ASIAANSE FYSIEKE KENMERKEN

ASIAANSE FYSIEKE KENMERKEN

Chinese Reus in 1870Mensen die tot de Aziaten worden gerekend, verschillen in sommige opzichten fysiek van mensen van Europese afkomst. In bijna alle gevallen hebben Aziaten steil, zwart haar en donkere ogen. Ze hebben ook minder lichaamsbeharing, minder gezichtsbeharing, plattere gezichten, kleinere neuzen, bredere jukbeenderen en “schepvormige” snijtanden (licht uitgesneden vorm van de achterkant van de voortanden).

Aziaten hebben minder kans om sommige ziekten te krijgen dan westerlingen en meer kans om andere te krijgen. Veel Aziaten krijgen op latere leeftijd acne dan westerlingen. Minder Aziatische mannen worden kaal dan Europese mannen. Er lijken ook minder Aziaten te zijn met grijs haar, maar het is niet duidelijk of dit komt doordat zij op latere leeftijd grijs haar krijgen of hun haar verven. Veel Aziatische kinderen vinden rood en blond haar en harige armen en benen fascinerend.

Noord-Aziaten zijn over het algemeen gedrongener en hebben een lichtere huid en dunnere ogen dan zuid-Aziaten. Alle huid bevat ongeveer hetzelfde aantal melanocyten, maar de hoeveelheid melanine die ze produceren varieert. Mensen met een donkere huid produceren meer en mensen met een lichte huid minder.

Sommigen denken dat het verschil tussen Aziaten en Europeanen al een tijd bestaat. Toen hij in de jaren dertig een afgietsel van de Peking Man vasthield, vertelde de Chinese archeoloog Jia Lan aan National Geographic: “Deze schedel heeft een aantal kenmerken van moderne Chinese mensen. Bijvoorbeeld, het neusbeen van de Peking mens was laag en de wangen waren plat, zoals bij Aziaten vandaag de dag.”

Boeken: Human Variation, Races, Types and Ethnic Groups van Stephen Molnar (Prentice Hall, 1992); The Mismeasure of Man van Stephen Jay Gould (Norton, 1991); The Evolution of Racism van Pat Shipmen (Simon & Schuster, 1994); Human Biodiversity van Jonathan Marks van de Yale University (Walter Gruyter).

Gele huid

Aziaten worden soms aangeduid als mensen met een gele huidskleur. Het is niet duidelijk waar de term vandaan komt, vooral omdat men zelden een Aziaat met een gele huid ziet, tenzij hij geelzucht heeft. Biologen die zich met dit soort zaken bezighouden classificeren de meeste Aziaten als mensen die dezelfde huidskleur hebben als mensen die in het noorden van Noord-Amerika wonen.

Sommigen herleiden de oorsprong van de term tot het “gele gevaar” – angst voor Oosterse horden die het Westen overweldigen – die voor het eerst opdook kort nadat Japan China versloeg in 1895 en die wordt toegeschreven aan de Duitse keizer Wilhelm II, maar voor hem werd gebruikt door de Hongaarse generaal Turr in een beoordeling van Bismark. Verscheidene Amerikaanse kranten gebruikten de term, waaronder de krant The Sandsuky Register uit Ohio, die in juni 1895 een verhaal plaatste met de volgende passage: “Het ‘gele gevaar’ is dreigender dan ooit. Japan heeft in een paar jaar net zoveel vooruitgang geboekt als andere naties in eeuwen.”

Westerlingen gebruiken de term geel of gele huid zelden meer in verband met Aziaten, maar soms doen Aziaten dat wel. De Chinese atleet Liu Xiang droeg de gouden medaille die hij won op de 110 meter horden op de Olympische Zomerspelen van 2004 op aan “alle mensen met een gele huidskleur” en noemde zijn prestatie een “wonder”. “Omdat ik Chinees ben,” zei hij, “en de fysiologie van het Aziatische ras heb, is dit voor mij een wonder. Maar daarom verwacht ik meer wonderen in de toekomst.” In China heeft Liu de bijnaam “De Gele Kogel”

Huidskleur en zebravis

Akha (Hani) meisje Er zijn een aantal theorieën die proberen te verklaren waarom er verschillen in huidskleur zijn. Eén theorie stelt dat een lichtere huid is geëvolueerd als aanpassing aan het zwakkere zonlicht en de noodzaak om meer zonlicht te onttrekken voor de aanmaak van vitamine D. Een bleke huid maakt dit gemakkelijker wanneer de zonnestralen niet bijzonder sterk zijn. Maar helaas komt kwaadaardig melanoom, de dodelijkste vorm van huidkanker, vaker voor bij mensen met een lichtere huid dan bij mensen met een donkere huid.

In 2005 ontdekten wetenschappers een kleine mutatie in een gen dat een sleutelrol speelt bij het bepalen van de huidskleur, waarbij blanken een andere versie erven dan andere groepen. Het gen – met de naam slc245a5 – werd ontdekt in een kankeronderzoek met zebravissen, die hetzelfde gen hebben en een donkere en een lichte huidskleur hebben. Slc245a wordt verondersteld verantwoordelijk te zijn voor tussen 25 en 38 procent van de kleurvariatie tussen Europeanen en Afrikanen.

Onderzoekers ontdekten dat mensen in Afrika en China één variant van slc245a5 hebben en mensen van Europese afkomst een andere. Het onderzoek wees uit dat de donkere versie de oorspronkelijke was en de lichte versie evolueerde toen mensen vanuit Afrika naar noordelijke gebieden migreerden en is in overeenstemming met een theorie dat een lichtere huid evolueerde als een aanpassing aan zwakker zonlicht.

Over de relevantie van deze bevinding voor ras zei Gregory Barsh van de Stanford Universiteit tegen de Times of London: “Het artikel geeft aan hoe de genetica van huidskleurvariatie heel anders is dan, en niet moet worden verward met, het concept van ras…Een van de meest voor de hand liggende kenmerken die verschillende mensen onderscheidt, is niets meer dan een eenvoudige verandering in de activiteit van een eiwit dat tot expressie komt in pigmentcellen. Huidskleur is niet hetzelfde als ras.”

Aziatische oren, ogen en kraken

Kraken in Japan De kleine vliezen van huid over de hoeken van Aziatische ogen worden door wetenschappers beschreven als epicanthic plooien. Men begrijpt niet waarom Aziaten ze hebben en Europeanen niet. De meeste Aziaten hebben een droog soort oorsmeer dat relatief reukloos is, terwijl Afrikanen en Europeanen nat en plakkerig oorsmeer hebben dat meer geur afgeeft.

Veel Aziaten hebben ook geen plooi rond de bovenkant van hun ooglid zoals westerlingen hebben. Sommige Aziatische vrouwen vinden een ooglid met plooi mooier dan een ooglid zonder plooi en zij geven veel geld uit voor een “dubbele spleet operatie”, om operatief een plooi in hun ooglid te laten aanbrengen. Veel Aziaten vinden ronde ogen ook mooier dan amandelvormige ogen. Sommige Aziaten geven de voorkeur aan een bril met een breed, smal montuur dat beter bij hun ogen past.

Aziaten voelen zich prettiger bij het hurken en hurken dan westerlingen. In veel Aziatische landen ontspannen en rusten mensen lange tijd in een hurkhouding die veel westerlingen al na een paar seconden ondraaglijk oncomfortabel vinden. Sommige wetenschappers beweren dat de gehurkte houding beter is voor de spijsvertering. Veel Aziaten brengen ook meer tijd zittend door op de vloer dan op stoelen en banken, waaraan westerlingen de voorkeur geven. zie Japan, China. Zie Toiletten.

Aziatisch bloed en lichaamsgeur

Type B bloed komt meer voor bij Oost-Aziaten en Afrikanen dan bij Europeanen. Aziaten hebben over het algemeen geen Rhesus-negatief bloed en ziekenhuizen slaan het niet op voor transfusies. Buitenlandse reizigers die O Rh-negatief zijn, komen in grote problemen omdat zij alleen O-negatief bloed kunnen accepteren, dat over het algemeen niet beschikbaar is.

Deodorants zijn soms moeilijk te vinden in Azië, hoewel zij de laatste jaren meer algemeen zijn geworden, gedeeltelijk door marketinginspanningen van deodorantfabrikanten. Lichaamsgeur wordt geproduceerd door apocriene klieren in de oksels en de genitale zone. Mannen hebben meer en grotere apocriene klieren dan vrouwen, en Kaukasiërs en Afrikanen hebben meer en grotere klieren dan Aziaten.

Rode gezichten en geboortetekenen in Mongolië

rood in het gezicht en
plat op de vloer in JapanBijna de helft van alle Aziaten mist een actief enzym dat acetaldehyde afbreekt, een giftige chemische stof die afkomstig is van ethanol dat in de meeste vormen van alcohol wordt aangetroffen. Als gevolg daarvan worden ze vaak misselijk als ze drinken of krijgen ze rode vlekken in hun gezicht. De meeste westerlingen hebben dit enzym, en bijgevolg moeten zij veel meer drinken om dronken te worden of rood te worden.

Sommige Aziaten worden al na enkele slokjes alcohol helderrood. Als ze blijven drinken, moeten ze vaak overgeven omdat hun lichaam de alcohol afstoot.

Bijna alle Japanners, Koreanen, Mongolen en sommige Chinezen worden geboren met een Mongoolse moedervlek, een kleine vlek van bruin pigment op hun billen of onderrug. De vlek varieert in grootte en verdwijnt gewoonlijk binnen een paar jaar. Ook Indianen in Noord-, Centraal- en Zuid-Amerika hebben deze vlekken. Sommige wetenschappers hebben gesuggereerd dat deze vlekken het bewijs zijn dat deze mensen uit Azië afkomstig zijn. “Mongoolse vlekken” komen ook voor bij Bosjesmannen (zie hieronder).

Aziatisch haar

De afzonderlijke strengen van het haar van Chinese vrouwen zijn rond en breder en beter bestand tegen breken dan de ovale haren van westerse vrouwen. Chinees haar heeft hogere pigmentconcentraties waardoor het glanzender en glanzender is dan het haar van westerse vrouwen en minder snel wit wordt. Chinees haar is minder dicht dan Westers haar met minder haren per vierkante centimeter hoofdhuid.

Als het van zijn natuurlijke pigment wordt ontdaan, heeft Aziatisch haar een roodachtige ondertonen terwijl Europees haar een geeloranje ondertonen heeft. Als gevolg hiervan worden haarverven voor Aziatische vrouwen gemaakt met groen dat de rode kleur opheft, terwijl die voor Europese vrouwen worden gemaakt met violet dat de geeloranje ondertonen opheft.

Meer dan 150 miljoen Chinese mannen tussen 25 en 35 jaar, of ongeveer 40% van de mannelijke bevolking in die leeftijdsgroep, lijden aan kaalheid of aanzienlijk haarverlies. Een snel leven en lange perioden van stress worden toegeschreven aan hoge percentages van haaruitval.

Velen die haar hebben dat grijs of wit wordt, verven het voortijdig.

dubbel ooglid, het resultaat van een veel voorkomende cosmetische chirurgische ingreep in Azië, Zie Cosmetische Chirurgie in China

Aziatische huid en witte versus gebruinde huid in Azië

Veel Aziatische vrouwen mijden de gebruinde sportieve look en geven de voorkeur aan de witte, frêle look. Een bleke huid wordt als mooi beschouwd en wordt van oudsher geassocieerd met verfijning en rijkdom, terwijl een bruine huid van oudsher een teken is van arm zijn en buiten in de zon werken. Een 38-jarige public relationsmedewerker uit Hongkong, die per maand honderden dollars uitgeeft aan gezichtsmaskers, scrubs en witmakende crèmes, zei tegen Reuters: “Ik ben graag parelwit, want dat is mooier.”

Vrouwen weigeren in de zomer vaak naar buiten te gaan tenzij ze een paraplu, een geïmproviseerde cape of een andere vorm van huidbescherming bij zich hebben. Een 27-jarige accountant vertelde de Times of London: “Ik geef de voorkeur aan vrouwen met een lichte huid. Westerlingen zien er gezond uit met een gebronsde huid, maar Aziaten zien er vies uit.”

In China vermijden zwangere vrouwen van oudsher sojasaus uit angst dat hun baby er donker van wordt. Producten om de huid te bleken zijn een enorme industrie. In China zijn onder meer de volgende huidbleekmiddelen verkrijgbaar: White Detox van Biotherm, Pure van Dior, Blanc Expert van Lancom en Derma White van Clinique.

De huid van Chinese vrouwen is dichter en volgens sommigen van betere kwaliteit dan de huid van westerse vrouwen. Chinese vrouwen hebben over het algemeen tien jaar langer dan westerse vrouwen een huid die vrij is van vlekken en lijntjes. Wanneer het verouderingsproces begint, gebeurt het plotseling – met pre-auriculaire rimpels die zich verticaal vanaf de oren ontwikkelen en een interoculaire lijn die horizontaal tussen de ogen kruist en rimpels die op de kin verschijnen.

In de afgelopen jaren is in China de donkere huid een symbool van rijkdom geworden – een teken dat iemand genoeg geld heeft om een strandvakantie te nemen in plaatsen als Thailand. Honolulu of Spanje – met modellen met sexy gebruinde huid die in modebladen staan. De eerste zonnestudio in Beijing opende in het chique Jiawai Soho gebied in het midden van de jaren 2000. De salon wordt vooral bezocht door jonge kantoordames, die 12 dollar betalen voor een sessie van tien minuten. Vooral onder de oudere generatie wordt een donkere huid beschouwd als lelijk en van lagere klasse, terwijl een bleke blanke huid wordt beschouwd als mooi en een uiting van gevoeligheid en cultivatie. In Japan zegt men dat een blanke huid “de zeven tekortkomingen van een vrouw kan verbergen.”

In Japan lopen veel vrouwen in de zomer rond met “parasols”, zodat ze niet bruin worden. Met chemicaliën behandelde paraplu’s kosten tot $350, en er zijn speciale hulpstukken te koop zodat vrouwen hun paraplu aan hun fiets kunnen vastmaken. Hoeden, handschoenen en armbedekkingen die vrouwen tegen de zon beschermen zijn in Japan op grote schaal verkrijgbaar. Wit gezichtspoeder en -verf wordt gebruikt door geisha’s en mannelijke Kabuki-acteurs. Cosmetica winkels verkopen een verscheidenheid van reinigingsmiddelen, vochtinbrengende crèmes en foundations gericht op het genereren van bihaku (“mooie witte”) huid. Sommige klinieken bieden speciale peelingprocedures aan die de huid witter maken door laserbehandelingen en de toepassing van ultrakoude vloeibare stikstof of zuur. In het midden van de jaren negentig waren jonge Japanners met een natuurlijke, gebottelde of gebruinde huid een veel geziene verschijning. Ganguros (“zwarte gezichten”) was een naam die werd gegeven aan meisjes met oranjegele, gebruinde gezichten, witte lippenstift en zware make-up, plateauschoenen en buitensporige en kleurrijke kleding. Zie Vrouwen.

Melk, boter, kaas en lactase rassen

gebruikelijke cosmetische chirurgie
procedure in Azië, Voor Sommige Aziaten houden niet van kaas, boter, melk of andere zuivelproducten en worden in sommige gevallen lichamelijk ziek als ze die eten. Vroeger hielden veel Aziaten zelfs niet van hun geur. Negentiende eeuwse Japanners beschreven Europeanen handelaars als bata-kusai (“stinkt naar boter”).

De afkeer voor zuivelprodukten is deels het gevolg van het feit dat veel Aziaten lactase, een enzym dat helpt bij de vertering van melksuiker, verliezen naarmate ze ouder worden. Groepen die het lactase enzym niet bezitten worden lactase negatieve rassen genoemd en diegenen die het wel bezitten worden lactase positieve rassen genoemd.

Alle melk van zoogdieren bevat lactose, een complexe suiker die in het lichaam van de meeste mensen door lactase wordt afgebroken in eenvoudigere suikers zoals glucose. Als mensen die geen lactase hebben veel zuivelproducten consumeren, hoopt onverteerde lactose zich op in hun dikke darm, gaat gisten en geeft gas af. Dit leidt tot een opgeblazen gevoel en diarree. Dit leidt tot een opgeblazen gevoel en diarree.

De meeste volwassen dieren kunnen lactose niet verdragen. In de loop van de evolutie hebben mensen een tolerantie voor lactose ontwikkeld. Zo’n 8000 jaar geleden waren de meeste mensen lactase-negatief omdat ze geen melk meer consumeerden toen ze van hun moeder werden afgespeend. Vanaf ongeveer 4000 v. Chr. begonnen sommige groepen mensen melk van gedomesticeerde dieren te drinken, en later werd melk een belangrijke voedselbron voor de mensen in Noord- en Midden-Europa, Arabië en delen van West-Afrika. Natuurlijke selectie stelde deze mensen in staat het enzym lactase tot in de volwassenheid te behouden, terwijl groepen die melk drinken het enzym in de kindertijd verloren.

Exposure to American food like pizza and cheeseburgers have made dairy products more smatable to young Asians.

Asians are Getting Taller

Na cosmetische chirurgie zijn Aziaten gemiddeld ook dunner en korter dan westerlingen, maar ze worden langer en dikker. Sommigen geloven dat althans een deel van het verschil wordt verklaard door het dieet. De Japanners van vandaag zijn ongeveer vijf centimeter langer dan de Japanners die rond de Tweede Wereldoorlog opgroeiden. De meeste wetenschappers schrijven de toename toe aan veranderingen in de voeding, zoals meer melk en vlees in het dieet. Anderen hebben meer vergezochte theorieën geopperd. Eén onderzoeker suggereerde dat de overgang van zitten op de grond naar zitten in westerse stoelen sommige Japanners rechtop heeft gezet en hen langer heeft gemaakt.

In Zuid-Korea zijn 14-jarige kinderen 4½ inches langer dan hun tegenhangers in 1954. Volgens een andere studie is de gemiddelde lengte van vrouwen tussen 1962 en 1996 toegenomen van 1,5 tot 3,5 meter en die van mannen van 5,5 tot 8,5 meter.

De meeste wetenschappers schrijven de toename toe aan veranderingen in de voeding, zoals meer melk en vlees in hun dieet en meer voedselperiode. Sinds 1954 is de rijstconsumptie met 40 procent toegenomen en de calorie-inname van de gemiddelde Koreaan met een derde. Anderen hebben meer vergezochte theorieën geopperd. Eén onderzoeker suggereerde dat de overstap van zitten op de grond naar zitten op stoelen in westerse stijl de ruggen van de Koreanen heeft rechtgezet en hen langer heeft gemaakt.

De vorm en grootte van de borsten, de kleur en vorm van de tepels, de vorm van de schaamlippen en billen van een vrouw en de hoek van de erectie van de man verschilt ook enigszins tussen de rassen. door Richard Bernstein, auteur van Book: Het Oosten, het Westen, en Seks: A History of Erotic Encounters beschrijft de vrouwen van Azië als “eerder pruimachtig dan meloenachtig van borst, eerder spaarzaam dan vol van billen en heupen.”

Aziatische vrouwen hebben over het algemeen kleinere borsten dan westerse vrouwen. Schrijver Paul Theroux schreef ooit dat de bustehouder “waarschijnlijk het meest overbodige kledingstuk in China” is. Toch ontwikkelde Wonder Bra een speciale productlijn voor slanke Aziatische vrouwen. Een accountant in Hong Kong vertelde Newsweek: “Er is een sterk verlangen om sexy te zijn. Mensen willen een goede echtgenoot trouwen, en een push-up beha maakt deel uit van het pakket om dat doel te bereiken.”

DNA Studies and Asian Traits Found Among Other Groups

jaw work, common cosmetic surgery
procedure in Asia, voordat DNA studies hebben aangetoond dat alle Aziaten afstammen van twee gemeenschappelijke stammen: 1) een stam die meer voorkomt in Zuid-Azië, met name bij Vietnamezen, Maleiers en Nieuw-Guinea’s; en 2) een stam die meer voorkomt in Noord-Azië, met name bij Tibetanen, Koreanen en Siberiërs.

Khoisiërs (“bosjesmannen”) uit Zuidelijk Afrika hebben ook epicanthische plooien en Mongoolse moedervlekken. Veel Zweden en inheemse Amerikanen hebben schepvormige snijtanden. Bij veel Amerikaanse Indianen ontbreekt ook het enzym dat het lichaam helpt bij het metaboliseren van alcohol.

Lactase-negatieve rassen zijn onder meer Oost-Aziaten, sommige Afrikaanse zwarten, Amerikaanse Indianen, Zuid-Europeanen en Australische aboriginals. Tot de lactase-positieve rassen behoren Noord- en Midden-Europeanen, Arabieren en sommige West-Afrikaanse groepen zoals de Fulani.

Verklaringen voor fysieke verschillen

Niemand weet waarom Aziaten dunne ogen hebben of een plat gezichtsprofiel. Geen van deze kenmerken lijkt groepen of individuen een evolutionair voordeel te geven of een bijzondere aanpassing aan de omgeving. Sommige wetenschappers hebben gespeculeerd dat epicanthusplooien en dunne ogen zich in Noord-Azië kunnen hebben ontwikkeld als een manier om de ogen te beschermen tegen de kou en de schittering van de sneeuw.

Sommige antropologen geloven dat mensen in noordelijke klimaten gedrongen lichamen ontwikkelden omdat zij minder oppervlakte hebben en de interne warmte beter vasthouden dan lange dunne lichamen met lange ledematen die meer oppervlakte hebben om warmte af te voeren. Dit kan de reden zijn waarom veel Afrikanen in warme klimaten lange dunne lichamen hebben, terwijl eskimo’s en sommige noordelijke Aziaten gedrongen en gehurkt zijn.

Kleine neuzen komen vaak voor bij Aziaten die in vochtige tropische gebieden wonen. Lange neuzen komen veel voor bij Noord-Afrikanen in droge klimaten en bij Noord-Europeanen in koude of droge klimaten. Een van de hoofddoelen van de neus is het bevochtigen van de lucht die het lichaam binnenkomt (een teveel aan droge lucht is schadelijk voor de longen) en daarom kan een lange neus een aanpassing zijn bij mensen in een droog klimaat om de lucht te bevochtigen.

Variaties in huidskleur en andere eigenschappen

Na cosmetische chirurgie “Per definitie zijn we allemaal in staat om ons te kruisen met alle andere menselijke wezens van het andere geslacht om vruchtbare nakomelingen te produceren,” schreef James Shreeve in het tijdschrift Discover. “In de praktijk paren mensen echter niet willekeurig; zij kiezen hun partners gewoonlijk uit een sociale groep of populatie die onmiddellijk bij de hand is en doen dat al honderden generaties lang.”

Meer dan vandaag de dag waren mensen in het verleden verdeeld in specifieke geografische regio’s door bergketens, woestijnen en oceanen. Zij bleven over het algemeen vrij dicht bij hun thuisland tot het begin van het Europese kolonialisme in de 16e eeuw, toen mensen uit verre streken zich begonnen te vermengen en te kruisen. Mensen lijken nog steeds de voorkeur te geven aan hun eigen soort. Studies hebben aangetoond dat mensen de neiging hebben om te paren met mensen die op henzelf lijken wat betreft zaken als oog-, haar- en huidskleur.

“Als gevolg daarvan,” schreef Sheeve, “hebben de fysieke uitingen van de genen die geërfd worden voor een uitdijende keten van ouders en grootouders – waarvan de meesten in dezelfde regio leefden als de andere – ook de neiging om te clusteren, zodat er van geografische regio tot geografische regio veel variatie is in huidskleur, haarvorm, gezichtsmorfologie, lichaamsverhouding en een groot aantal onmiddellijk minder voor de hand liggende eigenschappen.”

Geschiedenis van het begrip ras

Erdere ontdekkingsreizigers als Marco Polo reisden dagelijks per kameel of boot over werkelijk korte afstanden. “Het kwam nooit bij hen op om mensen in categorieën in te delen, omdat ze alles tussenin hadden gezien,” vertelde antropoloog Loring Brace van de Universiteit van Michigan aan het tijdschrift Discover. “Dat veranderde toen je in een boot kon stappen, maanden kon varen en in een heel ander continent terecht kon komen.”

Het idee om de wetenschap te gebruiken om ras te definiëren kan worden teruggevoerd op Carolus Linnaeus (1707-1778), de Zweedse bioloog die hielp bij het ontwikkelen van het moderne systeem om levende wezens in te delen in geslachten en soorten. In 1758 nam Linnaeus de radicale stap om Homo sapiens als een soort binnen een groep dieren, primaten genaamd, vast te stellen en verdeelde vervolgens de mensheid in vier rassen: 1) Europeanen, 2) Inheemse Amerikanen, 3) Aziaten en 4) Afrikanen. Hij noemde ook twee andere categorieën: monstous (harige wezens met staarten beschreven door ontdekkingsreizigers) en ferus (“wilde jongens”). Leden van deze laatste groep werden af en toe in het bos gevonden en werden verondersteld door dieren te zijn grootgebracht (de meeste waren in werkelijkheid geesteszieke of achterlijke jongeren die door hun ouders in de steek waren gelaten).

Linnaeus ging vervolgens een stap verder en definieerde vier rassen in termen van persoonlijkheid en kleding. Hij zei dat Indianen “rood, cholerisch, rechtopstaand” waren en “geregeerd werden door gewoonte”; Europeanen waren “wit, sanguinisch, gespierd” en “geregeerd door gewoonte”; Aziaten waren “bleekgeel, melancholiek, stijf” en “geregeerd door geloof”; en Afrikanen waren “zwart, flegmatisch, ontspannen” en “geregeerd door grillen”. Ongeveer een eeuw na Linnaeus schreef Charles Darwin het verschil in menselijke rassen toe aan seksuele voorkeur in zijn op één na invloedrijkste boek, The Descent of Man and Selection in Relation to Sex.

Problems with the Concept of Race

butt work, before “Ras wordt verondersteld een strikt biologische categorie te zijn, gelijkwaardig aan dierlijke ondersoorten,” vertelde Yale-antropoloog Jonathan Marks aan het tijdschrift Discover. “Het probleem is dat mensen het ook gebruiken als een culturele categorie, en het is moeilijk, zo niet onmogelijk, om die twee dingen van elkaar te scheiden.”

Raciale categorieën op basis van huidskleur en geografie slaan vaak nergens op. Indianen uit India hebben bijvoorbeeld een donkere huidskleur (zoals “zwarten”) en Europees aandoende gelaatstrekken (zoals “Kaukasiërs”), maar zij bewonen het Aziatische continent (zoals “Aziaten”).

Bijna 70 procent van de cultureel antropologen en de helft van de fysisch antropologen hebben het concept of ras als biologische categorie verworpen, volgens een onderzoek van de Central Michigan University uit 1989. Desondanks worden in veel antropologische leerboeken nog steeds vijf grote rassen gedefinieerd: “blanken,” “Afrikaanse zwarten,” “Mongoloïden,” “inheemse Australiërs,” en “Khoisans.” Deze worden op hun beurt weer onderverdeeld in een aantal onderrassen. Amerikaanse Indianen vallen in de categorie van de Mongoloïden.

Moderne wetenschap, ras en fysieke kenmerken

Veel van de informatie die wetenschappers gebruiken om genetica en “ras” te bestuderen, wordt verkregen uit de analyse van bloedgroepen en specifieke antigenen, antilichamen en andere proteïnen die in het bloed worden aangetroffen. Bevolkingsgeneticus Luca Cavalili-Sforza van de Stanford University, auteur van The History and Geography of Human Genes, heeft geprobeerd een genetische kaart van de wereld samen te stellen door bloedmonsters te analyseren die op verschillende plaatsen in de wereld zijn genomen.

Cavalli-Sforza’s team had vaak moeite om bloed te verzamelen van mensen op afgelegen plaatsen voor hun studie. Een boer in de Centraal-Afrikaanse Republiek, bijvoorbeeld, zwaaide met een bijl toen hem werd gevraagd of het in orde was dat de wetenschappers bloedmonsters namen van zijn kinderen. Hij zei, “als jullie het bloed van de kinderen nemen.

Studies in de Verenigde Staten hebben aangetoond dat veel mensen met overwegend Europees DNA er zwart uitzien en dat Oost-Aziatisch DNA vaak voorkomt bij autochtone Amerikanen.

Diversiteit onder de volkeren

Na cosmetische chirurgie Vanuit genetisch oogpunt heeft het groeperen van mensen op basis van huidskleur of “ras” geen basis in de wetenschap. Zwarten uit de Verenigde Staten, Ghana en Somalië lijken bijvoorbeeld niet meer op elkaar dan op Arabieren, Zweden of Grieken.

Vele lichamelijke kenmerken hebben geen correlatie met huidskleur of ras. Groepen met een overwicht aan “lussen” in de vingerafdrukpatronen zijn onder meer de meeste Europeanen, zwarte Afrikanen en Oost-Aziaten, terwijl groepen met vooral “krullen” onder meer Mongoolse en Australische aboriginals omvatten. Groepen met “bogen” omvatten Khoisians en sommige Midden-Europeanen.

Zwarte Amerikanen hebben over het algemeen hogere percentages van hypertensie (hoge bloeddruk) dan blanke Amerikanen, maar Finnen en Russen hebben ook hoge percentages van hypertensie, terwijl zwarte Afrikanen over het algemeen opmerkelijk lage percentages van de ziekte hebben.

In tegenstelling tot de Verenigde Staten, waar een duidelijk verschil bestaat tussen blanken, zwarten en Aziaten, maken mensen in het grootste deel van de wereld, aldus Harvard-biologen Orlando, sociaal en klasse “onderscheid op basis van gradatie van kleur.”

Raciale verschillen en wat het betekent

Met betrekking tot fysieke verschillen tussen groepen mensen, heeft Cavalili-Sforza gezegd dat zodra oppervlaktekenmerken zoals huidskleur, haartextuur, en vorm van de neus, ogen en het lichaam buiten beschouwing worden gelaten, menselijke rassen opmerkelijk veel op elkaar lijken. De verschillen tussen individuen binnen een ras zijn veel groter dan het verschil tussen rassen en de diversiteit tussen individuen is “zo enorm dat het hele concept van ras op genetisch niveau betekenisloos wordt”.

In 1972 bestudeerde de Harvard-bioloog Richard Lewontin 17 genetische markers in 168 verschillende populaties (zoals Duitsers, Thais en Apaches) en concludeerde “dat er meer genetische verschillen zijn binnen een ras dan tussen dat ras en een ander ras” en “slechts 6,3 procent van de genetische verschillen kan worden verklaard doordat het individu tot verschillende rassen behoort.”

In 1994 concludeerde het Human Genome Diversity Project dat “genetische variatie van het ene individu tot het andere van hetzelfde ‘ras’ het gemiddelde verschil tussen raciale groeperingen overschaduwt.” Alan Goodman van het Hampshire College vertelde Newsweek dat het groeperen van mensen naar geografische herkomst (etniciteit) “zowel in statistische zin als bij het begrijpen van de geschiedenis van menselijke variaties juister is.”

Wetshandhavingsinstanties en artsen zijn enkele van de weinige mensen die het concept van ras op een positieve manier kunnen gebruiken. Forensische deskundigen die moordzaken onderzoeken, kunnen meestal aan de hand van de afmetingen van bepaalde botten vaststellen of het slachtoffer al dan niet zwart, blank of Aziatisch was. Sommige groepen hebben meer kans om bepaalde ziekten te krijgen dan andere groepen (zwarten en sikkelcelanemie, bijvoorbeeld) en dus kunnen artsen preventieve maatregelen op deze groepen richten.

Races Evolving Apart at an Accelerated Pace?

Mark Henderson schreef in Times of London: “Races have evolved away from each other over the past 10,000 years, according to new research that challenges standard ideas about the biological significance of ethnicity. Een genetische analyse van de menselijke evolutie heeft aangetoond dat deze niet tot stilstand is gekomen, maar juist is versneld, waarbij verschillende druk op verschillende bevolkingsgroepen de rassengroepen verder uit elkaar heeft gedreven. Wetenschappers achter de bevindingen suggereren dat Europese, Afrikaanse en Aziatische populaties in de loop van duizenden jaren genetisch meer van elkaar zijn gaan verschillen, omdat hun omgeving hen op verschillende evolutionaire paden bracht.

“Het werk geeft aan dat variaties de neiging hebben te verschillen tussen rassen, en dat deze meer, niet minder, uitgesproken werden. “Menselijke rassen evolueren van elkaar weg,” zei Henry Harpending, hoogleraar Antropologie aan de Universiteit van Utah, die de studie leidde. “Genen evolueren snel in Europa, Azië en Afrika, maar deze zijn bijna allemaal uniek voor hun continent van oorsprong. We gaan steeds minder op elkaar lijken, niet samensmelten tot een enkele, gemengde mensheid…Het dogma is dat dit culturele fluctuaties zijn, maar bijna elke temperamentskenmerk waar je naar kijkt, staat onder sterke genetische invloed.”

Over dezelfde studie berichtte The Dail Mail: “Mensen evolueren sneller dan ooit in de geschiedenis, volgens een studie. Wetenschappers zeggen dat de snelheid van natuurlijke selectie zo sterk is toegenomen dat we binnen een paar generaties resistentie zullen hebben ontwikkeld tegen ziekten als diabetes en malaria. In plaats van dat mensen uit verschillende delen van de wereld in de loop der tijd steeds meer op elkaar zijn gaan lijken, zijn ze juist steeds verder uit elkaar gegroeid, zo suggereert de studie. Het onderzoek toont aan dat de bevolkingsexplosie sinds de ijstijd 10.000 jaar geleden het tempo van de genetische verandering heeft versneld.

De studie werd gepubliceerd in de Proceedings of the National Academy of Sciences. Eén artikel over het onderwerp werd geschreven door Andrea Migliano en haar collega’s van de Universiteit van Cambridge. Een ander was van Robert Moyzis van de Universiteit van Californië, Irvine, en zijn collega’s. Zij vonden dat ongeveer 1800 eiwit-coderende genen, ongeveer 7 procent van het totaal dat bekend is, tekenen vertonen van recente natuurlijke selectie.

Er werd gesuggereerd dat als deze trend zich voortzet, zich afzonderlijke soorten zouden kunnen ontwikkelen. Wetenschappers wijzen er echter voorzichtig op dat deze veranderingen plaatsvonden in de prehistorie en de oudheid. Vandaag de dag, zeggen zij, is de trend waarschijnlijk vertraagd of zelfs omgebogen door de toegenomen mobiliteit van mensen en de toegenomen genenstroom die is opgetreden door onderlinge rassenvermenging.

Afbeelding Bronnen: Wikimedia Commons

Tekstbronnen: New York Times, Washington Post, Los Angeles Times, Times of London, The Guardian, National Geographic, The New Yorker, Time, Newsweek, Reuters, AP, AFP, Wall Street Journal, The Atlantic Monthly, The Economist, Global Viewpoint (Christian Science Monitor), Foreign Policy, Wikipedia, BBC, CNN, NBC News, Fox News en diverse boeken en andere publicaties.

Laatst bijgewerkt maart 2017