Als vrouwen kattige trutten zijn, gaat het niet om geslacht. Het gaat om macht.

Ik weet niet hoe het met ons zit, wetenschap. Ik mag jullie erg graag, vooral als jullie de donkere kant van ons bestaan belichten. Maar jullie zijn ook gewoon mensen, weet je? En soms kom je op rare dingen. Zoals die studie die zegt dat vrouwen kattig zijn omdat we indirecte agressie geëvolueerd hebben om te concurreren, maar met een lage kostprijs van verwondingen aan onszelf. En dat we dit doen om onze seksuele rivalen uit te schakelen omdat we iedereen haten die jonger of mooier is. Oh wetenschap. Zo, zo. Het komt wel goed.

Hier volgt de basisinfo, via LiveScience:

Hoewel zowel mannen als vrouwen dergelijke indirecte agressie gebruiken in relaties, gebruiken vrouwen achterklap om de concurrentie te demoraliseren en seksuele rivalen uit beeld te halen, zo betoogt een onderzoeker in een overzichtsartikel dat vandaag (27 okt. 27) in het tijdschrift Philosophical Transactions of the Royal Society B.

“Vrouwen concurreren wel, en ze kunnen behoorlijk hevig met elkaar concurreren,” zei Tracy Vaillancourt, de auteur van het artikel en een hoogleraar psychologie aan de Universiteit van Ottawa in Canada. “De vorm die het meestal aanneemt is indirecte agressie, omdat het weinig kost: De persoon raakt niet gewond. Vaak worden de motieven van de persoon niet ontdekt, en toch brengt het schade toe aan de persoon waartegen ze agressie uitoefenen.”

In het verleden, zo gaat het stuk verder, hadden vrouwen andere vrouwen nodig om kinderen op te voeden. Dus als een vrouw een rivale uitschakelde, kon dat de overlevingskansen van die vrouw en haar nageslacht ernstig schaden. Om deze reden, benadrukt de onderzoeker, moeten vrouwen “uiterst alert zijn op dergelijke beledigingen.”

Het resultaat? Als je eenmaal door een rivaal bent weggehoond, ben je te depressief om je op de seksuele markt te begeven. En dat is maar goed ook, want de kerel die je wilde, vindt je nu toch al niet meer zo aantrekkelijk, zeker niet als het meisje dat je een vuile slet vond, zelf een lekker ding is.

Dit ABC News-stuk is kritischer:

Kim Wallen, een psycholoog aan de Emory University, zei dat hij de analyse had bekeken en sceptisch stond tegenover de standpunten van Vaillancourt.

“Haar werk komt over als meer opinie dan recensie,” zei hij. “Ze haalt geen empirische gegevens aan om haar beweringen te staven.”

Wallen zei dat Vaillancourt geen enkele statistiek gebruikt om haar theorie te ondersteunen en dat veel van haar referenties ook zeer speculatief zijn.

Vaillancourt stelt dat het onderzoek duidelijk is: Vrouwen zijn biologisch geprogrammeerd om vrouwen die jonger, knapper of begeerlijker zijn voor potentiële partners als bedreigingen te zien. Om een bedreigende rivale uit de weg te ruimen, neigen vrouwen naar passief agressief gedrag. Dus in plaats van een vinger uit te steken, verwondt een vrouw haar tegenstander met minachtende blikken, onaardige woorden en kleinzielige opmerkingen. Mannen daarentegen lijken geprogrammeerd te zijn om directe agressietechnieken zoals schreeuwen en fysiek geweld te gebruiken om hun sociale terrein te verdedigen, aldus Vaillancourt.

Dus, gevangen in een oorlog van gender essentialisme, zal hij grommen en slaan, en zij zal beledigen en verblinden. Klinkt als een match made in cave heaven. (Eigenlijk zijn prehistorische gezinnen veel egalitairder dan we graag denken.)

Waarom willen we altijd vanaf deze plaatsen beginnen? We zien een vreselijke daad van menselijke gierigheid, en we willen bevestigen dat dit in ons DNA zit. Misschien is het zo, maar misschien is het ook net als het dragen van genen voor bepaalde ziekte: Of het ooit wordt geactiveerd, hangt af van de vraag of het een omgeving krijgt waarin het kan gedijen.

Om eerlijk te zijn, is het niet zo dat ik niet meer mannen dan vrouwen heb zien vechten om conflicten op te lossen, hoewel ik, waar ik opgroeide, mijn portie meidengevechten heb gezien, en er zelf ook een paar heb meegemaakt. Het is niet dat ik vrouwen niet heb zien mijden of kwaadaardige roddels heb zien gebruiken. Het is niet dat ik me niet bewust ben van de macht die vrouwen hebben, op een niveau dat voor mannen vaak onopgemerkt blijft. Ik heb het gezien, en ik heb het gedaan.

Het is dat ik niet denk dat het om seks gaat. Ik denk dat het om macht gaat. En ik denk dat het een symptoom is van elke groep die routinematig macht wordt ontzegd, of cultureel wordt gereduceerd tot het hebben van slechts één soort die ertoe doet, zoals seksuele macht, en die bovendien wordt geconditioneerd om nooit woede of fysieke agressie te uiten, om meer indirecte manieren te bedenken om deze menselijke dingen te uiten.

Ook, wanneer paren niet het einddoel is voor iedereen, wanneer bescherming van het nageslacht niet het enige niveau is van waaruit je opereert, volgt hieruit dan niet dat er grotere en vaak belangrijkere waarden zijn die je handelen met je medemensen sturen? Het is niet alleen maar neuken en fokken, weet je?

En, als vrouwen de enige roddelaars zijn, hoe kan het woord dan zo snel reizen als het alleen maar over de Boob Wire kan gaan?

Tot op de dag van vandaag blijven reality-tv en soaps het beeld van vrouwen als kattige, jaloerse roddelaars met twee gezichten exploiteren. En het versterkt het oude stereotype dat vrouwen kleinzielig en bekrompen zijn, terwijl mannen aan belangrijkere dingen denken. Het grappige van onderdrukking is dat het de onderdrukkende partij in staat stelt om de gemarginaliseerde groepen van twee kanten te bekijken. Vrouwen zijn te dom om opgeleid te worden, dus worden ze niet opgeleid, waardoor ze onwetend blijven, en zo weten we zo goed dat ze onwetend zijn. (Ik weet alleen dat als ik een week het huis niet uit ben geweest of met weinig andere mensen heb gepraat, ook ik een shampooreclame verdomd fascinerend kan vinden.)

Maar hier komt het belangrijkste: mannen zijn ook kattig. Evolutiepsycholoog Anne Campbell, die geen deel uitmaakte van het onderzoek naar vrouwen die kattig zijn, gaf een evenwichtiger beeld.

“Er is vrijwel geen sekseverschil in indirecte agressie,” vertelde Campbell aan LiveScience. “Tegen de tijd dat je volwassen wordt, vooral in werksituaties, gebruiken mannen dit ook.”

Oh, en op de down-low, die werkplek? Het is dezelfde die zegt dat het nog steeds acceptabeler is voor een man om boosheid te uiten en om opslag of promotie te vragen. Denk je echt dat als vrouwen echt gelijk waren, ze roddelen nodig zouden hebben om invloed uit te oefenen? Ik denk dat vrouwen het nog steeds zouden gebruiken voor zover het effectief is, net als mannen. Moet ik een onderzoek doen? In hoeverre hebben vrouwelijke CEO’s en politici roddels of vibraties nodig om te communiceren of invloed uit te oefenen, in vergelijking met hun mannelijke collega’s?

En wat te denken van het woord “kattig”? We aarzelen om mannen kattig te noemen, omdat het een woord is dat we voor vrouwen gebruiken, ook al kent ieder van ons een roddelende man, een kattige man, een sluwe man, een ondermijnende man. Sommige mensen nemen hun toevlucht tot deze tactieken als ze het gevoel hebben dat ze geen controle hebben over hun leven. Zoals dit uitstekende stuk over het onderwerp bevestigt: De term “kattig” is een seksueel bevooroordeelde manier om een ongezonde manier te beschrijven waarop vrouwen handelen naar een anderszins gezond gevoel van competitiviteit.

Maar terug naar het eerdere punt dat het gebruik van indirecte agressie bij mannen en vrouwen op volwassen leeftijd gelijk is – betekent dit dat het in de tienerjaren minder gelijk is? Er is onlangs een studie geweest die heeft gekeken naar de manier waarop populariteit agressie verhoogt bij beide geslachten. Ten eerste, dat doet het. En twee, in sociale netwerken waar meisjes en jongens meer samen speelden, was iedereen minder agressief tegen leeftijdsgenoten van hetzelfde geslacht.

Dat klopt: Mannen en vrouwen die vrienden zijn, vermindert de notie van Venus/Mars genderidentiteit, en verlaagt agressie. Dit bevestigt dat onze opvattingen over sekse een zichzelf vervullende voorspelling kunnen zijn: Verklaar mannen en vrouwen als zeer verschillend, maak ze minder waarschijnlijk om vrienden te zijn, creëer grotere verwarring, houd mannen en vrouwen uit elkaar, en bevestig dan opnieuw hun aangeboren, onverzoenlijke verschillen.

Treurig voor studies als deze dat we hier steeds meer van afstappen, dat we rollen verdelen, en lakser worden over wat het betekent om het een of het ander te zijn. Je zult alleen niet zoveel studies zien die er a-ha-ing over zijn.

Image via Everett Collection/.