Cohen Thompson leerde rolschaatsen toen hij vier jaar oud was en sindsdien is hij op wielen.
De 33-jarige chirurgisch assistent houdt zijn virale moves niet voor zichzelf – al 15 jaar lang leert hij kinderen en volwassenen hoe ze moeten draaien en achteruit gaan op skates.
Nu rolt hij in zijn volgende avontuur: samenwerken met de stad om een verwaarloosd park in West Philly te transformeren – Granahan Playground en Skatepark – in een huis van $ 750.000 voor zijn eigen Skate University.
Thompson richtte in 2009 Skate University op met het idee dat iedereen een “student van het skaten” kan zijn.”
Via de organisatie heeft de inwoner van West Philly kinderen en volwassenen geleerd hoe ze overal in de stad moeten skaten, van Fishtown tot zijn eigen buurt. “Ik geloof niet dat kinderen moeten betalen om plezier te hebben,” zei hij. Maar zijn filosofie gaat verder dan spelen. “Schaatsen rijpt je eigenschappen, het helpt met leiderschap, het stelt je meer open om nieuwe dingen te proberen,” zei Thompson.
Voor Thompson is schaatsen een stress-reliever. Hij heeft een intense baan die vaak direct verbonden is met leven en dood. “Het is alsof er zoveel op je schouders rust. Dat ene moment dat je krijgt, tussen jou, de muziek en de skates, maakt je vrij”, zei hij.
Granahan Playground and Skatepark werd Thompsons favoriete plek na de sluiting van vele andere rolschaatsbanen. Hoewel het park aan 6500 Callowhill open was, was het verre van ideaal.
“De speeltuin was verschrikkelijk,” zei Thompson. Mensen gebruikten de rolschaatsbaan om hun honden uit te laten en zouden uitwerpselen achterlaten, vertelde hij. Er was overal graffiti, oneffen beton. “Het leek wel een spookstad.”
Maar Thompson was vastbesloten om de ruimte te laten werken voor de buurt – en zijn rolschaatsen. Dus gebruikte hij zijn eigen geld om sommige delen van het park op te knappen, met name de bestrating. “Ik gebruikte $ 1.200 van mijn eigen dollars om het beton glad te strijken,” zei hij. Maar dat is niet waar zijn werk ophield. Hij knapte ook het recreatiecentrum van de stad op. Geld voor kleine verbeteringen en steun van de gemeenschap transformeerde de ruimte onmiddellijk en maakte het bruikbaarder voor bewoners, zei hij, zelfs als het park meer investeringen van het stadhuis nodig had.
“We kregen echt geen steun van de stad totdat we hen in principe gewoon lieten zien wat we konden doen,” zei Thompson.
Thompson had maandenlang geprobeerd in contact te komen met gemeenteraadslid Curtis Jones. Toen hij op zijn verjaardag in juni door de buurt reed, zag hij hem bij Rose Playground, waar hij voedseldozen uitdeelde aan bewoners. Thompson maakte meteen rechtsomkeert. “Ik zei: ‘Hé, broeder, hoe gaat het? Vind je het erg als ik even met je praat?” zei Thompson. “Het klikte meteen.”
Raadslid Jones was onder de indruk van Thompsons aanpak.
“Hij kwam naar me toe en vroeg beleefd of ik een minuutje had. Meestal als mensen naar me toekomen, is het een probleem,” zei Concilmember Jones. De positieve energie van Thompson weerklonk bij hem. “Zijn enthousiasme werkte aanstekelijk,” zei het raadslid.
De twee ontmoetten elkaar een paar dagen later in Granahan Park om Thompson’s ideeën te bespreken. Voor het raadslid was de staat van verval duidelijk, maar Thompson richtte zich niet op de problemen van het park. In plaats daarvan deelde hij zijn visie en beschreef hij de inspanningen die hij al had geleverd, waaronder het gebruik van zijn eigen geld om reparaties uit te voeren.
“Het is gemakkelijker om vergeving te vragen dan om toestemming,” zei Thompson. “Als ik toestemming had gevraagd om de grond glad te maken, zou ik waarschijnlijk geen antwoord krijgen op november. Ik heb het gedaan omdat ik niet wilde dat iemand zou struikelen of zo.”
Hoezeer raadslid Jones van streek was toen hij ontdekte dat Thompson niet de juiste kanalen had bewandeld, liet hij de doe-het-zelf-benadering de vooruitgang niet in de weg staan.
Jones herinnert zich dat hij tegen Thompson zei: “‘Jij steekt je geld in de programmering. Mijn taak is om het kapitaal te doen. Jouw taak is om, zoals, te organiseren. Jij doet jouw werk en ik doe mijn werk en laten we in het midden afspreken.””