Ze willen geen vrienden zijn.

Miereneters zijn geen sociale dieren. Ze mijden mensen en andere dieren, inclusief elkaar. Volwassen dieren komen meestal alleen samen om te paren, en zelfs dan zijn ze apathisch in het beste geval, en vijandig in het slechtste geval. Een onderzoeker merkte op dat zowel het mannetje als het vrouwtje van een tamandoeapaar bleven zoeken naar insecten terwijl ze de daad verrichtten. Tussen de rondes door, zwiepten ze naar elkaar met hun klauwen.

6. Ze willen echt, echt geen vrienden zijn.

Ze zullen niet aanvallen tenzij ze zich bedreigd voelen, wat een geluk voor ons is; als ze dat wel doen, is het vaak dodelijk. Een defensieve miereneter zal achterover leunen op zijn achterpoten, zijn staart gebruiken voor evenwicht, en zwaaiend met die vuistvol messen naar buiten komen. Reuzenmiereneters zijn verantwoordelijk voor ten minste drie menselijke sterfgevallen, en alle drie de miereneters waren in het nauw gedreven. Hieruit kan een les worden getrokken.

7. Ze zijn een publiekslieveling … nauwelijks.

De miereneter is de mascotte van de Universiteit van Californië in Irvine, gekozen door het volk tijdens een wedstrijd in 1965. De tweede keus was “geen van deze.”

8. Met tamanduas valt ook niet te spotten.

Ze staan plaatselijk bekend als de “stinkerds van het bos.” Bij gevaar begint de tamandoea te sissen en laat hij een stinkdierachtige stinkbom ontploffen uit een klier onder zijn staart. Dit is een verrassende veel voorkomende (maar niet verrassende effectieve) vaardigheid in het dierenrijk.

9. “Reusachtig” is niet overdreven.

Reuzenmiereneters zijn gemiddeld tussen de zes en acht voet lang en kunnen tot 140 pond wegen. Ze kunnen tot 30.000 mieren per dag eten.

10. Ze hebben een duurzaam dieet.

Tamanduas en reuzenmiereneters voeden zich minder dan een minuut van een termietenberg of mierenhoop voordat ze verder gaan naar de volgende. Dit is waarschijnlijk omdat ze ongeveer 40 seconden hebben voordat de insecten binnenin doorhebben wat er aan de hand is en een tegenaanval inzetten tegen de kwetsbare tong van de miereneter. Toch zorgen deze korte bezoekjes ervoor dat de miereneters nooit een kolonie volledig decimeren, wat betekent dat er altijd meer is voor de volgende keer.

11. De surrealisten waren dol op ze.

Salvador Dalí en zijn posse hadden iets met miereneters. Dichter André Breton, de oprichter van de beweging, stond bij zijn vrienden bekend als “le tamanoir,” of André de miereneter. Dalí tekende een afbeelding van Breton als een miereneter, zij het een surrealistische. Drie jaar na Breton’s dood werd Dalí in Parijs gezien terwijl hij een miereneter aan de lijn hield. (Waarschuwing: Probeer dit niet, tenzij je Salvador Dalí bent.)

12. Ze houden hun geslachtsdelen extra privé.

Mannelijke miereneters houden hun testikels in hun lichaam. Toen de eerste exemplaren van miereneters vanuit de Nieuwe Wereld naar Spanje werden gebracht, beschouwden de Europeanen deze afwezigheid van zichtbare troep als een teken dat alle miereneters vrouwtjes waren. Doorgaand op deze lijn van rigoureus onderzoek, besloten zij dat de miereneters via hun neus moeten paren.

13. De zijdeachtige miereneter is pijnlijk schattig.

Ze zijn ook klein, met een gewicht van minder dan een pond per stuk. Deze kleine vampieren zijn boombewonend, en brengen hun hele leven hoog in de bomen door. Ze houden vooral van de ceiba boom, waarvan de pluizige gouden zaaddozen de perfecte camouflage bieden.

14. Dat betekent niet dat het huisdieren zijn.

Voordat je het vraagt: nee. Sorry. Je kunt geen zijdeachtige miereneter krijgen. Ten eerste zijn ze ongelooflijk geheimzinnig – zo geheimzinnig dat wetenschappers bijna niets over ze weten. Ze kunnen niet eens een fatsoenlijke telling doen. Ten tweede, zijde miereneters moeten in het wild leven. Zelfs als je er een zou vinden en mee naar huis zou nemen, zou hij niet langer dan een paar dagen in gevangenschap overleven, en dan zou je je een eikel voelen omdat je hem uit zijn pluizige boom hebt gehaald.

15. Een ontmoeting met een zijdeachtige miereneter is blijkbaar een religieuze ervaring.

Conservatiedeskundige en tv-presentator Jeff Corwin heeft zijn tijd met de zijdeachtige miereneter beschreven in termen die gewoonlijk zijn gereserveerd voor goddelijk bezoek of eerste vriendinnen. In zijn boek Living on the Edge: Amazing Relationships in the Natural World, rapt Corwin over het “engelachtige gezicht” van de miereneter… Zijn dichte vacht is zo zacht als kasjmier en heeft de kleur van gouden honing. Het ruikt zelfs lekker, als schoon linnen.” De ontmoeting met de “engel van het bos,” was Corwin euforisch: “Dit mysterieuze, bijna magische schepsel doet mijn hart sneller slaan elke keer als ik het zeldzame voorrecht heb hem te mogen aanschouwen.”