Bewijs van Jezus Christus? 7 Stukken Bewijs bediscussieerd

Jezus Christus, de Man

Jezus Christus is misschien wel de beroemdste man die ooit heeft geleefd. Maar hoe weten we dat hij heeft geleefd?

De meeste theologische historici, zowel christelijke als niet-christelijke, geloven dat Jezus echt op aarde heeft rondgelopen. Zij trekken die conclusie echter uit het tekstuele bewijs in de Bijbel, en niet uit het vreemde assortiment relikwieën dat in kerken in heel Europa als fysiek bewijs opduikt. Dat komt omdat, van fragmenten van tekst geschreven op stukjes perkament tot overvloedige stukjes hout die zogenaamd geborgen zijn van zijn kruisbeeld, geen van de fysieke bewijzen van Jezus’ leven en dood de wetenschappelijke toets kunnen doorstaan.

Bijbelse dekens

Velen geloven dat de lijkwade van Turijn, misschien wel het beroemdste religieuze relikwie ter wereld, de grafdoek van Jezus is. De linnen deken, waarop de spookachtige beeltenis van een mannenlichaam is afgebeeld, wordt door miljoenen pelgrims vereerd in een kathedraal in Turijn, Italië. Maar wetenschappelijk gezien is de Lijkwade van Turijn een vervalsing.

Radiokoolstofdatering van de lijkwade heeft aan het licht gebracht dat deze niet dateert uit de tijd van Christus, maar uit de 14e eeuw; toevallig is dat het moment waarop de lijkwade voor het eerst in de geschiedschrijving opdook. In een document uit 1390 beweerde de Franse bisschop Pierre d’Arcis dat de afbeelding van Jezus op het kleed “listig geschilderd” was, een feit dat “werd bevestigd door de kunstenaar die het schilderde.”

Heden ten dage onderschrijft de Katholieke Kerk de Lijkwade van Turijn niet officieel als authentiek, hoewel veel gelovigen, waaronder paus Benedictus, hebben aangegeven dat zij persoonlijk geloven in de heiligheid ervan.

Houtsnippers

Naast de overvloedige spijkers liggen er in Europa genoeg houtsnippers van het “Ware Kruis” – het kruis waaraan Jezus werd gekruisigd – om een schip te vullen, volgens deze beroemde opmerking van de 16de-eeuwse theoloog Johannes Calvijn: “Er is geen abdij zo arm dat ze geen exemplaar heeft. Op sommige plaatsen zijn er grote fragmenten, zoals in de Heilige Kapel in Parijs, in Poitiers, en in Rome, waar men zegt dat er een kruisbeeld van behoorlijke afmetingen van gemaakt is. Kortom, als alle stukken die men kon vinden bij elkaar gebracht zouden worden, zouden zij een grote scheepslading vormen. Toch getuigt het Evangelie dat één enkele man in staat was het te dragen.”

Heilige ijzerwaren

In de documentaire “De Spijkers van het Kruis”, die in 2011 werd uitgezonden op History Channel, vertelt filmmaker Simcha Jacobovici het verhaal van twee spijkers die zouden zijn ontdekt in een 2000 jaar oud graf in Jeruzalem. Hij presenteert indirect bewijs dat lijkt te suggereren dat de roestige relikwieën ooit Jezus aan het kruis hebben genageld.

De tombe waarin de spijkers werden gevonden, wordt door sommigen verondersteld die van de Joodse hogepriester Kajafas te zijn, die in het Nieuwe Testament het proces tegen Jezus voorzit.

In hun verslag van de nieuwe film meldde Reuters dat de meeste deskundigen en geleerden met wie zij contact opnamen, de zaak van de filmmaker afwezen als vergezocht en het een publiciteitsstunt noemden. Het blijkt dat publiciteitsstunts in overvloed voorkomen als het gaat om heilige hardware. In 1911 telde de Engelse liturgiegeleerde Herbert Thurston alle spijkers waarvan men toen dacht dat ze gebruikt waren om Jezus te kruisigen. Hoewel slechts drie of vier spijkers (het precieze aantal staat ter discussie) Christus rond 30 na Christus aan het kruis zouden hebben vastgepind, werden in 1911 in heel Europa 30 heilige spijkers vereerd in schatkamers.

In een artikel in de Katholieke Encyclopedie gaf Thurston, zelf een Jezuïet, deze verklaring voor het overschot aan ijzerwaren: “Waarschijnlijk begon het merendeel met te beweren dat het facsimiles waren die in aanraking waren gekomen met of vijlsel bevatten van een andere spijker waarvan de claim ouder was. Zonder bewuste fraude van iemand, is het heel gemakkelijk voor imitaties op deze manier om in een zeer korte tijdspanne tot vermeende originelen te komen.”

Lode leugens

Zevenenvijftig metalen boeken die in een grot in Jordanië zouden zijn ontdekt, werden bejubeld als de vroegste christelijke documenten. Ze dateren van slechts tientallen jaren na de dood van Jezus. Geleerden noemden de “loden codices” (geschreven in code en gegoten in lood) de belangrijkste ontdekking in de archeologische geschiedenis.

Christenen beschouwden de boeken als bewijs van het echte bestaan van Jezus, omdat op één pagina een afbeelding van hem stond. Vlakbij werd een tekstfragment met de tekst “Ik zal rechtop lopen” door velen geïnterpreteerd als een verwijzing naar de wederopstanding van Jezus – een sterk bewijs dat het echt gebeurd was, zo kort na de feiten.

Maar de loden codices zijn vervalsingen – een wirwar van anachronistische dialecten en geleende afbeeldingen die waarschijnlijk in de afgelopen 50 jaar zijn gesmeed. “De afbeelding waarvan ze zeggen dat het Christus is, is de zonnegod Helios van een munt die van het eiland Rhodos kwam,” vertelde Oxford archeoloog Peter Thonemann aan de pers. “Er zijn ook een aantal onzin inscripties in het Hebreeuws en Grieks.” De belangrijkste geleerde die de echtheid ervan had gesteund, bleek later een randdenker zonder echte geloofsbrieven te zijn.

Geheiligde rollen

Een van de belangrijkste archeologische vondsten die dateert uit de tijd van Jezus kan al dan niet bewijs leveren voor zijn bestaan, afhankelijk van wie je het vraagt. De Dode Zeerollen, een grote verzameling perkamenten en papyrusdocumenten die in de jaren veertig van de vorige eeuw in een grot in Israël werden gevonden, werden geschreven tussen 150 voor Christus en 70 na Christus. Op één plaats verwijzen de rollen naar een “leraar der gerechtigheid”. Sommigen zeggen dat die leraar Jezus is. Anderen beweren dat hij iedereen kan zijn. [Zie Afbeeldingen van Dode Zee-rollen

Christuskroon

Voordat Jezus werd gekruisigd, zo staat in de evangeliën, plaatsten Romeinse soldaten een doornenkroon op zijn hoofd als pijnlijke bespotting van zijn soevereiniteit. Veel christenen geloven dat het doornige martelwerktuig vandaag de dag nog bestaat, zij het in stukken verspreid over Europa. Een bijna complete kroon bevindt zich in de Notre Dame kathedraal in Parijs. De gedocumenteerde geschiedenis van de doornenkroon van de Notre Dame gaat ten minste 16 eeuwen terug – een indrukwekkende herkomst – maar hij gaat niet helemaal terug tot 30 na Christus. Bovendien, zoals Nickell opmerkt, is de kroon van de Notre Dame een krans van penseel, en geheel zonder doornen.

De Bijbel

Het beste argument ten gunste van Jezus als een eens-levend persoon is natuurlijk de Heilige Bijbel zelf. De Synoptische Evangelies van Matteüs, Marcus, Lucas en Johannes worden door schriftgeleerden verondersteld te zijn geschreven door vier van Christus’ discipelen in de decennia na zijn kruisiging. Er zijn nog andere Evangelies, nooit gecanoniseerd, maar toch geschreven door bijna tijdgenoten van Jezus. Veel details verschillen tussen de verschillende verslagen over zijn leven en dood, maar er is ook veel overlap, en door eeuwen van zorgvuldige analyse zijn bijbelgeleerden gekomen tot een algemeen profiel van Jezus, de man.

“We weten een aantal dingen over de historische Jezus – minder dan sommige christenen denken, maar meer dan sommige sceptici denken,” zegt Marcus Borg, een vooraanstaand bijbelgeleerde, auteur en gepensioneerd professor in religie en cultuur aan de Oregon State University. “Hoewel een paar boeken onlangs hebben betoogd dat Jezus nooit heeft bestaan, is het bewijs dat hij wel heeft bestaan overtuigend voor de overgrote meerderheid van de geleerden, of ze nu christen of niet-christen zijn.”